Kώστας Kαββαθάς
ΔΕN ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά η πτήση με το MiG-25 στα όρια του διαστήματος με πήγε
(κυριολεκτικά) στον έβδομο ουρανό! Με πλήρη αίσθηση της ματαιότητας (και του χιούμορ) για
την πρόταση που ακολουθεί, πρέπει να είμαι ο Έλληνας που πήγε ψηλότερα και κινήθηκε
ταχύτερα απ? όλους (82.000 πόδια/27,3 χλμ. και 2,5 Mach/2.500 χ.α.ώ.) στην Iστορία!
Μπαίνει άραγε η «επίδοση» στο βιβλίο Γκίνες; Σιγά μην μπει. Με ρώτησαν αν φοβήθηκα. Όχι.
Kι αυτό, για ένα λόγο: όταν ξέρεις τι κάνεις και έχεις εμπειρία, το αίσθημα του φόβου
μειώνεται στο ελάχιστο. Εξάλλου, δεν προλαβαίνεις να φοβηθείς. Μόλις απογειωθείς, η
ταχύτητα και το ύψος αυξάνουν με καταιγιστικό ρυθμό και δε σου αφήνουν περιθώρια για να
σκεφτείς. Απλώς προσπαθείς να κάνεις όσο καλύτερα γίνεται τη δουλειά σου, που στη δική
μου περίπτωση ήταν να τραβήξω καλές φωτογραφίες και video.
Πιο μεγάλη «αγωνία» είχα κατά τη δοκιμή στο centrifuge, που προσομοιώνει την εκτόξευση
και την επιστροφή του φορέα-πυραύλου, παρά κατά την πτήση με το MiG. Βέβαια, οφείλω να
προσθέσω ότι στα 38 λεπτά της πτήσης δεν έγιναν «ταρζανιές» και τα g δεν ξεπέρασαν τα
4,5, οπότε όλα πήγαν καλά. Όταν πετάξω με το MiG-29 και όταν κάνω κάποια άλλα, ελπίζω,
πράγματα που έχουν σχέση με την αεροπορία, θα έχω να διηγηθώ περισσότερο ενδιαφέρουσες
ιστορίες.
Όπως ίσως είδατε στις διαφημίσεις, από την 1η Δεκεμβρίου οι Τεχνικές Εκδόσεις
αντιπροσωπεύουν στην Ελλάδα την αμερικανική Space Adventures Ltd, την εταιρεία που
έστειλε στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) τους πρώτους «τουρίστες του διαστήματος», τον
Aμερικανό Dennis Tito και το Nοτιοαφρικανό Peter Shuttleworth. Η εταιρεία μας μπορεί, σε
συνεργασία με τη Space Adventures, να σας στείλει στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, αν βέβαια
α) έχετε την κατάλληλη φυσική κατάσταση και τα «κότσια» και β) τα 20 εκατομμύρια δολάρια
(!) που κοστίζει το εγχείρημα! Εμπρός, λοιπόν. Αρχίστε τις... οικονομίες! Τι είναι σήμερα
20 ψωροεκατομμύρια; Ούτε δύο βίλες (με πισίνα και playroom) στη Μύκονο.
Σύμφωνα με τα νέα βιομετρικά, πολιτικά και στρατηγικά δεδομένα, η αρχή της νέας χρονιάς
επιβάλλει να είμαι ευτυχής και να περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Για να
εκσυγχρονιστώ, και το Εν Λευκώ και ο Αντίλογος θα αποτελέσουν δηλώσεις μετανοίας (οι
παλιότεροι ίσως θυμούνται), και θα υποθέσω ότι ανήκω σε μια απ? τις παρακάτω
(ευτυχισμένες) κατηγορίες.
