Xρήστος Mιχαηλίδης
Δελχί-Kάιρο«... Λες στον Iνδό ?σιγά, φίλε?, σου χαμογελά ευγενικά, σου απαντά ?yes, sir? και για
λίγο, έστω, ελαττώνει ταχύτητα...»
EXONTAΣ ζήσει, ακολουθώντας την Ολυμπιακή φλόγα στην παγκόσμια λαμπαδηδρομία, την
τραυματική εμπειρία τού να κυκλοφορείς στους δρόμους του Νέου Δελχί και του Καΐρου,
υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπώ κακή κουβέντα για τον Έλληνα οδηγό ? υπόσχεση που
ομολογώ ότι αθέτησα, όταν βρέθηκα σε πιο νορμάλ πόλεις, αφού συνειδητοποίησα ότι όλα
ανάγονται στο με ποιον συγκρίνεσαι.
Όπως και να ?χει, η οδήγηση των Ινδών και των Αιγυπτίων είναι μια απίστευτη εμπειρία. Οι
οδηγοί στο Δελχί έχουν συνεχώς πατημένη την κόρνα τους - αυτό το όργανο τους είναι πιο
χρήσιμο από το φρένο. Η ηχορρύπανση είναι πέραν πάσης περιγραφής. Οι πιο θορυβώδεις είναι
οι οδηγοί των λεωφορείων, οι οποίοι, επειδή οδηγούν μεγάλο όχημα, θεωρούν ότι πρέπει όλοι
να τους δίνουν προτεραιότητα και να κάνουν στην άκρη.
Τα πιο σύγχρονα πούλμαν τους είναι σαν τα παλιά δικά μας λεωφορεία του ΚΤΕΛ, με τους
εισπράκτορες. Δίπλα στον οδηγό κάθεται πάντοτε ένας φουκαράς, ένας ανειδίκευτος εργάτης
που φέρει τον τίτλο του συνοδού. Δουλειά του είναι να βοηθά τον οδηγό όταν αυτός θέλει να
κάνει όπισθεν, να του λέει πότε να προχωρήσει και πότε όχι, να κατεβαίνει από το
λεωφορείο και να σταματά τη ροή των άλλων αυτοκινήτων για να περάσει, να πλακώνεται με
άλλους οδηγούς και να βάζει νερό στη μηχανή για να δουλεύει το air-condition.
Στο Κάιρο, τα αυτοκίνητα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση, αλλά οι οδηγοί σε πολύ
χειρότερη. Λες στον Iνδό «σιγά, φίλε», σου χαμογελά ευγενικά, σου απαντά «yes, sir» και
για λίγο, έστω, ελαττώνει ταχύτητα και οδηγεί πιο προσεκτικά. Λες το ίδιο στον Αιγύπτιο
και είναι σαν να τον «φτιάχνεις» για να κάνει ακριβώς το αντίθετο. «Don?t worry», σου
απαντά με ένα χαμόγελο σαρδόνιο και αναπτύσσει ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα, κάνοντας σφήνες
απίστευτες και απολαμβάνοντας κάθε δευτερόλπετο που αισθάνεται ότι εσύ είσαι καρφωμένος
στη θέση σου, χεσμένος!
Τα φώτα των αυτοκινήτων τους δεν τα χρησιμοποιούν όλοι. Τους έχουν πει ότι «τρώνε» από
την μπαταρία, και για κάποιο λόγο, ο μέσος οδηγός αυτοκινήτου στο Κάιρο ζει με το μόνιμο
εφιάλτη μη μείνει από μπαταρία. Δεν τους είπε, όμως, κανείς ότι και η κόρνα από εκεί
«τρώει».
Εν κατακλείδι, μέσα σε δώδεκα μέρες γύρισα το μισό ημισφαίριο: Σίδνεϊ, Μελβούρνη, Τόκιο,
Σεούλ, Πεκίνο, Δελχί, Κάιρο και Κέιπ Τάουν. Ταξίδεψα ώρες ατέλειωτες με ένα Boeing 747
και ούτε μια στιγμή στον αέρα δεν αισθάνθηκα το φόβο και τον κίνδυνο που ένιωσα
κυκλοφορώντας, συνολικά επί επτά ώρες το πολύ, στους δρόμους του Δελχί και του Καΐρου.
Πάλι καλά που τη γλίτωσα..._ X. M.