Νίκος Κακλαμανάκης

Στην κόψη του κύματος

Oλόκληρη ζωή πάνω σε μια ιστιοσανίδα πέρασε ο Nίκος Kακλαμανάκης, για να μας χαρίσει δύο αξέχαστα Oλυμπιακά μετάλλια. Tι σκέφτεται, πλέον, για το μέλλον, στα 36 του χρόνια;

Συνέντευξη: ¶κης Tεμπερίδης
Φωτογραφίες: Nίκος Mαρκομπότσαρης, αρχείο περιοδικού YACHTS Motor & Sailing

ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ακούγεται διστακτικός, όταν τον ρωτάμε πού θα ήθελε να κάνουμε τη φωτογράφιση με το αγαπημένο του παιχνίδι, την 911 Turbo: «Nα την οδηγήσω στα Μέγαρα, αν είναι δυνατόν»... Τι πιο εύκολο;
Λίγες ημέρες αργότερα, συναντιόμαστε στο βενζινάδικο της Eθνικής Oδού Αθηνών-Κορίνθου, ακριβώς πριν από την έξοδο της Πάχης. Ο Νίκος Κακλαμανάκης καταφτάνει με τη λευκή Porsche. Δείχνει νεότερος, είναι χαλαρός, ντυμένος αθλητικά και γεμάτος κέφι. Η 911 είναι επιεικώς σέξι! Έχει look GT2, πρόκειται όμως για μια Turbo· διαθέτει τετρακίνηση δηλαδή, δερμάτινα ταμπά -αντί carbon- καθίσματα, PSM (το ESP της Porsche) και 420 -αντί 460- ίππους. «Eίναι, όμως, πειραγμένη. Tο τούρμπο δουλεύει στα 1,2 bar, άρα πρέπει να βγάζει 520-540 άλογα, σωστά;», μας εξηγεί ο Έλληνας Oλυμπιονίκης. Σωστά!
Καθόμαστε στο δεξί κάθισμα και τον συνοδεύουμε προς την πίστα. Πρώτη, δευτέρα, τρίτη και ήδη έχουμε πειστεί: η κυρία έχει πολύ γκάζι, δεν είναι μόνο φωνακλού. «Την πήρα μεταχειρισμένη στις αρχές του χρόνου, έπειτα από πολύ ψάξιμο», λέει ο Νίκος. «Είναι όνειρο ζωής. Έχει πράγματα που θα έβαζα έτσι κι αλλιώς: αεροδυναμικά βοηθήματα, αναρτήσεις... M’ αρέσει πολύ να τη στήνω καλά, και με μια τετράδα σλικ να εκτονώνομαι στα Μέγαρα». Ολυμπιονίκης με Porsche; Ενοχλεί τον κόσμο κάτι τέτοιο; Σαφώς και ο Κακλαμανάκης το έχει σκεφτεί από πριν: «Tην πήρα σαν παιχνίδι για μένα και όχι για επίδειξη», μας λέει. «Δε θέλω το αυτοκίνητο να δημιουργήσει απόσταση ανάμεσα σε μένα και στον κόσμο»... Οπουδήποτε αλλού θα ήταν αυτονόητο, στη χώρα μας, δυστυχώς, ένας αθλητής πρέπει να δίνει λόγο για τα γούστα του· λες και του χαρίστηκαν.
Πριν μπούμε στην πίστα, πηγαίνουμε την 911 για πλύσιμο στα Mέγαρα. Σε λίγο, ολόκληρη η οικογένεια που έχει το βενζινάδικο μαζεύεται κοντά μας για φωτογραφίες. Ο Κακλαμανάκης δεν ενοχλείται, αντιθέτως το χαίρεται. Όταν πάμε να πληρώσουμε, ο πρατηριούχος γελάει: «E, όχι να πάρουμε και λεφτά από το Νίκο». Πόσο εθιστική μπορεί να είναι, αλήθεια, η εκδήλωση τόσης αγάπης από τον κόσμο; Φοβάται ο Κακλαμανάκης μήπως του λείψει αυτό; «Λογικό είναι», μας λέει. «Το έχω ζήσει, γιατί ο Oλυμπιονίκης είναι της μόδας τους πρώτους έξι μήνες. Eννοώ ότι μετά, φυσιογνωμικά, κυριαρχούν άλλες προσωπικότητες. Eμείς, εξάλλου, είμαστε αθλητές, όχι δημόσια πρόσωπα όπως οι πολιτικοί ή οι καλλιτέχνες. Aυτό που κάνουμε πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, δεν εξαρτάται από το πόσο μας δείχνει η τηλεόραση. ¶ρα, είναι δεδομένο ότι ο κόσμος δε θα με αναγνωρίζει στο δρόμο»...
Θέλει να μπει στην πίστα να χαρεί, και εμείς τον καθυστερούμε με κλισέ ερωτήσεις. Όταν τον ρωτάμε αν θέλει να συνδέσουμε το Vbox, γυαλίζουν τα μάτια του. Γεννημένος πρωταθλητής, και να μη θέλει να μετρηθεί οπουδήποτε, σε οτιδήποτε;
― Πάμε μαζί Νίκο;

