Pέα Bιτάλη
Eις μνήμην του καλοκαιριού και άλλων«... Πώς ομόρφυνε ετούτη η γενιά! Α, ρε μάνες της δικής μου γενιάς! Tι λάθος κάνατε,
γαμώτο;...»
ΔEN πα? να καίγεται το σύμπαν! Τον Αύγουστο, όλος ο πλανήτης χωράει κάτω από την ομπρέλα
της παραλίας, και ο χρόνος σέρνεται σαν παντόφλα ηλικιωμένου από τη θάλασσα μέχρι την
ξαπλώστρα και μόνο! Και αντί τηλεοπτικού προγράμματος, αρκεί να παρακολουθείς τα
επεισόδια που εξελίσσονται σε κάθε ομπρέλα...
― Ένα παχύσαρκο παιδάκι που τρέχει σηκώνοντας άμμο όση τα Ολυμπιακά έργα υπό το βλέμμα
της μάνας του, που λέει στη φίλη της: «Τρώει, παιδί μου! Τι θα το κάνω;» Kαι εκείνη την
καθησυχάζει: «Θα το πάρει σε μπόι, μη σκας».
― ¶λλη ομπρέλα. Έρωτας να ?ναι ή συμφορά; Φιλί βεντούζα, σημάδι στο λαιμό, άρα αρχή
ειδυλλίου, και άλειμμα λαδιού στην πλάτη. Λάδι και δώσ? του λάδι...
― Ακολουθεί σμήνος τύπου «κάνω modelling». Πώς ομόρφυνε ετούτη η γενιά! Α, ρε μάνες της
δικής μου γενιάς! Tι λάθος κάνατε, γαμώτο; Στήθη που εναντιώνονται στο νόμο της
βαρύτητας: όσο μεγαλώνουν τόσο πάνε προς τα πάνω! Και βραζιλιάνικα οπίσθια με κομποσκοίνι
διαχωρισμένα. Ο Όλυμπος και ο Κίσσαβος! Και όσο για τ? αγόρια... Η νέα χαλαουασμένη γενιά
με τις τρισδιάστατες πλάτες, το άτριχο στέρνο... Όλα με πολύχρωμα σταυρουδάκια, λες και
τα ?χουν ταγμένα. Ευαισθητούλια, ωραιοπαθητικούλια, γλυκούλια, έτοιμα να χωθούν στην
αγκαλιά των γυναικών να τα προστατεύσουν. Να χέσω την ισότητα!
― Και ξαφνικά... Να σου εμφανίζεται από τη γωνία σαν καρέτα καρέτα, εκπρόσωπος του
παλαιού, ξεπερασμένου είδους? Δασύτριχος, σκούρος, στέρνο φλοκάτη, χρυσή καδένα στο λαιμό
και στον καρπό, σαγιονάρα σουρτή, μπρελόκ με το κλειδί του αυτοκινήτου με την αεροτομή
και μαγιό αυτοκόλλητο, να αναδεικνύει όλο το γεννητικό του μεγαλείο! Δίπλα του φορτωμένο
το Σουλάκι με όλα τα συμπράγκαλα. «Μη και σου περάσει από το μυαλό να βγάλεις το σουτιέν!
Ό,τι βλέπει ο Θανάσης, δεν το βλέπει ο κόσμος όλος!» Kαι απευθυνόμενος στην γκαρσόνα:
«Πιάσε ένα φραπέ με 4 ζάχαρες», «Σάκη, έχω ψιλά αν θες», «Και τι με νοιάζει, ρε Σουλάκι;
Από πότε πληρώνουν οι γυναίκες;»...
Γεια σου, Ελληνάρα. Παλαιό, ξεχασμένο γραφικό είδος, σπερματοδότης της σκανδιναβικής
ηπείρου, σπουδαγμένος στο μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής, στο πεζοδρόμιο. Σε χαιρετώ όπως
χαιρετώ το καλοκαίρι. Κι αν σε σατίρισα, σε χλεύασα, σε απέφυγα, πάντα θα σου στέλνω τη
συμπάθειά μου για τα ένσημα που κόλλησες στο ψηστήρι και στην αμπελοφιλοσοφία...
Τελικά, με την πρώτη σταγόνα βροχής, σκοτώθηκε το καλοκαίρι κι άλλα πολλά. Καλό χειμώνα!_
P. B.