Στην Tοσκάνη μe Ferrari 575M Maranello
Δύο ημέρες με Ferrari 575 Maranello στην Tοσκάνη. Όνειρο... χειμερινής νυκτός; Όχι, απλώς
μια δόση γλυκιάς ζωής, ικανή να σε κάνει να ερωτευτείς...
Kείμενο: ¶κης Tεμπερίδης
Φωτογραφίες: Θάνος Hλιόπουλος
«EINAI αρχή της εταιρείας μας να μη δίνουμε αυτοκίνητα δοκιμής με διανυκτέρευση» μας είχε
πει πριν από καιρό ο άνθρωπος του γραφείου Tύπου της Ferrari. Όταν πρόσφατα του το
ξαναζητήσαμε, χαμογέλασε: «Aν πρόκειται για φίλους, το συζητάμε».
Είναι καλό να σε θεωρούν φίλο στο Mαρανέλο... Όσο και στο Παλέρμο, αλλά για εντελώς
διαφορετικούς λόγους. Όχι για να εξασφαλίσεις προστασία από το «νονό» της περιοχής, όπως
στην πρωτεύουσα της Σικελίας, αλλά για να χτυπάς την πόρτα της Via Abetone ζητώντας το
«κάτι παραπάνω» και να μην την τρως στη μούρη μέσω ενός -ευγενικού, πάντα- χαμόγελου.
Συνήθως, η επαφή με μια Ferrari ξεκινά στα πιτ του Φιοράνο και καταλήγει στους λόφους του
Παβούλο, 25 χλμ. νότια του Mαρανέλο. Ύστερα από τόσες επισκέψεις, έχουμε μάθει απ? έξω τα
κατατόπια, πού θα στρίψουμε -μία, δύο φουρκέτες ουσιαστικά-, σε ποιο κάστρο θα βγάλουμε
στατικά ή πού θα πετύχουμε κάποιο δοκιμαστή για κουβεντούλα. Πρόσφατα, τολμήσαμε με την
Challenge Stradale να φτάσουμε μέχρι την Αδριατική και επιστρέψαμε οριακά, με την ψυχή
στο στόμα. Είναι κρίμα η γνωριμία με μια Ferrari να μας βγάζει κάθε φορά νοκ άουτ
ψυχολογικά, χάρη σε διαδικασίες του τύπου «γκαζώστε, στρίψτε, τελειώσατε»... Φτάνει πια!
Αυτήν τη φορά, θέλουμε χρόνο. Για να βιώσουμε το αυτοκίνητο πραγματικά, να ξεφύγουμε στο
τιμόνι του από την επικράτεια του Mαρανέλο, να «γράψουμε» χαλαρά χιλιόμετρα, χωρίς
μετρήσεις και V-box, να το παρκάρουμε έξω από το εστιατόριο το βράδυ και, στο τέλος, αφού
αφήσουμε ευλαβικά το κλειδί του στο κομοδίνο, να πέσουμε για ύπνο. Να το νιώσουμε δικό
μας, τέλος πάντων, έστω για μία νύκτα.
Έτσι, συναισθηματικά, ρίξαμε την ιδέα για διήμερο οδοιπορικό στην Tοσκάνη στον άνθρωπό
μας στο Μαρανέλο και αυτήν τη φορά «πέρασε». Buon viaggio, signori, ci vediamo domani...
Τι ωραία ευχή, αλήθεια, όταν την ίδια στιγμή σου παραδίδουν το μικρό παλιομοδίτικο κλειδί
μιας κατακόκκινης 575M...
Μέσω Φλωρεντίας...
Το πρωινό είναι ηλιόλουστο, η 575M γεμάτη με 110 λίτρα βενζίνης και όλη δική μας μέχρι το
επόμενο βράδυ. Φορτώνουμε τα δύο μικρά σακ βουαγιάζ και την τσάντα με τα φωτογραφικά στο
βαθύ χώρο αποσκευών και παίρνουμε την αουτοστράντα ντελ σόλε προς Μπολόνια και Φλωρεντία.