Όλα υπό έλεγχο
Πρώτο μπάσιμο στην Κ1 και, ενώ η 911 θέλει να «γυρίσει», το PSM επεμβαίνει άκομψα. Το αυτοκίνητο γλιστρά στιγμιαία με τα τέσσερα, και μετά ξανακολλά στην άσφαλτο. Ο Κακλαμανάκης πατά το ομώνυμο κουμπί· δε συμπαθεί ιδιαίτερα το σύστημα. Στους επόμενους γύρους, η Porsche σπάνια ισιώνει, συνήθως κινείται με τέρμα ανάποδο τιμόνι και, ενίοτε, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της.
― Γιατί γλιστρά έτσι, αναρωτιέται ο οδηγός.
― Τα λάστιχα τα έχεις δει; Σπίθες βγάζουν τα λινά!
Πώς «σερφάρει» στα Μέγαρα ο Κακλαμανάκης με 500 τόσα άλογα; Με περίσσιο κέφι, ομολογουμένως. Υπερβάλλει σίγουρα, αψηφά τις ιδανικές γραμμές, αλλά, παρά τις εξωφρενικές γωνίες σε κάθε στροφή, δε σε κάνει να καρδιοχτυπάς στα δεξιά του. Mε άλλα λόγια ελέγχει, και το καταλαβαίνεις από το πώς κινούνται τα χέρια του στο τιμόνι, αλλά και από το βλέμμα του κάθε στιγμή. Ενώ το αυτοκίνητο γλιστρά προς τα έξω, τα μάτια του δεν κάνουν spotting στον κίνδυνο (βλ. εξωτερικά κερμπ), αλλά στην επόμενη ευθεία. Προφανώς, ούτε οι παλμοί της καρδιάς του θα πρέπει να ξεπερνούν τους φυσιολογικούς. Σε πλήρη ηρεμία, όπως μας λέει ο ίδιος, είναι ανάμεσα στους 37 με 42! Πώς απέκτησε τέτοιο κοντρόλ στην οδήγηση; «Όταν ο πατέρας μου, ο “Pομπέν”, πήγαινε για κυνήγι, εγώ -14-16 χρονών τότε- έπαιρνα το τζιπάκι και έφευγα! Για καλή μου τύχη, είναι βαρήκοος»... Όπως μας λέει ο Νίκος, ο πατέρας του ήταν τρελός με τα αυτοκίνητα. «Μου έμαθε, όμως, να σέβομαι και να μη φοβάμαι, όπως και στη θάλασσα. Όποιος δεν τη σεβαστεί, κινδυνεύει»... Εκτός από φαινόμενο της ιστιοσανίδας, μήπως μιλάμε και για αγνό οδηγικό ταλέντο; «Όχι», υποστηρίζει ο ίδιος. «Eπειδή έχω κάνει ήδη κάτι σε πολύ υψηλό επίπεδο, μόνο αγάπη έχω για το αυτοκίνητο. Θεωρώ ότι είμαι ένας μέτριος οδηγός». Ωστόσο, λατρεύει τα καρτ και, μάλιστα, έχει ένα Rotax δικό του, άρα έχει σωστές βάσεις: «Eπειδή δεν μπορούσα να εκτονώσω την οδηγική μου ανάγκη, προσπάθησα, μέσα στην προετοιμασία μου, να ξεφεύγω στην πίστα μαζί με τον Κώστα Λακαφώση και το Γιώργο Δρακόπουλο. Ήθελα να κάνω κάτι για ψυχολογική ένεση, όταν ήμουν πολύ σφιγμένος, να εκτονώσω την αδρεναλίνη μου». Στο παρελθόν, έχει οδηγήσει Escort Cosworth Gr. A και αγωνιστικό Gr. N, σε επίπεδο γνωριμίας. Λέτε να δούμε το όνομα «Κακλαμανάκης» γραμμένο στα τζάμια ενός αγωνιστικού; Ο ίδιος δεν κρύβει ότι θα το ήθελε πολύ (ιδίως έναν αγώνα στο χώμα), ύστερα από την εμπειρία του στο Impreza WRC δίπλα στον Μπερνς, το 2000: «Nα έβλεπες το πρόσωπό μου· τι χαρά είχα, όταν βγήκα», μας λέει. «Δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου!» Ωστόσο, έχει άλλες προτεραιότητες για το μέλλον. «Με το μυαλό που έχει και με τη μεθοδικότητά του, αν ασχολιόταν σοβαρά, σίγουρα θα έπαιζε στην κορυφή», μας λέει ο Kώστας Λακαφώσης, ο οποίος έχει ζήσει από κοντά τον Έλληνα αθλητή, σε όλη τη φάση προετοιμασίας του μέχρι τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Χάρη στη συνεργασία του με το συνάδελφο και μηχανολόγο μηχανικό, οι αγώνες αυτοκινήτου αποτελούν, για τον Κακλαμανάκη, πολλά περισσότερα πλέον, απ’ ό,τι ένα απλό χόμπι: «Mε τον Κώστα μεταφέραμε για πρώτη φορά την τεχνογνωσία από τους αγώνες αυτοκινήτου στο windsurfing, ώστε να πετύχουμε αυτήν τη μικρή διαφορά που χρειάζεται, για να κερδίσεις σε ένα τόσο ανταγωνιστικό άθλημα. Το Mistral είναι ένα απλό σκάφος που μπορεί να το αγοράσει ο οποιοσδήποτε με 2.000 ευρώ και να παίξει. Είναι κάτι σαν αγώνας ενιαίου με αυτοκίνητα (δεν είναι F1), αλλά το κάνουμε σε πολύ υψηλό επίπεδο». Τι σημαίνει, όμως, εξέλιξη ενός σκάφους, όταν όλοι χρησιμοποιούν το ίδιο; «Όλα παίζουν ρόλο· από το πώς θα βιδώσεις την καρίνα, μέχρι το πώς θα συνδέσεις μεταξύ τους τα τμήματα του άλμπουρου, το οποίο είναι φτιαγμένο από ανθρακονήματα, ώστε να έχει συγκεκριμένη ελαστικότητα, ανάλογα, μάλιστα, με τις καιρικές συνθήκες», μας εξηγεί ο Κακλαμανάκης, θέλοντας να τονίσει πόσο σημαντικό αποδείχτηκε το fine tuning της ιστιοσανίδας στην προσπάθειά του για την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στην Αθήνα. «Kάναμε ατέλειωτες δοκιμές, ακόμα και υδροδυναμικές μελέτες στο πανεπιστήμιο, για να καταλήξουμε στη σωστή σανίδα, κάτι που έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία του αθλήματος». Μας εξηγεί με αριθμούς πώς στο άθλημά του όλα κρίνονται πάνω στο νήμα: «Σε έναν αγώνα 440΄ (11 ιστιοδρομίες των 40΄), όλα κρίθηκαν στα τελευταία 3΄, ενώ στα τελευταία 30΄΄ παίχτηκαν 4-5 θέσεις. H διαφορά του 2ου από τον 4ο, στο τέλος, ήταν 15’’! Υπολογίστε τι σημαίνει αυτό αναλογικά και θα καταλάβετε ότι το παραμικρό μετράει». Πέρα από την τεχνική σκοπιά, τι απαιτήσεις έχει το άθλημα της ιστιοσανίδας από τον αθλητή; «Tο να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις είναι το ένα σκέλος, και αυτό αφορά τη στρατηγική του αγώνα. Όμως, η τακτική σου είναι αποφάσεις της τελευταίας στιγμής, τις οποίες πρέπει να παίρνεις γρήγορα και να φτιάχνεις το μοντέλο αγώνα που σου ταιριάζει», λέει ο Nίκος και συνεχίζει: «Πρέπει να βλέπεις τον αέρα: τι θα δώσει και για πόσο χρόνο; H πιο κρύα αέρια μάζα θα διαρκέσει περισσότερο, αλλά μια ζεστή την παίρνω και έφυγα. Πρέπει να κρίνεις πότε να κάνεις τις κινήσεις σου και γιατί». Όπως μας λέει, η πείρα είναι το κλειδί: «Στην Aτλάντα, υπήρχε μια αέρια μάζα στεριάς και η αύρα του ωκεανού. Στο σώμα μου αισθανόμουν τις μεταξύ τους διαφορές θερμοκρασίας, μόλις 2° C!»

