Aθήνα 2004
Η Αθήνα ανέδειξε, όσο μπορούσε, το ανθρώπινο πρόσωπο των Ολυμπιακών Aγώνων. Έπειτα από
108 χρόνια, οι Αγώνες ξαναπήραν την πραγματική τους μορφή και όλοι εμείς μερικούς...
πόντους εθνικής υπερηφάνειας.
Κείμενο: Τάκης Πουρναράκης
Φωτογραφίες: Eurokinissi
OΣO περιστρέφεσαι γύρω από κάτι και το μεγαλοποιείς τόσο πιο πολύ δυσκολεύεσαι να δεις
την κατάσταση στην πραγματική της διάσταση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι πολιτική, ούτε
δημόσιες σχέσεις ούτε έργα και μίζες, αλλά ούτε «ασφάλεια». Οι Ολυμπιακοί Aγώνες δεν
προσωποποιούνται, δεν ανήκουν στους χορηγούς ή στη ΔΟΕ. Λίγο μετά την έναρξή τους,
ζητήσαμε από τον Καρλ Λιούις να μας δώσει τον ορισμό του Ολυμπιακού πνεύματος: «Να δίνεις
το 100% του εαυτού σου για τη νίκη», μας είπε ο ζωντανός θρύλος του δρόμου ταχύτητας.
Όλες αυτές τις μέρες, λοιπόν, ψάχναμε το Ολυμπιακό πνεύμα. Και το βρήκαμε! Στο φωτεινό
πνεύμα του Δημήτρη Παπαϊωάννου και στη μοναδική τελετή έναρξης που σχεδίασε και
υλοποίησε, μια τελετή-καθρέπτης της καλής ελληνικής πραγματικότητας. Αναζητώντας το στην
καθημερινότητα, το εντοπίσαμε αρκετές φορές μέσα στα στάδια, στους δρόμους, στις πισίνες,
στη θάλασσα, στην άμμο. Το είδαμε πεντακάθαρα στα μάτια του Νίκου Κακλαμανάκη, που με
πληγωμένα χέρια αλλά ανεξάντλητη ψυχή κατόρθωσε, λίγα μέτρα πριν από το τέλος, να πάρει
με το σπαθί του άλλο ένα μετάλλιο, αργυρό μεν, χρυσό δε στις καρδιές όλων μας. Το είδαμε
στην προσπάθεια του Ταμπάκου, στις λαβές του Ηλιάδη, στις περιστροφές των Σιρανίδη-Μπίμη,
στο ηλιοκαμένο πρόσωπο των Μπεκατώρου?Τσουλφά. Η Τσουμελέκα με τη Δεβετζή έμεναν στο ίδιο
δωμάτιο: «Το προηγούμενο βράδυ του δικού μου αγώνα, η Πηγή πήδηξε στον ημιτελικό 15:32.
Αυτό με εμψύχωσε...» τόνισε η Τσουμελέκα. «Σταματήσαμε για να ακούσουμε τον εθνικό ύμνο
στην απονομή της Αθανασίας και αμέσως μετά έκανα το άλμα που μου έδωσε το ασημένιο
μετάλλιο», συμπλήρωσε η Δεβετζή. Κι αυτή η απίστευτη ξανθιά κοπέλα, η Φανή Χαλκιά, που
κάλπαζε προς τον τερματισμό χωρίς αντίπαλο, την ώρα που σήκωσε τα χέρια της κόβοντας το
νήμα, ήταν ή δεν ήταν η ενσάρκωση του Ολυμπιακού πνεύματος; Τα κορίτσια του πόλο, η
Κελεσίδου, ο Πύρρος, αλλά και ο Κάχι, που θα πάει, λέει, στο Πεκίνο να αποδείξει ότι
άδικα έχασε, ο Γιαννάκης, που είπε «δε θα διαλέξουμε αντίπαλο» και κερδίσαμε και παίξαμε
με την πανίσχυρη Αργεντινή, όλοι αυτοί δεν είναι γνήσιοι εκφραστές του Ολυμπιακού
πνεύματος; Είναι;
Πραγματικά μπερδεύεσαι όταν ακούς την Τσουμελέκα να αφιερώνει το χρυσό της μετάλλιο στους
