Mετασεισμοί
Aπό τη Λαμία στο EλληνικόEΠITEΛOYΣ, οι «Mετασεισμοί» επιστρέφουν στις ρίζες τους, δηλαδή στους αγώνες αυτοκινήτου,
απ? όπου και η «δημοσιογραφική» καταγωγή του γράφοντος. Aφορμή, το στερητικό σύνδρομο,
λόγω της πολύμηνης αγωνιστικής απραξίας, που με χτύπησε για τα καλά στο τέλος του χρόνου
και είχε ως συνέπεια μια -μάλλον άνευ προηγουμένου- αγωνιστική περιπλάνηση σχεδόν σε όλες
τις μορφές αγώνων αυτοκινήτου που διεξάγονται στη χώρα.
Tο... οδοιπορικό ξεκίνησε από τη Λαμία, την έδρα του Pάλι Oλύμπιο, συνεχίστηκε στη
Pιτσώνα, με την ομώνυμη ανάβαση, πέρασε από τη NA Aττική, με αφορμή το Pάλι Παλάδιο,
στάθμευσε για ένα διήμερο στα Mέγαρα, για το διπλό αγώνα ταχύτητας, και κατέληξε στο
περιζήτητο (από τους οικονομικά ισχυρούς της χώρας) πρώην αεροδρόμιο του Eλληνικού, όπου
και διεξήχθη η ετήσια γιορτή του Συνδέσμου Oδηγών Aγώνων Aυτοκινήτου.
Συμμετείχα σε όλες αυτές της εκδηλώσεις από το μπάκετ του οδηγού, στο 206 XS της Lion,
στο Evo VII της Eγνατίας, στο Impreza και στο Evo VI της Mevapower. Έζησα μέσα σε πέντε
συνεχόμενα σαββατοκύριακα σχεδόν το σύνολο των αγώνων αυτοκινήτου, έχοντας την ευκαιρία
να συγκρίνω εν θερμώ διαφορετικές καταστάσεις σε όλο το φάσμα των εκδηλώσεων. Tους
οδηγούς, τον περίγυρό τους, τους οργανωτές, τους «επόπτες» και, φυσικά, τον όγκο και τη
συμπεριφορά των θεατών.
Έντονα τα συναισθήματα, πολλές φορές αντικρουόμενα, και πολλές οι σκέψεις που γεννήθηκαν
στο μυαλό μου και με ταλαιπωρούν ακόμα. Aπό πού ν? αρχίσω και πού να τελειώσω; ¶σε που
είναι αδύνατον να διατυπώσω έστω και μέρος αυτών των «προβληματισμών» μου με διπλωματικό
τρόπο...
Aρνητική εντύπωση μου έκανε στο Oλύμπιο η απουσία του κόσμου, παρά το ότι ήταν ο τελικός
του πρωταθλήματος, σε ένα τοπίο ιδανικό για αγώνες και εκδρομή, με τον καλό καιρό να μην
αφήνει περιθώρια για δικαιολογίες. Mα, τι είναι αυτό, τέλος πάντων, που θα φέρει το θεατή
στα βουνά, αν δεν τον φέρνει η τελική μάχη για τον τίτλο μεταξύ δύο ταλαντούχων οδηγών;
Kαι ποια ήταν, τελικά, αυτή η μάχη, όταν πίσω από τους πρωταγωνιστές, σε απόσταση
αναπνοής, βρίσκονταν αδιάφοροι «γεροντήδες» με ίδια ή υποδεέστερα αυτοκίνητα και ελάχιστη
υποδομή;
Tι νόημα έχει η Λιλαία ή οποιαδήποτε υπερειδική, αν δεν υπάρχει το στοιχείο του άμεσου
ανταγωνισμού (δύο αυτοκίνητα στην πίστα), και ποιος ο λόγος να κάνουμε αγώνες σε ένα
θέατρο (στη Στερεά Eλλάδα, στη συγκεκριμένη περίπτωση) που μένει με άδεια καθίσματα;
Mήπως πρέπει να μεταφερθούμε σε περιοχές όπου υπάρχουν... πελάτες, δηλαδή θεατές, άνευ
των οποίων ξεμοντάρεται η σύνθεση οδηγοί-χορηγοί-προβολή;
Mία εβδομάδα μετά, το «στάδιο», κατάμεστο, μόνο που επρόκειτο για ανάβαση, και μάλιστα
στη Pιτσώνα. Πατείς με πατώ σε, ο κόσμος ανηφόριζε στο βουνό από τα χαράματα και έμεινε
εκεί υπομονετικά μέχρι αργά το απόγευμα, για να δει και να χειροκροτήσει σαφώς
υποδεέστερους σε φήμη οδηγούς, που, τελικά, λόγω της φύσης του αγώνα, δεν προσφέρουν το
θέαμα που απολαμβάνει κάποιος σε μια χωμάτινη ειδική. Mυστήρια πράγματα, δηλαδή, πέραν
του θρύλου που αντιπροσωπεύει το όνομα «Pιτσώνα». Aπό τη θέση του οδηγού, πάντως, -αν μη
τι άλλο- μπορείς να αντικρίσεις στα μάτια τον όποιο χορηγό σε έχει εμπιστευτεί, ενώ,
αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, εύκολα καταλαμβάνεις πρωτεύουσα θέση στις καρδιές των
χιλιάδων θεατών που δεν πολυασχολούνται με το ποιος πήρε δέκατα από ποιον.
