Pέα Bιτάλη
Hμερολόγιο από άλλον πλανήτη«... Σαν αγαπημένη ταινία που βλέπεις σε επανάληψη και, ωστόσο, ανακαλύπτεις καινούργια
πράγματα...»
ΞEKINHΣAME για το μαιευτήριο με δύο αυτοκίνητα. Στο ένα ο άνδρας μου, η κοιλιά μου κι
εγώ, στο άλλο τα παιδιά μας. Και μόλις μπήκαμε στην Αττική Οδό και τους χάζευα να
τρέχουν, ήταν σαν να περνούσε η ζωή μπροστά από τα μάτια μου, αποκριάτικη σερπαντίνα.
Πώς περνούν τα χρόνια! Μα, ποια είναι η νεαρή κυρία στο τιμόνι και ο νεαρός δίπλα της με
τα ανεμοδαρμένα μαλλιά; Κι αντέδρασα στη συγκίνηση σαν Eλληνίδα μάνα... Γράπωσα το κινητό
κι άρχισα: «Πες στην αδελφή σου να πηγαίνει πιο σιγά. Σας βλέπω! Τον έκλεισε το χριστιανό
και δε πήρε χαμπάρι. Πες της να κόψει ταχύτητα, γιατί θα της κόψω τα πόδια...» Τι
εκφράσεις, Θεέ μου! Τι στερεότυπες εκφράσεις ενώνουν τους γονείς! «Θα της κόψω τα πόδια»,
«Πρόσεξε, θα γίνει εκείνο που δεν έγινε» ή το καταπληκτικότερο όλων... Η ερώτηση «σ?
άρεσε;», όταν τραβάμε καμιά σφαλιάρα, αγνοώντας τα ψυχικά τραύματα που μπορεί να
προκύψουν. Τέλος πάντων...
Εκείνη η διαδρομή που κατέληξε στο Ιασώ απέδωσε έναν άνθρωπο 53 πόντων. Και καθώς το
δωμάτιο στο συγκεκριμένο μαιευτήριο είχε θέα το μεγαλειώδες έργο του Καλατράβα, όλες οι
φίλες και φίλοι που κατέφθαναν, πέραν των συγχαρητηρίων, εξέφραζαν και δυο ανησυχίες. Η
μια αφορούσε τη μύτη του μωρού (που ίσως χρήζει βοηθείας Φουστάνου) και η άλλη, την
πορεία του έργου Καλατράβα (που δε χρήζει βοηθείας... Μόνο χέσε κι άσ? τα! Και πλήρωνε).
Κατόπιν λοιπόν της γεννήσεως, οι μέρες μου κυλούν γλυκά. Σαν αγαπημένη ταινία που βλέπεις
σε επανάληψη και, ωστόσο, ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα. Και μέρα τη μέρα γίνομαι οι
φακοί επαφής του. Και βλέπουμε μαζί «¶κου το πουλάκι πώς κελαηδάει. Τσίου τσίου. Aχ, να
κι ένας όμορφος σκύλος. Τι ωραίος αλητάκος. Α, κι ένα μεγάλο κόκκινο φορτηγό. Και η
θάλασσα. ¶κου τη θάλασσα. Α, να αγοράσουμε το CD με τα Στρουμφάκια. ¶σε το χαμόγελο της
Τζοκόντα για αργότερα. Μα, γιατί σφίγγεσαι έτσι εσύ; Ποπό! Έγινες κόκκινος σαν πατζάρι!
Kάτι μυρίζει. Για έλα εδώ να δούμε τι μυρίζει; Θεός κι Aπόστολος! Μα, 53 πόντους ύψος και
κάνεις τέτοια πράγματα; Λίλα, πάλι φεύγεις; Να μην τρέχεις με το αυτοκίνητο. Μη νομίζεις
ότι επειδή είμαι απασχολημένη με το μωρό... Κι εσύ, Αριστείδη, άντε να κουρευτείς, παιδί
μου, και σήκωσε το παντελόνι σου πιο πάνω. Τι σόι μόδα είναι αυτή; Τι κατόρθωμα της
γενιάς σου είναι αυτό; Η μετατόπιση του πρωκτού στα γόνατα και η εναντίωση στο νόμο της
βαρύτητας. Ήμαρτον, Παναγία μου! Και σας το ξαναλέω... Μη νομίζετε ότι λόγω του
μωρού...»._ P. B.