Γιάννης Eυσταθιάδης
Ανεπίκαιρον«... Αποχαιρετώντας το Νάσο Θεοφίλου...»
«Ο XAIPETIΣMOΣ με καπέλο χρειάζεται αρκετή επιδεξιότητα, ώστε να επιτυγχάνονται με
ακρίβεια οι κατάλληλες κινήσεις. Η παλάμη και τα δάχτυλα παίρνουν σχήμα θόλου,
προκειμένου ν? αφαιρεθεί το καπέλο, για την αποκάλυψη».
Χωρίς καπέλο, αποφάσισα να χαιρετήσω (και να αποχαιρετήσω) το Νάσο Θεοφίλου, έχοντας
συναίσθηση πως ο θάνατος ενός συγγραφέα -όπως και η ζωή του, άλλωστε- δεν ενδιαφέρει πια
κανέναν.
Τι πιο φυσικό σε μια χώρα και μια εποχή που αρέσκονται σε τσιφτευτελισμούς, μετρούν τη
δόξα με αναβολικά, κουνούν τα εφήμερα πλαστικά σημαιάκια και βλέπουν την πραγματικότητα
(reality) μόνο σαν σόου, ο θάνατος μιας εύθραυστης προσωπικότητας να περνά στα ψιλά των
λογοτεχνικών στηλών;
Τον αποχαιρετώ σιωπηλά, καθώς αρμόζει στον άνθρωπο που έγραψε:
«Πεθαίνετε;» «Δεν ξέρω ακριβώς... Σσσσσσσσσς... Φωνάξτε το διερμηνέα μου. Για κάθε
δύσκολο πρόβλημα, θα σας μεταφράζει τη σιωπή μου».
Σύντομος βίος, σύντομο έργο που λαξεύει με σπάνια ευαισθησία ένα λυρισμό φτιαγμένο από
γυαλί, καθώς ο ίδιος ήξερε, σαν λεπτολόγος χρυσοχόος, να ενσταλάζει σταγόνες πίκρας μέσα
στο δηλητηριώδες σκώμμα του.
Θυμάμαι, για παράδειγμα: «Τα διάφορα είδη επιστολών προκαλούν κάποτε σύγχυση, όταν δεν
ταχυδρομούνται σωστά. Έτσι παρατηρούνται οι σπάνιες περιπτώσεις να καταφθάνει συστατικό
γράμμα σε άτομο που πενθεί, να παρεμβάλλεται μια εγγυητική επιστολή μεταξύ εραστών ή να
παίρνει μια τράπεζα συλλυπητήριο γράμμα.
Όποιος δεν αλληλογραφεί με κανέναν και ούτε περιμένει από πουθενά κάποιο μήνυμα, μπορεί
ν? αγοράσει από παλαιοπωλεία αρκετά παλιά γράμματα που, χωρίς να τα διαβάσει από πριν, θα
τα ταχυδρομεί σιγά σιγά στον εαυτό του».
Στις αχανείς ακτές της αιωνιότητας -που μακάρι να μοιάζουν με της Μυτιλήνης- θα
αποκρυπτογραφεί τα όνειρα που δεν πρόλαβε να ονειρευτεί, συμβουλευόμενος το δικό του
διαβολικό «Ονειροσκόπιο», καθώς οι άγγελοι θα του δανείζουν το λευκό χρώμα, μέσα σε
τελεσίδικο ποτηράκι ούζο.
«Το άρωμά του, ανακατωμένο με την πνοή από το χώμα και τα χόρτα, προκαλούσε μια ηδονική
σύγχυση μεταξύ μέθης και θανάτου».
Ξαναδιαβάζω τα βιβλία του και ανασυνθέτω τη μορφή του, προσπαθώντας να φανταστώ τη μόνιμη
πια κατοικία του.
«Πάνω απ? την πόρτα η ημικυκλική επιγραφή ΑΛΕΞΙΛΥΠΟΝ και στη στέγη ο σταυρός της
μοναχικής του ζωής»._ Γ. E.