Eν ριπή
50 χρόνια Pάλι Aκρόπολις: οι Έλληνες!
KAΛOI οι θεοί, οι ημίθεοι και οι βοηθοί τους, αλλά χωρίς το ελληνικό στοιχείο, χωρίς τους
ήρωες του τόπου μας, ο αγώνας δε θα ήταν απλώς φτωχός, αλλά θα αμφισβητείτο και αυτή η
ύπαρξή του! Δεν υπερβάλλουμε? Tα πρώτα, τα δύσκολα χρόνια, ήταν οι Έλληνες που κρατούσαν
τη σημαία ψηλά, ενώ σήμερα, στη νεότερη ιστορία του αγώνα, παίζουν με τη συμμετοχή τους
το σημαντικότερο ρόλο στην οικονομική υποστήριξη, στο στοιχείο που επιτρέπει στους
οργανωτές να δημιουργούν ώστε να είναι ανταγωνιστικοί με αγώνες-κράτη?
H μνήμη και η ηλικία δεν αφήνουν περιθώρια για αναλύσεις σε σχέση με τις απίστευτες
προσπάθειες ενός ¶λκη Mίχου, ενός Tζόνι Πεσμαζόγλου ή άλλων, όπως ο Σταύρος Zαλμάς, ο
Mάριος Zενέτος, ο Γιώργος Kρητικός, ο Γιάννης Ψύχας και, βέβαια, ο πολύς Γιώργος
Pαπτόπουλος. ¶νθρωπος που, σε απόλυτη ταχύτητα, δε δίσταζε να παλεύει στα ίσια με τους
ξένους επαγγελματίες, ακόμα και με υποδεέστερο αυτοκίνητο. Σε αποτέλεσμα, ήταν ο
Λεωνίδας, ο κυρίαρχος της μέχρι και το 1970 εποχής, όντας τέταρτος το 1969 με το Nίκο
Zουμπρούλη δίπλα του στο λευκό-μαύρο TT και ενώ έχασε την τρίτη θέση λίγο πριν από το
τέλος του αγώνα από το Λοράν με το εκπληκτικό Daf! Στην ιστορία, όμως, του Pάλι Aκρόπολις
είναι οι δύο δεύτερες θέσεις των Σιρόκο-Mίλτου Aνδριόπουλου με την Alpine A110 που
ξεχωρίζουν σε κάθε ελληνική προσπάθεια. Σε σχέση με τη νεότερη ιστορία του αγώνα,
πρόκειται για αποτελέσματα που επισκιάζουν τους εύστοχους πυροβολισμούς του Iαβέρη σε
κάθε Aκρόπολις, ό,τι και αν οδηγούσε (σ.σ.: ο ταχύτερος Έλληνας σε Pάλι Aκρόπολις για μια
δεκαετία από το 1975), τη σταθερή απόδοση του Γιώργου Mοσχού, που δε δίσταζε να πατάει
βαθιά το γκάζι ακόμα και στην τελευταία ε.δ. κάθε Aκρόπολις, είτε επειδή «έτσι έπρεπε»,
όπως το 1980, όταν κέρδισε το Λεωνίδα στην τελευταία ε.δ., είτε επειδή «έτσι ήθελε», αφού
ήταν από τους μεγάλους «γλεντζέδες» του βολάν. Aκόμα, να σημειώσουμε την ποιότητα και την
αξιοπιστία του Bαγγέλη Γκάλο, αλλά και των «φινλαμιαίων» Tάσου Γεμενή και Xρήστου
Πανουργιά, τις φιλότιμες προσπάθειες του Γιάννη Παπαδαμαντίου με BMW αλλά και Golf, πιo
πρόσφατα, τις εξαιρετικές επιδόσεις των Tζίγγερ, Παύλου Mοσχούτη, Mανώλη Παναγιωτόπουλου
και αυτές του υπογράφοντα, χάρη στην υπερομάδα-θρύλο της Nissan, που τον τίμησε από το
1983 μέχρι και το 1995. Kαι τέλος, να αναφέρουμε και τις επιδόσεις των Λεωνίδα
Kύρκου-Γιάννη Σταυρόπουλου, που άγγιξαν τη νίκη το 1995 και τερμάτισαν έκτοι το 1999,
έπειτα από εξαιρετικό αγώνα με το Escort. Tο 1995 πάντως, τον αγώνα κέρδισαν οι ¶ρης
Bωβός-Kώστας Στεφανής με Lancia Delta HF, αλλά ούτε αυτή η σπουδαία νίκη, με απόντες τους
παγκόσμιους, (υπέροχος ο Aρμόδιος με Γιάννο Aλβανό και το Impreza το 1997), μπορεί να
επισκιάσει τις επιδόσεις των Σιρόκο-Aνδριόπουλου και την μπλε ή κίτρινη Alpine 1.600 ή
1.800 κ.εκ. Δίπλα τους, οι άνθρωποί τους. Mια ολιγομελής, τα μέγιστα αποτελεσματική ομάδα
αποτελούμενη από ρομαντικούς επαγγελματίες που συμμετείχαν στον αγώνα με στόχο την
απόλυτη διάκριση. Πλήρωμα και ομάδα στόχευαν παντού και πάντα στην κορυφή, και γι? αυτούς
η φράση ή το αποτέλεσμα, αν προτιμάτε, σε σχέση με το αμφισβητούμενο και μη
αντιπροσωπευτικό «πρώτοι Έλληνες», δεν αρκούσε. Kάθε άλλο μάλιστα, αφού ο οδηγός, ο
«άφθαρτος» Tάσος Λιβιεράτος, ήθελε στο μέτρο των δυνατοτήτων του να τα κάνει όλα τέλεια.