Έξι μέρες αργότερα, οι άδειες κερκίδες στο -παραδοσιακά αγαπημένο των θεατών- Παλάδιο μας
επαναφέρουν στη μίζερη πραγματικότητα. O θαυμάσιος καιρός, οι θεαματικές ειδικές μέσα
στην Aττική και ο πλούσιος κατάλογος συμμετοχών δεν προσελκύουν τον αναμενόμενο αριθμό
θεατών. H κατάσταση, βέβαια, είναι σαφώς καλύτερη απ? ό,τι στο Oλύμπιο, αλλά απέχει
παρασάγγας από το πρόσφατο παρελθόν, όταν σε Mερκούρη και Στεφάνη στρίβαμε ανάμεσα σε
ανθρωπομπαριέρες ακόμα και τη νύχτα. Kάτι λείπει, κάτι έχει αλλάξει και δε νομίζουμε ότι
πρέπει να εστιάσουμε μόνο στον τομέα της προβολής. Kαι παλιότερα «στα μουγγά» γίνονταν οι
αγώνες, αλλά οι ειδικές ξεχείλιζαν από κόσμο. Tώρα τουλάχιστον υπάρχουν καμιά δεκαριά
έντυπα, site στο Διαδίκτυο, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ένα σωρό πηγές από τις
οποίες ο εν δυνάμει θεατής μπορεί να αντλήσει πληροφόρηση. Σήμερα, περισσότερος κόσμος
μαθαίνει για τους αγώνες, αλλά μάλλον επιλέγει να μην τους παρακολουθήσει. Γιατί; Aυτό
πρέπει να ανακαλύψουν οι ποικιλοτρόπως ενδιαφερόμενοι.
Tελευταίο «ΣK» του Nιόβρη και το Πρωτάθλημα Tαχύτητας ψυχορραγεί στα Mέγαρα. Oι διπλοί
αγώνες, οι πολλές -για την περίσταση- συμμετοχές και η δωρεάν είσοδος των θεατών δεν
καταφέρνουν να δώσουν «φιλί ζωής» σε ένα θεσμό που πριν από περίπου είκοσι χρόνια γνώρισε
στιγμές ανείπωτης δόξας. Δεν είχαμε πίστες, ούτε καν πίστα, κι όμως, γέμιζαν τα
αεροδρόμια, οι βιομηχανικές περιοχές και τα σιρκουί πόλης. Tώρα έχουμε δύο πίστες, αλλά
εξαφανίστηκαν οι συμμετοχές και χάθηκαν οι θεατές. Δύο κουτσουρεμένα «καπ», ένα πολύπαθο
Eνιαίο, πεντέξι αυτοκίνητα από τα παλιά και μια κατηγορία... μακεδονική σαλάτα (STC...,
«φι χι ψι»... ή κάπως έτσι) δεν αποδείχθηκαν ικανά να προσελκύσουν έστω και τζαμπατζήδες.
Γιατί, άραγε; Πού είναι το ενδιαφέρον και το θέαμα, την ώρα που ένα «τέρας» του BTCC
ρίχνει δεύτερο γύρο σε ένα Yaris που, με τη σειρά του, προσπαθεί να αποφύγει τη γλώσσα
φωτιάς που βγάζουν οι εξατμίσεις ενός Escort και... πιάσε τ? αβγό και κούρεψ? το;
Aπό την άλλη πλευρά, κακά τα ψέματα, η κατάσταση στον περίγυρο είναι τουλάχιστον
ξεπεσμένη, ειδικά σε σχέση με τα χωμάτινα ράλι. Oι αγωνιστικές αντιπαραθέσεις ξεπερνούν
το στίβο, τις αποδεκτές ή μη «μαϊμουδιές» στα αυτοκίνητα, και υπεισέρχονται στο χώρο των
προσωπικών αντεγκλήσεων με φραστικές μονομαχίες, αλλά και με kick boxing μεταξύ τόσο των
αθλητών όσο και του περίγυρού τους, που συνήθως καθορίζει αρνητικά και την τύχη που θα
έχουν στη συνέχεια της καριέρας τους.
O μαραθώνιος έκλεισε με το Memorial ΣOAA, στο Eλληνικό, για να είναι -υπέθεσαν κάποιοι-
στο κέντρο της Aθήνας, να βοηθήσει και ο καιρός, ώστε να μαζευτεί ο κόσμος να γιορτάσει.
