Xρήστος Mιχαηλίδης
Zέπελιν«... Η τηλεοπτική κάμερα μπαίνει ακάλεστη σε σπίτια και μεταφέρει εικόνες και κουβέντες
που το καημένο το Ζέπελιν ούτε να πλησιάσει δεν μπορούσε...»
OΛON τον τελευταίο καιρό άκουγα διάφορους να δημοσιοποιούν, με εκνευριστική εμμονή, την
αντίθεση και τον εκνευρισμό τους για την παρουσία τού περιβόητου Ζέπελιν, ολημερίς κι
ολονυχτίς πάνω από τα κεφάλια μας.
Η επιχειρηματολογία τους περί παραβίασης στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γνωστή,
κατανοητή και χιλιοδιατυπωμένη. Υπάρχει, όμως, σε όλην αυτή την ιστορία μια έντονη δόση
υποκρισίας -τόση, μάλιστα, που με κάνει να αμφισβητώ το μέγεθος της πραγματικής
ευαισθησίας ορισμένων για την προστασία της ιδιωτικής ζωής των ανθρώπων.
Ζούμε σ? έναν τόπο και σε μια κοινωνία όπου, καθημερινώς, ανθεί, θριαμβεύει και
επιβραβεύεται το άθλημα της κλειδαρότρυπας. Η τηλεοπτική κάμερα μπαίνει ακάλεστη σε
σπίτια απλών πολιτών και μεταφέρει σε εκατομμύρια άλλα σπίτια εικόνες και κουβέντες που
το καημένο το Ζέπελιν ούτε να πλησιάσει δεν μπορούσε.
Λίγες είναι οι λειτουργίες της καθημερινής μας ζωής που δεν υπόκεινται σε κάποιου είδους
παρακολούθηση και έλεγχο. Χρησιμοποιώντας, φερ? ειπείν, την εκπτωτική κάρτα στο
σουπερμάρκετ, αμέσως βομβαρδίζεσαι στο σπίτι από διαφημιστικά διαφόρων εταιρειών που
σαφώς έχουν ενημερωθεί για τα γούστα σου σε διάφορα προϊόντα από την ίδια την επιχείρηση
που σου παρείχε την κάρτα.
Σας ομιλεί ένας παθών. Αγοράζω σαμπουάν συγκεκριμένης μάρκας και, κατά καιρούς, η
εταιρεία που παράγει το σαμπουάν αυτό με πρήζει με διάφορα φυλλάδια άλλων προϊόντων που
παράγει.
Μια μέρα, με πήρε στο τηλέφωνο μια κοπέλα από εταιρεία που παράγει κρασιά. Μου είπε ότι
ξέρει πως μου αρέσει να αγοράζω τακτικά κόκκινα κρασιά και ήθελε να με ρωτήσει εάν θα με
ενδιέφερε να γίνω μέλος μιας λέσχης οπαδών του καλού κρασιού. Όταν τη ρώτησα από πού
βρήκε το τηλέφωνό μου, απάντησε, δίχως δισταγμό: «Aπό την κάβα όπου αγοράζετε κρασιά».
Πήγα στην κάβα και τους ζήτησα εξηγήσεις. Τους ξέρω εκεί τους ανθρώπους και τους εκτιμώ
πολύ (όπως εκτιμώ όλους τους λάτρεις του καλού κρασιού). Με διαβεβαίωσαν ότι δεν είχαν
δώσει σε κανέναν την παραμικρή πληροφορία για μένα, όμως δεν αποκλείουν τα στοιχεία να
διέρρευσαν από... την πιστωτική μου κάρτα.
Μπορεί, θα πει κάποιος, το Ζέπελιν να ξέρει περισσότερα. Ναι, απαντώ. Αλλά αυτό,
τουλάχιστον, πρώτον, δεν κρύβεται, δεύτερον, δεν προσπαθεί να μου πουλήσει κάτι και,
τρίτον, δε μου πρήζει το συκώτι με διαρκή τηλεφωνήματα του τύπου «μήπως θα
ενδιαφερόσασταν;»_ X. M.