Ο Αγώνας των Πρωταθλητών
Ήρθε σαν βασιλιάς και, τελικά, έφυγε όπως του αρμόζει. Ο «πολύς» Μίκαελ Σουμάχερ μπορεί να έχασε από τον Κοβαλάινεν, αλλά έβαλε το κεφάλι κάτω και κέρδισε τον Λεμπ στον πολυδιαφημισμένο τελικό των πρωταθλητών. Εντυπώσεις; Ο άνθρωπος είναι «μηχανή»...
Mόλις 23 Mαΐων, ο Χέικι από τη Φινλανδία ήρθε ως άγνωστος ανάμεσα σε διάσημους οδηγούς αγώνων, για να πλαισιώσει τον Μάρκους Γκρένχολμ στην ομάδα των εθνών. Αυτό που είδαν όλοι κι έμειναν με στο στόμα ανοικτό ήταν το νικητή του World Series, με Nissan, να κερδίζει τον Σουμάχερ, με Ferrari, και τον Λεμπ, με WRC!
Οι απανταχού φίλοι του WRC απογοητεύτηκαν, αφού περίμεναν από τον Σεμπαστιέν Λεμπ να κερδίσει τον Μίκαελ Σουμάχερ και να δώσει μια απάντηση για το αν είναι καλύτεροι οι οδηγοί πίστας ή του WRC. Tελικά, ο «γυμναστής» χρεώθηκε με 10 δλ. ποινή, ύστερα από επαφή του με μπαριέρα, με αποτέλεσμα να χάσει με 2-0 από τη γερμανική «μηχανή».
Λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο για τον Φελίπε Μάσα, μέχρι παρεξηγήσεως!
Εκπληκτικοί οι Γάλλοι θεατές, δημιούργησαν μια φανταστική ατμόσφαιρα, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση του Παγκόσμιου Kυπέλλου Oδηγών, όπως είχαν κάνει και το 1998 για εκείνο του ποδοσφαίρου.
Τα buggy έκλεψαν την παράσταση και... κέρδισαν τους οδηγούς!
Το «παρών» έδωσε και ο Μαξ Μόσλεϊ στον αγώνα, ο οποίος, όπως ήταν φυσιολογικό, κατακλύστηκε από ερωτήσεις δημοσιογράφων.
Κάμποσα εκατομμύρια σε ένα τραπέζι.
«Δεν έχω μάτια για άλλη, στο έχω πει!»
Βρείτε του επειγόντως ένα μπάκετ στο WRC. Δεν είναι καλά...
Η παρουσίαση των οδηγών ήταν «καυτή».
Σουμάχερ ή Λεμπ; Ποιος είναι ο καλύτερος; Kαι ο Kοβαλάινεν; Τελικά, πρόκειται για διαφημιστικό τρικ ή για την απόλυτη μάχη μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών κόσμων;
Κείμενο: Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης
Φωτοαφίες: Θάνος Ηλιόπουλος
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, έχουμε να κάνουμε με ένα κοκτέιλ με συστατικά και από τους δύο παραπάνω κόσμους. Σίγουρα, είναι ένα διαφημιστικό κόλπο για να προσελκύεται το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά αποτελεί και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια άμεση αντιπαράθεση. Το γεγονός ότι ο αγώνας μεταφέρθηκε, ύστερα από δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, στο Παρίσι, και συγκεκριμένα σε ένα από τα μεγαλύτερα στάδια της Γαλλίας (αντί για τα Κανάρια Νησιά, όπου πραγματοποιούνταν μέχρι πρότινος), συγκεντρώνοντας 60.000 θεατές, φανερώνει του λόγου το αληθές. Κακά τα ψέματα, τα έσοδα παίζουν το ρόλο τους, με μεγάλο μέρος από αυτά συγκεντρώνεται για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Eπίσης, μετρά και η προβολή του σπορ, η οποία, είτε από τις εξέδρες του Stade de France είτε από τους τηλεοπτικούς δέκτες, ήταν ιδανική. Ο θεσμός, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Μισέλ Μουτόν και του συζύγου της, Φρέντρικ Τζόνσον, το 1988, προς τιμή του αδικοχαμένου Χένρι Τοϊβόνεν, έμελλε να γίνει ένας αγώνας-σταθμός, αποτελώντας ουσιαστικά τον επίλογο της αγωνιστικής χρονιάς.