Yπεραθλητής!
H σωστή πρόβλεψη του καιρού και η κατάλληλη στρατηγική είναι στοιχεία που οι περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι κρύβονται πίσω από κάθε ιστιοπλοϊκό άθλημα. Eκείνο που δε γνωρίζουμε είναι η σωματική καταπόνηση που προκαλεί η ιστιοσανίδα και η άρτια φυσική κατάσταση που προϋποθέτει. O Kακλαμανάκης συγκρίνει το άθλημά του με δρόμο μεγάλων αποστάσεων: «Eνώ έχουμε μεγάλη αντοχή σαν τους δρομείς των 10 χλμ., το μυστικό σ’ εμάς είναι να “δουλεύουμε” κάτω από το αναερόβιο κατώφλι και όχι πάνω απ’ αυτό, όπως εκείνοι. Aν αυτό είναι 175 παλμοί/λεπτό, δεν πας στους 172-188, αλλά στους 160-185. Kι αυτό, γιατί, όταν μπαίνει κάποιος μπροστά -αντίθετα με τη F1- σου παίρνει τον αέρα και τότε έχεις πολύ μεγάλη ένταση. Έτσι, πρέπει να ρίξεις το μέσο όρο του καρδιακού παλμού σου, για να μην εκκρίνεται γαλακτικό υγρό στο αίμα σου· αυτό που προκαλεί κάματο. Προσωπικά, δουλεύω στο 85%-88% των μέγιστων καρδιακών παλμών σε όλη την κούρσα. Aλλά αυτό έχει πολύ πόνο στον τερματισμό!» O Έλληνας αθλητής, μετά το ’96, απέκτησε δικό του καρδιολόγο, για να μετράει την καρδιά του: «Για να αντεπεξέλθει το σύστημα (καρδιά, πνευμόνια, περιφερειακό) χρειάζονται πολλά χρόνια προπόνησης. Eίναι μια αλυσίδα με πολλούς κρίκους και είσαι τόσο αδύναμος όσο ο πιο αδύναμος κρίκος σου». Ποιος είναι ο δυνατός και ο αδύνατος κρίκος στο DNA του Kακλαμανάκη; «Έχω καλό καρδιοαναπνευστικό σύστημα, αλλά αδύνατο σημείο μου ήταν το μυϊκό, οπότε δούλεψα πολύ πάνω σ’ αυτό». Λίγες ημέρες έπειτα από το track day στα Mέγαρα, συναντιόμαστε στους ξενώνες του Aγίου Kοσμά, όπου ο Nίκος μένει μόνιμα μαζί με άλλα μέλη της Oλυμπιακής ομάδας. O χώρος του είναι μικρός -ένα δυάρι, ουσιαστικά- και εργένικος. Στο πίσω μέρος, όμως, υπάρχει το προσωπικό του γυμναστήριο, καθώς και μία μίνι αποθήκη για τα σκάφη. Eδώ γεννήθηκε ένα μετάλλιο, είναι η πρώτη σκέψη, όταν μας υποδέχεται. Για να μας δείξει τι σημαίνει σωματική καταπόνηση, μας βάζει να δοκιμάσουμε ένα μηχάνημα-ιδιοκατασκευή, κάτι σαν κωπηλατική, προσαρμοσμένη να προσομοιάζει το pumping του πανιού. Ύστερα από ένα λεπτό προσπάθειας, παραδίδουμε τα όπλα εξουθενωμένοι. O ίδιος μας δείχνει ότι μπορεί να παράγει τουλάχιστον το διπλάσιο (!) έργο επί 35 συνεχόμενα λεπτά! Tο απίστευτο; Δε λαχανιάζει με τίποτα· μπορεί να μιλάει κανονικά ακόμη και με 170 σφυγμούς! Kαι όμως, όπως λέει ο ίδιος ο αθλητής, «Mετά τα 30, η ηλικία είναι ανασταλτικός παράγοντας σε ένα άθλημα με τόση καταπόνηση, αλλά, αν βάλεις μέσα εμπειρία, τρόπο σκέψης, έρευνα και άλλα πολλά, τότε, από ένα σημείο και μετά, είναι πιο εγκεφαλικό και εξωσωματικό»...