Οποία ευτυχία; Να μην τρελαθούμε κιόλας, αλλά σε κάθε περίπτωση η ψυχολογία σου
ανεβαίνει, όταν σουλατσάρεις με 6η, οσφρίζεσαι βοδινό δέρμα πρώτης ποιότητας και ακούς
ιταλιάνικο V12 να γουργουρίζει στα πόδια σου. Είναι και αυτό το τεράστιο
στροφόμετρο-κόσμημα στο κέντρο του οπτικού σου πεδίου, που φαντάζει τόσο γνώριμο, μια και
από την πρώτη παρουσίαση της 575Μ το χρησιμοποιείς σαν wallpaper στην οθόνη του Mac στο
γραφείο. Είναι γλυκιά η ζωή, σκέφτεσαι, ταξιδεύοντας με τούτη τη rossa με 130 χλμ./ώρα,
έστω πίσω από κάποιο Stilo turbodiesel. H ατέλειωτη κίνηση, βλέπεις, στον Α1 δε σου
επιτρέπει να εκμεταλλεύεσαι τους 515 ίππους που είναι ανά πάσα στιγμή στη διάθεση του
δεξιού σου ποδιού. Eίναι γλυκιά η ζωή με Maranello, έστω κι αν στο δεξί κάθισμα δε
βρίσκεται μια σύγχρονη Ανίτα Έκμπεργκ, αλλά ένας μουσάτος υπέρβαρος σαραντάρης
φωτογράφος, που, παρότι τυγχάνει φίλος κολλητός, το μόνο που κάνει είναι να σε
προσγειώνει με συζητήσεις για το γραφείο ή να σε αγχώνει για τις εικόνες που σκέφτεται να
βγάλει. Ο αθεόφοβος...
Ηρέμησε, ρε Θανάρα, δύο μέρες έχουμε. Κερνάω καφέ στην πιάτσα Ντουόμο!
Η Φλωρεντία είναι πανέμορφη και φιλική, αρκεί να έχεις αφήσει το αυτοκίνητο στην άλλη
πλευρά του ποταμού ¶ρνο. Οι δρόμοι του κέντρου είναι κλειστοί για «ΙΧ» (εκτός κι αν έχεις
κάρτα μόνιμου κατοίκου) και χώρος πάρκινγκ δεν υπάρχει ούτε για σκούτερ. Οι άνθρωποι εδώ
-Γιαπωνέζοι τουρίστες στην πλειονότητά τους- συμπεριφέρονται σαν τα αμέτρητα γκρι
περιστέρια της πόλης: κινούνται σε σμήνη (σε κοπάδια, καλύτερα...) από πλατεία σε
πλατεία, από μνημείο σε μνημείο, και, αφού τσιμπήσουν μερικά ψίχουλα αναγεννησιακού
πολιτισμού, στη συνέχεια χάνονται στα πλακόστρωτα στενά για ψώνια. Ποιος από εμάς δεν
έχει κάνει το ίδιο, όμως; Εκείνο που δεν είχαμε τολμήσει ποτέ πριν είναι η παράνομη
περιήγηση στο centro storico με Ferrari. Με την ανάλογη αγωνία, βέβαια, μήπως και
δεχτούμε βαρβάτη κλήση. Ύστερα από μία ώρα οδήγησης και πολυάριθμες συναντήσεις με τα
όργανα της δημοτικής αστυνομίας, τελικά δε θα εισπράξουμε ούτε παρατήρηση. Μόνο χαμόγελα
και σινιάλα προτεραιότητας. Eίσαι βασιλιάς ως Ferrarista, αλήθεια... Kυκλοφορείς παντού
ανενόχλητα, οι θέσεις πάρκινγκ ανοίγουν αποκλειστικά για σένα, αλλά με ένα τίμημα:
νιώθεις διαρκώς άβολα, καθώς όλα τα βλέμματα πέφτουν επάνω σου. Χώρια που τα φλας των
ψηφιακών πόκετ αναβοσβήνουν από παντού και σου σπάνε τα νεύρα. «Εδώ η Πόντε Βέκιο, εδώ η
Ferrari» θα λέει με καμάρι στους φίλους του ο Ακίρα Σαν πίσω στη Γιοκοχάμα...
Μετά τον καπουτσίνο και τις πρώτες -τουριστικές- φωτογραφίες, αναχωρούμε και πάλι προς τα
νότια. Ξέρουμε ήδη ότι μια 575Μ είναι αξιοσημείωτο γεγονός, ακόμη και σε μια ιταλική πόλη
που τα έχει δει όλα. Όσο για την ίδια την κατασκευή, δε χαμπαριάζει σε συνθήκες
μποτιλιαρίσματος. Η βελόνα της θερμοκρασίας δεν ξεμύτισε ποτέ πάνω από τους 90 βαθμούς...
