Οδοιπορικό στην Αυστρία με Nissan Primera
Bιενέζικος εσπρέσο...
Aκόμα και ένα ταξίδι-αστραπή στην καρδιά της Aυστρίας σου αφήνει μια γλυκιά γεύση από άλλες εποχές...
κείμενο & φωτογραφίες: Γιώργος Παπαδόπουλος
Η ΠPOBΛEΨH του καιρού ήταν δυσοίωνη, το ταξίδι όμως στην Αυστρία έπρεπε να γίνει... Φτάνοντας στην Πάτρα τα προαναγγελθέντα έντονα καιρικά φαινόμενα είχαν ήδη αρχίσει, η δυνατή βροχή και οι άνεμοι δυσκόλεψαν τη φωτογράφιση στο λιμάνι, έκαναν όμως το Superfast XI να μοιάζει με καταφύγιο σωτηρίας. ¶μεση επιβίβαση στο πολυτελές πλοίο και αναχώρηση on time, όπως πάντα. Ένα ζεστό μπάνιο και ένα καλό δείπνο στο εστιατόριο ήταν αρκετά, για να διώξουν το άγχος και την κούραση της ημέρας. Μετά, βόλτα στα Duty Free, παρακολούθηση βιντεοταινίας σε ένα από τα σαλόνια και ανέμελος ύπνος στη δίκλινη εξωτερική καμπίνα, παρά τη βροχή και τους ανέμους που φυσούσαν στο Iόνιο.
Στην Αγκόνα, το επόμενο μεσημέρι, τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά. Δεν έβρεχε, αλλά βαριά σύννεφα είχαν σκεπάσει την πόλη όπως και ολόκληρη την Ιταλία. Ο Ε45 μας οδήγησε μέσω Μπολόνια, Βερόνας και Ίνσμπρουκ, στο Σάλτσμπουρκ της Αυστρίας, όπου ήταν και ο πρώτος σταθμός του ταξιδιού. Σε όλη τη διαδρομή των 800 χλμ. έβρεχε έντονα και η κίνηση στον αυτοκινητόδρομο έξω από τις μεγάλες πόλεις ήταν εκνευριστική. Ευτυχώς, το Primera έδειξε πως δε «φοβάται» ούτε τα πολλά χιλιόμετρα ούτε τα έντονα καιρικά φαινόμενα, καθ’ ότι πάντα φιλικό και ασφαλές.
Φτάνουμε στο Σάλτσμπουρκ αργά τη νύχτα και κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο. H πόλη είναι εντελώς έρημη, και πάλι καλά που πολύ κοντά βρίσκουμε ένα συμπαθητικό εστιατόριο ανοιχτό. Την επομένη, η πόλη μάς υποδέχεται ντυμένη στα λευκά. Ξεκινάμε την περιήγηση με το Primera, αλλά γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι στην παλιά πόλη δε χρειάζεται αυτοκίνητο. Παρά το πυκνό χιόνι, πεζοί και ποδηλάτες πηγαινοέρχονται στους στενούς δρόμους που έχουν ήδη στολιστεί για τα Xριστούγεννα. Γενικά, η αίσθηση που σου δίνει το Σάλτσμπουρκ είναι αυτή της ήρεμης καλλιτεχνικής πόλης όπου πολλά συμβαίνουν, φτάνει να έχεις το χρόνο να τα ανακαλύψεις. Εμείς, όμως, πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς τη Βιένη. Θα τα καταφέρουμε με τέτοιο χιόνι; Οπλισμένοι με υπομονή βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο, όπου ανακαλύπτουμε πως σε ετούτην τη χώρα, όπως και σε όλη την κεντρική Ευρώπη, οι δρόμοι είναι το ίδιο ασφαλείς, ακόμα και όταν πέφτει βαρύ χιόνι. Τα συνεργεία έχουν κάνει ήδη τη δουλειά τους, και αν εξαιρέσουμε κάποια σημεία με πυκνή ομίχλη ή πάγο στο οδόστρωμα, το ταξίδι προς Βιένη κυλά ομαλά.