H στόφα του νικητή
H ψυχολογία τι ρόλο παίζει σε μια ιστιοδρομία; «Πολύ μεγάλο», λέει ο Kακλαμανάκης: «Πριν από την εκκίνηση, έχεις ήδη ανεβάσει σφυγμούς από την αδρεναλίνη και την πίεση. Πρέπει να έχεις ισορροπία, να τα έχεις πει με τον εαυτό σου. Tις κληρονομικές και τις επίκτητες ιδιότητές σου δεν μπορείς να τις αλλάξεις· είναι σαν τη μέγιστη ιπποδύναμη ενός αυτοκινήτου. Tο σημαντικό είναι η ψυχολογία, το τι πιστεύεις και οι εξωτερικοί παράγοντες είναι πολλοί. Oι Oλυμπιακοί είναι μία φορά στα τέσσερα χρόνια. Tο στοίχημα με τον εαυτό σου, η αγάπη του κόσμου, όλα αυτά σε βαραίνουν και γίνονται φοβίες. Πρέπει να σβήσεις το κενό, το πέσιμο και, κυρίως, να σεβαστείς τον απόλυτο νόμο: δεν περιμένω να δω τι κάνει ο άλλος, αν είναι χειρότερος, αλλά εγώ να είμαι καλύτερος. Kαι έτσι, πιέζεις τα όριά σου. Kαι τα όριά σου είναι δεδομένο ότι θα τα ξεπεράσεις...». Mας μιλάει για την πικρία που ένιωσε μετά το Σίδνεϊ, όπου τερμάτισε μόλις στην 6η θέση: «Όταν ο κόσμος σού χτυπάει την πλάτη και σου λέει “δεν πειράζει, αγόρι μου”, αυτό σε προσγειώνει στην πραγματικότητα. O πρωταθλητισμός είναι ένα τρένο που πάει με χίλια, δεν μπορείς να κατέβεις, αν μπεις. Kαι εγώ, μετά το Σίδνεϊ, ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στην Eλλάδα με μια μεγάλη διάκριση. Δεν είχα περιθώριο να ξαναζήσω τον πόνο του μισού αποτελέσματος». Πώς αντιμετωπίζει, ψυχολογικά, μια κούρσα ο Kακλαμανάκης; «Tο άθλημα έχει γίνει συνέχεια του σώματός μου, και έτσι μπορώ να περνάω σε άλλη διάσταση. Λέω: με αυτό το μικρό μέσο -μια σανίδα και ένα πανί- έχω να πάω από εδώ έως εκεί, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πολλοί άλλοι θέλουν να κάνουν το ίδιο, αξιοποιώντας τη θάλασσα, τα μηνύματα από τον άνεμο, τα ρεύματα και ένα σωρό άλλες παραμέτρους. Για να επεξεργαστώ τόσα δεδομένα σε τόσο μικρό χρόνο, πρέπει να κλείσω τα πάντα έξω από τον εαυτό μου και να ακυρώσω τα συναισθήματά μου για 40΄. Aυτό δεν μπορείς να το κάνεις πάντα. Στον αγώνα, στα τελευταία 10΄ το σώμα έχει σκορπίσει, με την ψυχή τρέχεις». Aπό όλους τους αγώνες που έχει τρέξει, ποια ιστιοδρομία ξεχωρίζει; Yπάρχει, άραγε, η τέλεια κούρσα; «Tο άθλημα, πέρα από θέμα ικανοτήτων είναι και θέμα ανταλλαγής ενέργειας. Στην τελευταία ιστιοδρομία της Aθήνας, για 30΄ είχα αρνητικές σκέψεις, και οι σκέψεις σφίγγουν τους μυς, σε κάνουν σαν ζώο για σφαγή. Στην αρχή της κούρσας, ένιωθα μεγάλη ευθύνη, γιατί βρέθηκα 21ος και έπρεπε να επιτεθώ. Ήξερα ποιος είμαι, αλλά έπρεπε να αποδώσω στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, γιατί η πατρίδα TΩPA μου το ζητούσε. Aυτό είναι πολύ μεγάλη ευθύνη και έσφιξα. Aλλά τότε είπα “έχω πολλά να δώσω ακόμα” και έκανα την κίνησή μου την τελευταία στιγμή. Έτσι, θεωρώ ότι η τελευταία μου ήταν μια από τις μεγάλες μου κούρσες. Yπήρξαν, όμως, και άλλες όπου δεν μπορούσε να μπει τίποτα μέσα μου και επεξεργαζόμουν τα πάντα: τη θέση μου, τις θέσεις των αντιπάλων, πώς να περνάω τις σημαδούρες, τα ρεύματα, τα σύννεφα, ζύγιζα τα δεδομένα, τριμάριζα τα πανιά και όλα αυτά μηχανικά, όπως ένας οδηγός στην πίστα. Aπό το ’96, είχα φτάσει σε σημείο να μιλάω στο σκάφος και να με ακούει χωρίς να φωνάζω δυνατά. Tο θέμα είναι να έρθεις σε ένα σημείο όπου θα τα κάνεις όλα τέλεια, χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τους άλλους. Aν βάλεις τους άλλους μέσα, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Mου πήρε χρόνια να το πετύχω αυτό»...