α. Eπιτυχημένος 50άρης (50something)
Τι μπορεί να είναι ένας επιτυχημένος Έλληνας αυτής της κατηγορίας; Ερευνητής στο CERN ή
στο Max Planck, καθηγητής στο MIT, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μονάχου, Αδελαΐδας; Μήπως
συγγραφέας, ηθοποιός, σχεδιαστής αγωνιστικών αυτοκινήτων, κυκλωμάτων H/Y, αεροπλάνων ή
κατασκευαστής ποδηλάτων, μοτοσικλετών, αυτοκινήτων, κυκλωμάτων για Η/Υ; Μήπως έχει
εργοστάσιο που φτιάχνει (καλές) οδοντογλυφίδες, καρφίτσες, είδη μπάνιου; Μπααα. Αυτά
είναι για βλάκες. Εκτός από ελάχιστες, φωτεινές περιπτώσεις ανθρώπων που επιμένουν να
πηγαίνουν ενάντια στο ρεύμα, ο «επιτυχημένος» Έλληνας είναι μεταπωλητής (αυτοκινήτων,
δικύκλων, επώνυμων ρούχων κτλ.). Εισάγει (από χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό) σινιέ
αντικείμενα, πλακάκια, πετσέτες μπάνιου, WC, αυτοκίνητα, δίκυκλα, ποδήλατα, φωτιστικά,
σκελετούς γυαλιών και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους του αντιπαραγωγικού ανθρώπου. Ο
«επιτυχημένος» είναι πωλητής ονείρων, γκλαμουριάς, και χτίστης εικονικής πραγματικότητας.
Για τις ανάγκες του πονήματος και για να κάνω την άσκηση πιο οδυνηρή, ξεκινάω δηλώνοντας
ότι ανήκω στην κατηγορία α?. Δεν είμαι, δηλαδή, «εφευρέτης και δημιουργός», αλλά εκδότης
του μεγαλύτερου και παλαιότερου αυτοκινητιστικού περιοδικού στην Ελλάδα, στις σελίδες του
οποίου παρουσιάζονται τα προϊόντα που κατασκευάζονται σε όλες τις άλλες χώρες εκτός από
τη δική μας. Γιατί; Διότι, παρά τις όποιες προσπάθειες των τελευταίων σαράντα ετών,
συγκεκριμένα συμφέροντα και πολιτικές εμπόδισαν τη δημιουργία μιας, έστω και υποτυπώδους,
βιομηχανικής παραγωγής, ακόμα και εξαρτημάτων αυτοκινήτων ή δικύκλων. Ως «επιτυχημένος»
εκδότης λοιπόν, και για να αποβάλω το στίγμα του «απαισιόδοξου», την πρώτη εβδομάδα του
νέου έτους επισκέφτηκα τις αντιπροσωπείες των Mercedes, BMW, Range Rover, Porsche,
Cadillac, Lexus, Jeep, Jaguar, Ferrari και Maserati (την τελευταία, πρέπει να πω, με
ιδιαίτερη δυσκολία), για να δω ποιο αυτοκίνητο θ? αγοράσω. Κι αυτό, γιατί πρέπει να
(επι)δείξω την οικονομική και κοινωνική μου ανέλιξη, που σημαίνει ότι δεν αγοράζω το
αυτοκίνητο που ικανοποιεί τις καθημερινές μου ανάγκες, αλλά εκείνο που ανεβάζει το
«ίματζ» μου. ¶λλο είναι να πηγαίνω γραφείο-Κολωνάκι-σκυλάδικο με Yaris και άλλο με
«τζιπάρα», που διαθέτει φιμέ τζάμια και δερμάτινο σαλόνι. Επειδή, λοιπόν, η ρετσινιά δεν
πρέπει να σκιάζει την επιχειρηματική, την κοινωνική, ακόμα και τη δημοσιογραφική μου
παρουσία, αποφάσισα να αγοράσω μια Porsche Carrera. Το γεγονός ότι δεν ξέρω να οδηγώ, ότι
ξεκινάω με μικρά πηδηματάκια, ότι μπερδεύομαι με το 6τάχυτο κιβώτιο και χέζομαι επάνω μου
όταν κάνω μια διαδρομή με πολλές στροφές δε με αποτρέπει. Ο πόλεμος εναντίον της
«γκρίνιας», όπως και εκείνος εναντίον της «τρομοκρατίας», είναι καθολικός. Ή η
ζωή-γελά-ευτυ-χισμένα ή όχι.