Η κίνηση προς το κέντρο της πόλης είναι αρκετή. Aφήνουμε τον αυτοκινητόδρομο, μόλις βλέπουμε ένα επιβλητικό στρογγυλό κτίριο στα αριστερά. Πρόκειται για το παλιό εργοστάσιο υγραερίου, που κάποτε ζέσταινε τις κρύες μέρες του χειμώνα την πόλη. Διαμορφωμένο, πλέον, σε ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο και με μια εντυπωσιακή κτιριακή προσθήκη από γυαλί και ατσάλι όπου στεγάζονται διαμερίσματα, το Gazometer είναι σημείο συνάντησης για όλους τους Βιενέζους. Βόλτα, λοιπόν, στα καταστήματα, δείπνο σε έθνικ εστιατόριο στο εμπορικό κέντρο, αυστριακή μπίρα σε μοντέρνο μπαράκι και αναχώρηση για το κέντρο της πόλης, το οποίο ακόμα σφύζει από ζωή. Δε χάνουμε καιρό και, αφού αφήνουμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο, ξεκινάμε την εξερεύνηση στη νυχτερινή Βιένη. Πρώτος σταθμός ο πεζόδρομος που ξεκινάει από την όπερα. Eδώ, η περιοχή είναι κοσμοπολίτικη και έντονα τουριστική, γεμάτη πανάκριβα καταστήματα ρούχων, υποδημάτων και ρολογιών. Η θερμοκρασία πλησιάζει το μηδέν, αλλά ο κόσμος εδώ κυκλοφορεί μέχρι αργά τη νύχτα με άνεση. Περιπλανώμενοι και εμείς στους παράδρομους του κέντρου, κάποια στιγμή βρισκόμαστε στη μεγαλύτερη, ίσως, πλατεία της Bιένης, τη Σβάρτσενμπερκερ. Τέσσερις γραμμές τραμ διασταυρώνονται με ισάριθμους δρόμους εδώ, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα· αυτοκίνητα, πεζοί, ποδήλατα και τραμ συμβιώνουν αρμονικά... Εντύπωση μάς κάνει το ομώνυμο καφέ σε μια γωνιά της πλατείας. Mέχρι αύριο πρέπει να καθίσουμε εδώ. Επιστρέφοντας προς τον πεζόδρομο συναντάμε το μπαράκι του Φλάναγκαν, μια ιρλανδέζικη pub γεμάτη κόσμο, στη μοναδική ατμόσφαιρα της οποίας δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Aγγλόφωνες σερβιτόρες πηγαινοέρχονται, κρατώντας ποτήρια με μπίρες, ενώ η ιρλανδέζικη μουσική παίζει δυνατά. Σίγουρα η διασκέδαση εδώ δεν είναι παραδοσιακά αυστριακή, αλλά αναμφίβολα αξίζει τον κόπο.
Με το θερμόμετρο να δείχνει –2 στην πλατεία της Όπερας πιστεύουμε πως την επομένη η Βιένη θα είναι ντυμένη στα λευκά. Όμως, δε μας κάνει τη χάρη. Παρά το μουντό καιρό η πόλη είναι πανέμορφη· τα πάντα σχεδόν θυμίζουν άλλες εποχές. Η κίνηση στο κέντρο είναι περιορισμένη, αφού ο κόσμος κινείται είτε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς είτε με ποδήλατο. Aν δεν έχεις ποδήλατο μπορείς να νοικιάσεις. Παρκάρουμε το Primera κοντά στο καφέ Σβάρτσμπέρκερ που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ και κάνουμε εδώ την τελευταία μας στάση πριν αναχωρήσουμε, για να γευτούμε καφέ και παραδοσιακή τούρτα σάχερ. Mε γλυκιά τη γεύση της Bιένης στο στόμα, ξεκινάμε προς Iταλία. Tο βράδυ θα διανυκτερεύσουμε στη Βενετία χωρίς, όμως, να τη δούμε, αφού τα χιλιόμετρα είναι πολλά και το Superfast φεύγει νωρίς το επόμενο μεσημέρι. Το ταξίδι με το πλοίο προς Πάτρα, όπως πάντα απολαυστικό. Tο προσωπικό είναι ευγενικό και εξυπηρετικότατο, κάτι που έχει μεγάλη σημασία, όταν μιλάμε για 20ωρο ταξίδι με τόσο άσχημο καιρό. Γιατί όλα τα ωραία να τελειώνουν τόσο γρήγορα;_ Γ. Π.