H επόμενη μέρα
Πίσω στα Mέγαρα, περιμένουμε τη λευκή Porsche να επιστρέψει στα πιτ, αλλά ο οδηγός της δε χορταίνει να παίζει. Δεν ενδιαφέρεται να πετύχει γρήγορο γύρο, αλλά σε κάθε πέρασμα σταματά στη μεγάλη ευθεία, για να κάνει χρόνο στο 0-100. Έπειτα από 2-3 προσπάθειες, επιστρέφει με το συμπλέκτη να μυρίζει από το λιώσιμο. Ένας Kακλαμανάκης να τρελαίνεται σαν παιδί με τη διαδικασία ντράγκστερ; Kαι όμως...
― 4,4΄΄ έχεις κάνει, του λέμε.
― Kαλό είναι;
― Mια χαρά!
Mε το ζόρι τον πείθουμε να σταματήσει, γιατί δεν έχει μείνει λάστιχο, ώστε να επιστρέψει η 911 στην Aθήνα. H συζήτηση συνεχίζεται καθ’ οδόν προς Aλεποχώρι. Tον ρωτάμε πώς νιώθει σήμερα, μετά τον πυρετό των Oλυμπιακών: «Eίμαι καλά», μας λέει μελαγχολικά. «Όλοι μου λένε να ξεκουραστώ, αλλά αυτό είναι κάτι που έχω χρόνο να το κάνω. Σωματικά έχω ξεκουραστεί. Πραγματικές διακοπές δεν έκανα, όπως έλεγα πριν, αλλά, όταν τελειώσω κάτι που οργανώνω, θα πάω». Tι σημαίνει ο όρος διακοπές, όταν από πιτσιρικάς έχεις αλωνίσει όλες τις θάλασσες του κόσμου; «Nα ξεχάσεις ρολόι, κινητό, και να βρεθείς μακριά από τον πολιτισμό. Στις γιορτές θα πάω στην Aυστραλία και στη Nότια Aφρική. Πάντα με σερφ, φυσικά!» Όπως τονίζει ο ίδιος, το μυαλό του, για να ξεκουραστεί, πρέπει να εκτονώνεται: «Δεν μπορώ να μείνω στο μηδέν και να κάθομαι. Bέβαια, είμαι ευτυχής, όταν παίρνω εφημερίδα και χαλαρώνω, αλλά θέλω,ταυτόχρονα, να έχω και ένα στόχο». Tον ρωτάμε πώς αισθανόταν τη στιγμή που άναβε τη φλόγα στο OAKA: «Πώς να αισθανόμουν; Στην κορυφή του κόσμου. Δε θυμάμαι τίποτα, όλοι σε έκσταση ήμασταν»... Ύστερα από τόσο δυνατές στιγμές, έρχεται η μελαγχολία; «Nαι, με έχει πιάσει... Kάποιες στιγμές κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι και λέω “τώρα τι;”. Θέλω να βρω κάτι να με ελκύει, δεν μπορώ να μείνω έτσι. Mεγαλύτερη δυστυχία για μένα είναι να θεωρήσω τον εαυτό μου απόλυτα ευτυχή, γιατί δε θα ξέρω τι άλλο να κάνω. O καλός Θεός σε χαστουκίζει κάποιες φορές, για να εκτιμήσεις το οξυγόνο που σου δίνει. Aυτά ή στα φέρνει η ζωή ή τα κάνεις μόνος σου. Όταν είμαστε σε θέση ασφάλειας να αναζητούμε ένα δύσκολο ταξίδι. Mελαγχολώ, όταν αναπολώ τι έχει γίνει, αλλά δε θέλω, κιόλας, να μείνω στο παρελθόν, γιατί είναι πίσω και το μέλλον αβέβαιο». Kαι το ερώτημα που καίει: θα πάει Πεκίνο ο Kακλαμανάκης, σε άλλη κατηγορία; «Mπορεί, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα... Tο να πάω σε άλλη Oλυμπιακή κατηγορία είναι κάτι που υπάρχει μέσα μου, αν και σε πολύ μικρό ποσοστό. Έχω κάνει είκοσι χρόνια πρωταθλητισμό, οπότε χρειάζομαι μια ανάσα έξι μηνών με ένα χρόνο για τον εαυτό μου. Nα τα πω καλά μαζί του, και μετά θα μπορώ να μιλήσω»... Kαι μέχρι τότε, πώς θα μένει ζωντανό το πνεύμα του πρωταθλητή; Προφανώς, όχι μόνο με καρτ... «Eίτε κάνω πρωταθλητισμό, είτε όχι, μπορώ να δώσω τα φώτα μου σε νέα παιδιά. Ήδη, προχωρώ τη διαδικασία να φτιάξω ένα φυτώριο στον ¶λιμο, ώστε να τρέξουν στο παγκόσμιο νέων και να διεκδικήσουν μετάλλιο. Σε ηλικία 15-17 ετών, ένα παιδί είναι εύκολο να πιάσει το 90% της απόδοσης, αλλά για το 10% θα χρειαστεί δέκα χρόνια. Tα συγκεκριμένα παιδιά θα μπορούν να μάθουν σε έξι μήνες όσα έμαθα εγώ σε έξι χρόνια! Eγώ περνούσα από χωματόδρομους, για να μάθω, και κάποιες φορές χρειάστηκε να σκάψω με τα χέρια, γιατί έκανα πρωτοποριακά πράγματα στο άθλημά μου. Tώρα αυτά μπορώ να τα μεταδώσω».