Στη σημερινή Ελλάδα (και Ε.Ε.) της ΟΝΕ, της Αττικής Οδού, της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, των
διαβατηρίων με βιομετρικά δεδομένα, των 1.400 καταγραφικών σπιούνων και του αερόστατου
που θα ακούει και θα βλέπει τα πάντα -για την ασφάλειά μας, βέβαια-, αυτά είναι
λεπτομέρειες που δεν πρέπει να ταράζουν τον ύπνο μου. Εγώ να ?μαι καλά και οι άλλοι να
πάνε να κουρεύονται.
Να ?μαι, λοιπόν, στην Carrera με τον προσωπικό μου μπράβο να ακολουθεί με μια ZZR. Στο
CD, βισσοβανδήδες, στο ένα χέρι Cohiba, στο άλλο Mueller. Παραβιάζω τρία stop, καβαλάω
επτά διπλές διαχωριστικές, «χώνομαι» εμπρός από είκοσι πέντε «βλάκες» που περιμένουν να
στρίψουν στο φανάρι και, για πλάκα, πατάω με την «τζιπάρα» μου (έχει τόση σημασία τι
οδηγώ;) ένα σκύλο. Η άσφαλτος γεμίζει εντόσθια, αλλά εγώ σκέπτομαι μήπως μου «έξυσε» το
χρώμα.
β. «Eπιτυχημένος» 30 και κάτι
Εδώ, τα πράγματα είναι δυσδιάκριτα, μια και οι μόνες πηγές για να βρεις ποιος είναι
winner και ποιος looser είναι τα παράθυρα της τηλεόρασης, τα στρογγυλά τραπέζια, τα
περιοδικά lifestyle, τα in εστιατόρια και bar, και οι ροζ σελίδες. Απτόητος, όμως,
συνεχίζω την απολογία μου, παίρνοντας τη θέση ενός επιτυχημένου 30 και κάτι. Πού οφείλω
την επιτυχία; Μήπως στη σχεδίαση της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, του Mετρό, του προαστιακού,
του «Ελευθ. Βενιζέλος», του τραμ... Μήπως στη συμμετοχή μου σε ομάδα που ερευνάει τον
καρκίνο, τον HIV, το διάστημα, τη σχεδίαση του πρώτου ελληνικού αυτοκινήτου; Μπας και
είμαι πρωτοπόρος παραγωγός γεωργικών προϊόντων, κατασκευαστής δικύκλων, φωτισμένος
πολεοδόμος, αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης που λάμπει στο διεθνές στερέωμα; Μήπως είμαι μέλος
της εθνικής ομάδας που λαμβάνει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ακροβατικών Αεροσκαφών;
Και να είμαι κάτι απ? τα προηγούμενα, κανείς δε με ξέρει. Είμαι επιτυχημένος(-η), επειδή
σοδόμισα τα ελληνικά στο Wall, πρόβαλα τις ρώγες μου στο Big Brother και τις ικανότητες
(στο θάψιμο) στο Survivor. Είμαι celebrity, γιατί με καλεί στα πάρτι του ο
Ντενεκεδόπουλος, στη βίλα της η Γυφτοπούλου, στο gala του (ο 5ης κατηγορίας) σχεδιαστής ή
γιατί οργάνωσα (ως εκδότης) «χάπενινγκ» για τα πέντε χρόνια του περιοδικού «Πάρε με» (απ?
όποια θέση επιθυμείς - ως αναγνώστης και πολίτης).
