Alfa Romeo GT & 4TPOXOI
49 συν ένας συνταξιδιώτες...Πενήντα άνθρωποι που ξέρουν να γράφουν και να οδηγούν όσο λίγοι. Τους γνωρίσαμε στα
Μέγαρα, για να επιλέξουμε τον έναν που θα μας συνοδέψει στο ταξίδι από την Aθήνα μέχρι τη
Mόσχα με Alfa GT...
κείμενο: ¶κης Tεμπερίδης
φωτογραφίες: B. Γιαννακόπουλος, Θ. Hλιόπουλος
MEΓAPA, ώρα 7:30 π.μ.: τέσσερις Alfa GT 2.0 JTS συν δύο εφεδρικές είναι ήδη παραταγμένες
στην πίστα. Mα πού είναι η κόκκινη που θα πάει και θα γυρίσει από τη Mόσχα, περνώντας από
εννέα χώρες της κεντρικής και ανατολικής Eυρώπης; Στο γκαράζ της κεντρικής αντιπροσωπείας
φυσικά... Kαι ποιος θα ταξιδέψει μαζί της; Δύο άνθρωποι του περιοδικού και ένας από τους
πενήντα προσκεκλημένους αυτής της εκδήλωσης στα Mέγαρα. Ποιος ακριβώς; Nα τους γνωρίσουμε
και βλέπουμε... Tα κριτήρια, εξάλλου, δεν είναι τόσο αντικειμενικά - πώς θα μπορούσαν
άλλωστε! Tις καλύτερες «πένες» τις έχουμε. Aπομένει να δούμε ποιοι (ή ποιες) είναι και
καλά «τιμόνια», ασφαλείς οδηγοί δηλαδή, και βέβαια ποιοι θέλουν πραγματικά και -κυρίως-
μπορούν να αντέξουν ένα ταξίδι δύο εβδομάδων και 7.000 χιλιομέτρων από την Aθήνα μέχρι τη
Mόσχα και πίσω. Eίπαμε, είναι δύσκολη η επιλογή...
Test drive...
... και τεστ χαρακτήρων γενικώς. Οι πιο ενθουσιώδεις έρχονται στην πίστα πολύ νωρίτερα
από τις δέκα που τους έχουμε πει. ¶νθρωποι κάθε ηλικίας και επαγγέλματος, γνώριμοι ή όχι,
ντροπαλοί ή εξωστρεφείς, πάντως δικοί μας άνθρωποι σε κάθε περίπτωση.
― Μπορούμε να μπούμε στ? αυτοκίνητο;
― Το ρωτάτε;
― Θα μας χρονομετρήσετε;
OΧΙ φυσικά! Eδώ δε μετράνε οι ταχύτεροι γύροι. Η αρμονία στην οδήγηση προέχει, στοιχείο
που από τη μια εμπνέει ασφάλεια στους συνεπιβάτες ?συνοδοιπόρους, στη δική μας περίπτωση-
και από την άλλη αναδεικνύει τους καλούς τρόπους ενός αυτοκινήτου όπως η Alfa GT στο
δρόμο. Όποιος κάθεται σωστά, ξέρει να χειρίζεται το τιμόνι, είναι απαλός στις κινήσεις
του, έχει αίσθηση της ταχύτητας, κρατάει ασφαλείς γραμμές στην πίστα, δε φρενάρει απότομα
(παρά μόνο στην άσκηση φρεναρίσματος πανικού), επιταχύνει γλυκά στις εξόδους των στροφών
και -προπάντων- ακούει, δεν κάνει τον έξυπνο, ούτε και επίδειξη ικανοτήτων· αυτός (ή
αυτή), ναι, είναι υποψήφιος για τη Mόσχα. Oι υπόλοιποι, στη μαύρη λίστα... Mόνο που δεν
είναι πολλοί· το επίπεδο είναι ομολογουμένως υψηλό. Oπότε, ώρα για φιλικές συνεντεύξεις
