Land Rover G4 Challenge
Οι κυνηγοί της χαμένης περιπέτειαςΟ Ίαν ¶ντκοκ ακολουθεί την ομάδα του Land Rover G4 Challenge στις αχανείς και αφιλόξενες
εκτάσεις της Αυστραλίας, παρακολουθώντας την... επανένταξη της εταιρείας στο φυσικό της
χώρο.
κείμενο & φωτογραφίες: Ίαν ¶ντκοκ
Ο HΛIOΣ και το φεγγάρι βρίσκονταν σε τέλεια ισορροπία πάνω σε μια φανταστική ζυγαριά. Στα
δυτικά, ο ήλιος, μεγαλοπρεπής, έδυε σαν ένας πυρακτωμένος δίσκος που στο πέρασμά του
έκαιγε τα σύννεφα, δίνοντας χρώμα στον ουρανό. Ανατολικά, το φεγγάρι κρεμόταν στον
ορίζοντα, ένας παγωμένος δίσκος σε έναν όλο και πιο σκοτεινό ουρανό, που άλλαζε χρώμα από
το ανοικτό μπλε μέχρι το μαύρο. Ύστερα, λες και ο ήλιος βάρυνε τόσο πολύ, έπεσε προς τα
κάτω, εκτοξεύοντας την ίδια στιγμή το φεγγάρι στα άστρα που άρχισαν να εμφανίζονται στο
βελούδινο σκοτάδι, δειλές πηγές φωτός στον απέραντο νυχτερινό ουρανό της αυστραλιανής
ερήμου.
Αυτή ήταν η δεύτερη επίσκεψή μου στα πιο άγρια κομμάτια της Αυστραλίας με την
«περιποίηση» της Land Rover. Η πρώτη ήταν επτά χρόνια πριν ―στο μονοπάτι της άτυχης
εκστρατείας Calvert του 1996―, ανατολικότερα, στη Μεγάλη Αμμώδη Έρημο. Αυτήν τη φορά
επέστρεψα στην επαρχία Πιλμπάρα για το τμήμα του Land Rover G4 Challenge που λαμβάνει
χώρα στην Αυστραλία.
Δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για να εξηγηθούν οι περίπλοκοι κανόνες που εξουσιάζουν το
G4. Φτάνει να πω ότι στην εκδήλωση παίρνουν μέρος 16 άτομα από διαφορετικές χώρες, τα
οποία χωρίζονται σε ομάδες για καθένα από τα τέσσερα σκέλη που λαμβάνουν χώρα στην
ανατολική και δυτική ακτή των ΗΠΑ, στη Nότια Αφρική και εδώ, στην Αυστραλία. Οι παίκτες
συναγωνίζονται σε μια σειρά δοκιμασιών, στις οποίες τρέχουν, κολυμπούν, αναρριχώνται,
κάνουν mountain biking, καγιάκ και οδηγούν.
Η επαρχία Πιλμπάρα, στη δυτική Αυστραλία, είναι μια από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές.
Παρά το γεγονός ότι η έκτασή της καταλαμβάνει ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα, ο
συνολικός της πληθυσμός δεν ξεπερνά τους 39.000 κατοίκους. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν
ακόμα πολλές από τις αυτόχθονες φυλές ιθαγενών, σε μέρη όπως τα Kάνγκαν, Pουκχ, Στρέλι
και Kαλάουα, που ουσιαστικά είναι μικρές βούλες πάνω σε μια αχανή έκταση.
Η Πιλμπάρα είναι το μέρος στο οποίο βρίσκεται και η πιο ζεστή πόλη της Αυστραλίας, το
Mαρμπλ Mπαρ, όπου η θερμοκρασία το καλοκαίρι φτάνει τους 50° C, ενώ υπάρχουν και περίοδοι
που δεν πέφτει κάτω από τους 40° C για 160 μέρες. Θα πρέπει, λοιπόν, να θεωρούμε τυχερούς
τους εαυτούς μας που πετύχαμε θερμοκρασίες γύρω στους 35° C. Παρ? όλα αυτά, αργότερα,
κάποια από τις μέρες του «κυνηγού», η θερμοκρασία σκαρφάλωσε το μεσημέρι στους 40° C. Μια
προειδοποίηση για τους άπειρους επισκέπτες της περιοχής: όσο και αν το θέλετε, μην
ανοίξετε τον κλιματισμό στο μέγιστο. Ίσως αισθανθείτε άνετα, αλλά έτσι όχι μόνο αυξάνετε
την κατανάλωση καυσίμου ―και πολλές φορές δεν υπάρχουν σταθμοί ανεφοδιασμού για 150
χλμ.―, αλλά, επίσης, μόλις βγείτε από το αυτοκίνητο θα αισθανθείτε όπως και ένα παγωτό
που το βγάζετε από την κατάψυξη και το βάζετε στο φούρνο. Στην κυριολεξία, θα λιώσετε.