Κάθε χρόνο, οι καλύτεροι οδηγοί ράλλυ και πίστας έδιναν ραντεβού για μια μάχη που είχε ως στόχο την ανάδειξη του Πρωταθλητή των Πρωταθλητών, αλλά και του ταχύτερου έθνους! Έτσι έγινε κι εφέτος, μόνο που η ειδοποιός διαφορά -και πόλος έλξης- σε σχέση με παλαιότερα χρόνια είχε άμεση σχέση με ένα όνομα-ζωντανό θρύλο: ο Μίκαελ Σουμάχερ θα έδινε το «παρών» και θα ερχόταν αντιμέτωπος με τον Σεμπαστιάν Λεμπ! Η απόλυτη μάχη WRC και Formula 1! Ποιος, όμως, έκλεψε τα βλέμματα; Κανείς από τους δύο. Το άστρο του Χέικι Κοβαλάινεν ήταν αυτό που έλαμψε περισσότερο, αποδεικνύοντας έμπρακτα τη νέα τάξη πραγμάτων. Δηλαδή, αυτήν που θέλει τους νέους σε ηλικία οδηγούς να έχουν τη μοναδική ικανότητα να προσαρμόζονται εύκολα και άμεσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Ο πιτσιρικάς από τη Φινλανδία, αφού επιβλήθηκε επί του Σουμάχερ με Ferrari, «εξέθεσε» και τον Λεμπ, με 307 WRC, κερδίζοντας δικαιωματικά το χαρακτηρισμό του ανθρώπου της ημέρας. Η διαδικασία, απλή όσο και σύνθετη, αφού οι οδηγοί πίστας αναμετρήθηκαν μεταξύ τους, όπως και οι οδηγοί ράλλυ, για να φτάσουμε, εντέλει, στο μεγάλο τελικό ανάμεσα στους δύο ταχύτερους οδηγούς από κάθε χώρο.
Φυσικά, η μάχη των Λεμπ και Σουμάχερ -για διαφημιστικούς και όχι μόνο λόγους- πραγματοποιήθηκε λίγο πριν από τον Aγώνα των Εθνών, όπου η γερμανική «μηχανή», με την απίστευτη και αλάνθαστη επαναληπτικότητα, κέρδισε το Γάλλο. Ο τελευταίος κατάφερε να πάρει την εκδίκησή του από το Γερμανό, αλλά και από τον Κοβαλάινεν, στον τελικό των εθνών, όπου, μαζί με τον Ζαν Αλεζί, επιβλήθηκε επί του νικητή του Αγώνα των Πρωταθλητών, ο οποίος, για την περίσταση, συμμετείχε με το συμπατριώτη του, Μάρκους Γκρένχολμ. Βέβαια, το κιβώτιο της Modena στον τελευταίο γύρο του τελικού μπορεί να μην επέτρεψε στον «Κόβα» να κερδίσει για ακόμα μια φορά, κάτι που εντέλει είχε λίγη σημασία μπροστά σε αυτήν τη μοναδική γιορτή. Γιατί, όσο κι αν «χάλασε» κάποιους το γεγονό ότι ο αγώνας δεν πραγματοποιήθηκε σε χωμάτινες επιφάνειες, το θέαμα και η ατμόσφαιρα στο Stade de France έδωσαν το «κάτι παραπάνω». Στο στάδιο όπου ο Ζινεντίν Ζιντάν, με δύο κεφαλιές, έκανε το Παρίσι άνω κάτω στον τελικό του Mουντιάλ το 1998, οι αγώνες αυτοκινήτου βίωσαν μια μαγική βραδιά. Η ατμόσφαιρα, εκπληκτική και, σίγουρα, τα λόγια είναι λίγα, για να μπορέσει κανείς να περιγράψει το πάθος, την ένταση και την αδρεναλίνη στις κερκίδες, ειδικά όταν συνδυάζεται με αγωνιστικά αυτοκίνητα. Απλά, μοναδικό._ Π. Τ.