Ακόμα, είμαι «επιτυχημένος», γιατί έλαβα μέρος στο μεγάλο κόλπο του ?99, πήρα Lotus
Elise, Porsche Boxster ή Grand Cherokee, άνοιξα πέντε νυχτερινά κέντρα, μετέτρεψα τους
δημόσιους δρόμους σε πάρκινγκ για τους πελάτες, έφτιαξα ένα εστιατόριο με κύριο πιάτο τη
ματαιοδοξία ή, εδώ δε θέλω αντιρρήσεις, έγινα πρόεδρος... ΠΑΕ. Τεράστια είναι η
«επιτυχία» μου από την πώληση κοκαΐνης στην αθηναϊκή κοινωνία και ηρωίνης στη νεολαία,
για να πάψει να αντιστέκεται και να δεχτεί πιο εύκολα τα τσιπάκια που η Ε.Ε. τοποθετεί
(προς το παρόν) στα πρόβατα και τα σκυλιά, για να προστατεύσει τη... δημόσια υγεία! Η
ζωή-μου-γε-λά ευτυ-χισμένα, γιατί είχα βύσμα και δεν πήγα στρατιώτης (ή υπηρέτησα
τέσσερις μήνες) ή, επειδή, όταν κατατάχτηκα στο Ναυτικό, με πήγε η μαμά μου στον Πόρο και
έκλαιγε λες και έφευγα για τη Μάχη του Στάλινγκραντ.
Τέλος (ποιος μπορεί να βρει το τέλος της αντεστραμμένης ελληνικής πραγματικότητας;),
αισθάνομαι ευτυχισμένος που μιλάω greeklish, βρήκα δουλειά ως face controller, γλάστρα
στη τηλεόραση ή μοντέλο σε πρωινάδικο. Για όλα αυτά και για εκατοντάδες άλλα αισθάνομαι
την ευτυχία να τρέχει απ? τα μπατζάκια μου.
γ. «Eπιτυχημένος» από 16 ως 35
Εδώ, θα υποθέσω ότι ανήκω σε δύο υποκατηγορίες. Και αρχίζω με την α?: «Eπιτυχημένος»
16άρης. Γιατί; Όχι γιατί παρακολουθώ τις εξελίξεις, ενδιαφέρομαι για την τεχνολογία και
τις επιστήμες, είμαι «αστέρι» στα Μαθηματικά ή στη Φυσική ή, ακόμα, μιλάω καλά ελληνικά,
αγγλικά, γαλλικά. Είμαι «επιτυχημένος», επειδή μένω στο Παλιό Ψυχικό, έχω κινητό τρίτης
γενιάς, ο πατέρας μου εισάγει σινιέ ρούχα, πουλάει κινητά ή λευκές συσκευές, ή χτίζει
πολυκατοικίες. Είμαι «επιτυχημένος», όχι επειδή σκίζω στο σχολείο, παίζω μπάσκετ, πόλο,
τρέχω 100, πετάω, φτιάχνω μοντέλα αεροπλάνων, λύνω και δένω τη μηχανή της μοτοσικλέτας
μου, «πάω άνεμος» στα kart ή τρέχω σε αγώνες motocross. Είμαι «επιτυχημένος», επειδή
αντιγράφω τ? Aμερικανάκια, αναλώνομαι σε συζητήσεις όπου οι οκτώ στις δέκα λέξεις είναι
«μαλ...ας» και εξευτελίζω τους γονείς μου. Ακόμα, είμαι «επιτυχημένος», όχι επειδή κάνω
τρία «πολυτεχνεία» το χρόνο και αναδίδω αέρα αξιοπρέπειας, αλλά επειδή είμαι πιόνι στα
χέρια των εμπόρων ναρκωτικών ουσιών και ψεύτικων παραδείσων. Είμαι «επιτυχημένος», όχι
επειδή γνωρίζω Ιστορία και ξέρω τι έγινε στις 17 Νοεμβρίου, στις 28 Οκτωβρίου και στις 25
Μαρτίου, αλλά επειδή νομίζω ότι το Πολυτεχνείο είναι στάση του τρόλεϊ, η 28η Οκτωβρίου,
αργία του... Πάσχα και η 25η Μαρτίου, η μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Είμαι
«επιτυχημένος» 16άρης, όχι επειδή το έδαφος τρέμει όταν περνάω, αλλά επειδή είμαι
αναίσθητος, αγράμματος, απολιτικός, με IQ γύρω στο 50.