κατά τη διάρκεια του γεύματος, για περαιτέρω συμπεράσματα. Xωρίς τη συνδρομή ψυχολόγου,
αλλά έτσι, σε προσωπικό επίπεδο, φιλικά, με χαμόγελο. Γιατί θέλετε να το κάνετε αυτό, ρε
παιδιά; H δουλειά το επιτρέπει; H οικογένεια τι λέει; (Δύο εβδομάδες ταξίδι είναι...) Θα
αντέξετε να συμβιώσετε με δύο «τρελούς» του περιοδικού για δύο εβδομάδες στο ίδιο
αυτοκίνητο; Σας φοβίζει η ιδέα να σας πιάσει η νύχτα στο Μινσκ και να μην έχετε βρει
ακόμη δωμάτιο; Αντέχετε να κάνετε 900 χλμ. non stop (τόσο είναι Μόσχα-Κίεβο) για να βγει
το πρόγραμμα του ταξιδιού; Και βέβαια, έχετε τη διάθεση να γνωρίσετε και να μιλήσετε με
αγνώστους, να μάθετε για τη ζωή τους, να τους φωτογραφίσετε και μετά ?πώς αλλιώς;- να
γράψετε για όλα όσα έχετε περάσει; Οι περισσότεροι επιβεβαιώνουν: «Όχι απλώς μπορούμε,
αλλά τρελαινόμαστε με την ιδέα!»
Η μέρα φεύγει, η πίστα ερημώνει. Η ώρα της επιλογής. Βάζουμε κάτω τα έντυπα όλων των
υποψηφίων με τα κείμενά τους συνημμένα. Πρώτα αποκλείονται όσοι πήραν μέτριο βαθμό στην
πίστα. Μετά, όσοι τρόμαξαν με την ιδέα ενός τόσο μεγάλου ταξιδιού. Έγγαμοι κυρίως... Από
τους πενήντα, απομένουν καμιά δεκαριά. Όλοι, ανάμεσά τους και μια κοπέλα, αξίζουν την...
μπίτνικ εμπειρία προς τη Μόσχα. Πρέπει να επιλέξουμε ΕΝΑΝ συν δύο αναπληρωματικούς. Η
τελική επιλογή γίνεται με το ένστικτο. Οι υπόλοιποι μπορείτε να ταξιδέψετε με τις εικόνες
και τις λέξεις που θα προκύψουν από το on the road της Μόσχας, το οποίο σίγουρα δε θα
είναι το τελευταίο..._ Α. Τ.
1ος νικητής: Γιάννης Οικονόμου από το Βύρωνα Αττικής, ετών 27, φοιτητής. Συμπαθέστατος,
μετριόφρων, έμπιστος οδηγός, «τρελό» κείμενο. Αξίζει την εμπειρία. Καλό ταξίδι, Γιάννη!
1ος αναπληρωματικός: Κώστας Ζήσης, από την Πετρούπολη Αττικής, ετών 36, λογιστής.
Ευγενέστατος, ντροπαλός αρχικά, ενθουσιάζεται στη συνέχεια. Ήσυχος οδηγός, λίγο σφιγμένος
στην πίστα. Κινηματογραφικό κείμενο. Θέμα; Με Alfa GT στα 85 του...
Το οδοιπορικό...
Διαδρομή: Aθήνα, Πάτρα, Αγκόνα, Pώμη, Mιλάνο, Γκρατς, Bιένη, Mπρνο, Kατοβίτσε, Bαρσοβία,
Mπρεστ, Mινσκ, Όρσα, Mόσχα, Kίεβο, Oδησσός, Bουκουρέστι, Σόφια, Θεσσαλονίκη, Aθήνα.
Χώρες: Eλλάδα, Iταλία, Aυστρία, Tσεχία, Πολωνία, Λευκορωσία, Pωσία, Oυκρανία, Pουμανία,
Bουλγαρία, Ελλάδα.
Χιλιόμετρα: 7.100+
ΓIA MIA ALFA GT...
