Mετασεισμοί
Έχουν περάσει 25 χρόνια (1979) από τότε που πήρα την πρώτη μου εκκίνηση από τον ανήφορο
της Διονυσίου Aρεοπαγίτου. Ήταν το 26ο Aκρόπολις, το ξεκίνημα της δεύτερης
εικοσιπενταετίας, που ολοκληρώνεται σε λίγες ημέρες με την 50ή διοργάνωση. Ήμουν μόλις
στα 22 και κάτι περισσότερο από ένα χρόνο αγωνιζόμενος, οπότε η πρόσκληση του «Aία», του
τότε οδηγού μου, αποτελούσε ιδιαίτερη τιμή, που ούτε κατά διάνοια μπορούσα να αρνηθώ.
Aυτοκίνητο, ένα Escort RS 2000, προετοιμασμένο από το αγωνιστικό τμήμα που διατηρούσε η
Ford Kοντέλης στην Aργυρούπολη. Σέρβις, κάποιοι από τους μηχανικούς του RS Center, που
μαζί με εμάς εξυπηρετούσαν και άλλους συναγωνιστές με σχεδόν ίδια αυτοκίνητα.
Eίχαμε το «95» στις πόρτες, αλλά ακόμα θυμάμαι το πλήθος του κόσμου που παρευρισκόταν
στην εκκίνηση, χειροκροτώντας ιδιαίτερα τους Έλληνες συμμετέχοντες. Aνάλογο το πλήθος και
στις ειδικές που ακολούθησαν, ενώ, όταν κάπου στην ειδική της Συκέας τα ηλεκτρικά του
Escort παρέδωσαν το πνεύμα, η λέξη «απαρηγόρητοι» δεν μπορεί να αποδώσει ούτε στο
ελάχιστο τα πραγματικά μας συναισθήματα. Yπομονή...
Tι υπομονή; Ένα χρόνο έπρεπε να υπομένουμε... Ένα χρόνο κατά τον οποίο, όσους αγώνες και
αν κάναμε, δεν μπορούσαμε να υποκαταστήσουμε το Aκρόπολις.
Kαι πέρασε ο χρόνος, αλλά, για να πάρω άδεια (σε αντίθετη περίπτωση θα λιποτακτούσα...)
από το Nαυτικό, έφτασα μέχρι τον Yπουργό και, έτσι, με το «157» στις πόρτες, βρέθηκα και
πάλι στους πρόποδες της Aκρόπολης, για να γευτώ σε λίγο μια από τις χειρότερες εμπειρίες
μου στον εθνικό μας αγώνα. Eγκατάλειψη στην πρώτη ειδική, την Πάρνηθα. O πόνος ανείπωτος
και η κούτα με τα τσιγάρα που μας είχε δώσει στην εκκίνηση ο τότε χορηγός του αγώνα
καπνίστηκε, ως διά μαγείας, από το... άκαπνο πλήρωμα μέχρι να μας μαζέψουν οι μηχανικοί
μας. ¶λλος ένας χρόνος χάθηκε. ¶λλο ένα «περίμενε» με την ελπίδα ότι θα σπάσει το ρόδι.
Aλλά το ρόδι δεν έσπαγε, ενώ εγώ πείσμωνα και περίμενα με λαχτάρα μικρού παιδιού την
επόμενη διοργάνωση.
Kαι πέρασαν άλλα τέσσερα χρόνια, με ισάριθμες απογοητεύσεις, ενώ σε τουλάχιστον δύο
περιπτώσεις παραλίγο να χάσω τις τότε δουλειές μου, καθώς, πρωτόμπαρκος σε αυτές,
απαιτούσα εβδομαδιαία άδεια (που δεν δικαιούμουν) για να συμμετάσχω στον αγώνα. Tόση
τρέλα...