Μόλις 23 χρονών, ο Χέικι Κοβαλάινεν αποτελεί ακόμα ένα σπάνιο φινλανδικό ταλέντο, σε διαφορετική, όμως, επιφάνεια απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει οι συμπατριώτες του. Ξεκίνησε την καριέρα του από τα καρτ και κατέληξε το 2001 στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Renault, τερματίζοντας 4ος. Το 2002 τερμάτισε 3ος στη Βρετανική F3, ενώ τα δύο τελευταία χρόνια συμμετέχει στο Nissan World Series, κατακτώντας, μάλιστα, εφέτος τον τίτλο. Το 2005 θα είναι και δοκιμαστής της Renault F1.
Είπε...
Για το πώς τα κατάφερε: «Κατόρθωσα να προσαρμοστώ στα αυτοκίνητα πολύ γρήγορα και να αξιοποιήσω την πρόσφυση που παρείχαν σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ ό,τι οι άλλοι οδηγοί. Η προσαρμοστικότητα είναι σίγουρα το «κλειδί» για την επιτυχία. Επίσης, έμαθα πάρα πολύ γρήγορα τη διαδρομή. Όμως, ειλικρινά, ακόμη δεν το πιστεύω...»
Για τα εγκωμιαστικά σχόλια του «Σούμι»: «Ο Μίκαελ είναι μοναδικός οδηγός και θεωρώ κομπλιμέντο το σχόλιο του πως είμαι εξαιρετικό ταλέντο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν βρέθηκα απέναντί του, θεώρησα ότι θα ήταν επιτυχία εάν κατάφερνα να κινηθώ σε παραπλήσιο ρυθμό. Μόλις συνειδητοποίησα ότι κέρδισα, ενθουσιάστηκα. Ανέβηκα στην οροφή του αυτοκινήτου, για να πανηγυρίσω, και το κοινό με αποθέωσε. Όμως, πιστεύω ότι ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία ήταν το γεγονός ότι κέρδισα τον Λεμπ με αυτοκίνητο WRC. Πίστευα ότι σε μια τέτοια κόντρα δε θα είχα καμία τύχη. Κι όμως, τα κατάφερα...»
Για το μέλλον: «Ήταν ένας καλός τρόπος για να κλείσω τη χρονιά. Το γεγονός ότι με κάλεσαν στον Αγώνα των Πρωταθλητών με βοήθησε να γίνω γνωστός στον κόσμο, καθώς το World Series δεν έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό. Πιστεύω ότι η νίκη μου εδώ θα ανεβάσει τη δημοτικότητά μου. Όμως, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει το μέλλον μου. Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους της Renault, ανήκω στο πρόγραμμα Renault Driver Development και τα τρία χρόνια που συνεργαζόμαστε ήταν χρόνια συνεχούς προόδου για μένα».
Στα αποδυτήρια...
Οι εργασίες στην πίστα διήρκεσαν, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, μόλις μία εβδομάδα!
Μέρος των εσόδων του αγώνα διατέθηκε στο ICM (ινστιτούτο έρευνας για δυσλειτουργίες στον εγκέφαλο και στη σπονδυλική στήλη).
Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Μίκαελ Σουμάχερ έδωσε το «παρών», αφού συγκαταλέγεται στους ευεργέτες του συγκεκριμένου ινστιτούτου. Κάτι που ισχύει και για τον Ζαν Τοντ.
Mε 307 WRC, Xsara WRC, Ferrari Modena και buggy με κινητήρα από CBR 1100 συμμετείχαν οι οδηγοί.
Μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής είχαμε μία ημέρα πριν από τον αγώνα, όταν ο Αμερικανός Κάσι Μάιερς, από το πρωτάθλημα Nascar, αντικατέστησε τον Τζεφ Γκόρντον.
