Pέα Bιτάλη
Tραμ και μ? έναν πόνο«... ?Αργεί, παιδιά, το Σύνταγμα;? ?Αργεί!?, φωνάζαμε όλοι μαζί. Γιατί, εν τω μεταξύ,
είχαμε γνωριστεί σαν σε πάρτι...»
ΤI τραβήξαμε μέχρι να τελειώσει δε λέγεται. Αφού, για να κατέβω Γλυφάδα, φορούσα γιλέκο
με τσέπες, σαν το Νικόλα Βαφειάδη όταν μεταδίδει μάχες! Αλλά κάποτε τελείωσε. Φυτεύτηκε
και γκαζόν, ξεφύτρωσαν και πανέμορφες στάσεις και είπαμε «πάει στην ευχή». Μια μέρα,
λοιπόν, είπα κι εγώ να μπω στο τραμ, να μνημονεύσω το μακαρίτη τον Τρίτση και την ιδέα
του, που υλοποιήθηκε. Αναχώρηση από Γλυφάδα, 11:10. Είχε και μια λιακάδα, λαμποκοπούσε
και η θάλασσα. Αμφιβάλλω αν υπάρχει σε άλλη χώρα ομορφότερη διαδρομή. Και, αντίστοιχα,
καθαριότητα, πολυτέλεια, air condition... Τσαφ, τσουφ, το τραμ ξεκινά και φύγαμε...
Βέβαια, μην παίρνετε και τοις μετρητοίς το «και φύγαμε». Γιατί οι στάσεις στο τραμ έχουν
τη συχνότητα λόξιγκα. Βρε τι «Χριστός!» είπαμε, βρε τι «νουνός!»... Σαν γέννα μας φάνηκε.
Τον ατελείωτο είχε! ¶ντε, και μ? έναν πόνο, μέχρι το Φάληρο, που αποδεκατίστηκε,
παρεμπιπτόντως, το έρημο. ¶ντε, και μ? έναν πόνο ακόμα, μέχρι τη Νέα Σμύρνη... «Αργεί,
παιδιά, το Σύνταγμα;» «Αργεί!», φωνάζαμε όλοι μαζί. Γιατί, εν τω μεταξύ, είχαμε γνωριστεί
σαν σε πάρτι. Τα δε παιδιά, η καλύτερή τους! Τι να τα βάζεις στα αλογάκια των περιπτέρων
με 0,50 ευρώ τα δύο λεπτά και να τα κουνάς, τι να τα φορτώνεις με 0,60 και να τα
γυρνοκοπάς Γλυφάδα-Σύνταγμα μία ώρα και είκοσι λεπτά! Συμφέρει. Και όσο για τους
μεγάλους... Ρομάντζα σκέτη. Έγινε η αγουρίδα μέλι. Mία ώρα και είκοσι λεπτά να πάμε και
μία και δεκαπέντε λεπτά που γυρίσαμε, βγάλαμε μεροκάματο. Κι έτσι, σαν φτάσαμε με το
καλό, έκανα μια σκέψη... Θα την πω, κι ας ντροπιαστώ. Αν έλειπε η ρομάντζα από τις
μεταφορές και τη ζωή μας, ΑΝ, λέω, γιατί δεν κάναμε τη διαδρομή ποταμάκι; Να πετάξουμε
και γόνδολες μέσα, να λυθεί και το πρόβλημα της ανεργίας... Και δώσ? του γλέντια και
καντάδες! Ολυμπιακές ημέρες θα περνάγαμε αιώνια. Αλλά δε μιλάω, η χαζή, όταν πρέπει.
Ντρέπομαι...