Ρέα Βιτάλη
Eξωτικές γεύσεις και προορισμοί«... Μπουχτίσαμε το σούσι! Λιμάζουμε για λαχανοντολμά! Τι μυστήριες οι μέρες μας...»
Είχαμε χαθεί... Συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο, φιληθήκαμε, μας προσκάλεσε στο σπίτι της. Κυριακή μεσημέρι. Πήγαμε. Δε χαραμίσαμε κουβέντες για προκαταρκτικά. Συνεχίσαμε απ’ εκεί όπου σταματήσαμε κάμποσα χρόνια πριν. Όπως ξέρουν να κάνουν οι αληθινοί φίλοι. Και μετά χτύπησε το κουδούνι και προστέθηκαν στην παρέα και άλλοι. Ο Κώστας, η Ανθή, τα παιδιά τους - «Θεέ μου, πόσο μεγάλωσαν!». Αυτή η φράση, που έχει όλη τη χαρμολύπη της ζωής. Πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά! Γιατί είναι σαν να σου κλείνει πονηρά ο γαμημένος ο χρόνος το μάτι και να σου λέει με σαδισμό: «Aν μεγάλωσαν τα παιδιά, φαντάσου εσύ»... Κάπως έτσι. Και στρώθηκε το τραπέζι στο άψε σβήσε. Και μοσχομύριζαν οι κατσαρόλες Κυριακή. Αρνάκι στο φούρνο, και λαχανοντολμάδες, και χορτόπιτα, και κεφτέδες με μπόλικο δυόσμο. Σαν σπάνιες εξωτικές γεύσεις μου έμοιασαν. Έτσι που καταντήσαμε, γαμώ τον μπελά μου... Μπουχτίσαμε το σούσι! Λιμάζουμε για λαχανοντολμά! Και καθίσαμε στο τραπέζι. Με εκείνη τη λατρεμένη οχλαγωγία, και τα γέλια, και το Δημήτρη τον κτηνίατρο να λέει ανέκδοτα, και τις γυναίκες με εκείνη τη μανιακή συνήθεια να ζητάνε τη συνταγή αυτού που τρώνε. Τι κουσούρι κι αυτό! Με το που βάζουν κάτι στο στόμα, αρχίζει η ανάλυση: «Έχει άνηθο, πιάνω και κύμινο, αλλά τι άλλο έχει η σάλτσα;» Και ενδιάμεσα περνάνε θέματα όπως η ανεργία, και η πολιτική ζωή του τόπου, και η παιδεία στις μέρες μας, και «πιάσε μου ακόμα έναν κεφτέ, γιατί δε φτάνω». Λατρεμένη Κυριακή μεσημέρι. Και εκεί, προς το τέλος, ενώ η Ανθή είχε πάρει το μαχαίρι και είχε αρχίσει να κόβει φρούτα με κανέλα από πάνω, χτύπησε η πόρτα και μπήκε ο Νικολάκης... Τι Νικολάκης; 1,90 έφτασε ο Νικολάκης. Και έφερε και την κιθάρα του. Και μας ξενάγησε στα μουσικά μονοπάτια της γενιάς του. Κι εμείς όλο και πετάγαμε από κανένα στίχο, αλλά κι αυτός τσάτρα πάτρα. Μωρέ, τι άγνωστα τραγούδια είναι τούτα; Και μετά έπιασε τη Συννεφούλα και στάθηκε η καρδιά μας. Και η μέχρι εκείνη τη στιγμή άγνοια έγινε ξεφωνητό και σπάσαμε τα τύμπανα των διπλανών. Και κάποια στιγμή νύχτωσε, και φιληθήκαμε, και χωριστήκαμε. Απλά, όπως είχαμε συναντηθεί. Απλά, όπως οι αληθινοί οι φίλοι μόνο γνωρίζουν. Και όταν έκλεισε η πόρτα... Ήταν σαν να γύρισα από εξωτικό προορισμό και να είχα γευτεί σπάνιες γεύσεις... Έτσι όπως καταντήσαμε... Μια απλή Κυριακή μεσημέρι._ P. B.