Στον αυτοκινητόδρομο Φλωρεντίας-Ρώμης, ξεσπαθώνουμε για πρώτη φορά. Σε μια μικρή
-ανηφορική, παρακαλώ!- ευθεία, βλέπουμε τη βελόνα του ταχυμέτρου πάνω από τα 260. Μα, τι
αστείρευτη δύναμη είναι αυτή; Σε έναν άδειο αυτοκινητόδρομο, η 575M είναι από τα ελάχιστα
GT που θα μπορούσαν να παίξουν το ρόλο... TGV. Κάτω από τα 200 είναι τόσο ήσυχη, που σε
υπνωτίζει. Από εκεί και πάνω, με 5η ή και 6η, διαθέτει τέτοια αποθέματα ισχύος, ώστε, στο
πάτημα του γκαζιού, η θηριώδης μούρη σουζάρει. Τι να το κάνεις, όμως; Έτσι όπως έχουν
πήξει οι ιταλικοί αυτοκινητόδρομοι, δύσκολα μπορείς να κρατήσεις μέση ωριαία άνω των
110-120 χλμ.
Καιρός να αφήσουμε, λοιπόν, τον Α1 στο ύψος της Βαλντικιάνα. Προς τα δυτικά, όλοι οι
δρόμοι οδηγούν στη χώρα των Ετρούσκων, τη νότια Τοσκάνη. Προς τα ανατολικά, στην
Περούτζια και την Αδριατική. Προορισμός μας είναι το Καστέλο ντι Βελόνα, το
κάστρο-ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενήσει, κάπου κοντά στο Μονταλτσίνο, νότια της Σιένα.
«Είναι ακριβό, αλλά χαλάλι. Πάρτε τα κορίτσια σας και καλά να περάσετε», μας ευχήθηκε ο
Σ.Χ. πριν φύγουμε, που είχε μάθει από κάποιο φίλο του για το κατάλυμα των 400 ευρώ. Και
να ?μαστε, λοιπόν, μπακούρια, αλλά ευτυχείς, προς αναζήτηση ενός ακόμη άγνωστου ιταλικού
παραδείσου. Όσο για την ιδέα για ταξίδι 2+2, επιφυλασσόμαστε... Mε την ολοκαίνουργια
Scaglietti, φυσικά!
Όσο πάμε προς τα δυτικά, τόσο οι δρόμοι ερημώνουν. Επιτέλους, θα οδηγήσουμε πραγματικά.
Περνάμε από άγνωστα σ? εμάς χωριά, το καθένα από τα οποία έχει τη δική του ιστορία, όπως
σχεδόν τα πάντα στην Ιταλία: Σιναλούνγκα, Μοντεπουλτσιάνο, Πιέντσα (αγαπημένη πόλη του
Πάπα Πίου του Β΄), Σάντο Κίρικο ντ? Όρτσια... Οι δρόμοι που τα συνδέουν περνούν μέσα από
ατέλειωτους αμπελώνες, αυτούς που για αιώνες έχουν χαρίσει στη γη της Τοσκάνης το
μοναδικό, «υποπράσινο» χρώμα της και σε όλους εμάς μερικά από τα καλύτερα -με ονομασία
προέλευσης, φυσικά- κρασιά του πλανήτη. Chianti, Brunello και άλλα κοκκινέλια ευδοκιμούν
στα ευλογημένα αυτά χώματα της περιοχής και μόνο ένας V12 δεν τα χρειάζεται για να έρθει
στα κέφια του. Tι «μοτερούκλα» είναι αυτή, Θεέ μου! Στην ίδια στροφή, κάνεις τη δουλειά
σου με 2η, 3η ή... 4η ταχύτητα. Με «μία κάτω» και το στροφόμετρο πάνω από τις 5.000
σ.α.λ., ο Θανάρας θα γκρινιάξει έπειτα από μερικά χιλιόμετρα. Mε «μία πάνω», η οδήγηση
μοιάζει με ποίημα: φρενάρεις απαλά στις αλλεπάλληλες στροφές «3ης», στοχεύεις με το
τιμόνι-διαβήτη, πατάς προοδευτικά το γκάζι και εκτοξεύεσαι κατά βούληση, ενώ τα διπλά
ψαλίδια από κάτω, με τα ηλεκτρονικά ελεγχόμενα αμορτισέρ, σε πληροφορούν κάθε στιγμή για
την κινητική κατάσταση και τα φορτία κάθε τροχού, ενώ, συγχρόνως, φιλτράρουν τις
ανωμαλίες του δρόμου μαγικά. Την είχαμε παρεξηγήσει στο Φιοράνο τη ναυαρχίδα αυτή της
Ferrari. Μας είχε φανεί πολύ τρυφερή, περισσότερο τουριστική απ? ό,τι τη θέλαμε στα
σφικτά «Κ» της πίστας. Στο δρόμο, όμως, είναι αρχοντιά. Ισορροπημένη, σίγουρη για τον
εαυτό της και εν γένει ασφαλής, χάρη και στα ηλεκτρονικά της, που καταφέρνουν να
τιθασεύουν την ισχύ του V12. Εφόσον δεν πειράξεις το ASR, όποιες κι αν είναι οι βουλές
του δεξιού σου ποδιού, δεν κινδυνεύεις, ούτε ανησυχείς. Aν το σχετικό LED ανάβει στο
μέσον του πίνακα οργάνων, τότε προσοχή! Aκόμη και με 3η, η 575M μπορεί να ξεκολλήσει στην
άσφαλτο-γυαλόχαρτο της κεντρικής Iταλίας...
