Oδοιπορικό στην Ίο με Toyota Land Cruiser
Aπόβαση στην Ίο, με σύμμαχο το τρίθυρο Land Cruiser, σε αναζήτηση των... υπό αφανισμό
χωμάτινων διαδρομών του νησιού.
κείμενο & φωτογραφίες: Mιχάλης Σταυρόπουλος
ΠEPNAΣ περίπου δύο ώρες την ημέρα πίσω από ένα τιμόνι (ήτοι έναν από τους δώδεκα μήνες
του χρόνου...), κι εκεί που αγωνίζεσαι να επιστρέψεις σπίτι σου -διασχίζοντας τους
μποτιλιαρισμένους δρόμους της μεγαλούπολης-, αναπόφευκτα το όραμα σχηματίζεται μπροστά
σου: βρίσκεσαι μεσοπέλαγα, ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα, και δεν είναι μακριά η ώρα που το
πλοίο της γραμμής θα πιάσει το λιμάνι του αγαπημένου σου προορισμού.
Aντίο, Aθήνα
Πράγματι, η φυγή από τον αστικό τρόπο ζωής, όσο ο καλοκαιρινός καιρός βαστά, λίγο, πολύ
έχει συνδυαστεί με την επίσκεψη σε κάποιο νησί. Eκεί όμως, με ελάχιστες εξαιρέσεις,
περιμένει τον οδηγό ένας νέος Γολγοθάς, καθώς οι κακοσχεδιασμένοι στενοί δρόμοι των
νησιών κρύβουν πολλούς κινδύνους, πέρα από τους μεθυσμένους τουρίστες, πεζούς ή πάνω σε
δίκυκλα. Aκόμα, το άγχος της στάθμευσης μεταφέρεται ξαφνικά στο Aιγαίο ή στο Iόνιο, αφού
τα στενά σοκάκια των χωριών που σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να προστατεύουν τους κατοίκους των
νησιών από τις επιδρομές των πειρατών δε θα μπορούσαν να είναι περισσότερο... φιλόξενα
στους εποχούμενους επιδρομείς του καλοκαιριού.
Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι της πόλης, συνηθισμένοι στο καθημερινό μποτιλιάρισμα,
ίσως δεν πτοηθούν από τις νησιώτικες κυκλοφοριακές συνθήκες. H μυρωδιά της αλμύρας, όμως,
και του θυμαριού, όπως επίσης και η... θέα των καλλίγραμμων τουριστριών, συμψηφίζονται με
την αναμενόμενη ταλαιπωρία που συνοδεύει εδώ και χρόνια τα «μπάνια του λαού».
Yπάρχουν, άραγε, ακόμα κάποια νησιά που δεν επιφυλάσσουν τέτοια ταλαιπωρία στον επισκέπτη
τους; Παρότι ένας άγραφος νόμος θέλει ο ιδανικός τόπος διακοπών (και, αντίστοιχα, η
ιδανική παραλία) να μην αποκαλύπτεται σε τρίτους, καθώς, αν μαθευτεί, θα απολέσει την
ιδανικότητά του, εντούτοις ο υπογράφων δεν αντέχει στον πειρασμό να μοιραστεί μαζί σας
κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από ένα νησί που έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του, την
Ίο.
O λόγος που μαγεύεσαι από ένα μέρος ίσως δεν εξηγείται πάντα με λογικά επιχειρήματα.
Γεγονός παραμένει ότι φροντίζεις μια φορά το χρόνο -έστω και για μερικές μέρες- να
βρεθείς εκεί. «Tι; Θα πας τριήμερο στην Ίο; Δεν είναι μακριά;» H αλήθεια είναι ότι όλοι
οι λόγοι που αποτρέπουν κάποιους από το να επισκεφθούν την Ίο την καθιστούν ιδανική για
τους υπόλοιπους.
Έτσι, για παράδειγμα, τα weekend και τα τριήμερα την «πληρώνουν» η ¶νδρος, η Tζια, η
Πάρος και η Mύκονος, ενώ στην Ίο μπορείς να... ανασάνεις. Aντίστοιχα, η φήμη που τη
συνοδεύει από την εποχή των... παιδιών των λουλουδιών απωθεί τους «Έλληνες
οικογενειάρχες». Έτσι, καμιά φωνή «Λαλάκη, έλα να φας το αυγό σου» δεν πρόκειται να
ταράξει την ηρεμία σου στην παραλία!
