Σαράντος Kαργάκος
«Nτρέπομαι γιά τή ζέστα μου...»«... χθές, σάν πέρασα ?πό τήν ?δό Σολωμο?, εrδα νά ξεψυχ? γερασμένο ?πό τά ναρκωτικά ?να
παιδί...»
KAΘE χρονιά, μόλις ?ρχεται τό καλοκαίρι, θυμ?μαι κάποιους στίχους λησμονημένων ποιητµν,
¬πως το? \Aριστομένη Προβελέγγιου: «Φύκιο πελαγίσιο / στάζοντας ?φρό, στή μορφή σου
τρέμει, / γαλανό μελτέμι». ?Oταν ¬μως τελειώνει ? A?γουστος καί κάπως μετριάζονται ο?
περιπλανήσεις μου ?νά τήν ^Eλλάδα, εrναι ?δύνατο νά μή θυμηθµ μιά φράση πού ?χει
?ξαπολύσει καθ? ?μµν ? «σκοτεινός» ^Hράκλειτος: «?Ωσπερ σάρμα ε¨κ?? κεχυμένον ? κάλλιστος
κόσμος». Πού σημαίνει: ? ½ραιότατος κόσμος εrναι σάν σωρός σκουπίδια ?τακτα χυμένα! Λές
κι εrχε δε? τίς ?κρογιαλιές, τούς δρόμους, τίς πλαγιές, τίς πλατε?ες καί τούς χώρους
στάθμευσης στίς ?θνικές ?δούς, στις ?πο?ες ξεκληρίζεται τό ?θνος τµν ^Eλλήνων. ^H
συνομοταξία τµν Nεοελλήνων, πού πιά δέν ?χουν σχέση μέ τό φµς ?λλά μέ τό ?μίφως, εrναι
μεταλλαγή, ?ν φυσικά ?ποδεχθο?με τή θεωρία το? Nτάρβιν, κάθε ζωϊκο? ¦ φυτικο? ?ργανισμο?
πού ?χει σάν πρµτο συνθετικό τή λέξη βρόμο- ¦ βρώμο-. Kαί δέν ?ννοµ τή βρωμιά ¦ τή λέρα
πού παραπέμπει στό ?θνικό μας σύμβολο, τή «λερή φουστανέλα», πού διασώζεται ½ς φολκλορικό
στοιχε?ο στίς λερές ποδιές καί στά νύχια τµν σερβιτόρων μας. \Eννοµ καί τό θόρυβο, τό
σάλαγο, τή χλαπαταγή πού δονε? κατά τούς θερινούς μ?νες ?π? ?κρου ε¨ς ?κρον τήν ?λληνική
?πικράτεια. Bρόμιος λεγόταν στά ?ρχα?α ? θορυβώδης.
Σκέπτομαι τί εδους ^Eλλάδα θά δείξουμε στούς προσεχε?ς \Oλυμπιακούς μέ τόσα σκουπίδια
(δέν ?ννοµ τά ?μψυχα), μέ τόσους ?πα?τες, μέ τόσους ?λητόβιους, μέ τόσους πρεζάκηδες πού
σέρνονται στίς ?λλοτε ?στορικές πλατε?ες ^Oμονοίας καί Bάθης. Θα ?θελα ε¨λικρινά νά
?μπαινα μέ περισσότερη α¨σιοδοξία στό φθινόπωρο. Kι εrχα πολλά νά πµ γιά τά παιδιά, δικά
μας και ξένα, πού ?ρίστευσαν στά ?ρχα?α \Eλληνικά, γιά το Σέρβο σπουδαστή που ?γραψε
?λληνιστί ?πέροχον ?μνο γιά τήν ^Eλλάδα το? φωτός, γιά τά παιδιά το? Kερατσινίου πού
?κδίδουν Πλούταρχο και γιά τά παιδιά το? A¨γάλεω, πού χάρη στό φωτισμένο Λυκειάρχη Kων/νο
Δάλκο μ?ς ?δωσαν καί φέτος μιά ?πέροχη ?κδοση, τήν «Aθουσα». Mα χθές, σάν πέρασα ?πό τήν
?δό Σολωμο?, εrδα νά ξεψυχ? γερασμένο ?πό τά ναρκωτικά ?να παιδί. ?Iσως νά μήν εrχε
?περβε? τά 18 του χρόνια. Kι ?νοιωσα σάν μαστίγιο νά μέ δέρνει ? στίχος το? Παλαμ?:
«Nτρέπομαι γιά τή ζέστα μου καί γιά τήν ?νθρωπιά μου»._ Σ. I. K.