Είναι αργά το απόγευμα. Λίγο πριν δύσει ο ήλιος, τα χρώματα που παίρνει η γη στην καρδιά
της Τοσκάνης είναι δύσκολο να αποτυπωθούν στο φωτογραφικό φακό. Μια παρέα ηλικιωμένων με
mountain bike μας χαιρετά. Όλοι σε οικειοποιούνται μέσα σε μια Ferrari, αλλά κι εσύ, ως
περιστασιακός χρήστης, δεν αργείς να «κολλήσεις» μαζί της. Έχουμε κάνει 450 χιλιόμετρα
από το πρωί, αλλά δε λέμε να βγούμε μέσα από το διθέσιο ταμπά σαλόνι, το οποίο τελικά
αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευάερο, ευρύχωρο και εύχρηστο, τουτέστιν φιλόξενο. Μη ρωτήστε το
φωτογράφο μας, γιατί θα διαφωνήσει. Mε τόσα g που δέχτηκε στις στροφές μέχρι το κάστρο,
ακόμη έχει στομαχικές διαταραχές...
Mια νύχτα μόνο...
Ένας πέτρινος πύργος, πλήρως αναπαλαιωμένος, φωτισμένος σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, μας
υποδέχεται στην κορυφή ενός λόφου πίσω από μια συστάδα κυπαρισσιών. Τουρισμός VIP σε
εναλλακτική συσκευασία. Πολιτισμένα πράγματα... Διακριτική πολυτέλεια, πισίνα με θέα για
να γεράσεις εκεί, κάβα για απαιτητικούς γευσιγνώστες, Γερμανό (!) μάγειρα και -nouvelle-
τοσκανέζικη κουζίνα επιφυλάσσει το Καστέλο ντι Βελόνα στους λίγους -εύπορους- επισκέπτες
που δέχεται όλο το χρόνο. Τα δύο ηλικιωμένα ζευγάρια -εξ Αμερικής το ένα- που βρίσκονται
εκεί τη συγκεκριμένη βραδιά δε σνομπάρουν τους δύο ατημέλητους «νεαρούς» που έχουν φτάσει
στο προαύλιο με την κόκκινη Ferrari. Δεν ταιριάζουν με το όλο περιβάλλον, αλλά, με τέτοιο
αυτοκίνητο, ποιοι να ?ναι; Τους εξηγούμε το σενάριο, οι άντρες μάς ζητούν με δέος να δουν
εκ των έσω την κούκλα και ο πάγος σπάει.
Το βραδινό δείπνο συνοδεύεται από Rosso di Montalcino, μια και το Brunello του 2000 είναι
ακριβό για τη δική μας περίπτωση. Ωστόσο, το τιμά ιδιαίτερα ο Θάνος. Μαζί του, όπως
πάντα, δεν προλαβαίνεις να πας πέρα από το δεύτερο ποτήρι.
«Πάμε για ύπνο», μου λέει, «αύριο έχουμε πολλά χιλιόμετρα»...
Ό,τι πεις, φίλε...