TO ΣAΛTΣMΠOYPΓK
Bρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη Γερμανία, στη βόρεια άκρη των ¶λπεων, είναι περιστοιχισμένη από τρεις λόφους και εκτείνεται σε επιφάνεια 66 τ.χλμ. Eίναι η πόλη με το ιστορικό κέντρο που έχει αναγνωριστεί ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO το 1997. Εδώ, μπορείτε να θαυμάσετε την κομψότητα των επιβλητικών κτιρίων σε ρυθμό μπαρόκ, να εξερευνήσετε τις στοές και τις πύλες της παλιάς πόλης, χαζεύοντας ταυτόχρονα τις βιτρίνες. Το κεντρικότερο σημείο της παλιάς πόλης και σίγουρα ένα από τα πιο δημοφιλή είναι ο καθολικός ναός Σάλτσμπουργκερ Ντομ που περιβάλλεται από δύο πλατείες, τη Ρεσιντένζ, όπου γίνονται τα περισσότερα open air κοντσέρτα, και την πλατεία Καπίτελπλατς που καθρεφτίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το μπαρόκ περιβάλλον. Δυτικά του ιστορικού κέντρου, βρίσκονται η εκκλησία Κολέγκιεν, το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Μότσαρτ και η Γκετράιντεγκασε που είναι ο πλέον εμπορικός δρόμος με τα ακριβότερα καταστήματα. Όταν βρεθείτε εκεί, μην παραλείψετε να πιείτε καφέ σε ένα από τα πολλά παραδοσιακά καφέ. Eμείς επιλέξαμε το Cafe Steif, το οποίο συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Το ιστορικό κέντρο με την υπόλοιπη πόλη χωρίζει το ποτάμι Σάλτσαχ. Στην απέναντι όχθη, τα κτίρια είναι σαφώς πιο καινούργια, αλλά δεν ξεχωρίζουν πολύ στην αρχιτεκτονική. Εκεί βρίσκει κανείς το σπίτι όπου κατοικούσε ο Μότσαρτ αλλά και το παλάτι Mιραμπέλ που εντυπωσιάζει με τους πανέμορφους κήπους του. Ακριβώς μπροστά από το παλάτι, μια φορά την εβδομάδα μαζεύονται γεωργοί από τη γύρω περιοχή, για να πουλήσουν τα προϊόντα τους, ενώ πολύ κοντά και γύρω από την εκκλησία του Αγίου Αντρέα, τη μύτη τρυπάνε μυρωδιές από παραδοσιακές λιχουδιές.
H BIENH
Ρωτήστε ένα Βιενέζο για το όνομα μιας περιοχής της πόλης· δε θα ξέρει να σας απαντήσει, αφού οι περιοχές της, πλέον, χαρακτηρίζονται με αριθμούς από το 1 έως το 23. Γεωγραφικά πάντως, η πόλη χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Το κέντρο είναι ένα από αυτά και χωρίζεται στα τμήματα 2 έως 9 με μια περιφερειακή οδό τη Ρινγκστράσε, όπου από το 1857 και μετά είχαν κατασκευαστεί τα τείχη της πόλης και διάφορα παλάτια από τον Κάιζερ Φρανς Γιόσεφ. Πέρα από τη δεύτερη περιφερειακή, νότια του κέντρου, βρίσκονται τα τμήματα 10 έως 20. Όσο για τα τμήματα 21 και 22, βρίσκονται πέρα από το Δούναβη· και τέλος το 23ο τμήμα, που είναι και το μεγαλύτερο, βρίσκεται νότια της Βιένης. Γνωρίζοντας τα παραπάνω, μπορεί κανείς να κινηθεί στην πόλη με ευκολία. Ιστορικό κέντρο είναι φυσικά το τμήμα 1, όπου βρίσκει κανείς τα ακριβότερα καταστήματα, ξενοδοχεία, θέατρα, όπερες και μνημεία. Aκόμη και ο πρωθυπουργός της Αυστρίας μένει εδώ. Ως προς την αρχιτεκτονική, κυριαρχούν στο κέντρο τα μεσαιωνικά κτίρια, με στενούς δρόμους και στοές, σε σημείο που νομίζεις πως στην επόμενη γωνία θα πέσεις πάνω στο Μότσαρτ. Πέρα από το 1ο τμήμα αξίζει να επισκεφτεί κανείς το 2ο για το τεράστιο πάρκο ψυχαγωγίας Πράτερ και για να δει πού μεγάλωσε ο Φρόιντ, αλλά και τα τμήματα 17, 18 και 19 απλώς για τη βόλτα (εκεί βρίσκονται οι καλύτερες βίλες), για το βιενέζικο δάσος (γνωστό και ως Βίνερβαλτ) και για τους λόφους με αμπέλια απ’ όπου μπορεί κανείς να δει σχεδόν όλη την πόλη.