Pέα Bιτάλη
O Mάστορας στο διάστημα«... Πριν από οκτώ μήνες, η τύχη μάς χτύπησε για τρίτη φορά την πόρτα. Κι εγώ της έκλεισα
το μάτι και την άφησα να πιστέψει ότι έγινε το δικό της...»
ΣTHN αρχή, ήθελα να «του» τα παρουσιάσω όλα ρόδινα σε τούτο τον πλανήτη. Του έδειχνα
ανατολές και του έβαζα ν? ακούει Χατζιδάκι. Μα μόλις διάβασα το βιβλίο «Ηλίθιοι Λευκοί»
του Μάικλ Μουρ, κώλωσα. Ο κόσμος παραδομένος στην οδήγηση ενός αμόρφωτου, νεόπλουτου,
εγωκεντρικού τρελού, που με την πολιτική που εφάρμοσε σαν τζάμπα μάγκας, τον χαζεύει που
τρέχει με το παραμικρό σαν τις κότες στα χρεωμένα κοτέτσια για να προφυλαχτεί από τον
πανικό. Και στον αντίποδα, ο Κόσμος των Πρώην με τον τίτλο της χρεοκοπίας, μεροκάματο ένα
δολάριο και γυναίκες που πωλούνται έχοντας στα μάτια το σαρκασμό, καθώς είδαν πολλούς
φαλλούς να επιβεβαιώνονται κρυμμένοι. Ο κόσμος μας... χτυπημένος από τη μεγαλύτερη
αρρώστια του αιώνα, το «θέλω».
Κι όλο παρακαλούσα να πάρω από κάπου μια θετική εικόνα για να «του» δείξω, τώρα που
ετοιμάζει τις αποσκευές του για να μας έρθει. Ώσπου, στο προηγούμενο τεύχος των 4Τροχών,
είδα το Μάστορα - έτσι αποκαλώ εγώ τον Κώστα Καββαθά. Πού να το φανταστώ ότι μπορούσε να
μου δώσει το πιο αισιόδοξο μήνυμα έπειτα από τόσα χρόνια μίρλας! Κι όμως... Αιώνιος
διαβάτης της λωρίδας της αξιοπρέπειας, της αυτοεκτίμησης και του καθήκοντος, πόζαρε μ?
εκείνη τη μάσκα οξυγόνου και το κράνος στο κεφάλι... Και η φράση «πετάμε περισσότερο με
την ορμή παρά με την ισχύ των κινητήρων μεταξύ ουρανού και γης». Ναι, ρε Μάστορα, αυτό
χρειαζόμουν τελικά. Αυτό ήθελα. Το τσαγανό, το πείσμα σου ενάντια στη φθήνια, το κουράγιο
σου να πηγαίνει χέρι χέρι με τα χρόνια της ζωής σου και την ψυχή σου «να το λέει», ενώ
πετάει στο ψηλότερο σημείο της τροχιάς και βλέπει την καμπυλότητα της Γης κάτω και το
μαύρο του διαστήματος πάνω... Γιατί, όπως κατάντησαν τον πλανήτη, βλέπω το μαύρο της Γης
και την καμπυλότητα του διαστήματος... Και τρομάζω και αγωνιώ, γιατί εγώ... σ? όλα
αυτά... προτάσσω μια αυθάδικη κοιλιά. Μια περίεργη πυξίδα στο κορμί μου που δείχνει το
δρόμο της καρδιάς μαζί με ένα σπόρο πάλι από την αρχή... Και μαζί του εγγράφω, δίπλα στο
χάος του πλανήτη, τη ματαιόδοξη, μεγαλειώδη σχιζοφρένεια της διαιώνισης. Και, μα το Θεό,
αξίζει!_ P. B.