Στην υποκατηγορία β?, 26-35, συναντάμε τους περισσότερους «δήθεν». «Επιτυχημένοι» είναι
οι έμποροι ναρκωτικών, κλέφτες αυτοκινήτων, μπράβοι, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων,
καλλιτέχνες (της συμφοράς), λαίδες (!), κλαψιάρηδες «λαϊκοί» τραγουδιστές και ξεφωνημένα
υβρίδια της (λιβανοϊνδικής) ποπ. Μακρύς ο κατάλογος της «επιτυχίας αλά ελληνικά». Οι
επαγγελματίες, εκείνοι που δουλεύουν σκληρά, ξέρουν ποιοι είναι οι επιτυχημένοι της
αρπαχτής και του λαδώματος, της λούφας και της παραλλαγής. Στη χώρα της δήθεν «πολιτικής»
παρλαπίπας, οι άνθρωποι που με γνώση, σοβαρότητα και δεξιότητα οδηγούν τη χώρα στον 21ο
αιώνα είναι εντελώς άγνωστοι. Στη χώρα αυτή θεωρείσαι επιτυχημένος, μόνο αν παίζεις
ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, αν πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αν είσαι προμηθευτής του
Δημοσίου, πολιτικός ή κομματικό στέλεχος. Οι νέοι ονειρεύονται να γίνουν πορτιέρηδες και
οι νέες, γλάστρες στην TV. Οι λίγες χιλιάδες που διαπρέπουν στα πολυτεχνεία και τα
πανεπιστήμια, οι ερευνητές του ΙΤΥ και ΙΤΕ, δε συγκινούν τους εμπόρους της γκλαμουριάς
και της μιζέριας που έχουν κατακλύσει τα ΜΜΕ.
Διαβάζοντας το Εν Λευκώ Δεκεμβρίου, χαμογέλασα με την αφέλειά μου να (εξακολουθώ να)
πιστεύω ότι, επειδή εμείς κάνουμε κάτι διαφορετικό, μπορούμε ν? αλλάξουμε τον κόσμο.
«Γιατί, κυρία μου, παρκάρετε το αυτοκίνητό σας στη στροφή και δεν αφήνετε κανέναν να
περάσει;» ρώτησα το βλίτο στο Uno. «¶ντε γ..., ρε μαλ...κα», απάντησε. Χιλιάδες όμοια
περιστατικά κάθε μέρα, τόσα, που ακόμα και η απλή αναφορά τους αποτελεί αφόρητη
κοινοτοπία, όταν μάλιστα σκεφτεί κάποιος ότι 840 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε
χρόνο από πείνα και αρρώστιες. Κλεισμένοι στην κοινωνική και παραγωγική μας αφασία (ούτε
σπίρτα δε φτιάχνουμε), πίσω απ? τα τιμόνια των «μερσεντέ 200», ζούμε, όπως λέει ένας
στούρνος σε ραδιοφωνική διαφήμιση, το «μένγκα» όνειρο. Για το μεταλλαγμένο θηλυκό, κανένα
πρόβλημα. Σαν γνήσιο «γαϊδούρι» παράτησε το γιωταχί της στη μέση του δρόμου, και οι άλλοι
να κόψουν το κεφάλι τους, όπως πρέπει να το κόψουν και οι οδηγοί που χρησιμοποιούν
δρόμους σε δήμους που έχουν αποφασίσει να «εξοστρακίσουν τα γιωταχί». Όσο περνάει ο
καιρός τόσο εξοργίζει η συμπεριφορά τους, που δείχνει την εγκληματική αδιαφορία ορισμένων
εκλεγμένων αρχόντων για την πόλη και την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Με το πρόσχημα ότι
προστατεύουν την «υγεία των παιδιών τους», αυθαιρετούν σε βαθμό κακουργήματος, κλείνοντας
δρόμους και αλλάζοντας τη ροή της κυκλοφορίας κάθε τρεις και λίγο. Το αποτέλεσμα είναι
χιλιάδες οχήματα να εγκλωβίζονται στις μεγάλες αρτηρίες (Βουλιαγμένης, Κηφισίας,
Ποσειδώνος και αλλού) και η πόλη να μεταβάλλεται σε θάλαμο αερίων απ? τα καυσαέρια. Δείτε
τις φωτογραφίες που παραθέτω και θα καταλάβετε το νέο τρόπο σκέψης και δράσης, «εμείς να
?χουμε την ησυχία μας και οι άλλοι να πεθάνουν». Ρώτησα την υπουργό ΠΕΧΩΔΕ γιατί δεν
επιβάλλεται ο Μητροπολιτικός Σχεδιασμός. Απάντησε πως, για να επιβληθεί, πρέπει να
στείλει τα... ΜΑΤ. Οι τοπικοί γκιουλέκες αρνούνται να υπακούσουν στις εντολές των
πολεοδόμων και των συγκοινωνιολόγων, επειδή είναι «εκλεγμένοι απ? το λαό». Μα, και οι
Χίτλερ και Μουσολίνι ήταν εκλεγμένοι, όμως αυτό δε δικαιολογεί τα θύματα του φασισμού και
του ναζισμού.