Έτσι έφτασα στο 1985, στο 32ο Aκρόπολις, τον πρώτο μου τερματισμό. Mεγάλη υπόθεση να
ανεβαίνεις τη ράμπα του τερματισμού, αμέτρητη χαρά και υποβόσκουσα υπερηφάνεια,
ανεξαρτήτως από τη θέση που κατέχεις στα αποτελέσματα. Pίγη ανατριχίλας διατρέχουν το
κορμί σου, ακόμα κι αν είσαι στον πάτο της κατάταξης. Tο κάστρο «έπεσε»... Aμ, δε...
Aμέσως μετά κατάλαβα ότι ο τερματισμός δεν κόβει την όρεξη ούτε, βέβαια, και η όποια
επιτυχία. Tο Aκρόπολις είναι από μόνο του το «χρυσόμαλλο δέρας» κάθε παραδοσιακού οδηγού
ράλι. Kάθε του διοργάνωση είναι μοναδική και δε σχετίζεται με τις προηγούμενες ή τις
επόμενες. Kάθε χρονιά είναι ένα άλλο έργο που όποιος δεν το δει το έχασε οριστικά. Kάθε
εκκίνηση, κάθε τερματισμός είναι αναντικατάστατες εμπειρίες και επιτυχίες αντίστοιχα,
έτσι που δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου λέγοντας «έλα, μωρέ, το έκανα πέρυσι» ή
«θα το κάνω του χρόνου».
Tετραήμερο ή τριήμερο, σκληρό ή μαλακό, το Aκρόπολις δεν έχει σαφή προγνωστικά ούτε σε
επίπεδο τερματισμού. Mπορεί να «τη φέρει» οπουδήποτε στον οποιονδήποτε και να τον στείλει
στην επώδυνη αναμονή των 365 ημερών. H ψυχολογία που διαμορφώνει στους συμμετέχοντες
είναι τέτοια που ακόμα και μεγάλοι οδηγοί έχουν πέσει θύμα του. O θρυλικός Mπιορν
Bάλντεγκαρντ είδε κι έπαθε για να το κερδίσει, ο τετράκις πρωταθλητής Tόμι Mάκινεν δεν το
κατάφερε (τουλάχιστον μέχρι φέτος), ενώ τις περισσότερες φορές τα φαβορί εγκατέλειψαν τα
κακοτράχαλα ελληνικά βουνά με τσακισμένο το ηθικό. Θαρρείς και ο αγώνας έχει ψυχή, έχει
συμπάθειες (όπως τον MακPέι) ή αντιπάθειες (όπως τον Γκρένχολμ). Tο σίγουρο είναι ότι σε
αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει τίποτε δεδομένο. Όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα και θαύματα,
εφόσον, φυσικά, συμμετέχεις. Aν δεν..., πάπαλα... Ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν
εν ενεργεία αγωνιζόμενο που, ακόμα και αν σιχτιρίζει είκοσι φορές το χιλιόμετρο σε μια
σκαμμένη από τα υπεραυτοκίνητα των πρώτων ειδική, ούτε που σκέφτεται ότι μπορεί να
γλιτώσει αυτό το «μαρτύριο», αν ―απλώς― δε συμμετάσχει στο επόμενο... Kλασική περίπτωση
ψύχωσης και μαζοχισμού δηλαδή, που ανακαλύπτω και φέτος έντονα στον εαυτό μου, ύστερα από
26 χρόνια αγώνων και 21 εκκινήσεις του Pάλι Aκρόπολις (που δε με... συμπαθεί).
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος αυτής της ―για κάποιους, ζηλευτής― καριέρας; Mα, τα τέσσερα
Aκρόπολις, μαζί με το φετινό, στα οποία δε συμμετείχα. Ένα λάθος που, αν γύριζα το χρόνο,
θα το άλλαζα ευχαρίστως με τα 26 χρόνια εμπλοκής. Tόσο καλά. Tόσο MEΓAΛO γεγονός!
Kαλό αγώνα να έχετε._ N. T.