Rover Gas Turbine Cars
Το ονειρεμένο πείραμαΟι παράξενες θεωρίες και οι πρωτότυπες τεχνολογικές διαδρομές δεν έλειψαν ποτέ από τον
κόσμο της αυτοκίνησης. H ιστορία της Rover έχει να μας... διηγηθεί μια από τις πιο
εμπνευσμένες και συνάμα λιγότερο ρεαλιστικές.
ΑΠO τους πρώτους κιόλας μήνες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, η Rover ανέλαβε, με εντολή
του υπουργείου Αεροπορίας και σε συνεργασία με την Power Jets Company, την εξέλιξη ενός
τολμηρού προγράμματος από το οποίο θα προέκυπτε ο πρώτος βρετανικός αεριωθούμενος
κινητήρας για μαχητικά αεροσκάφη. Από το 1940 ως το 1943, οι υπεύθυνοι των δύο εταιρειών
εργάστηκαν επάνω στη νέα αυτή τεχνολογία, ώσπου να πάρει τη δουλειά η Rolls?Royce,
δίνοντας για αντάλλαγμα στη Rover το πρόγραμμα σχεδίασης και παραγωγής κινητήρων για
άρματα μάχης. Οι άνθρωποι της Rover, γοητευμένοι από τα πλεονεκτήματα των αεροστροβίλων
(απουσία ταλαντώσεων, μικρότερο βάρος, χαμηλότερες εσωτερικές πιέσεις) και πιστεύοντας
ότι θα αντιμετωπίσουν επιτυχώς τα μειονεκτήματά τους (πολύ μεγάλη κατανάλωση καυσίμου,
σημαντική καθυστέρηση στην απόκριση), αποφάσισαν, μετά το τέλος του Πολέμου, να
υιοθετήσουν την τεχνολογία τους για κάποια από τα αυτοκίνητά τους.
Το πρώτο πειραματικό Rover με αεροστρόβιλο ήταν το Jet 1, που εξελίχθηκε για τα περαιτέρω
με βάση το σασί της γνωστής μας πλέον Ρ4 75. Τριθέσιο και με την τουρμπίνα τοποθετημένη
στο κέντρο, το Jet 1 ήταν έτοιμο για την πρώτη δημόσια εμφάνισή του το Μάρτιο του 1950.
Το αυτοκίνητο πρόλαβε να δείξει ένα μέρος των δυνατοτήτων του, πραγματοποιώντας
επίδοση?ρεκόρ στην κάλυψη του μιλίου από στάση, ενώ συνέχισε να δίνει το «παρών» σε
αγωνιστικές επιδείξεις ως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ?60. Ενθαρρυμένη από την
πρώτη εκείνη απόπειρα, η Rover παρουσίασε ένα ακόμη gas turbine car στο Σαλόνι του Έρλς
Κορτ το 1956. Το Τ3 Coupe, όπως ονομάστηκε, ήταν ένα πολύ όμορφο αυτοκίνητο με αμάξωμα
από φάιμπεργκλας που, εκτός των άλλων, διέθετε και τετρακίνηση, ενώ κάλυπτε τα 100
χλμ./ώρα από στάση σε 10,5 δευτερόλεπτα. Η τρίτη και τελευταία προσπάθεια της εταιρείας
για ένα αυτοκίνητο παραγωγής με αεροστρόβιλο φαίνεται πως ήταν η καλύτερη. Bασισμένο στο
πλαίσιο της επερχόμενης Ρ6 2000, το Τ4 εμφανίστηκε δημόσια για πρώτη φορά στην έκθεση της
Νέας Υόρκης το 1962, υποχρεώνοντας τους ενθουσιασμένους Αμερικανούς δημοσιογράφους να
μιλήσουν για «πραγματική επανάσταση». Λίγους μήνες αργότερα, ήταν η σειρά των θεατών των
«24 Ωρών» του Μαν να μείνουν άναυδοι, παρακολουθώντας το αυτοκίνητο να πραγματοποιεί έναν
απίστευτα γρήγορο γύρο λίγο πριν από το ξεκίνημα του κλασικού αγώνα.
Ο επίλογος της 15ετούς, σχεδόν, προσήλωσης του Βρετανού κατασκευαστή στο πειραματικό
πρόγραμμα των αεροστροβίλων γράφτηκε στην ίδια πίστα το 1963 και το 1965, κάνοντας
πραγματικότητα μια ιδέα που είχαν από κοινού η Rover και η BRM. Το αγωνιστικό που
συμμετείχε στους δύο αυτούς αγώνες ανταμείφθηκε με δύο αξιοπρεπείς τερματισμούς στην 8η
και τη 10η θέση, με οδηγούς τους επίσημους πιλότους της δεύτερης στα grand prix (Γκρέιαμ
Χιλ, Ρίτσι Γκίνθερ, Τζάκι Στιούαρτ). Έκτοτε, και με δεδομένη την ένταξη στο group της
British Leyland (που σήμαινε και αλλαγή πολιτικής), η Rover δεν ασχολήθηκε ξανά με τη
βελτίωση των κινητήρων jet, ακολουθώντας δρόμους περισσότερο ρεαλιστικούς...