Xρήστος Mιχαηλίδης
Mνήμη«... Θετικό ή όχι, το λησμονείν δεν παύει να είναι πρόβλημα μέγα για τον αρθρογράφο που
σημειώνει τα τερτίπια της επικαιρότητας...»
KAKO πράγμα, σ? αυτό τον τόπο τον ευλογημένο, να καλλιεργείς πού και πού τη μνήμη σου.
Κινδυνεύεις να σε πουν αλλοπαρμένο και γραφικό.
Δε μιλάω για μνήμη... μακρινή, γι? αυτήν που συνηθίσαμε να ονομάζουμε Ιστορία. Όχι. Εκεί,
είναι πιο αποκαρδιωτικά τα πράγματα. Μιλάω για γεγονότα πιο πρόσφατα. Τόσο πρόσφατα, που
δεν έχουν προλάβει καλά καλά να ξεμακιγιαριστούν!
Ο κίνδυνος του να γράφεις ένα άρθρο αρκετές μέρες πριν από τη δημοσίευσή του είναι πολύ
μεγάλος. Έχω ένα μπλοκάκι στο οποίο κρατώ πρόχειρες σημειώσεις. Καταγράφω πράγματα που
βλέπω, ακούω, μαθαίνω, διαβάζω και σκέφτομαι. Από αυτό το μπλοκάκι βγαίνουν πολλά από τα
θέματα που γράφω εδώ.
Ακόμα περισσότερα, όμως, είναι τα θέματα που πετάω, θέματα που, χαζεύοντάς τα λίγες μέρες
μετά τη φουλ έκθεσή τους στην επικαιρότητα των μίντια, μοιάζουν τόσο αποδυναμωμένα, τόσο
«ασθενικά και άρρωστα», λες και δεν υπήρξαν ποτέ.
Στις σημειώσεις του προηγούμενου μήνα, βρίσκω ένα ολόκληρο κατεβατό από σχόλιά μου και
παρατηρήσεις για εκείνη την ανεκδιήγητη, απ? όλες τις πλευρές, τελευταία εβδομάδα της
πρόσφατης προεκλογικής εκστρατείας. Βρίσκω την υπέρτατη ανοησία του ΠΑΣΟΚ να εμπιστευθεί
?σε ποιο αστροπελέκι, άραγε;- το επικοινωνιακό του φινάλε σε μια άθλια επιστροφή στο
παρελθόν. Βρίσκω το ξεφτισμένο σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά...» και την απίθανη και
«δύσοσμη» ιστορία με τους κίτρινους φακέλους. Έλεγα να γράψω για όλα αυτά. Αλλά δε θα με
λέγατε «νούμερο» εάν το έκανα; Ποιος ασχολείται τώρα με τους φακέλους; Ποιος τους
θυμάται;
Μερικές φορές μας βγαίνει σε καλό, ίσως, αυτή η (δε θα πω ικανότητα, αλλά...) τάση να
ξεχνάμε εύκολα. Φαντάζεστε τι ψυχολογικά ράκη θα είμαστε, εάν κουβαλούσαμε συνεχώς το
στρες και την αγωνία από την ιστορία, ας πούμε, με τους φακέλους της κυρίας
Διαμαντοπούλου ή τα διάφορα «ροκ του μέλλοντός μας» που διαρκώς ευαγγελίζεται ο κύριος
Λαλιώτης; Θετικό ή όχι, το λησμονείν δεν παύει να είναι πρόβλημα μέγα για τον αρθρογράφο
που κρατά ένα μπλοκάκι και σημειώνει σ? αυτό τα τερτίπια της επικαιρότητας.
Σήμερα, θα ήθελα να έγραφα κάτι για το Κυπριακό, αλλά εδώ ο κίνδυνος είναι ακόμα
μεγαλύτερος. Εδώ, πράγματι, τα γεγονότα τρέχουν. Με τόση, μάλιστα, ταχύτητα, που
ξεπερνούν πια και αυτήν ακόμα τη μνήμη.
Χαζεύω το σχέδιο της καινούργιας σημαίας τού υπό ίδρυση ομόσπονδου κράτους και χίλιες
σκέψεις περνάνε από το μπερδεμένο μου μυαλό. Αυτές, ειδικά, θα τις αφήσω, επίτηδες, να
σιτέψουν. Θα τις φυλάξω κάπου, να μην τις βρίσκει κανείς. Και ίσως τις ανασύρω σε κάποιο
μελλοντικό άρθρο. Το έτος 3000, ας πούμε._ X. M.