Xρήστος Mιχαηλίδης
Έπαρση!«... για να πω την αμαρτία μου, τον γουστάρω το σνομπ τύπο. Αρκεί να είναι ?κάποιος? που
να δικαιολογεί και το ολίγον... αποστασιοποιημένο από τους άλλους...»
ΠΩΣ θα γίνει, άραγε, να διώκεται ποινικά και να τιμωρείται ο εκδηλώνων το φαινόμενο όσο
πιο αυστηρά γίνεται; Τόσα νομικά τζιμάνια διαθέτουμε, κάτι θα σκεφτούν. Δεν έχει σημασία
που «ο νόμος περί επηρμένου μαλάκα» δε θα εφαρμόζεται, όπως συμβαίνει με τόσους άλλους,
αρκεί να υπάρχει. Αρκεί να είναι εκεί, με αριθμό, κάθετο και ημερομηνία. Π.χ., ο
345/2004. Να ξέρουμε, όταν συναντάμε τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου, ότι εκεί
εμπίπτει, εκεί υπάγεται, στον 345/2004 νόμο περί «προς τι τέτοιο ύφος, ηλίθιε».
Όλο και πληθαίνουν οι... δράστες. Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Καλά, για το
«περιεχόμενο» των αυτοκινήτων, πίσω από το τιμόνι, δεν το συζητάμε. Μέχρι πριν από μερικά
χρόνια, είχε έπαρση ο τύπος που οδηγούσε Mercedes, BMW, ή Grand Cherokee Limited. Τώρα
έχει ύφος και ο οδηγών Hyundai, Seat και Suzuki Jimny! Εγώ, για να πω την αμαρτία μου,
τον γουστάρω το σνομπ τύπο. Αρκεί, όμως, να είναι «κάποιος», ένα τέτοιο μέγεθος, που να
δικαιολογεί και το ολίγον... αποστασιοποιημένο από τους άλλους.
Κάποτε, στα χρόνια της Αγγλίας, τηλεφώνησα ένα Σάββατο στο σκηνοθέτη και θεατρικό
συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ, στο σπίτι του, και του ζήτησα συνέντευξη. Με ένα ύφος πολύ
επηρμένο (σαν να το ?βλεπα!), με «απέπεμψε» λέγοντας: «Mάθε, κύριε, ποιος είμαι και μετά
σκέψου αν δικαιούσαι να με παίρνεις τηλέφωνο Σάββατο, στο σπίτι μου». Πικράθηκα.
Τσαντίστηκα. Τον έβρισα πολλές φορές από μέσα μου.
Θυμάμαι και το μακαρίτη το Χατζιδάκι. Δεν είχε έπαρση ποτέ. Αλλά ήταν λίγο σνομπ. Και μου
άρεσε αυτό. Μου άρεσε που επέλεγε ακριβό εισιτήριο για τις συναυλίες του, ισχυριζόμενος
ότι δεν μπορούν όλοι να τις καταλάβουν. (Ασχέτως
αν είχα αμφιβολίες ως προς το αν τις καταλάβαιναν πολλοί από εκείνους που είχαν χρήματα.)
Πρόσφατα, όταν έκανα ένα πέρασμα από την τηλεόραση, όπου εισέπραττα καθημερινά την έπαρση
και την αλαζονεία πολλών μέτριων ανθρώπων, θυμήθηκα ξανά τον Πίντερ και το Χατζιδάκι. Και
σκέφτηκα: καλά, αυτοί να είναι σνομπ. Να είναι... αποστασιοποιημένοι. Να έχουν και ύφος
ακόμα. Δεκτόν. Αλλά να έχει ύφος και ο τάδε; Ή να λέει «εγώ είμαι...» ο δείνα; (Ονόματα
δε λέω, δε χρειάζεται.)
Ή πάλι έβλεπα τις προάλλες στην τηλεόραση μια συνέντευξη της Μιμής Ντενίση. Πολύ για τον
εαυτό της μιλούσε, βρε αδερφέ. Και είχε ύφος. Πολύ ύφος. Τρεις μέρες μετά, είδα
συνέντευξη του Μπραντ Πιτ στην Έλενα Κατρίτση. Ο άνθρωπος σχεδόν ντρεπόταν να μιλήσει.
Aυτός, που ως καλλιτεχνικό μέγεθος... Mε συγχωρείτε δηλαδή, αλλά... καμία σχέση ? αν
αντιλαμβάνεστε τι εννοώ. Σεμνός, ταπεινός, προσγειωμένος.
Και φωνάζω: «Εδώ, ρε γαμώ το, γιατί ίπτανται όλοι;»_ X. M.