Με το που τον παίρνει ο ύπνος, τσιμπάω το κλειδί της Maranello, τη βάζω μπροστά και
κατηφορίζω το χωματόδρομο του κάστρου στο ρελαντί, με τις ενοχές του πιτσιρικά που έκλεψε
το αυτοκίνητο του μπαμπά. «Σιγά μην έβλεπα τηλεόραση», σκέφτομαι. «Πότε ξανά θα έχω
Ferrari έξω από το δωμάτιο;» Βρίσκω έναν τοπικό σταθμό, αλλά ο DJ είναι φλύαρος. Εξάλλου,
κάτω από το καπό κρύβεται ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα. Τη διευθύνεις από τα αλουμινένια
αφτιά του τιμονιού και όλα τα «όργανα» συνεργάζονται στην εντέλεια. Ο ρυθμός ανεβαίνει. Η
πινακίδα γράφει Καστελνουόβο ντελ Αμπάτε, Μόντε Αμιάτα και άλλα συναφή τοπωνύμια.
Συνεχίζουμε; Το ρωτάς; Μετά τις γραμμές του τρένου, μπαίνουμε στο ρεφρέν. 2η, 3η, 4η (!)
- φρένα, ξανά 3η - στριγκλίζουν τα Pirelli - ας βγάλουμε το ASR - μήπως έχω πιει; - έλα,
πάμε, δεν έχει ψυχή - α, ρε Θανάρα, πού είσαι; - χίμαιρες θα βλέπει στον ύπνο του - ωραία
φώτα - πρόσεχε, έρχεται φουρκέτα - μπορείς να με γυρίσεις; - ουάου! - πάμε γι? άλλα -
διασταύρωση, τι γράφουν οι πινακίδες; - πόσα χωριά έχει αυτή η Τοσκάνη; - έτσι όπως πάμε,
στη Ρώμη θα φτάσουμε κι άντε να βρούμε το γυρισμό... - θα τον βρούμε, μην ανησυχείς -
έλα, ανέβα, πάμε στις 7.600 - σαν αγωνιστικό ακούγεσαι τη νύχτα - έλα να ξυπνήσουμε όλους
τους κρασοπατέρες της περιοχής - για δες, μια ευθεία - να δοκιμάσουμε μια εκκίνηση με το
traction control; - καλά, παιδί είσαι; - burn out βραδιάτικα; - αμάν, αυτή η φωνή της
συνείδησης... Όχι, παιδί δεν είμαι. Ερωτευμένος είμαι. Με μια Ferrari - αν είναι δυνατόν,
Θεέ μου. Kαι είμαι σίγουρος ότι δε φταίει το κρασί!
Μία ώρα μετά, σε κάποιο λόφο με αμπέλια στο πλάι, σταματάμε για τσιγάρο. Στο βάθος, μόλις
που διακρίνεται σαν λαμπίτσα το ξενοδοχείο μας. Θέλουμε να προχωρήσουμε κι άλλο, αλλά οι
μπαρίτσες του δείκτη καυσίμου τελειώνουν. Γιατί δε με φούλαρες από νωρίς, για να
ξημερώσουμε μαζί;
Μιλούν τελικά οι Ferrari; Μάλλον...
Τόσο γρήγορα θα τελειώσει αυτή η βραδιά; Η πρώτη και -δυστυχώς- η τελευταία μας... Δεν
πειράζει, όμως, όλη μέρα αύριο μαζί θα είμαστε. Θα γεμίσουμε το ρεζερβουάρ, θα μπούμε σε
όλα τα χωριά της περιοχής, θα πάμε για φαγητό στο Σάντο Κίρικο, θα τρελάνουμε και πάλι
τους τουρίστες στη Σιένα, θα βγάλουμε φωτογραφίες σε κάθε στροφή, σε κάθε κάστρο που θα
συναντήσουμε και θα μπούμε την τελευταία μόνο ώρα στην αουτοστράντα για Μαρανέλο. Μη
σκέφτεσαι από τώρα τη στιγμή που θα δώσω τα κλειδιά σου πίσω στους γονείς σου, πες πως δε
θα ?ρθει ποτέ, κι ας μας υποσχεθούν ότι θα σ? αφήσουν να βρεθούμε και πάλι μαζί. Εξάλλου,
τι αξία έχει το αύριο; Σημασία έχει ότι τώρα εσύ κι εγώ έχουμε γίνει ένα. Παραδέξου το,
είσαι δική μου! Γι? αυτήν τη νύχτα, έστω..._ Α. Τ.