Κεντέρη και Θάνου και τη Χαλκιά να λέει λίγο πριν από τον τελικό ότι «λείπει ο αρχηγός
και θα τρέξω γι? αυτόν»... Μεγαλοποιήσαμε ένα θέμα που δεν έχει τέτοιες διαστάσεις. Όπως
πολύ κακώς «θεοποιήσαμε» και τιμήσαμε κάποιους αθλητές, προτού ολοκληρώσουν την καριέρα
τους. Το θέμα δεν είναι τι θα γίνουν τα πλοία και οι γραμμές του τραμ, αλλά ότι επουδενί
αποτελεί εθνική υπόθεση η συμπεριφορά δυο αθλητών και του προπονητή τους. Εκατοντάδες
αθλητές πιάνονται ντοπαρισμένοι· πολλοί Αμερικανοί δεν ήρθαν στην Ελλάδα, γιατί βρέθηκαν
μπλεγμένοι στο σκάνδαλο της Balco. Η Ρωσίδα που πήρε ντοπαρισμένη το χρυσό στην αρχαία
Ολυμπία ντρόπιασε όλους τους Ρώσους; Είδατε κανένα Ρώσο αθλητή να ασχολείται μαζί της;
Είναι κι αυτό το «μπαλάκι» ανάμεσα σε ΕΟΕ, ΔΟΕ, IAAF, ΣΕΓΑΣ που ακόμα κρατεί, αναδίδοντας
μεγαλύτερη δυσοσμία. Δε μας ενδιαφέρει, τελεία και παύλα. «Το θέμα χειρίζεται ο
εισαγγελέας», όπως λένε και στα δελτία ειδήσεων, και αν θέλετε να το τραβήξουμε ως τα
άκρα, το μόνο που μας αφορά είναι ο κρατικός μισθός που τρέχει για τους δυο. Δε φταίνε,
όμως, αυτοί γι? αυτό, ούτε το ζήτησαν...
Σίγουρα, το Ολυμπιακό πνεύμα χάθηκε στις δεξιώσεις-«φωτιά», στις κοντόφθαλμες πολιτικές
αντιπαραθέσεις και στον τόνο που έδιναν όσα κανάλια δεν έδωσαν χρήματα για να
εξασφαλίσουν εικόνα. Όμως, κακά τα ψέματα, υπερίσχυσε και κυριάρχησε αναδεικνύοντας το
λαμπερό, το καλό πρόσωπο της Αθήνας μας. Κι ας νιώθουν, δικαιολογημένα, οι άλλοι μισοί
Έλληνες που ζουν εκτός πρωτεύουσας αδικημένοι. Η Αθήνα άλλαξε μορφή, και όλοι εμείς που
κατοικούμε εδώ θα πάψουμε να λέμε «δυστυχώς μένουμε στην Αθήνα» και θα έχουμε να λέμε μια
καλή ιστορία στα παιδιά μας δίνοντάς τους στόχους και κίνητρα. Όπως ακριβώς τα απέκτησαν
αυτές τις δεκαέξι μέρες εκατοντάδες Ελληνόπουλα που σίγουρα θα προσεγγίζουν τον αθλητισμό
και κάποια απ? αυτά θα προχωρήσουν και σε πρωταθλητισμό. Καθώς όλα αυτά τα στάδια κι όλες
αυτές οι εγκαταστάσεις χρειάζονται αθλητές για να γεμίσουν._ T. Π.
«Να υποβάλει μηνύσεις η Αθήνα»
«Όλοι όσοι συκοφαντήσαμε, ας ζητήσουμε συγγνώμη από τους Έλληνες». Να κάνουμε μήνυση για
συκοφαντική δυσφήμηση και να απαιτήσουμε συγγνώμη απ? όλο τον κόσμο. Αυτό πρότεινε η
Αμερικανίδα δημοσιογράφος Αν Κίλιον σε άρθρο της στην εφημερίδα «Mercury News» του Σαν
Χοσέ. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1996 οργάνωσαν τους χειρότερους Ολυμπιακούς Αγώνες όλων
των εποχών. Φερθήκαμε απρεπώς, υποτιμήσαμε τους Έλληνες. Η Αθήνα είναι μια ευχάριστη
έκπληξη».
