Xρήστος Mιχαηλίδης
Καλό ξεκίνημα«... Είναι σαν να ετοιμάζεσαι για ταξίδι ? υπέροχο συναίσθημα. Κάποτε, καλύτερο κι από
αυτό ακόμα το ταξίδι...»
ΠPΩTO σημείωμα μιας ακόμα καινούργιας χρονιάς, γραμμένο από την προηγούμενη. Σαν να
περπατάς, δηλαδή, πάνω σε μια γέφυρα, κοιτώντας μόνο προς τα εμπρός και γνωρίζοντας πως
ό,τι αφήνεις πίσω σου μπορείς να το επισκεφθείς μόνο ως ανάμνηση. Τρομακτικό. Ο χρόνος
που φεύγει...
Η λογοτεχνία, μη γνωρίζουσα πώς αλλιώς να τον αντιμετωπίσει, αυτό τον ανελέητο μπαγάσα,
ανοήτως τον ωραιοποιεί. Λέει ότι γλυκαίνει τους ανθρώπους, ότι τους κάνει πιο σοφούς και
άλλες παρόμοιες κοινότοπες σαχλαμάρες.
Η ελπίδα ελλοχεύει πάντοτε σε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ή, έστω, στην ψευδαίσθηση ενός
τέτοιου. Είναι σαν να ετοιμάζεσαι για ταξίδι ? υπέροχο συναίσθημα. Κάποτε, καλύτερο κι
από αυτό ακόμα το ταξίδι. Όπως φτιάχνεις τις βαλίτσες σου για να φύγεις, έτσι αραδιάζεις,
κάθε χρόνο, στο ξεκίνημα, τα όνειρα και τις ελπίδες σου για τον καινούργιο δρόμο που
ανοίγεται μπροστά σου.
Εγώ δύσκολα αλλάζω αυτοκίνητο. Είμαι σταθερός σε τέτοια. Συνδέομαι με τα πράγματά μου και
πολλά από αυτά τα φυλάω..., ένας Θεός ξέρει πού. Αρκεί που γνωρίζω ότι είναι εκεί,
φυλαγμένα, κι ας μην τα ξαναδώ ποτέ. Είναι το «πετρέλαιο κίνησης» για όλα τα μελλοντικά
ταξίδια μου.
Και να ?μαι, λοιπόν, φέτος, με την μπέρτα των Ολυμπιακών μου Aγώνων, με την κούραση ενός
ψηφοφόρου που ξέρει ότι θα βρίσει τον εαυτό του όποιον και αν επιλέξει στις εκλογές, με
τον αέρα της μουσικής που μου αρέσει να μοιράζομαι με άλλους και τα παραμύθια που κάνουν
την ψυχή μου να ζωντανεύει πάντα. Μοιράζω αφειδώς υποσχέσεις στον εαυτό μου. Δεσμεύομαι
να πετύχω εκεί όπου απέτυχα πέρυσι. Φτιάχνω και μια καινούργια λίστα με πράγματα που θα
ήθελα να αποκτήσω.
Εκεί, στη λίστα την ανολοκλήρωτη, σχεδόν από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, βρίσκεται το
τζιπάκι το εγγλέζικο. Εκείνο το θεριό που χάζευα στη ζούγκλα όπου γεννήθηκα και που μου
έβγαζε ενθουσιασμό ανείπωτο (τόσο, που φώναζα «οούα ? οούα» σαν χούλιγκαν) όποτε
σκαρφάλωνε σε πέτρες και ανηφόρες μεγάλες ή όποτε βουτούσε μέσα στα νερά ενός
υπερχειλίζοντος ποταμού.
Τώρα, στην ίδια λίστα, πλάι στο ίδιο εκείνο τζιπάκι, πρόσθεσα και εκείνα που (είχα τότε
και) χρειάζομαι τώρα απαραιτήτως για να το απολαύσω όπως του πρέπει, όπως θέλω: την
αληθινή ζούγκλα που είχα τότε! Τα βουνά, τα δέντρα, τα χόρτα που κάλυπταν φορτηγό, τα
ποτάμια, μα προπαντός τα γεφύρια. Εκείνα στα οποία περπατούσα πάντα αφήνοντας πίσω τα
χρόνια και τις λίστες μου. Καλό ξεκίνημα, λοιπόν!_ X. M.