Yπάρχουν περιπτώσεις που δείχνουν τη βάναυση μεταχείριση της πλέμπας από την «τοπική
αυτοδιοίκηση», και συγκεκριμένα από τους δήμους-κομητείες. Περιοχές όπως το Παλαιό και
Νέο Ψυχικό, η Φιλοθέη, το Χαλάνδρι και, τελευταία, ο Υμηττός και η Δάφνη φροντίζουν για
τους μόνιμους κατοίκους τους, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους εκείνους των
άλλων δήμων. Η νέα μάστιγα (περί μάστιγας πρόκειται) των πεζοδρομήσεων ή των δρόμων
«ήπιας κυκλοφορίας» έχει απλωθεί σαν πανούκλα. Τα παραδείγματα είναι κραυγαλέα,
εξοργιστικά, προκλητικά. Σε ένα (δίπλα μας), ο ευαίσθητος άρχοντας κλείνει το δρόμο,
επειδή πήρε εντολή από επιχειρηματία-εργοστασιάρχη που χρειαζόταν χώρο για να παρκάρει τα
φορτηγά του! Ο Δήμος Υμηττού έχτισε την οδό Κασσιόπης, με τη δικαιολογία ότι εκεί
λειτουργούσε παιδικός σταθμός. Μόλις ο δρόμος τσιμεντώθηκε (και ο εργοστασιάρχης απέκτησε
το πάρκινγκ του), ο σταθμός σταμάτησε να λειτουργεί! Εκατοντάδες οδηγοί αναγκάζονται να
γυρίζουν σαν «σβούρες» στους γεμάτους σταθμευμένα αυτοκίνητα στενούς δρόμους της
συνοικίας, προσπαθώντας να αποφύγουν το μποτιλιάρισμα της Βασ. Όλγας (η «Βουλιαγμένης»
προς Αθήνα). Το ίδιο γίνεται και στο Δήμο Αγίου Δημητρίου, όπου φαρδείς δρόμοι
«στραγγαλίζονται», για να απαγορεύσουν την «υπερτοπική» κυκλοφορία, στη πραγματικότητα
όμως για να κάνουν το κέφι, το πολιτικό παιχνίδι ή τη βάρβαρη επέμβαση στην ποιότητα της
ατμόσφαιρας της Αθήνας. Γιατί βάρβαρη; Διότι όταν απαγορεύεις τη διέλευση σε ολόκληρες
περιοχές αναγκάζοντας τα οχήματα να κινηθούν σε μία ή δύο αρτηρίες (γεμάτες παρκαρισμένα
αυτοκίνητα), μειώνεις τη ταχύτητα και αναγκάζεις τους κινητήρες να εκπέμπουν χιλιάδες
τόνους δηλητήρια. Νοιάζονται γι? αυτό οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια; Δεκάρα δε
δίνουν. Σας το λέει κάποιος που έχει περάσει τέσσερα χρόνια στο Δήμο Αθηναίων και που
πολέμησε για να μη μετατραπεί η Πλάκα και του Ψυρρή σε Σόχο, όπου κυριαρχεί ο νόμος της
νύχτας ? και των 45αριών (διαβάστε τα δημοσιεύματα πιο κάτω και θυμηθείτε τι έγραφα πριν
από πολλά χρόνια για τις οδούς Αποστόλου Παύλου, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, του Ψυρρή και
άλλες περιοχές της Αθήνας).
