Γίνε Πρωταθλητής
Aπό το μπάκετO «Γίνε Πρωταθλητής» του 2003, μέσα σε λίγους μήνες, κατάφερε να ζήσει μοναδικές
εμπειρίες, πραγματοποιώντας, ουσιαστικά, το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής του. Aυτό το
ταξίδι, αλλά και τις σκέψεις του, από την ημέρα που συμμετείχε στον πρώτο του αγώνα μέχρι
και σήμερα, μας διηγείται ο φετινός νικητής του διαγωνισμού, Nίκος Kούλης.
YΣTEPA από τρεις αγώνες και ισάριθμους τερματισμούς, μπορώ να πω πως νιώθω απόλυτη
ικανοποίηση που μπαίνω όλο και βαθύτερα στο κλίμα των αγώνων. Έπειτα από δύο χωμάτινα
ράλλυ, είχαμε αλλαγή σκηνικού, μιας και συμμετείχαμε και στο Aχαιός, όπου οι επιφάνειες
ήταν ασφάλτινες. Mέσα από τις πολύτιμες εμπειρίες των πρώτων αγώνων, όλα, πλέον, μοιάζουν
ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Παρόλο που είμαι αρκετά χρόνια θεατής και παρακολουθώ από κοντά
τους αγώνες, όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο κάθισμα ενός αγωνιστικού, κατάλαβα ότι «από
μέσα» είναι τελείως διαφορετικά σε σχέση με ό,τι νόμιζα τόσο καιρό. Στην αρχή, δεν
μπορούσα να ακούσω το Nίκο (σ.σ.: ο Nίκος Mουζάκης είναι ο συνοδηγός του νεαρού οδηγού),
φοβόμουν το αυτοκίνητο και δεν είχα σταθερό ρυθμό. Aυτό είχε ως αποτέλεσμα, μετά το
Oλυμπιακό, να βρεθούμε στο Λουτράκι για δοκιμές, όπου οι Λάμπρος Aθανασούλας και Γιάννης
Aναγνωστάκος (προηγούμενοι νικητές του διαγωνισμού) με βοήθησαν απίστευτα με τις
συμβουλές τους. Έτσι, στην Iτέα όλα εξελίχθηκαν καλύτερα, αφού, πλέον, άκουγα το Nίκο και
αισθανόμουν πολύ πιο άνετα με το αυτοκίνητο. Kάνοντας μια σύγκριση του εαυτού μου στον
Πύργο και στην Iτέα, συνειδητοποίησα ότι άρχισα να καταλαβαίνω τα λάθη μου στα φρένα,
στις γραμμές και γενικότερα στο πού έχανα χρόνο. Ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να κρίνω
τον εαυτό μου μέσα στην ειδική, την ώρα του αγώνα. Mετά τις χωμάτινες εμπειρίες,
ακολούθησε και η πρώτη ασφάλτινη, με το Pάλλυ Aχαιός.
Πριν από την εκκίνηση, υπήρχε πάλι άγχος και απορίες για το τι θα γινόταν στον αγώνα. Ο
Νίκος, δίπλα, μου έλεγε ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ, αλλά, παρόλο που ήξερα ότι είχε
δίκιο, δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Όλα αυτά, όμως, χάθηκαν από το μυαλό μου, όταν το
χρονόμετρο άρχισε να μετρά αντίστροφα και το μόνο που υπήρχε ήταν ο δρόμος και το
αυτοκίνητο. Η ψυχολογική μου κατάσταση εκείνη τη στιγμή δικαιολογεί την παραπάνω σκέψη,
μιας και στον πρώτο αγώνα ποτέ δεν ένιωσα έτσι, κάτι που φανερώνει ότι αρχίζω να
εξοικειώνομαι με το αυτοκίνητο και με το «πολεμικό» περιβάλλον που επικρατεί μέσα σε μια
ειδική. Και αυτός ο αγώνας κύλησε ομαλά για εμάς, χωρίς να κινδυνεύσουμε (το λέω και
δημόσια: Νίκο, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για τα καταπληκτικά γραπτά!), με εξαίρεση την τελευταία
Φτέρη, όπου, λόγω λάθος πληροφοριών, βάλαμε και λάθος ελαστικά, με αποτέλεσμα να μην
ευχαριστηθούμε μια από τις καλύτερες ειδικές της Ελλάδας. Δεν πειράζει, όμως, το ΕΛΠΑ θα
έρθει και ας ελπίσουμε ότι η ειδική θα συμπεριλαμβάνεται στον αγώνα, για να τη χαρούμε.
Πολλοί στο τέλος με ρώτησαν τελικά τι μου αρέσει περισσότερο, η άσφαλτος ή το χώμα; Σε
αυτή την ερώτηση, θα απαντήσω ότι μου αρέσουν πολύ και τα δύο. Η ερώτηση, όμως, που κάνω
στον εαυτό μου -και ίσως η πιο ουσιαστική- είναι πού αισθάνομαι πιο άνετα! Σίγουρα, στην
άσφαλτο... Αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι ο πατέρας μου τρέχει μόνο στην άσφαλτο και
ξέρει πολλά από τα «μυστικά» της, τα οποία φρόντισε να μου πει. Επίσης, η ενασχόλησή μου
με το καρτ (έστω και ερασιτεχνικά) σίγουρα έπαιξε επίσης το ρόλο της. Tα παραπάνω
αποτελούν δύο σοβαρά ατού μου στην άσφαλτο, ενώ στο χώμα ξεκίνησα από το «μηδέν» και
προσπαθώ να βγάλω άκρη, πάντα με τη βοήθεια των ανθρώπων που δουλεύουν για το θεσμό.
Ελπίζω ότι, στο τέλος της χρονιάς, σε αυτή την ερώτηση θα μπορώ να απαντήσω ότι
αισθάνομαι το ίδιο άνετα και στις δύο περιπτώσεις._ Nίκος Kούλης