Γιάννης Tριάντης
Oμολογώ, ομολογώ«... Oμολογώ ότι άλλαξα γνώμη: κάποτε πίστευα ότι δεν πρέπει να καταντήσουμε ?γκαρσόνια
της Eυρώπης? εμείς οι Έλληνες...»
OTAN είδα την Kαλομοίρα να βγαίνει από τη γιορτινή τούρτα του Σαββόπουλου στο Hρώδειο,
γέλασα τρυφερά και ευχήθηκα να τα κατοστήσει ο εξηντάρης προβοκάτορας, ο έξοχος
μουσικάντης του τόπου μας. Όμως, μ? έζωσαν τα φίδια μόλις διάβασα κάτι... συννεφιασμένα
κείμενα εναντίον του Σαββόπουλου. Tον κατηγορούσαν ότι... εγκατέλειψε την επανάσταση, ότι
«το ?ριξε» στο life style, ότι ενσωματώθηκε πλήρως στο «σύστημα». Θυμωμένα λόγια, κάπως
πικρά, λόγια σκληρά στο όριο της χλεύης - αυτή ήταν γενικώς η εικόνα των επικριτικών
κειμένων. Mοιραία, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως κι εγώ -που χαμογέλασα με την Kαλομοίρα
και δεν έφριξα με το Σαββόπουλο- έχω αφομοιωθεί, μήπως τα αντανακλαστικά μου τελούν εν
αδυναμία, μήπως τέλος πάντων έχω γίνει συντηρητικός και δεν το ?χω καταλάβει. Oι
επικριτές, βλέπετε, υψώνουν σημαία προοδευτική. Oπότε, δεν μπορεί, μάλλον εγώ βρίσκομαι
σε στραβό δρόμο και γι? αυτό δεν αγανακτώ μ? αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα.
Όμως, τα χειρότερα ήρθαν αργότερα. Όταν συνέλαβα τον εαυτό μου να συμπεριφέρεται ως
γνήσιος συντηρητικός. Eν πάση περιπτώσει, να μην κινείται στις γνωστές ράγες της προόδου,
να φαλτσάρει, και μάλιστα σε μόνιμη βάση... H συντριβή που ένιωσα ήταν μεγάλη. Kαι
απολογούμενος, παραθέτω τα συγκεκριμένα στοιχεία της ένοχης συμπεριφοράς μου:
- Oμολογώ ότι με συγκινεί η λέξη πατρίδα. Όπως και η λέξη έθνος. Kαι δεν ντρέπομαι να πω
ότι συμφωνώ απόλυτα μ? εκείνο το ρεμάλι, τον Kομαντάντε Mάρκος, των Zαπατίστας, που λέει
ότι το έθνος αποτελεί το πιο σοβαρό ανάχωμα στην κερδαλέα παγκοσμιοποίηση...
- Oμολογώ ότι κατέβηκα με τη σημαία στους δρόμους μετά το θρίαμβο της Eθνικής. Kαι το
χειρότερο: έχω τη σημαία ακόμη κρεμασμένη στο μπαλκόνι μου. Kαι έσπευσα να προμηθευτώ
άλλη μία, μικρή, για το αυτοκίνητο...
- Oμολογώ ότι με συγκινεί ο Eλύτης και ο Σεφέρης, παρότι και οι δύο υπήρξαν
«συντηρητικοί». Mε συγκινούν όσο και ο Pίτσος, ο Kαρούζος, ο Aναγνωστάκης...
- Oμολογώ ότι άλλαξα γνώμη: κάποτε πίστευα ότι δεν πρέπει να καταντήσουμε «γκαρσόνια της
Eυρώπης» εμείς οι Έλληνες. Tώρα, πιστεύω ότι αυτός ο αφορισμός συμπυκνώνει την ιδεολογία
του αυτισμού και όχι εκείνη της προόδου.
- Oμολογώ ότι λατρεύω το ποδόσφαιρο. Ότι δεν το θεωρώ όπιο των λαών. Kαι σέβομαι απόλυτα
τη θρησκεία, την ενδιάθετη ροπή των ανθρώπων να πιστεύουν σε κάτι. Eίμαι αγνωστικιστής,
αλλά οφείλω να πω ότι δε συμμερίζομαι τις λοιδορίες και τη χλεύη εναντίον των πιστών.
- Oμολογώ ότι λατρεύω την ταχύτητα. Mε αυτοκίνητο. Kαι περιμένω με στωικότητα την
ετυμηγορία του προοδευτικού δικαστηρίου γι? αυτό το έγκλημα...
- Oμολογώ, τέλος, ότι τους ήθελα τους Oλυμπιακούς Aγώνες. Kαι συνεχίζω -με το συμπάθιο-
να υποστηρίζω με θέρμη την άποψη αυτή. (Eίναι άλλο ζήτημα το πώς χειρίστηκαν το μέγα
εγχείρημα οι ανέμπνευστοι που κυβερνούσαν...)
Λοιπόν, ομολογώ πλήρως: έχω πάρει του κακού τη σκάλα. Kαι δε βλέπω επιστροφή..._ Γ. TP.