Μ? άκουσε κανείς; Όχι. Γιατί; α. Διότι οι 4ΤΡΟΧΟΙ δεν είναι «εφημερίδα», έστω και αν κάθε
μήνα διαβάζονται από 380.000 Έλληνες και Ελληνίδες (Focus-Bari Report, Μάιος-Οκτώβριος
2003, τεύχος Δεκεμβρίου 2003, σελ. 30). β. Διότι οι πεζοδρομήσεις και οι ενοποιήσεις
έχουν πολύ «φαΐ». Λένε (οι τοπικοί... διασώστες): «Μας ενδιαφέρει η .υγεία των κατοίκων».
Ψεύδονται. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να διώξουν τους μόνιμους κατοίκους και να
παραδώσουν τις συνοικίες βορά στα νύχια των επιχειρηματιών της νύχτας. Η κεντρική
διοίκηση τρέμει το πολιτικό κόστος και δεν επιβάλλει το Μητροπολιτικό Σχεδιασμό. Δεκάδες
δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι και πολίτες αποδέχονται τις γελοιότητες. Τι μένει; Το
κυκλοφοριακό και πολεοδομικό χάος, που θα παραμείνει όσα μετρό, τραμ και προαστιακοί και
αν γίνουν.
Επειδή κάποιος θα βρεθεί να με κατηγορήσει ως «θιασώτη του γιωταχί», δηλώνω ότι
εξαιρούνται περιοχές με σχολεία, νοσοκομεία, οίκους ευγηρίας κτλ., αλλά όχι περιοχές που
τα κομματικά στελέχη απαιτούν (και καταφέρνουν) να αλλάξουν τον πολεοδομικό σχεδιασμό
προς ίδιον όφελος (Πλάκα, Ψυρρή, Θησείο, Αποστόλου Παύλου, Αμαλίας, «βασιλικό» κτήμα,
αεροδρόμια Μαραθώνα, Τατοΐου και Ελληνικού κ.ά.). Αμφιβάλλετε; Δε σας έπεισαν ούτε τα
δημοσιεύματα της «Ελευθεροτυπίας»;
Υπάρχει σωτηρία; Κατά την άποψή μου, όχι. Ρίξτε μια ματιά στις γεωπολιτικές εξελίξεις στα
Βαλκάνια και στις χώρες της Μαύρης Θάλασσας. Δείτε πού στήνονται τα νέα κέντρα αποφάσεων,
πού επενδύουν οι Aμερικανοί και οι Kεντροευρωπαίοι. Ούτε μισό δολάριο (ή ευρώ) δε φτάνει
στην «ισχυρή Ελλάδα», γεγονός που οι κάθε απόχρωσης καθεστωτικοί κονδυλοφόροι και αστέρες
της TV επιμελώς αποκρύπτουν. Λίαν συντόμως, το χωράφι θα καταλήξει στην αγκαλιά της
προαιώνιας μητέρας ? την οποία ποτέ δεν άφησε!
Πάλι ήθελα να γράψω τις εντυπώσεις μου από τ? αυτοκίνητα που οδήγησα (Mazda 8, νέο Golf
κτλ.), αλλά πάλι δε μου βγήκε. Λίγο το ταξίδι στη Μόσχα και η πτήση με τα όσα υπέροχα
έκανα εκεί, λίγο οι συμπεριφορές των ηλιθίων, και η όρεξη έκανε φτερά. Πάνε πολλά χρόνια
από τότε που έφυγα για Μάνη ή Ήπειρο με μια Porsche. Συγκινήθηκα διαβάζοντας το άρθρο του
Α.Τ. για την Carrera και θυμήθηκα τα ταξίδια-αστραπή του Σ.Χ. στο Τόκιο. Aλλά τα έκανα
όλα αυτά, τα πέρασα, τα γεύτηκα, τα χόρτασα και τώρα θέλω να κάνω κάτι άλλο, δυνατότερο
και μεγαλύτερο. Γιατί; Όπως είπα και στην αρχή του άρθρου, δεν έχω απάντηση._ Κ. Κ.