4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Pέα Bιτάλη

Aχ, η βαρκάδα

«... Kαι η βάρκα γύρισε μόνη. Για την ακρίβεια, έσπασε στα βράχια. Ως άλλος Κούρκουλος,
που φώναξε ?όχι άλλο κάρβουνο? φώναζε η ψυχή μου...»

TA συναισθήματα είχαν γίνει κουβάρι... Μέχρι που φτάσαμε στην έναρξη. Κι ο Δημήτρης
Παπαϊωάννου μας πήρε από το χέρι και μας ταξίδεψε. Βαρκάδα στο φεγγάρι. Αντέτεινε σε έναν
κόσμο αυτιστικό, αγχωτικό, επιφανειακό ένα ερωτικό ζευγάρι, μια όμορφη φουσκωμένη κοιλιά,
μια βαρκάδα. Και, με μιας, ξεκλειδώθηκε η ψυχή μας, η καταγωγή μας. Μας υπερασπίστηκε σαν
σπουδαγμένος δικηγόρος που μπόρεσε να διεισδύσει με ευκολία στα «δίκια» μας. Να τα
αναδείξει ακόμα και σε μας...
Την επόμενη μέρα, είχα ακόμα το χαμόγελο στα χείλη. Όπως μετά από ερωτική βραδιά. Όταν
μου τηλεφώνησε ο γιος μου. «Μάνα, πήρα ένα ταξί από το Φάληρο για Βουλιαγμένη και ο
ταξιτζής θέλει να με χρεώσει 10 ευρώ παραπάνω, λόγω Ολυμπιάδας. Πάμε, λοιπόν, στο
αστυνομικό τμήμα, γιατί εγώ μαλάκας δεν είμαι». «Ρε, χριστιανέ μου, είμαι στο νησί. Τι
έννοιες μου βάζεις! Αστυνομία, τμήματα, Αριστείδη...» «Μάνα! Ντροπή σου! Αν κλέβει εμένα,
που είμαι Έλληνας, στους ξένους τι θα κάνει; Θα είμαι στο τμήμα». «¶σε το τηλέφωνο
ανοιχτό. Ξεροκέφαλος ήσουν πάντα».
Αστυνομικό τμήμα με τηλεόραση στη διαπασών. Ο ταξιτζής δίνει παράσταση: «Το κωλόπαιδο δε
θέλει να πληρώσει και κάνει επίδειξη στην γκόμενα...» «Δε σας επιτρέπω να μιλάτε έτσι.
Αφήστε τις εντυπώσεις, σαν να είστε σε παράθυρο τηλεόρασης»... Μπράβο, Αριστείδη! Μάνα!
Αστυνομικός: «Ρε, παιδάκι μου, δε δίνεις κι εσύ τα 10 ευρώ να τελειώνετε;» Αρχίζω να τρώω
το κινητό. Μόνο αυτό δεν είχα φάει στη ζωή μου... Διαμαρτυρίες, φωνές. Τηλεφωνούν στα
«κεντρικά». Αστυνομικός: «Τελικά, δε δικαιούσαι 10 ευρώ επιπλέον. Κακώς τα ζήταγες!»
Σχολάσαμε, λέω μέσα μου. Αμ, δε! Ο ταξιτζής μπαίνει σε δεύτερο γύρο: «Νόμιζα λάθος, αλλά,
για να δούμε τι γράφει το ρολόι τόση ώρα που είμαστε εδώ, να με πληρώσεις!» Τρώω όλο το
κινητό και προχωρώ στα χέρια μου, μέχρι που ακούω τον αστυνομικό: «Δεν πλήρωνες, μωρέ, κι
εσύ, πριν μπείτε στο τμήμα!»
Και η βάρκα γύρισε μόνη. Για την ακρίβεια, έσπασε στα βράχια. Ως άλλος Κούρκουλος, που
φώναζε «όχι άλλο κάρβουνο», φώναζε η ψυχή μου «όχι άλλο νεοελληνικό δίκαιο». Βαρέθηκα να
δικαιώνονται οι απατεώνες. Να μην υφίσταται η λέξη «συγγνώμη». Ο Αριστείδης, τελικά, τα
έβγαλε πέρα. Η Ελλάδα των δύο όψεων. Εγώ με ποια, όμως, θα περάσω τη ζωή μου από την
επαύριον; Ποια θα με συνθλίβει κάθε μέρα; Και τα παιδιά μου με ποια θα πορεύονται;
Δημήτρη Παπαϊωάννου, σ? ευχαριστώ για τη βαρκάδα. Τη χρειαζόμουν! Αλλά να κράταγε
περισσότερο..._ P. B.