Γιάννης Eυσταθιάδης
«Ένας φίλος απ? τα παλιά»«... Σύντομος χαιρετισμός στο Γιώργο Μουζάκη...»
TIMΩNTAΣ, πριν από λίγο καιρό, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το συνθέτη Γιώργο Μουζάκη δεν
έσωσε μόνο την αξιοπιστία της πάντα λήσμονος Πολιτείας, αλλά στην ουσία τίμησε και τη
συλλογική μουσική φωνή ενός ολόκληρου λαού. Γιατί αυτός ο πολυμήχανος -ως Οδυσσέας της
μελωδίας- μουσικός κατάφερνε πάντα υποδορίως να κάνει μουσικές ενέσεις στο υποσυνείδητο
των Ελλήνων για πολλές δεκαετίες.
Γράφω «υποδορίως», γιατί αποτελεί σπάνια περίπτωση συνθέτη που τα τραγούδια του
καθιέρωσαν τις αγαπημένες μελωδίες και όχι το όνομα του δημιουργού τους. Τραγουδήθηκαν
πολύ, χωρίς αυτοί που τα τραγουδούσαν να ξέρουν ποιος τα υπογράφει. Ένιωθες (και νιώθεις)
πως κάθε τραγούδι του υπήρχε εκεί, χωρίς χρονολογία σύνθεσης, και θα συνεχίσει να υπάρχει
σαν έργο ανωνύμου.
Δεν εξέδωσε «προσωπικούς» δίσκους, δεν ευτύχησε να κάνει δίσκους του «πλατινένιους»,
αλλά, παρ? όλα αυτά, αφειδώς εισέπραξε το χρυσάφι τής από στόμα σε στόμα λαϊκής αποδοχής.
Συνθέτης του συρμού; Όμως, αυτός ο «συρμός» αποδεικνύει την τεράστια ικανότητά του να
προσαρμόζεται στα μουσικά και τα ρυθμικά κελεύσματα της εποχής. Ένας μελωδικός χαμαιλέων
που σαγήνευσε με μπλουζ, λίκνισε με βαλς, χόρεψε τανγκό, προσαρμόστηκε ιδανικά στους
λάτιν ρυθμούς (τι σάμπες, τι μάμπο, τι φοβερά μπαγιό!), ακούμπησε με έμπνευση τα λαϊκά
και υπέγραψε μερικά θαυμαστά αρχοντορεμπέτικα. Ακόμα και ο πολυτραγουδισμένος του
Παναθηναϊκού έχει την υπογραφή του, αλλά αμφιβάλλω αν υπάρχει κανείς από τους
παραληρούντες οπαδούς που ξέρει πως αυτή η γοητευτική «βαζελίνη» είναι δική του.
Συνθέτης ψυχαγωγικής μουσικής; Όμως, αυτή η ψυχαγωγική διάσταση, ιδανικά, γαλβάνισε την
ανερχόμενη αστική τάξη του μεταπολέμου, τη λίκνισε μελωδικά, τη χόρεψε ρυθμικά, συνόδεψε
τους έρωτες, αλλά και τις μνήμες της.
Δε μνημονεύεται συχνά, ανθολογείται σπανίως, γιατί ο ίδιος προτίμησε μια τέχνη ταπεινή
-και χρήσιμη- και ένα απλό ιδίωμα, αυτό που -περιφρονητικά- κάποιοι ονομάζουν «ελαφρό
τραγούδι», κομίζοντας, όμως, σ? αυτή την ελαφρότητα το βάρος της εντιμότητας, της
ειλικρίνειας και, κυρίως, της πληθωρικής μελωδικότητας.
Τώρα που «ο φίλος αυτός» δεν έχει πια «γκρίζα», αλλά «άσπρα τα σγουρά του τα μαλλιά», του
οφείλουμε τουλάχιστον ένα σεμνό, όπως του αρμόζει, χαιρετισμό._ Γ. E.