Με την πρώτη ματιά δείχνει να μην υπάρχει και τίποτα ιδιαίτερο στην Πιλμπάρα. Η επιφάνεια
της γης είναι κόκκινη, σκόνη καλύπτει τα πάντα, ενώ πού και πού υπάρχει και κάποιο
αγκαθωτό δέντρο για να κρύβονται τα ντροπαλά καγκουρό. Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως
αυτό το άγονο και απάνθρωπα ζεστό μέρος μπορεί να συντηρήσει οποιαδήποτε μορφή ζωής.
Όμως, αν κοιτάξεις στο βάθος, θα δεις μερικά βόδια. Με βουστάσια που φτάνουν σε έκταση τα
400.000 εκτάρια, σίγουρα δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι κτηνοτρόφοι εδώ
χρησιμοποιούν ελικόπτερα και αεροπλάνα για να ελέγξουν το κοπάδι τους!
Όπως κατευθυνόμαστε προς την περιοχή του Xάμερσλι, στο εθνικό πάρκο του Kαριτζίνι,
βλέπουμε αμυδρά μπροστά μας το ύψους 1.235 μέτρων όρος Mπρους. Η δεύτερη ψηλότερη κορυφή
της δυτικής Αυστραλίας είναι γεμάτη από σίδηρο, όπως και το έδαφος γύρω από αυτή, όπου
βρίσκεται το τεράστιο ορυχείο Mαραντού. Από δω τρένα μήκους δύο χιλιομέτρων, με βάρος που
ξεπερνά τους 2.000 τόνους, όταν είναι φορτωμένα, ξεκινούν το 268 χιλιομέτρων ταξίδι τους
προς το Πορτ Xέντλαντ. Εδώ εξελίσσεται και ένας από τους «κυνηγούς» του G4 Challenge.
Αυτές οι δοκιμασίες απαιτούν υψηλά επίπεδα αποφασιστικότητας και φυσικής αντοχής. Κάθε
ομάδα μπορεί να επιλέξει από μια ποικιλία «κυνηγών» κάθε μέρα, των οποίων η σκληρότητα
αντανακλάται στους βαθμούς που ο κάθε διαγωνιζόμενος μπορεί να κερδίσει.
Η πρόκληση του όρους Mπρους είναι απλή: ανεβείτε μέχρι την κορυφή και κατεβείτε μέσα στο
καταμεσήμερο. Το ντουέτο που ακολουθώ είναι ο Bρετανός Tιμ Πίκερινγκ και η Iταλίδα
Aλμπέρτα Tσιάπα. O Tιμ είναι ιδιοκτήτης μιας εταιρείας που ασχολείται με extreme sports,
ενώ η Aλμπέρτα είναι βοηθός εργαστηρίου στο Mιλάνο και δε δείχνει να έχει τη δύναμη ή την
αντοχή να ανέβει ένα βουνό ύψους 1.235 μέτρων κάτω από απίστευτη ζέστη.
Αν και δουλεύουν σαν ομάδα και δεν είναι προσωπικός αγώνας, η Aλμπέρτα είναι οριακά
μπροστά από τον Tιμ στην επιστροφή, ύστερα από 70 λεπτά. «Κανένα πρόβλημα», θα μου πει με
τη γοητευτική προφορά της, «είμαι αθλήτρια του τρίαθλου στην Ιταλία». Αυτό μου φτάνει.
Είναι όμως ακόμα η αρχή της δοκιμασίας και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας η αντοχή της
Aλμπέρτα αρχίζει να μειώνεται, ιδιαίτερα στις μικρότερες (από άποψη χρόνου) δοκιμασίες.
Αντιμετωπίζει προβλήματα και στη δοκιμασία με το καγιάκ, αλλά οι αναρριχητικές της
ικανότητες είναι εντυπωσιακές, ιδιαίτερα για μένα που ζαλίζομαι με το παραμικρό.
Ο Tιμ είναι 39 ετών (ο δεύτερος μεγαλύτερος σε ηλικία) και έχει και κείνος αρχίσει να
νιώθει πως μένει πίσω σε σχέση με τους νεότερους αντιπάλους του. «Αν ήξερα τι θα
αντιμετώπιζα εδώ, θα είχα προπονηθεί διαφορετικά» εξηγεί. «Περισσότερο τρέξιμο,
περισσότερο ποδήλατο και θα είχα αυξήσει το ποσοστό λίπους του σώματός μου, αφού χάνεις
τόσο πολύ σε αυτές τις θερμοκρασίες».