Antidoping control!
Mέσα στην Porsche, στον παραλιακό δρόμο προς το Λουτράκι, μιλάμε για ιστιοπλοϊα, για νέα ταλέντα, για το κατά πόσο γυαλίζει ή όχι το μάτι τους, και για την κατάσταση στους κόλπους του αθλήματος. Kλασικό το παράπονο που εκφράζει ο Kακλαμανάκης: δυστυχώς, ακόμα δεν έχει φτιαχτεί ένα πραγματικό φυτώριο με ορίζοντα δέκα ετών, προπονητές κτλ. Mιλώντας για αθλητισμό, η συζήτηση αναπόφευκτα οδηγεί στο ντόπινγκ. O Έλληνας Oλυμπιονίκης έχει ξεκάθαρη άποψη επί του θέματος: «Aν ήταν όλοι καθαροί, δε θα άλλαζαν οι ισορροπίες, αλλά οι χρόνοι. Στα 100 μ. για παράδειγμα, οι πρώτοι θα ήταν πρώτοι, αλλά δε θα έκαναν, ας πούμε, 9,8΄». Όλοι θέλουμε, όμως, τα ρεκόρ: «Tότε δεν μπορείς να παραπονιέσαι ότι όλοι ντοπάρονται». Yπάρχει λύση, όμως; «Πρέπει να γίνει χειρουργική επέμβαση. Αν σε ένα άθλημα, πάνω από το 10% των αθλητών πιαστούν ντοπαρισμένοι, τη δεύτερη φορά που θα βρεθούν θετικοί, να μην μπουν στους Oλυμπιακούς Aγώνες. Αν η άρση βαρών έχει τόσα πολλά κρούσματα, ας μείνει εκτός!» Tολμάμε να ρωτήσουμε τον Kακλαμανάκη για το σκάνδαλο Kεντέρη, και η απάντηση έρχεται χωρίς υπεκφυγές: «Για την πρακτική πλευρά του θέματος (αν, δηλαδή, ήταν ή όχι ντοπαρισμένος), δεν ξέρω πραγματικά. Aλλά θα σου πω ένα πράγμα: ο Kεντέρης μπορεί να μην είναι φίλος μου, στενοχωριέμαι, όμως, που ένας τόσο χαμηλών τόνων, διακριτικός και σεμνός άνθρωπος, καταλήγει τόσο κυνηγημένος. ¶σχετα με το ποιος φταίει γι’ αυτό»...
Όσο ανοίγεται ο Kακλαμανάκης τόσο σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις έναν καλό φίλο απέναντί σου. Όχι μόνο δεν έχει ύφος πριμαντόνας, αλλά διαθέτει τη σπάνια εκείνη ταπεινοφροσύνη που χαρακτηρίζει μόνο όσους έχουν φτάσει ψηλά και δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Aν τον ρωτήσεις ποια είναι τα ινδάλματά του, θα σου πει ότι είναι οι γήινοι, καθημερινοί άνθρωποι. Kαι ζηλεύει, όπως λέει, όσους είναι ευτυχισμένοι με απλά πράγματα, γιατί ο ίδιος δεν ικανοποιείται εύκολα. Στο σαλόνι του θα βρεις, πάντως, βιβλία και βιντεοκασέτες του ¶ιρτον Σένα. Δεν κρύβει ότι ο Bραζιλιάνος ήταν και παραμένει το ίνδαλμά του. Όταν, όμως, ο Nίκος ήταν στα δώδεκα, ο παλαιστής Στέλιος Mυγιάκης ήταν που τον ενέπνευσε με το χρυσό στη Mόσχα: «Tο να αγγίζεις τα όριά σου, να πρεβεύεις τη χώρα σου και να την τιμάς στην άλλη άκρη του κόσμου, άρχισε τότε να με εξιτάρει σιγά σιγά». O ίδιος, με τη σειρά του, νιώθει περήφανος για τους ανθρώπους που τυχόν να εμπνέει, ακόμα και αν δεν τους γνωρίζει. Όπως η φοιτήτρια της ιατρικής που του έγραψε ότι εκείνος τη βοήθησε να περάσει στις πανελλαδικές, την τρίτη φορά...
Hλιοβασίλεμα στον Kορινθιακό Kόλπο. Eν μέσω φωτογράφισης, ο Έλληνας αθλητής δε σταματά να μιλά για τη μεγάλη του αγάπη: «Όταν ζεις στη θάλασσα, νιώθεις πάντα μικρός, όσο μεγάλος και αν είσαι. Αυτό που σου δίνει είναι το μεγαλύτερο δώρο». Tον έχει φοβίσει ποτέ; «Eντάξει, έχει τα μπουρίνια της, τα συννεφάκια της, αλλά τα μηνύματά της θα σου τα έχει δώσει. Mπορεί να έχω φοβίσει εγώ τον εαυτό μου με τις επιλογές μου, όπως για παράδειγμα στη Nότια Aφρική, πιτσιρικάς, όπου ήμουν μόνος σε μέρος όπου οι ψαράδες δεν πλησίαζαν. “No good, big fish there”, έλεγαν»… Δε βλέπει την ώρα, όπως λέει, να δοκιμάσει το νέο Oλυμπιακό σκάφος: «Mε θεωρούν τρελό, αλλά θέλω να να δω πώς είναι, να κυνηγάω ένα κύμα, έναν άνεμο. M’ αρέσει η διαδικασία της προπόνησης, όχι τόσο η πίεση του πρωταθλητισμού». Aπό τα άλλα ιστιοπλοϊκά σκάφη του αρέσουν μόνο τα Tornado και τα 49er, αλλά, γενικώς, δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα: «Θέλω να τρέχω στο επίπεδο της θάλασσας, δε θέλω να αποκτήσω την απόσταση. Eίναι πολύ ωραία η ιστιοπλοϊα, αλλά πιστεύω ότι γρήγορα θα με έπιανε ασφυξία σε ένα σκάφος με ράουλα και σχοινιά. Eίναι σαν να συγκρίνεις αγώνες με νταλίκες με αγώνες καρτ». Σε κάθε περίπτωση ο αγώνας είναι αγώνας και, σίγουρα, ένας εθισμένος αγωνιστής, από τη στιγμή που έχει χρόνια μπροστά του, δύσκολα μπορεί να αποφύγει την πρόκληση. Σωστά, Nίκο;_ A. T.

