Xρήστος Mιχαηλίδης
Της τελευταίας στιγμής«... Γίνεται ένα βηματάκι εμπρός και την ίδια στιγμή πας δυο βήματα πίσω. Πάλι καλά.
Mέχρι πρόσφατα, κάναμε τρία πίσω στο κάθε βηματάκι εμπρός...»
ΤΣATPA-πάτρα: το στίγμα της χρονιάς που εδώ και μερικές εβδομάδες διανύουμε. Στην τελική
ευθεία προς τους Ολυμπιακούς, ό,τι προλάβουμε. Το ξέραμε από την αρχή, το βιώνουμε τώρα.
Με... γνώριμο τρόμο. Και με γκριμάτσα πονηρή, καθώς, ταυτόχρονα, προσπαθούμε να πείσουμε
τους εαυτούς μας (αν ήταν μόνο τους ξένους, πάει στο διάολο...) ότι έγινε το καλύτερο.
Στο πιτς-φιτίλι, αλλάξαμε πρόεδρο στο ΠAΣOΚ και πάμε για εθνικές εκλογές πρόωρα,
επικαλούμενοι (ως υποχρεούμεθα εκ του Συντάγματος) σημαντικό εθνικό λόγο, τάχα μου, το
Κυπριακό. Και πάλι πείθουμε τους εαυτούς μας ότι όλα είναι φυσιολογικά. Ότι αυτό το
«αδιανόητο ελληνικό πράμα», το εκ του προχείρου μπάλωμα, είναι και το νορμάλ.
Δε λέω. Θετικά στοιχεία υπάρχουν, αλίμονο. Και στην προσπάθεια προς τους Ολυμπιακούς
(όπου, επί παραδείγματι, αναμένω με ενθουσιασμό και σιγουριά την καλλιτεχνική δουλειά του
Δημήτρη Παπαϊωάννου), και στο καινούργιο (όχι τόσο μετέωρο) βήμα του Γιώργου Παπανδρέου.
Στη δική του περίπτωση (παρένθεση άνοιξα τώρα...), πλάκα έχουν εκείνοι που στιγματίζουν
μνησίκακα το φιλοαμερικανισμό του, λησμονώντας ίσως ότι ο πατέρας του (στον οποίο ακόμα
κάνουν δεήσεις) ήτο ίσως ο πιο φιλοαμερικανός πολιτικός που πέρασε από τον τόπο, ασχέτως
αν δεν του φαινόταν. Έκλεισε η παρένθεση...
Λέγαμε για το πρόχειρο. Της τελευταίας στιγμής. Το βίωσε φίλος μου προχθές στο συνεργείο
όπου πηγαίνει το αυτοκίνητό του για σέρβις και μου το διηγήθηκε. Του ?παν να το αφήσει
εκεί Δευτέρα απόγευμα και να το πάρει Τετάρτη μετά το μεσημέρι. «Δεν μπορώ να σας το φέρω
Τρίτη μεσημέρι;» τους ρώτησε. «Έχω κάτι δουλειές». «Μπορείς», του απάντησαν, «αλλά δε θα
είναι έτοιμο ως την Πέμπτη». Το άφησε, λοιπόν, Δευτέρα, όπως του πρότειναν εξαρχής, και
πήγε Τετάρτη απόγευμα να το πάρει. Ακόμα το δούλευαν. «Τι έγινε, ρε παιδιά; Μεγάλη
ζημιά;» «Μπα, όχι. Σήμερα το πρωί το πιάσαμε. Περίμενε καμιά ώρα και θα ?ναι έτοιμο».
Πήγε να ψελλίσει κάποια διαμαρτυρία ο άνθρωπός μου, αλλά ήξερε ότι δεν είχε νόημα και
σώπασε.
Μελαγχολία! Βλέπεις να γίνεται ένα βηματάκι εμπρός ?ωραίο συνεργείο, ας πούμε, μοντέρνο,
με τα κομπιούτερ του, σου προσφέρουν και καπουτσίνο? και την ίδια στιγμή πας δυο βήματα
πίσω. Πάλι καλά. Mέχρι πρόσφατα, κάναμε τρία πίσω στο κάθε βηματάκι εμπρός.
Καλή χρονιά. Καλή ψήφο. Και καλή αντάμωση στον ίδιο καθρέφτη, μετά τις εκλογές, όπου όλοι
μαζί, ομαδικώς, από την επόμενη κιόλας μέρα, θα αρχίσουμε να αλληλοφασκελωνόμαστε._ X. M.