Ο ρυθμός του G4 Challenge είναι αμείλικτος. Ο καταυλισμός στήνεται κατά τις οκτώ το
απόγευμα και μαζεύεται και πάλι με το πρώτο φως της ημέρας. Παρά το γεγονός ότι οι
περισσότεροι από τους «κυνηγούς» είναι βασικά δοκιμασίες προσανατολισμού, υπάρχουν και
πιο «σύνθετες», όπως εκείνη στο χρυσωρυχείο Kόμετ. Εκεί οι διαγωνιζόμενοι
προσανατολίζονται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του εγκαταλειμμένου χρυσωρυχείου και στη
συνέχεια αναρριχώνται σε μια καμινάδα ύψος 30+ μέτρων που χτυπιέται αλύπητα από δυνατούς
ανέμους. Χωρίς κανένα δισταγμό αρνούμαι να φωτογραφήσω κοιτώντας προς τα κάτω τους
αγωνιζόμενους, που σκαρφαλώνουν με δυσκολία προς την κορυφή. Το μόνο που έλειπε από το
όλο σκηνικό ήταν μια από εκείνες τις μικροσκοπικές πισίνες για να βουτήξουν μέσα οι
παίκτες, όπως στο τσίρκο.
Η κορύφωση για καθένα από τα τέσσερα σκέλη είναι οι ειδικές δοκιμασίες, όπου οι ομάδες τα
δίνουν όλα, ώστε να πετύχουν τους ταχύτερους χρόνους. Υπάρχουν δύο κομμάτια σε αυτό το
τρίτο σκέλος της διοργάνωσης. Το πρώτο είναι ένας συνδυασμός τρεξίματος, ορεινής
ποδηλασίας, κολύμβησης και καγιάκ διαμέσου του Xάνκοκ Γκορτζ. Στο μεγαλύτερο μέρος της
αυτή η περιοχή χαρακτηρίζεται από τα βαθιά «κοψίματα» στο τοπίο, όπου χιλιάδες ποταμοί
έχουν χαράξει το δρόμο τους πάνω στη γη. Πρέπει να είναι το όνειρο κάθε γεωλόγου να
σταθεί σε ένα από αυτά τα «αυλάκια» και να κοιτάξει πίσω στους αιώνες της ιστορίας της
γης. Μέρη όπως το Tζάνξιον Πουλ έχουν περισσότερο από 100 μέτρα βάθος και περίπου ένα
μέτρο πλάτος στη βάση τους, στην κορυφή όμως το συνολικό πλάτος φθάνει τα 50 μέτρα.
Εντυπωσιακά παιχνίδια με χρώματα και σχήματα κάνει το διοξείδιο του πυριτίου που
βρίσκεται μέσα στο νερό, δίνοντας την εντύπωση λιωμένου χαλκού, όταν πέφτει το φως του
ήλιου πάνω του.
Παρακολουθώντας τους αγωνιζόμενους να κολυμπούν σ? αυτό το μέρος, συνειδητοποιώ ότι είναι
ό,τι πιο ενδιαφέρον εδώ και μία εβδομάδα, αν και δεν απολαμβάνω την αναρρίχηση στην
κορυφή με 20 κιλά φωτογραφικού εξοπλισμού στην πλάτη μου.
Ένα πράγμα που συνειδητοποιείς γρήγορα όσον αφορά τα ονόματα των περιοχών της Αυστραλίας
είναι ότι αρκετά από αυτά είναι αυτοεπεξηγηματικά. Για παράδειγμα, τα «80 μίλια παραλίας»
είναι ακριβώς αυτό, μια έκταση λεπτής άσπρης άμμου, που καταλήγει στον Ινδικό Ωκεανό και
έχει μήκος τουλάχιστον 130 χιλιόμετρα. Ήταν η ιδανική τοποθεσία για την ξεκούραση των
ομάδων πριν πετάξουν για Σίδνεϊ για την τελική δοκιμασία, η οποία αποτελείται από
κωπηλασία με καγιάκ στο διάσημο κόλπο. Η πορεία περνά κάτω από τη γέφυρα της πόλης, ενώ η
εκδήλωση τελειώνει με μια οδηγική δοκιμασία, που λαμβάνει χώρα πάνω σε μια φορτηγίδα. Αν
ο στόχος αυτής της δοκιμασίας ήταν να προσελκύσει θεατές, τότε σε αυτό τον τομέα το G4
απέτυχε εν μέρει, λόγω των καιρικών συνθηκών. O γκρίζος ουρανός και το συνεχές ψιλόβροχο
με έκαναν να αισθάνομαι σαν να ήμουν πίσω, στην πατρίδα.
Η Land Rover βλέπει τo G4 Challenge σαν την ενσάρκωση του life style που προσφέρει η
εταιρεία. Είναι όμως έτσι; Αναρωτιέμαι πόσοι ιδιοκτήτες Land
Rover/Freelander/Discovery/Range Rover ασχολούνται με καγιάκ, mountain biking κτλ.
Φαντάζομαι, τόσοι περίπου όσοι πραγματικά χρησιμοποιούν τις εκτός δρόμου δυνατότητες των
αυτοκινήτων τους.
Η Land Rover προσπάθησε να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό από το Camel Trophy και γι? αυτή
την προσπάθειά της θα πρέπει να χειροκροτηθεί, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως το G4
Challenge, στη σημερινή του τουλάχιστον μορφή, βρίσκεται στο σωστό δρόμο._ I. A.