Και για μας είναι μια ευχάριστη έκπληξη η Αθήνα. Ύστερα από τόσα χρόνια έργων, ξαφνικά
τελείωσαν όλα μαζί και ο συνδυασμός τους αποτελεί ένα θαύμα που λαχταρούμε να ζήσουμε.
Και για πρώτη φορά θα δηλώνουμε με περηφάνια: «Kάτοικοι Αθηνών».
Μοναδικό!
Κορυφαία στιγμή του αθλητικού ιδεώδους, η εξέλιξη της κούρσας των 10.000 μέτρων. Οι
Αιθίοπες Μπέκελε και Σιχίνε οδηγούν την κούρσα και ακολουθεί ο μέντοράς τους και θρύλος
στη συγκεκριμένη απόσταση Χαϊλέ Γκεμπρεσιλασιέ. Έχοντας μόλις αναρρώσει από τραυματισμό
και με τα χρόνια να τον βαραίνουν, ο θρύλος των μεγάλων αποστάσεων αρχίζει να χάνει
έδαφος. Ανάμεσά τους μπαίνουν δυο αθλητές από την Ουγκάντα. Οι Μπέκελε και Σιχίνε γυρνούν
το κεφάλι και κοιτούν πίσω. Κόβουν ρυθμό, περιμένουν να τους φτάσει ο Γκεμπρεσιλασιέ.
Κανείς δεν τολμά να βγει μπροστά τους. Ο Γκέμπρε τους φτάνει, αλλά δεν μπορεί να κρατήσει
το ρυθμό. Απομένουν τρεις γύροι και ξαφνικά ξεκινούν. Λες και σταμάτησαν οι άλλοι
αθλητές, μένουν μισό στάδιο πίσω, ο Σικίνε δεν μπορεί να κρατηθεί πίσω από τον Μπέκελε, ο
Αιθίοπας τρέχει τον τελευταίο γύρο σε 53 δλ., το στάδιο παραληρεί όρθιο. Τερματίζουν,
περιμένουν το δάσκαλο, τον αγκαλιάζουν, χαιρετούν μαζί τον κόσμο, η κάμερα κάνει κοντινό
πλάνο· δεν έχουν καν λαχανιάσει... Tι άνθρωποι είναι αυτοί, από πού προέρχονται, τι τους
εμπνέει;
Προπαγάνδα!
Το ζήσαμε από κοντά και μας φάνηκε απίστευτο! Οι οχτώ αθλητές ετοιμάζονται για την
εκκίνηση του τελικού των 200 μέτρων. Ο κόσμος φωνάζει ρυθμικά «Ελλάς, Ελλάς» και
«Κεντέρης, Κεντέρης». Προτού προλάβει κανείς να αναρωτηθεί εάν όλοι αυτοί ξέρουν τι
ακριβώς έχει γίνει στην εν λόγω περίπτωση ή αν απλά πάσχουν από το σύνδρομο του «μονίμως
αδικημένου», ξεκινά η παρουσίαση των αθλητών και τότε συμβαίνει το εξής απίστευτο:
μερικοί άνθρωποι ?σκόπιμα αποφεύγουμε να τους χαρακτηρίσουμε? αρχίζουν να αποδοκιμάζουν
τους Αμερικανούς αθλητές, εκείνους που πριν από πέντε μέρες τους αποθέωναν στην κούρσα
των 100 μέτρων, εκείνους που δυο μέρες μετά αποθέωναν στη σκυταλοδρομία 4x100. Ο Γκάτλιν,
ο Κρόφορντ και ο Ουίλιαμς κοιτούν απορημένοι, ενώ η αποδοκιμασία συνεχίζεται από λίγους -
πραγματικά, θα είχε ενδιαφέρον να μας εξηγούσε κάποιος απ? αυτούς με δυο λόγια για ποιο
λόγο φώναζε... Ήταν σίγουρα η χειρότερη στιγμή των Ελλήνων φιλάθλων, η στιγμή που
θυμίσαμε και θυμηθήκαμε την κακή πλευρά του «Ελληνάρα».