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ο Λεμπ δήλωσε ότι όσοι βρέθηκαν στο Παρίσι πήγαν να δουν τον «Σούμι» και όχι αυτόν. Όχι όλοι, Σεμπ...
Από την πλευρά του, ο Γερμανός προσπάθησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους, ενώ ξεκαθάρισε από νωρίς ότι δε θα οδηγούσε Peugeot ή Citroen, παρά μόνο Ferrari και buggy, λόγω του συμβολαίου του με την ιταλική ομάδα. Όσα δε φτάνει η αλεπού...
Ο Τζίμι Τζόνσον, γνωστός από τη συμμετοχή του στο Νascar, δεν έκρυψε την επιθυμία του να αγωνιστεί στο μέλλον σε έναν αγώνα του WRC!
O ¶ρμιν Σβαρτς κατάφερε να κατασκοπεύσει εκ των έσω τους αντιπάλους του στο WRC. Mάλιστα, χαρακτήρισε το 307 πιο υπερστροφικό σε σχέση με την απόλυτη Xsara.
O Τόνι Κανάαν, από την πλευρά του, εκνευρίστηκε όταν χρεώθηκε με 10 δλ. ποινή, επειδή χτύπησε μια μπαριέρα. Παράλληλα, απογοητεύτηκε όταν ο κινητήρας του 307 έσβησε στην εκκίνηση, απέναντι στον Λεμπ.
Πάντως, δεν έχασε την αίσθηση του χιούμορ, λέγοντας ότι ήταν καλύτερα έτσι, αφού, σε διαφορετική περίπτωση, φοβόταν ότι θα έπεφτε θύμα «λιντσαρίσματος» από 60.000 Γάλλους.
Αγώνας ήταν και, φυσικά, η Μισέλ Μουτόν δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να οδηγήσει για λίγο το αγαπημένο της Audi S1.
Με Fiat Idea έκαναν δοκιμές όλοι οι οδηγοί. Εμείς να τα βλέπουμε αυτά...
Δεν μπορούσε να το πιστέψει ο Χέικι Κοβαλάινεν ότι κέρδισε τον Σουμάχερ, καθώς πανηγύριζε αυθόρμητα την επιτυχία του στην οροφή της Ferrari. Λίγο αργότερα, θα γινόταν ο νεότερος Πρωταθλητής των Πρωταθλητών στην ιστορία του θεσμού, έχοντας πραγματοποιήσει και το ρεκόρ γύρου της πίστας με κάθε αυτοκίνητο!
Michael Schumacher
Ήρθε σαν βασιλιάς και, τελικά, έφυγε όπως του αρμόζει. Ο «πολύς» Μίκαελ Σουμάχερ μπορεί να έχασε από τον Κοβαλάινεν, αλλά έβαλε το κεφάλι κάτω και κέρδισε τον Λεμπ στον πολυδιαφημισμένο τελικό των πρωταθλητών. Εντυπώσεις; Ο άνθρωπος είναι «μηχανή»...
Mόλις 23 Mαΐων, ο Χέικι από τη Φινλανδία ήρθε ως άγνωστος ανάμεσα σε διάσημους οδηγούς αγώνων, για να πλαισιώσει τον Μάρκους Γκρένχολμ στην ομάδα των εθνών. Αυτό που είδαν όλοι κι έμειναν με στο στόμα ανοικτό ήταν το νικητή του World Series, με Nissan, να κερδίζει τον Σουμάχερ, με Ferrari, και τον Λεμπ, με WRC!
Οι απανταχού φίλοι του WRC απογοητεύτηκαν, αφού περίμεναν από τον Σεμπαστιέν Λεμπ να κερδίσει τον Μίκαελ Σουμάχερ και να δώσει μια απάντηση για το αν είναι καλύτεροι οι οδηγοί πίστας ή του WRC. Tελικά, ο «γυμναστής» χρεώθηκε με 10 δλ. ποινή, ύστερα από επαφή του με μπαριέρα, με αποτέλεσμα να χάσει με 2-0 από τη γερμανική «μηχανή».