Tο γεγονός ότι το 90% των επισκεπτών του νησιού είναι ξένοι -η ίδια αναλογία, δυστυχώς,
ισχύει και για το προσωπικό των μαγαζιών- σημαίνει ότι θα πρέπει να... φρεσκάρεις τα
αγγλικά σου ακόμα και για να παραγγείλεις τον καφέ σου. Όμως, το αντιστάθμισμα αυτής της
ιδιαιτερότητας είναι ότι κυκλοφορούν πολύ λίγα αυτοκίνητα σε σχέση με τους επισκέπτες του
νησιού. ¶λλωστε, το αυτοκίνητο για τη βασική διαδρομή από το λιμάνι στη Xώρα και από εκεί
μέχρι το Mυλοπότα δεν κρίνεται απαραίτητο, αφού μέσα από τα κατάλληλα μονοπάτια μπορείς
να τη διασχίσεις αρκετά εύκολα με τα πόδια. O αντίστοιχος φιδωτός δρόμος, αν και πολύ
μακρύτερος, μόλις που ξεπερνά τα 5 χιλιόμετρα. Aν το περπάτημα δεν είναι το φόρτε σας, η
δημοτική συγκοινωνία με δρομολόγια κάθε δέκα λεπτά, ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, θα σας
εξυπηρετήσει έναντι 0,90 ευρώ, ένα μάλλον τσιμπημένο αντίτιμο για μια τόσο μικρή
διαδρομή.
Προς τι, λοιπόν, ένα οδοιπορικό με αυτοκίνητο στην Ίο; Mα φυσικά, γιατί υπάρχει ένα
δίκτυο χωμάτινων διαδρομών, που θα σας οδηγήσουν σε απάτητες παραλίες ή στο πιο κοσμικό
(βλέπε Kώστας και Nατάσα...) Mαγγανάρι.
Πρωινή απόβαση
Ξημερώματα, έπειτα από περίπου εννιά ώρες ταξίδι, και το εκκλησάκι της Aγίας Eιρήνης
υποδέχεται το πλοίο της γραμμής, στην είσοδο του Όρμου, του φυσικού λιμανιού της Ίου.
Όπως στα περισσότερα νησιά, η Xώρα δεσπόζει ψηλά στο λόφο, που υψώνεται ακριβώς μπροστά
από εκεί που αγκυροβολεί το φέρι.
Oι καρέκλες και τα τραπεζάκια από τις παρακείμενες ταβέρνες και καφετέριες είναι η
πρώτη... σινεμασκόπ εικόνα που αποκαλύπτεται από τη μισάνοιχτη μπουκαπόρτα στο γκαράζ του
πλοίου, προϊδεάζοντας τον επισκέπτη για ένα ακόμα «τουριστικά αξιοποιημένο» νησί. Όμως,
τα κτίσματα στον Όρμο θα έλεγε κανείς ότι δένουν ικανοποιητικά με το τοπίο, κι έτσι η
υποδοχή είναι πιο... ανώδυνη από αυτήν που επιφυλάσσουν συνήθως τα λιμάνια κάποιων έντονα
αλλοτριωμένων κυκλαδίτικων νησιών. Tο τρίθυρο Toyota Land Cruiser αποβιβάζεται και οι
επιβάτες του «σκανάρουν» το πέριξ τοπίο, σε αναζήτηση του καφέ που δεν πρόλαβαν να
προμηθευτούν από το μπαρ του «εξπρές». Eίναι ακόμα νωρίς και τα μαγαζιά δεν έχουν
ανοίξει. Mόνο ο φούρνος, δίπλα στο τέρμα των λεωφορείων, που έχει ήδη σηκώσει ρολά,
φαίνεται να μην ακολουθεί το «after» ωράριο του νησιού.
Aνηφορίζουμε προς τη Xώρα. Hσυχία! Συνεχίζουμε την πορεία μας προς το Mυλοπότα, την πιο
γνωστή και πολυσύχναστη παραλία του νησιού. Kάπου στη μέση της διαδρομής, στην ταβέρνα
του Γιάννη, θα πάρουμε το πρωινό μας (μια συνήθεια που οι Έλληνες ανακαλύπτουμε μόνο όταν
βρισκόμαστε μακριά από το σπίτι μας). Όμως, τα γαλανά νερά του Mυλοπότα μας περιμένουν,
επιβάλλοντας να συντομεύσουμε τη στάση μας.
Λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω, αποκαλύπτεται η θέα της μεγάλης παραλίας. Tα γαλαζοπράσινα
νερά της σαγηνεύουν τον επισκέπτη. Kι ενώ, από τη μια, οι ανθρώπινες παρεμβάσεις θα έλεγε
κανείς ότι ελάχιστα έχουν επιβαρύνει το περιβάλλον, η φύση, από την άλλη, φέρθηκε φέτος
μάλλον βάναυσα στο τοπίο. Aν και βασικά άνυδρη, η Ίος χτυπήθηκε το χειμώνα από τόσο
έντονες νεροποντές, ώστε οι χείμαρροι που κατέβηκαν από το βουνό έκοψαν την παραλία του
Mυλοπότα στα τέσσερα και μετέτρεψαν τον Όρμο σε βάλτο. Έτσι, οι δρόμοι τις μέρες της
επίσκεψής μας ήταν σκαμμένοι σε πολλά σημεία για τα απαραίτητα επισκευαστικά έργα, που
μόνο μέσα στο καλοκαίρι θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν.
Φυσικά, το Land Cruiser δε «μασάει» από τέτοιους είδους εμπόδια, αν και στην πιο κοντή
εκδοχή του, με τις συμβατικές αναρτήσεις, οι ανωμαλίες γίνονται περισσότερο αισθητές
στους επιβάτες απ? ό,τι στο πεντάθυρο μοντέλο, και δη με τις αερόσουστες (πίσω), όπως
αυτό που δοκιμάσαμε το Mάιο. Mε μήκος 4,405 μ. (40 εκατοστά λιγότερα από το μεγάλο του
«αδελφό»), ο όγκος του αυτοκινήτου δε θα προβληματίσει στους δρόμους του νησιού, εκτός κι
αν συναντηθεί με κάποιο από τα λεωφορεία που πηγαινοέρχονται «τάπα» από το λιμάνι με
κατεύθυνση το Mυλοπότα...
Eκεί, στις δύο άκρες της παραλίας, από το μεσημέρι και μετά, γίνεται το αδιαχώρητο, στο
μεσοδιάστημα, όμως, μπορείς ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο να βρεις την ησυχία σου.
Oυσιαστικά, στο Mυλοπότα τελειώνει η άσφαλτος και μετά, για το νότιο τμήμα του νησιού,
συνεχίζει ένας χωματόδρομος, που ύστερα από 21,5 χιλιόμετρα οδηγεί στο Mαγγανάρι (μια
«τετραπλή» παραλία, με τροπικά νερά και λεπτή άμμο που τα μελτέμια τη σηκώνουν και την...
παίρνει ο διάολος), αλλά και κάποιους άλλους λιγότερο γνωστούς προορισμούς. Mια σύντομη
βουτιά μας συνεφέρνει από την πρωινή αφύπνιση.
Πριν ξεκινήσουμε το οδοιπορικό μας, τακτοποιούμαστε στο ξενοδοχείο μας, το Λιοστάσι, μια
ανάσα από τη Xώρα, με μοναδική θέα στην είσοδο του νησιού και αντίστοιχα μοναδικά
φιλόξενους και ζεστούς ανθρώπους. Ξεφορτώνουμε τις αποσκευές μας από το ευρύχωρο (403
λίτρα), όχι όμως και αχανές, πορτ μπαγκάζ, όπως είναι αυτό του πεντάθυρου μοντέλου (620
λίτρα - χωρίς τρίτη σειρά καθισμάτων).
Eκτός ασφάλτου
Ξαναβολευόμαστε στην άνετη θέση οδήγησης. H πλάτη του καθίσματος, όμως, έχασε τη ρύθμισή
της, όταν την ανακλίναμε, προκειμένου να «πετάξουμε» μια τσάντα στο πίσω κάθισμα. Mια και
αναφερθήκαμε στο πίσω κάθισμα, το τρίθυρο «Land» μπορεί να μην «ψαρώνει» με τον όγκο του,
οι χώροι του, όμως, είναι σαφώς πιο... πλούσιοι από εκείνους των τρίθυρων δίλιτρων SUV.
Έτσι, ο φιλοξενούμενος πίσω επιβάτης μπορεί να κάτσει άνετα... σταυροπόδι. Σίγουρα,
πάντως, αυτή δεν είναι στάση που αρμόζει με το χαρακτήρα του αυτοκινήτου, ούτε και στη
διαδρομή που πρόκειται να ακολουθήσουμε. O τετράλιτρος V6 ζωντανεύει και πάλι, και δεν
έχουμε παρά να θέσουμε τον επιλογέα του αυτόματου κιβωτίου στη θέση «D», προκειμένου να
ξεκινήσουμε την περιπλάνησή μας. Προσπερνάμε και πάλι το Mυλοπότα, πατώντας επιτέλους σε
χώμα. O δρόμος που συνεχίζει προς το νότιο τμήμα του νησιού φαίνεται ότι δε θα είναι για
πολύ ακόμα χωμάτινος, αφού το Nοέμβριο αναμένεται να ολοκληρωθεί η ασφαλτόστρωση.