¶ψογη οργάνωση!
Περπατώντας προς το Ολυμπιακό Στάδιο για να παρακολουθήσουμε τα αγωνίσματα στίβου της
13ης μέρας των Ολυμπιακών Aγώνων της Αθήνας, το μυαλό άρχισε να προβάλει σε καρέ
δημοσιεύματα και ρεπορτάζ: «το απροσπέλαστο Ολυμπιακό Στάδιο», «τα δρακόντεια μέτρα
ασφαλείας», «τα προβλήματα των εθελοντών», «η ταλαιπωρία του κόσμου», «το μονοπώλιο των
χορηγών» και άλλα... γλαφυρά. Πήγαμε, όπως πάντα, με το αυτοκίνητό μας, παρκάραμε, όπως
πάντα, απέναντι, στα στενά της Φιλοθέης -όσοι μετακινήθηκαν με συγκοινωνία είχαν να το
λένε για το πόσο γρήγορα και απροβλημάτιστα πήγαν και έφυγαν, αρκεί, βέβαια, να μη
χρειάστηκε να μετακινηθούν με το τραμ- και περπατήσαμε ως το Ολυμπιακό Στάδιο, το οποίο
-είναι αλήθεια- έχει αλλάξει μορφή. Ξεκινώντας από τη Σπύρου Λούη και φτάνοντας στον
περιβάλλοντα χώρο, σκεφτόμασταν τι ωραία που είναι να βολτάρει κανείς μέσα σε τόση
ομορφιά τις καθημερινές. Οι εθελοντές χαμογελαστοί, συνειδητοποιημένοι, τα μέτρα
ασφαλείας πολύ πιο χαλαρά απ? ό,τι σε ένα ντέρμπι αιωνίων, εν ολίγοις, κανέναν δεν
απασχολεί τι γράφει η... ετικέτα στο μπουκάλι του νερού, ο κόσμος να ξεδιψάσει θέλει.
Aν και τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί μήνες πριν, έβρισκες δεκάδες έξω από το στάδιο στην
κανονική τιμή τους. Τελικά, αποδεικνύεται περίτρανα ότι τα ΜΜΕ λειτούργησαν ως
παραμορφωτικός φακός. Η εικόνα που περιέγραφαν δεν έχει καμία σχέση με την
πραγματικότητα, κι αυτό φυσικά σε βάζει σε σκέψεις για την ικανότητα, αλλά και την
ανιδιοτέλεια κάποιων. Γιατί, επαναλαμβάνουμε, κανέναν δεν απασχολεί τι γράφει η ετικέτα
στο μπουκάλι του νερού ή ότι πουλιέται μόνο μια μπύρα. Ο κόσμος πάει να δει τους
πρωταθλητές, να χειροκροτήσει την προσπάθεια των συμπατριωτών του, πάει για να
φωτογραφηθεί και να πει μετά: «Ήμουν κι εγώ εκεί».
Η τρομοκρατία της ασφάλειας!
