Γιάννης Ευσταθιάδης
Οι Ωμοφυλόφιλοι«... Είναι φανερό πως πίσω από τους ομοφυλόφιλους αυτούς κάποιοι “ωμοφυλόφιλοι” επενδύουν ρατσιστικά και με ωμότητα στη διαφορετικότητα...»
Είναι πραγματικά παράδοξο πως, σε μια χώρα που εκφράζει ομόθυμες προοδευτικές διαθέσεις, το θέμα της ομοφυλοφιλίας -ανύπαρκτο αλλού- παίρνει διαστάσεις, και μάλιστα ιστορικού χαρακτήρα.
Ήτοι: το ερώτημα αν ο βασιλιάς Αλέξανδρος ήταν γκέι έχει την ίδια συναισθηματική υφή με το ερώτημα της γοργόνας αν «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος».
Και, αν, σύμφωνα με την παράδοση, η αρνητική απάντηση στο δεύτερο απέφερε θύελλες και ναυάγια, φαίνεται πως η θετική απάντηση στο πρώτο ξυπνά σύστοιχα ταρακουνήματα.
Σε μια ανταλλαγή πολλών αφορισμών και λίγων επιχειρημάτων, εμπλέκεται η «βοώσα» οργή του αρχιεπισκόπου με κάποιες κακόγουστες δηλώσεις του συνήθως οξυδερκούς Βαλλιανάτου, αλλά και με τα «ρεζερβουάρ» του πατρός Επιφανείου, ενώ, από τις αντρίκειες αποστροφές του Γιάννη Ιωαννίδη, μπορούμε να εικάσουμε ότι ως προπονητής του μπάσκετ δε θα υιοθέτησε ποτέ το σύστημα «μαν του μαν».
Δεν είμαι ομοφυλόφιλος (χωρίς να νιώθω υπερήφανος γι’ αυτό, όπως εύστοχα έχει πει ο Νίκος Δήμου), αλλά μπορώ να αναγνωρίσω σε οποιονδήποτε την ελευθερία της επιλογής και τη δημοκρατικότητα της απόλαυσης.
Οι ατέρμονες και εμπαθείς, εντούτοις, τηλεοπτικές συζητήσεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να διατηρούν τους ομοφυλόφιλους στο περιθωριοποιημένο γκέτο τους.
Ακούω κατά κόρον το επιχείρημα ότι τα προγράμματα της τηλεόρασης κυριαρχούνται από ομοφυλόφιλους και, έτσι, προτείνουν την ομοφυλοφιλία ως μοντέλο καλλιτεχνικής και κοινωνικής καταξίωσης.
Να με συμπαθούν, αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: οι τηλεοπτικοί ομοφυλόφιλοι δεν είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι που απλώς επιλέγουν διαφορετικά, αλλά πεποιημένες τηλεοπτικές καρικατούρες που εντάσσονται στο θέαμα ως γραφική έκλαμψη (το έχει κάνει και ο παλιός κινηματογράφος μας, αλλά πιο εξανθρωπισμένα και κάποτε με χιούμορ).
Είναι φανερό πως πίσω από τους ομοφυλόφιλους αυτούς κάποιοι «ωμοφυλόφιλοι» επενδύουν ρατσιστικά και με ωμότητα στη διαφορετικότητα.
Έτσι, η διαφορετικότητα αυτή -δέλεαρ θεαματικότητας- περιπλέκει το θέμα και ταυτίζει τους ομοφυλόφιλους με ένα πρότυπο που δεν έχει να κάνει με την πραγματική ζωή.
Μελαγχολικό επιμύθιο: πλάι στις ηχηρές αντιπαραθέσεις, η σιωπηλή μοναξιά των ομοφυλοφίλων, ο Μεγαλέξανδρος, που αμήχανος παρατηρεί, και η γοργόνα, που μας νανουρίζει ξανά με το αναπάντητο ερώτημά της.
Αλήθεια, μάθαμε ποτέ αν η γοργόνα ήταν λεσβία;_ Γ. E.