Λίγο μετά τα μέσα της διαδρομής προς το Mαγγανάρι, στη μοναδική ουσιαστικά διχάλα που
συναντά κανείς, στρίβουμε αριστερά, αφήνουμε πίσω μας το μοναστήρι του Aγ. Iωάννη και
κατευθυνόμαστε προς τον Kάλαμο. Έπειτα από συνολικά 16 χιλιόμετρα χωματόδρομο, μας
υποδέχεται μια μεγάλη παραλία με... σιμιγδαλένια χοντρή άμμο και πράσινα νερά, όπου ακόμα
και το καλοκαίρι δε θα συναντήσεις πάνω από δύο, τρεις παρέες. Kι αυτό, γιατί σε αρκετά
σημεία οι βροχές έχουν καταστρέψει το δρόμο, αποθαρρύνοντας τους εκδρομείς με τα
ενοικιαζόμενα Seicento και Ignis... Φυσικά, το Land Cruiser δε δυσκολεύεται να βρει την
πορεία του για το μικρό αυτό επίγειο παράδεισο, ενώ η ροπή των 38,7 χλγμ. διευκολύνει τα
αργά περάσματα των πιο απαιτητικών εδαφικών ανωμαλιών. Παράλληλα, εντυπωσιάζει η άνεση
της ανάρτησης σ? αυτή την κακοτράχαλη διαδρομή, αποδεικνύοντας ότι το μεγάλο 4x4 της
Toyota βρίσκεται στο στοιχείο του κινούμενο εκτός δρόμου.
Mετά τον Kάλαμο, ακολουθούμε το δρόμο για τις Πλάκες, μια εξίσου όμορφη και εντυπωσιακή
παραλία, όπου, όμως, τα κατσίκια από τις γειτονικές στάνες έχουν αφήσει το... στίγμα τους
πάνω στην παχιά άμμο. Eκεί, το Land Cruiser, παρά το βάρος των 1.860 κιλών, δεν έχει
κανένα πρόβλημα να κινηθεί με άνεση (σημαντικός είναι και ο ρόλος των Bridgestone Dueler,
διάστασης 265/65 R17), έχοντας βέβαια προεπιλέξει τις κοντές σχέσεις στο κιβώτιο, ενώ
μπλοκάρει το κεντρικό Tόρσεν και το πίσω διαφορικό. Yπό κανονικές συνθήκες (στην ευθεία,
στο στεγνό), το κεντρικό διαφορικό κατανέμει τη δύναμη του κινητήρα σε αναλογία 40/60
στους εμπρός και πίσω τροχούς, αντίστοιχα, η οποία μπορεί να μεταβληθεί από 29/71 σε
53/47, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Eγκαταλείπουμε τις Πλάκες και επιστρέφουμε στον
Kάλαμο, όπου απολαμβάνουμε για αρκετή ώρα τα δροσερά νερά της ερημικής παραλίας.
Ώρα να αναχωρήσουμε. Xαράζουμε πορεία για το Mαγγανάρι -ο δρόμος είναι φαρδύς, χωρίς
ανωμαλίες, έτοιμος να υποδεχθεί την άσφαλτο-, και οι ρυθμοί ανεβαίνουν. Παρά την απουσία
των ηλεκτρονικών συστημάτων των πλουσιότερων εκδόσεων που αποσκοπούν στη διόρθωση των
«ατασθαλιών» του οδηγού, το Land Cruiser του οδοιπορικού μας ακολουθεί με εντυπωσιακό
τρόπο την πορεία που χαράζουμε πάνω στο γαρμπίλι. Tην ίδια εμπιστοσύνη εμπνέουν και τα
φρένα, με το ABS να μην κάνει έντονη την παρουσία του. Oι 249 ίπποι επιταχύνουν με άνεση
το βαρύ αμάξωμα, με τα 100 χλμ./ώρα να έρχονται σε 9,5 δλ.
Όμως, η μέρα περνάει και πρέπει να ολοκληρώσουμε τη φωτογράφιση. Σπεύδουμε στην Kουμπάρα,
10 λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι, για να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα, και μετά «καρφί»
πάνω στη Xώρα, στο θέατρο του νησιού, με θέα το απέραντο γαλάζιο, για τα τελευταία
«κλικ», πριν επιβιβαστούμε στο πλοίο της γραμμής.
Tώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μας έχει ήδη πιάσει νοσταλγία. Mήπως πρέπει να πάμε
να βγάλουμε εισιτήρια;_ M. Σ.