Mπορούσε να έχει όποιο Opel ήθελε, αλλά προτιμούσε να επιλέγει αυτοκίνητα που θα του
επέτρεπαν να διακρίνεται ό,τι και αν οδηγούσαν οι αντίπαλοί του επαγγελματίες. Kλασικός
χομπίστας ο ίδιος, με νοοτροπία όμως που συνδύαζε την ψυχολογία του «gentleman driver» με
την προσέγγιση και εμπλοκή που απαιτεί ο επαγγελματισμός. Kατάφερνε, μάλιστα, να διατηρεί
μια ζηλευτή ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα μάλλον συγκρουόμενα χαρακτηριστικά.
Tο 1975 έστησε την Alpine του δίπλα στα εργοστασιακά Opel Ascona, Toyota Corolla, Lancia
Stratos και Beta? Kουμανταδόροι τους, οι Pερλ, ¶αλτονεν, Bαρμπλντ, ¶ντερσον,
Bάλντεγκαρντ, Πίντο, Λάμπινεν κ.ά. Aπίστευτο «μπουκέτο», και αν ο Έλληνας πρωταθλητής δε
διεκδίκησε τη νίκη, ήταν πάντα μέσα στην τριάδα, χάρη στην αξιοπιστία του συνδυασμού.
¶νθρωποι και μηχανή σε τέλεια συνεργασία, οπότε η δεύτερη θέση ήρθε εύκολα και απόλυτα
φυσιολογικά!
Mία από τα ίδια και το 1976, οπότε οι Σιρόκο-Aνδριόπουλος, με την κίτρινη πλέον Alpine,
έχουν αντιπάλους τα «καμπουρωτά» Violet των Σέλστρομ και Mέτα, τις Corolla-Celica των
Mίκολα, ¶ντερσον, την Alfetta GT του Γιώργου Mοσχού και, βέβαια, την εργοστασιακή A310
του φοβερού και τρομερού Zαν Pανιοτί? Λίγο πριν από το τέλος και ενώ ο Γάλλος προηγούνταν
μακράν, ένα ψαλίδι τον ανάγκασε να εγκαταλείψει, επιτρέποντας στον τυχερό (;) Xάρι
Σέλστρομ να κερδίσει για τη Nissan, τότε Datsun! Tυχερός ο Σουηδός, γιατί αν τα φρένα της
Alpine λειτουργούσαν και στο κατέβασμα από τα Φορνά, οι Σιρόκο-Aνδριόπουλος θα μπορούσαν
να διεκδικήσουν τη νίκη μέχρι το τελευταίο χιλιόμετρο?
Δυστυχώς, το «και του χρόνου» δεν είναι μια ευχή που ταιριάζει σε αγωνιστικές
δραστηριότητες? O Σιρόκο, με τους Kώστα Φερτάκη, Mανώλη Mακρινό δίπλα του σε Datsun και
Lancia Stratos, αντίστοιχα (ο Mανώλης κάθισε δίπλα του και με τα τρία του αυτοκίνητα!),
προσπάθησε για το ακατόρθωτο (για την απόλυτη διάκριση δηλαδή) και το 1977 και το 1978
και το 1979. Σε όλες τις περιπτώσεις, η προσέγγιση ήταν ίδια. Xαμηλοί τόνοι, τέλεια
προετοιμασία, και βέβαια τελικός στόχος η κορυφή? Mε αυτήν τη λογική, με αυτήν τη
συμπεριφορά για να είμαστε ακριβείς, χαρακτηρίζεται γενικότερα η εμπλοκή του και,
φυσιολογικά, ο σημαντικός αυτός κύριος του χώρου, όταν αισθάνθηκε προσβεβλημένος,
αποσύρθηκε, αποχαιρέτησε, και μην τον είδατε. Όταν ήμαστε νεότεροι, προβληματιστήκαμε με
την επιλογή του. Σήμερα, πιο ψύχραιμα και ρεαλιστικά, σχολιάζουμε: «Eύγε, Tάσο!» Mακάρι
να το έκαναν και άλλοι με την ίδια αποφασιστικότητα και ύφος. O Σιρόκο, όμως, είναι ένας.
Θα τον θυμόμαστε πάντα με τα «Σεμπάγκο» του, με το χαρακτηριστικό του γέλιο και, βέβαια,
με τα κοτλέ του παντελόνια και τα μονόχρωμα πουλόβερ του. Tι δεν ξεχνάμε; Tο κατέβασμα με
το δεξιοτίμονο Datsun στο Πλατανάκι? Tότε που πιστεύαμε ότι «αυτό» με τη συμβατική
διάταξη δε θα το πάει ποτέ, όντας μαθημένος στο χαμηλό βάρος και στο εξειδικευμένο στιλ
της «Γαλλίδας» του. Aπλά άπαιχτος και με την κλασική συνταγή? Στράτης Xατζηπαναγιώτου
([email protected])
Y.Γ.: Aναμνήσεις από το παρελθόν. Eνδεικτικά δημοσιεύουμε μια σειρά από ανέκδοτες
φωτογραφίες που διαθέτει στο πολύτιμο αρχείο του ο φίλος και συνεργάτης Tάσος Aρωνίτης. O
Φώτης Φλώρος άνοιξε το δρόμο, οι Γιώργος Kακολύρης, Nίκος Mήτσουρας και ο δικός μας
Bασίλης Γιαννακόπουλος ακολούθησαν και δημιούργησαν. Σήμερα, ο Θάνος Hλιόπουλος, οι
Kαραγιωργάκηδες και, βέβαια, ο T.A. δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν τους καλύτερους
Eυρωπαίους, χωρίς βέβαια να παραλείπουμε τη Bάσω Mήτσουρα, μια από τις ελάχιστες
φωτογράφους του WRC πρώτης γραμμής.