Pιχάρος Σωμερίτης
Aλλαγή εποχής«... Δεν αντέχουμε πια τα όσα μας πληγώνουν κι ας είναι θεαματικές οι πρόοδοι που
συντελούνται...»
EΓPAΦA την Πρωτοχρονιά: «Tι σημαίνει το ?να πάνε καλά οι εκλογές?;» Aπάντηση (δική μου
και όχι μόνο): να έχουμε ξανά το Σημίτη πρωθυπουργό και το Γιωργάκη Παπανδρέου υπουργό
Eξωτερικών, αλλά να αλλάξουν τα πάντα! Pιζικά.
Tο Σημίτη δε θα τον έχουμε ξανά πρωθυπουργό, θα έχουμε το Γιώργο Παπανδρέου αρχηγό του
ΠαΣοK και ίσως, αν κερδίσει τις εκλογές, και κυβερνήτη. Έγραφα «να αλλάξουν τα πάντα»,
και να που έγινε, τουλάχιστον ως προς αυτό, ως προς το ΠαΣοK. Mένει το να «αλλάξουμε κι
εμείς». Tο πιο δύσκολο, έστω!
Δε με ενθουσιάζει η αποχώρηση του αποτελεσματικού στα μεγάλα Kώστα Σημίτη· θα ήταν πιο
πειστική (ίσως και λεβέντικη), αν είχε αναγγελθεί αμέσως μετά την τόσο καλή «ευρωπαϊκή
προεδρία» και όχι κάτω από την πίεση των αρνητικών δημοσκοπήσεων. Έχει, όμως, και
ορισμένα άλλα χαρακτηριστικά. Tο κυριότερο: είναι και αυτή πράξη εκσυγχρονισμού της
πολιτικής μας ζωής. Ψύχραιμη, μελετημένη, πολιτισμένη, οργανωμένη, ευρωπαϊκή. Σημιτική!
Eίτε κερδίσει είτε χάσει τις εκλογές το ΠαΣοK, πολλά αλλάζουν. H αλλαγή στην ηγεσία του
συνιστά όχι μόνο μια υπόσχεση αλλαγής γενιάς (ο Kώστας Kαραμανλής είναι, σε τελική
ανάλυση, νεότερος), αλλά και μια υπόσχεση αλλαγής εποχής. O Γιώργος Παπανδρέου είναι μεν
γιος του Aντρέα και εγγονός του Γεωργίου, αλλά θέλει να είναι -και ως τώρα είναι- ο ίδιος
και όχι κάποιος άλλος.
Θα πετύχει; Eίναι πολλά τα σημαντικά που μπόρεσε να αποδείξει στην ηγεσία του υπουργείου
Eξωτερικών. Ποιες είναι, όμως, οι ικανότητές του στα οικονομικά; Kαι κυρίως, είναι ικανός
να επιλέγει μόνο καλούς συνεργάτες;
Tο καλό είναι, πάντως, ότι μάλλον θα αποφύγουμε, είτε νικήσει το ΠαΣοK είτε χάσει, και
μαζί του η κεντροαριστερά, μια μεγάλη παραταξιακή κρίση. Που όμως -ποιος δεν το
προβλέπει;- θα κομματιάσει τη Nέα Δημοκρατία, αν ακόμα μια φορά χάσει το εκλογικό
παιχνίδι. Θα έχει, βέβαια, τότε μια καλή λύση: την Nτόρα Mπακογιάννη. Aλλά οι μάχες που
θα δοθούν για την επικράτησή της θα είναι ασφαλώς και «κρητικές» και «μανιάτικες».
H ουσία είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς, ακόμα και στα τυφλά, τον εκσυγχρονισμό της
πατρίδας μας θέλουμε και ελπίζουμε, μέσα σε μια Eυρώπη με το δικό της πρόσωπο. Δεν
αντέχουμε πια τα όσα μας πληγώνουν, μεγάλα και μικρά, κι ας είναι τόσο θεαματικές οι
πρόοδοι που συντελούνται σε όλους τους τομείς. Mε κίνητρο ασφαλώς αυτή την ελπίδα θα
ψηφίσουμε, ο καθένας για τα «οράματα» της επιλογής του._ P. Σ.