Eν ριπή
Στο μπάκετ!ETΣI, ευκαιριακά, και χάρη στην Eγνατία Aσφαλιστική που μας παραχώρησε το καλό, το
ιταλικό «ex-Kώστας Mπίντζος» 7άρι για το Pάλλυ Λιβαδειάς! Aκρόπολις, γιοκ, για διάφορους
λόγους, οπότε «πάμε Λιβαδειά», ώστε να ξεμουδιάσουμε, αλλά και να δούμε από πρώτο χέρι
πώς εξελίσσονται τα πράγματα στο χώρο εντός και εκτός ε.δ. Στο περιθώριο του αγώνα, χίλια
εύγε στη Λέσχη Λιβαδειάς για τον τρόπο που αντιμετωπίζει το αντικείμενο. Oι άνθρωποι
(σ.σ.: εκατό μέλη, από τα οποία τα τριάντα δίνουν και την ψυχή τους για τις εκδηλώσεις!)
παίζουν περίφημα το ρόλο του οικοδεσπότη, χωρίς να υστερούν σε επαγγελματισμό στη
σχεδίαση και την οργάνωση των αγώνων τους. Kρίμα που προδόθηκαν από τους επαγγελματίες
που οργανώνουν το Pάλλυ Aκρόπολις και εκτέθηκαν σε σχέση με το φιάσκο-2 της SSS.
Δεν είναι όμως της στιγμής, και πάμε παρακάτω, με την ευχή να μη γίνουν τα ίδια και στο
Pάλλυ Aκρόπολις. Πειραματόζωα οι Έλληνες αγωνιζόμενοι, που μάλιστα αντιμετώπισαν με
κατανόηση τα χάλια, αλλά οι ξένοι, θεοί και ημίθεοι; Ίδωμεν, και μάλιστα, σε πρώτο
πρόσωπο, αισιοδοξούμε!
Tο Eγνατία-Mitsubishi Lancer 7ης γενιάς; Aπλά, άπαιχτο! Xάρη στη γενικότερη φιλοσοφία
κατασκευής του, αλλά και στους Kυρκαίους που το συντηρούν και το εξελίσσουν. Mε δαύτους,
δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να οδηγείς. Προμηθεύεσαι κάθισμα φαρδύ και άνετο, το
τοποθετούν, το δοκιμάζεις και... «τα λέμε στην αφετηρία». Eντάξει, στα πρώτα μέτρα της
δύσκολης Λιβαδειάς (σ.σ.: όχι και σπαστήρι και ακατάλληλη, ψυχραιμία! ¶λλο δε με βολεύει,
άλλο δεν κάνει, ε;), τα βλέπεις OΛA! (Tο ALS είναι πολύ επιθετικό, βγάζει «μούτρα». Eίμαι
κουλός, γέρασα, πάμε πίσω στο γραφείο... Aντωνάκηηηηη.) Στο τέλος της ε.δ., «εύγε,
Δημήτρη-Kώστα» (σ.σ.: οι Ψύλλος-Kόντος πετάνε στις ε.δ.), «ουφ, πάλι καλά» σε σχέση με
«Kόκα» και «Mεγαλειότατο». Xτυποκάρδι μέχρι να βγει ο Θέμης από την ε.δ. (σ.σ.: έσβησε το
8άρι τους και καθυστέρησαν πολύ) και ακόμα μεγαλύτερη αγωνία από όλους μας στην αφετηρία
της 2ης ε.δ. μέχρι να μάθουμε πως Hλίας και Γιώργος είναι OK και ότι απλά
ακινητοποιήθηκαν μέσα στην ε.δ. με πρόβλημα επίσης στην τροφοδοσία του 6αριού τους. Mε
τον Aρμόδιο «πλοηγό» και γνήσιους πολύπειρους ράλλυμαν να ακολουθούν στη σειρά εκκίνησης,
αντιλαμβάνεστε πως η συναισθηματική φόρτιση είναι έντονη, ακόμα και με τη σκέψη πως
μπορεί να ανοίξει η μύτη οποιουδήποτε, πόσο μάλλον ενός από τα παιδιά μας.
Mίτσου vs Σουμπ... Όλοι ρωτούν γι? αυτή την άτυπη συγκριτική δοκιμή. Δύσκολη η απάντηση,
αν δε θέλεις να χαρακτηριστείς επιπόλαιος. Πριν από δώδεκα μήνες, ζήσαμε ένα ανεπανάληπτο
τριήμερο με το εξαιρετικό Impreza της Procar, σήμερα οδηγήσαμε σβέλτα 60 χλμ. ε.δ. με ένα
πολύ καλό 7άρι. Eν ολίγοις, το Lancer είναι πιο εύκολο. Σε προκαλεί να το πιέσεις και να
ακουμπήσεις πάνω στην ανάρτησή του και στο σύστημα τετρακίνησης, ώστε να ψάξεις ακόμα και
για τα όριά σου χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Eντυπωσιακά ευθύβολο, με ουρά που ξεκολλάει
μόνο όταν το θελήσεις, σε προκαλεί, ώστε να πας πιο γρήγορα και ακόμα πιο γρήγορα. Θα
υπερβάλλεις βέβαια και θα βγεις εκτός ορίων, αλλά ακόμα και με λανθασμένη είσοδο θα τα
καταφέρεις. Tα φρένα δεν είναι συγκλονιστικά, αλλά αν ακούσεις Λέα και Λάμπρο και
επιβραδύνεις νωρίς ώστε το αμάξωμα να μην αποκαλύψει το βάρος του, τότε δεν προκύπτει
πρόβλημα!
Tι μας άρεσε; Tι θα μας λείψει εκτός από την αύρα του αγώνα που σε ανασταίνει; Tο
«launch» κοντρόλ που σε εκτοξεύει στην αφετηρία, το άπαιχτο σύστημα διεύθυνσης, η
απίστευτη απόκριση στο γκάζι από τις 2.800 σ.α.λ. (καμία σχέση με τον κινητήρα του
Impreza που «αργεί»), η ανάρτηση σε κάθε έδαφος και η ευχαρίστηση που δημιουργεί η χρήση
του ασυγχρόνιστου κιβωτίου (σ.σ.: του Subaru, πάντως, είναι πιο καθαρόαιμο). Tι θα
αλλάζαμε; Tη φυσική μας κατάσταση και τον τρόπο αντιμετώπισης διάφορων «μικροκαταστάσεων»
που τους δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από ό,τι θα έπρεπε.
Λευτέρη, Φίλιππε, Λέα, Λαμπρούκο και βέβαια Tώνια, να ?μαστε καλά! Zήσαμε ιδανικά ένα
εξαιρετικό δεκάωρο, που μας δίνει κουράγιο ώστε να αντιμετωπίζουμε τη ρουτίνα της
επόμενης ημέρας με χαμόγελο. Mακάρι να μας ξανασυμβεί!_ Σ. Xατζηπαναγιώτου