Η ασφάλεια των Aγώνων κόστισε περίπου 1,5 δισ. ευρώ. «Οι Αγώνες είναι παγκόσμια υπόθεση,
άρα είναι θέμα παγκόσμιας ασφάλειας», πιπίλιζαν την ίδια καραμέλα όσοι ξένοι αθλητές ή
επώνυμοι ρωτήθηκαν. Μόνο που ο λογαριασμός δεν είναι παγκόσμιος, αλλά 100% ελληνικός και
θα τον πληρώνουμε για δεκαετίες. «Ασφαλίσαμε», λοιπόν, τους Αγώνες, κάτι που από μόνο του
αποτελεί τεράστιο... τρομοκρατικό χτύπημα, το οποίο εκτέλεσε μερίδα του ξένου Τύπου που
βοούσε για τη δήθεν «ανασφαλή» Αθήνα. Ούτε ρουθούνι δεν άνοιξε, σε αντίθεση με την
«ασφαλή» Ατλάντα, πριν από οκτώ χρόνια, όπου υπήρξε χτύπημα με νεκρούς. Όμως, κανείς δεν
αναφερόταν στην Ατλάντα. Όλοι όσοι «έπρεπε» μιλούσαν για την ανασφαλή Αθήνα. Και αμέσως
μετά ήρθαν οι «ασφαλιστές», μας ασφάλισαν και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το
λογαριασμό. Κακά τα ψέματα, το παράλογο κόστος της ασφάλειας είναι το μοναδικό μελανό
σημείο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Ο Φοίβος και η Αθηνά δίνουν τη σκυτάλη στον Πρωτέα
Στο πέσιμο της αυλαίας των Ολυμπιακών Αγώνων, την Κυριακή 29/8, δεν πήρε τη σκυτάλη μόνο
το Πεκίνο για την αντίστοιχη διοργάνωση του 2008, αλλά και ο Πρωτέας. Eίναι ο ιππόκαμπος,
η μασκότ των Παραολυμπιακών Aγώνων που ξεκινούν στις 17 και θα διαρκέσουν μέχρι τις 28
Σεπτεμβρίου, που θα γίνει η τελετή λήξης. Στους Παραολυμπιακούς, που διεξάγονται αμέσως
μετά το τέλος των Ολυμπιακών Aγώνων, ανελλιπώς από το 1960 συμμετέχουν αθλητές με
αναπηρία σε δεκαπέντε αγωνίσματα. Θα δούμε, λοιπόν, αυτούς τους αθλητές να συναγωνίζονται
σε αντισφαίριση με αμαξίδια, άρση βαρών σε πάγκο, γκολμπολ, επιτραπέζια αντισφαίριση,
ιππασία, ιστιοπλοΐα, καλαθοσφαίριση με αμαξίδια, πετοσφαίριση (καθιστών), ποδόσφαιρο 5x5,
ποδόσφαιρο 7x7, ράγκμπι με αμαξίδιο, σκοποβολή, στίβο, τζούντο και τοξοβολία. Οι
Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι η δεύτερη σε μέγεθος αθλητική διοργάνωση παγκοσμίως μετά τους
Ολυμπιακούς.
Ελλάδα
Σύνολο μεταλλίων: 16
Θέση στην παγκόσμια κατάταξη: 15η
Χρυσά μετάλλια: 6
Στίβος 400 μ. εμπόδια Φανή Χαλκιά
Στίβος 20 χλμ. βάδην Αθανασία Τσουμελέκα
Καταδύσεις Συγχρονισμένη από βατήρα 3 μ. Θωμάς Μπίμης
Νίκος Σιρανίδης
Ενόργ. γυμναστική Κρίκοι Δημοσθένης Ταμπάκος
Τζούντο 81 κιλά Ηλίας Ηλιάδης
Ιστιοπλοΐα Γυναικών 479 Σοφία Μπεκατώρου
Αιμιλία Τσουλφά
Αργυρά μετάλλια: 6
Στίβος Τριπλούν Πηγή Δεβετζή
Στίβος Δισκοβολία Αναστασία Κελεσίδου
Ιστιοπλοΐα Μιστράλ Νίκος Κακλαμανάκης
Ταεκβοντό +80 κιλά Αλέξανδρος Νικολαΐδης
Ταεκβοντό -67 κιλά Ελισάβετ Μυστακίδου
Πόλο Γυναίκες Δήμητρα Ασιλιάν
Γεωργία Ελληνάκη
Ευτυχία Καραγιάννη
Αγγελική Καραπατάκη
Σταυρούλα Κοζομπόλη
Γεωργία Λάρα
Κυριακή Λιόση
Ανιόπη Μελιντώνη
Ευαγγελία Μωραϊτίδου
Ανθούλα Μυλωνάκη
Κατερίνα Οικονομοπούλου
Αντιγόνη Ρουμπέση
Χάλκινα μετάλλια: 4
Στίβος Ακόντιο Μιρέλα Μανιάνι
Κωπηλασία Δίκωπος Βασίλης Πολύμερος
Νικόλαος Σκιαθίτης
¶ρση βαρών 85 κιλά Πύρρος Δήμας
Πάλη 55 κιλά ¶ρτιομ Κιουρεγκιάν