Χρήστος Μιχαηλίδης
O... πειραγμένος παπάρας«... Είμαι βέβαιος πως, όταν αποκαλυφθεί και σε εικόνες όλη η ανατομία του DNA μας, μια γυαλιστερή εξάτμιση φτηνού αυτοκινήτου θα ιδούμε να συμβολίζει...»
Γράφω το σημείωμα αυτό πριν μπει ο καινούργιος χρόνος, για να αφήσω στον παλιό τα πολλά αποθέματα θυμού και γκρίνιας που έχω. Μόλις επέστρεψα στο σπίτι μου από τη δουλειά και ακόμα βουίζει το κεφάλι μου από τον εκκωφαντικό θόρυβο που έκανε το Peugeot του... πειραγμένου παπάρα που αναστάτωσε όλη την λεωφόρο Κηφισίας.
Γυαλιστερή και αταίριαστα μεγάλη η εξάτμιση που έβαλε στο αμάξι του, όπως κάνουν, άλλωστε, και πολλοί άλλοι, οι οποίοι ενισχύουν τις μηχανές τους, όπως κάνει κάθε φτωχομπινές ο όποιος θέλει να δίνει την εντύπωση πως μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που αντέχουν τα κυβικά του.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτοκινητικό. ¶πτεται του πολιτισμού του καθενός χωριστά και της χώρας εν συνόλω.
Είναι άμεσα συνυφασμένο αυτό το φαινόμενο των πειραγμένων μηχανών από πειραγμένους οδηγούς με τη διαρκή ανάγκη που έχει ετούτης της κατηγορίας ο Έλλην να αποδεικνύει ότι είναι κάτι άλλο. Κάτι υπέρτερο, ισχυρότερο και, σίγουρα, ανώτερο. Το ’πε, άλλωστε, και μια Ολυμπιονίκης μας...
Αλλά και ο θόρυβος είναι επίσης βασικό συστατικό αυτής της περίφημης ελληνικής ιδιοσυγκρασίας. Είμαι βέβαιος πως, όταν αποκαλυφθεί και σε εικόνες όλη η ανατομία του DNA μας, μια γυαλιστερή εξάτμιση φτηνού αυτοκινήτου θα ιδούμε να συμβολίζει και, αν ακροαστούμε και τους ήχους του, θόρυβο εκκωφαντικό θα εισπράξουμε.
Είναι νόμιμο να πειράζεις τις μηχανές; Δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει. Υποθέτω πως δεν είναι, πάντως. Αλλά τι σημασία έχει, όταν απέναντι στο σωστό αντιπαρατίθεται μονίμως το «έτσι θέλω εγώ»;
Ένας φίλος, προχθές, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις ασχήμιες οπαδών του Ολυμπιακού στο γήπεδο, με επέπληξε, λέγοντας: «Έλα, μωρέ, σε ποδοσφαιρικό ματς πάμε, όχι στο Μέγαρο». Ο φίλος οδηγεί αυτοκίνητο με δύο πειραγμένες εξατμίσεις. Κι όταν χάνει η ομάδα του, το παίρνει τόσο πολύ προσωπικά, που θεωρεί τον εαυτό του άχρηστο και κρύβεται επί τρεις ημέρες από συγγενείς και φίλους.
Είναι εξαίρεση; Καθόλου. Είναι γεμάτοι οι δρόμοι μας, οι δρόμοι της ζωής μας, από δαύτους.
Κι αναρωτιέμαι: δε θα ’ταν καλή ιδέα να δημιουργείτο τρομοκρατική οργάνωση καταστροφής όλων των πειραγμένων μηχανών;
Θα το θεωρούσα πράξη μέγιστης πολιτιστικής συμβολής..._ X. M.