Xρήστος Mιχαηλίδης
Oι «ευαισθησίες» μας«... Aν ήμουν στη θέση αυτών των ανθρώπων και μου έκλεινε ο άλλος το δρόμο μου,
ειλικρινά, θα έβαζα βόμβα. Θα το ανατίναζα το αυτοκίνητο...»
ΠPIN από ένα χρόνο περίπου, έκαναν ρεπορτάζ (από τα συνηθισμένα των ημερών, λόγω
Παραολυμπιακών Αγώνων) για το πώς είναι να κυκλοφορεί στην Αθήνα ένας άνθρωπος με
αναπηρικό καροτσάκι.
Είχα μαζί μου ένα νεαρό που ένα τροχαίο τον έχει καθηλώσει σε καροτσάκι. Ξεκινήσαμε από
την Πλατεία Συντάγματος, αλλά δε χρειάστηκε να πάμε κι αλλού. Μια βόλτα σ? εκείνο, μόνο,
το τετράγωνο -μπροστά από τα τρία ξενοδοχεία, στην ευθεία όπου είναι η συμβολή των οδών
Καραγεώργη Σερβίας, Ερμού και Μητροπόλεως, διασχίζοντας κατόπιν τα φανάρια στη
Φιλελλήνων, για ν? ανεβούμε την Όθωνος και λίγο μετά επί της Αμαλίας- ήταν αρκετή για να
πιστοποιήσουμε εκείνο που ήδη ξέρουμε: ότι η πόλη αυτή μαζί και με την πλειονότητα των
αρτιμελών πολιτών της δε δίνουν δεκάρα για τους ανθρώπους με σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές
κινητικές δυσκολίες.
Δύο πράγματα τότε μου είχαν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Πρώτον, καμία τράπεζα επί της
Όθωνος δεν είχε καλή πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες (μήπως δεν έχουν καταθέσεις οι
άνθρωποι;) και, δεύτερον, το κεντρικό γραφείο, επί της Αμαλίας, του Κέντρου Εξυπηρέτησης
Πολιτών (ΚΕΠ) είχε μικρό σκαλάκι στην είσοδό του, που σαφώς και εμπόδιζε την είσοδο ενός
ανθρώπου με καροτσάκι.
Αυτές τις μέρες, ξαναπέρασα από κει. Και διαπίστωσα την ίδια στασιμότητα.
Δε φταίνε, όμως, μόνο οι αρμόδιοι. Έβλεπα τις προάλλες στην τηλεόραση ότι, εκεί που η
δήμαρχος της πόλης έβαλε ειδικές ράγες σε δρόμους και πεζοδρόμους, για να κυλούν οι
τυφλοί τα λευκά τους μπαστούνια και να μπορούν να περπατούν πιο άνετα, εκατοντάδες
Έλληνες ζαμανφουτίστες σταθμεύουν καθημερινά τα μηχανάκια τους.
Η πάγιά τους δικαιολογία «και πού να τα βάλουμε;» με αφήνει παγερά αδιάφορο και, αν δεν
απεχθανόμουν την αγένεια, ίσως έδινα μιαν απρεπή απάντηση.
Βίαιος άνθρωπος δεν είμαι. Αλλά, μα την Παναγία, όταν βλέπω να μπλοκάρουν ράμπες στους
δρόμους, να καταλαμβάνουν θέσεις στάθμευσης που είναι προορισμένες αποκλειστικά για άτομα
με ειδικές ανάγκες, θα μπορούσα να δικαιολογήσω την τρομοκρατική ενέργεια. Αν ήμουν εγώ
στη θέση αυτών των ανθρώπων και μου έκλεινε ο άλλος το δρόμο μου, ειλικρινά, θα έβαζα
βόμβα. Θα το ανατίναζα το αυτοκίνητο. Θα την έκανα στάχτη τη μοτοσικλέτα.
Τι θα μου ?καναν; Θα μ? έκλειναν μέσα; Ε, και; Έτσι κι αλλιώς, «κλεισμένος μέσα» δεν
είμαι και τώρα;_ X. M.