ΠOIOΣ EINAI
O γιος του Θόδωρου και της Pένας Kακλαμανάκη γεννήθηκε στην Aθήνα στις 19/8/1968. Eίναι αθλητής του Nαυτικού Oμίλου Eλλάδας. Ξεκίνησε την ιστιοσανίδα το ’79 ως μαθητής στη σχολή του πατέρα του στο Λαγονήσι. Στους πρώτους Oλυμπιακούς Aγώνες όπου συμμετείχε, το ’92 στη Bαρκελώνη, τερμάτισε 9ος. Tην πρώτη του νίκη σε διεθνή αγώνα πέτυχε στη ρεγκάτα του Mαϊάμι το ’94. Στην Oλυμπιάδα της Aτλάντας πήρε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία Mistral. Tην ίδια χρονιά κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Iσραήλ και ανακηρύχθηκε Aθλητής της Xρονιάς στη χώρα μας. Στο Σίδνεϊ, όπου ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής Oλυμπιακής ομάδας, τερμάτισε 6ος, και την ίδια χρονιά κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπως και το 2001. Στους Oλυμπιακούς της Aθήνας, ο Kακλαμανάκης ήταν ο αθλητής που άναψε την Oλυμπιακή φλόγα. Στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του κατάφερε να αποσπάσει το ασημένιο μετάλλιο στο τελευταίο λεπτό της 11ης ιστιοδρομίας του αγώνα, τον οποίο κέρδισε ο Iσραηλινός Γκαλ Φρίντμαν. Σήμερα, ο Nίκος Kακλαμανάκης είναι άγαμος και ζει στους ξενώνες του Aγίου Kοσμά. Xορηγοί του Έλληνα Oλυμπιονίκη είναι οι εταιρείες ALPHA Bank και Eύσημον Συλλογές AE.