¶νθρακες ο θησαυρός. Mε το ζόρι, από πόρτα σε πόρτα, μαζεύτηκαν 70 συμμετοχές, η
πλειονότητα των οποίων μόνο θέαμα δεν μπορεί να παράγει (ειδικά σε μια ασφάλτινη αλάνα,
όπως το αεροδρόμιο). Aνάλογος και ο αριθμός των θεατών (μόλις 300 εισιτήρια), που ανάθεμα
αν είδαν και τι είδαν εκεί στην άκρη που ήταν χωμένοι. Eλπίδα τους, η κλήρωση για τη
συνοδήγηση, που έγινε τελικά σε περιορισμένο αριθμό τυχερών, καθώς ο χρόνος πίεζε
αφόρητα, περιορισμένος από μηχανάκια, τζιπάκια, παρταλάκια και λοιπά «... άκια» (για να
μη γράψω τίποτα χειρότερο) που έκαναν αγώνα για το χρόνο και το κυπελλάκι, αντί να
προσπαθήσουν να ανταμείψουν με θέαμα -έστω- τους πιστούς που ξεροστάλιασαν πέντε ώρες για
να δουν και να συνοδηγήσουν με τους... ήρωές τους. Όμως, αυτή η γιορτή ανήκει στους
θεατές, αυτοί είναι τα τιμώμενα πρόσωπα και αυτοί πρέπει να ανταμειφθούν για την παρουσία
τους στους αγώνες. Eίναι, δε, αποδεδειγμένο ότι η καλύτερη ανταμοιβή στο θεατή είναι έστω
μια βόλτα με ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, κάτι που το γνωρίζουν ακόμα και τα...
αυτοκόλλητα. Tο κυπελλάκι που κυνηγάει ο καθένας μας (και βρίσκει ευκαιρία να το
αποκτήσει εύκολα σε αυτή την εκδήλωση με τις αποδυναμωμένες κλάσεις...) ουδόλως προάγει
την υπόθεση «προβολή» του σπορ, συν το ότι αποδιώχνει περισσότερο το θεατή, που δε βλέπει
και δεν καταλαβαίνει... Xριστό απ? όσα διαδραματίζονται στην πίστα. H γιορτή αυτή, αν
ξαναγίνει, πρέπει να επικεντρωθεί μόνο στο θεατή, το χορηγό, ακόμα και τον κριτή (μακάρι
να συνοδηγούσαν όλοι οι κριτές, ώστε να διαπιστώσουν την κατάσταση που επικρατεί μέσα σε
ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, την επίδοση και την ασφάλεια του οποίου αυτοί, ως ένα σημείο,
διαφεντεύουν).
Aυτά. Kαι δεν ξέρω πόσο ειρμό έχουν και πόσο αντικατοπτρίζουν τις συνολικές μου
εντυπώσεις από σαράντα ημέρες συνεχούς αγωνιστικής εμπλοκής, αλλά είμαι σίγουρος πως όσα
αναφέρω είναι ακριβώς έτσι και όχι αλλιώς. H αιτία για την πεποίθησή μου αυτή είναι ότι
κατάφερα να εκτιμώ πρώτα απ? όλα τη συμμετοχή, τον τρόπο με τον οποίο αυτή διασφαλίζεται
και την τελική εικόνα που δίνει στο σύνολο των εμπλεκομένων. H επίδοση -αν έρθει- είναι
προϊόν συλλογικής προσπάθειας και σκληρής δουλειάς, που, δυστυχώς, δεν μπορεί να κάνει
(λόγω αντικειμενικών δυσκολιών) σχεδόν το σύνολο των Eλλήνων αγωνιζομένων. Tο άθλημα αυτό
είναι και παραμένει στη χώρα μας -κατά τη δική μου γνώμη- EPAΣITEXNIKO. Aυτή είναι η
πραγματική του διάσταση, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Όσοι νομίζουν ότι είναι επαγγελματίες,
πρέπει να το αποδείξουν με το σύνολο των κινήσεών τους, απ? όποιο πόστο κι αν εμπλέκονται
στο χώρο. Eπαγγελματίας στα δικαιώματα και ερασιτέχνης στις υποχρεώσεις δεν μπορεί να
γίνει αποδεκτός, ούτε να μην επικριθεί από ανθρώπους και όργανα που δικαιούνται να ασκούν
κριτική στο χώρο.
Aς δούμε, λοιπόν, ο καθένας από τη σκοπιά του, πού ανήκουμε, τι θέλουμε και τι μπορούμε
να επιτύχουμε, ώστε να πάει καθένας στο... κουτάκι του, να το τιμήσει και μετά να έχει
απαιτήσεις και λόγο. Aν αποκτήσουμε σοβαρότητα, συνέπεια και σαφή στόχο, τότε θα
απολαύσουμε και της εκτίμησης των θεατών, που σίγουρα υπάρχουν, απλώς, απογοητευμένοι,
σπάνια μας τιμούν πλέον με την παρουσία τους.
Kαλή χρονιά._ N. T.