«Απροσδιόριστες, αδιευκρίνιστες, ανείπωτες αισθήσεις αναβλύζουν, ακινητοποιώντας ακαριαία
ασημί αγωνιστική Alfa. Ακαταμάχητη απόλαυση, απλόχερη αρμονία, άλωση αστικής ασφάλτου.
Ακούγομαι απαράδεκτα αιθεροβάμων; Απόλυτα αξιοσέβαστη άποψη, αλλά αδιαφορώ...»
Γιάννης Oικονόμου
«Η Alfa του χιμάει σαν βέλος, ακόμα πιο ?θυμωμένη?. Νιώθει την καρδιά του να χτυπάει κάτω
απ? το καπό της. Είναι ένα μαζί της. Περνώντας απ? το ?S? νιώθει το κάθισμα να αγκαλιάζει
το κορμί του, απαλά, όπως η μάνα του όταν ήταν μωρό, αλλά τόσο σταθερά?»
Kώστας Zήσης
«Έφτασα δίπλα στο κύμα και μόνο τότε έσβησα τη μηχανή της. Εμπόδιο γι? αυτήν, κανένα.
Βράχηκαν τα λάστιχα και σαν να ανάσαναν. Δροσερό διάλειμμα στην καθημερινότητά μου.
Ξεκούρασα το βλέμμα μου και γύμνασα τα νεύρα μου. Αν ήταν ένα άλογο, θα την αντάμειβα μ?
ένα χάδι. Αυτή, όμως, ήταν πολλά και δεν ήξερα ποιο να πρωτοχαϊδέψω.»
Ανδρέας Ταξάκης
«Έκλεισε τη μουσική, δε χρειαζόταν υπόκρουση για το μπαλέτο που άρχιζε. Η μουσική του
ήταν η μουσική του δρόμου και της μηχανής που έστριβε πάνω στην άσφαλτο. Η κόκκινη Alfa
Romeo GT μπήκε στη διαδρομή πρόθυμη να χορέψει μαζί του...»
Γιώργος Γιαννίμπας
«Ό,τι ανασαίνει, τη βαφτίζει μύθο, ενώ ο μύθος την ερωτεύεται κι εκείνη... εκείνη
απολαμβάνει γαλήνια τη μοναδικότητά της! Είναι η δική μου αστραφτερή, δίπορτη πρόκληση
και μαζί της ανοίγουν όλες οι πόρτες της ύπαρξής μου...!»
Xαρά Xολέβα
«Είναι ένας πιστός μηχανικός σύντροφος που σου επιτρέπει να μοιράζεσαι ?ταξίδια? και
στιγμές σαν να ήταν ζωντανός. Είναι όλοι όσοι αγάπησες στη ζωή σου, ?δάσκαλοι? και
καθοδηγητές, έρωτες και φίλοι, που θαρρείς ότι κάθονται στο άδειο κάθισμα του συνοδηγού
και σε συντροφεύουν και σου δείχνουν το δρόμο, όπως έκαναν πάντα?»
Δημήτρης Σπίνος
«Η επίγνωση του θανάτου τον έσπρωχνε να οδηγεί γρηγορότερα. Αυτή έκανε αυτό που γνώριζε
καλύτερα, αυτό για το οποίο είχε φτιαχτεί. Ήταν ατίθαση και, ταυτόχρονα, φινετσάτη σαν
γάτα αδέσποτη. Μπήκε στην τελευταία στροφή με τέρμα γκάζι, με τα λάστιχα να στριγκλίζουν
κι ένα χαμόγελο στα χείλη που μονάχα η τρέλα ξέρει να ζωγραφίζει. Ο μπάσος ήχος του
κινητήρα έσβηνε, καθώς οι χτύποι της καρδιάς του αντιλαλούσαν σε όλο του το σώμα και το
μυαλό. Τα όπλα ήχησαν, αυτός χαμογελούσε. ?Κόκκινη?, ψιθύρισε, σαν το αίμα που τώρα
λέρωνε τα δερμάτινα καθίσματα.»
Aρτόπουλος Aνδρέας (απών από τα Μέγαρα...)