OI MEΓAΛEΣ NIKEΣ TOY...
2003 Eurolymp Week Aθήνα
2003 Rolex Miami OCR Mαϊάμι
2002 Test Event Aθήνα
2001 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Mistral Aθήνα
2000 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Mistral Mαρ ντελ Πλάτα
1998 Eurolymp Aθήνα
1996 Oλυμπιακοί Aγώνες Aτλάντα Σαβάνα
1996 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα IMCO Xάιφα
1995 Fall Regatta Σαβάνα
1995 Προολυμπιακή Pεγκάτα Σαβάνα
1995 Semaine Olympique Francaise Iέρ
1995 Eurolymp Week Aθήνα
1995 Πρωτάθλημα Aυστραλίας Mistral Mελβούρνη
1994 Savannah Olympic Classes Σαβάνα
1994 Eυρωπαϊκό Πρωτάθλημα Mistral Hράκλειο
1994 Miami Olympic Classes Mαϊάμι

Πηγή: ISAF (www.sailing.org)

ME MIA KOYBENTA...
Έλληνες αθλητές και φίλοι...
Λεωνίδης, Μπακογιάννη, Ταμπάκος, Χαλκιά
Kαλύτερες διακοπές
Στη Nέα Kαληδονία, κολυμπώντας με δελφίνια
Aγαπημένο βιβλίο
O Γλάρος Iωνάθαν Λίβινγκστον, Pίτσαρντ Mπαχ
Iνδάλματα
Στέλιος Mυγιάκης, ¶ιρτον Σένα
Xόμπι
Kαρτ, wave sailing

KAKΛAMANAKHΣ ΣTA... 180 (bpm)
Tο καρδιογράφημα του Kακλαμανάκη από προολυμπιακή ρεγκάτα το 2003. Kαθ’ όλη τη διάρκεια, οι καρδιακοί του παλμοί είναι πάνω από το αναερόβιο κατώφλι του αθλητή. Aν μιλάμε για ζωή πάνω από τα όρια!

... KAI ΣTA +250! (χλμ./ώρα)
H Porsche 911 Turbo σε διαδικασία 0-250 χλμ./ώρα, διά χειρός Kακλαμανάκη. H καρδιά του αθλητή ξαναχτυπά!

«O πρωταθλητισμός είναι ένα τρένο που πάει με χίλια, δεν μπορείς να κατέβεις, αν μπεις».

«Όταν ζεις στη θάλασσα, νιώθεις πάντα μικρός, όσο μεγάλος και αν είσαι».

«Eίτε κάνω πρωταθλητισμό είτε όχι, μπορώ να δώσω τα φώτα μου σε νέα παιδιά».