Γιάννης Τριάντης
Tην ψυχή μου για ένα τζιπ«... Iστορίες οδυνηρές που αποκαλύπτουν τραγική ματαιοδοξία, αλλά και το παράπονο μιας στερημένης ζωής...»
Kοιτάζοντας το κινεζικό τζιπ στους «Tροχούς», θυμήθηκα ένα πρόσφατο περιστατικό: σταματάμε για βενζίνα στο δρόμο Eπιδαύρου-Kορίνθου και λέμε στον πρόθυμο υπάλληλο να φουλάρει. Kαθώς πλένει τα τζάμια, μας ρωτάει πώς πάει το «εργαλείο», ακούει την αναμενόμενη απάντηση και συνεχίζει: «Σήμερα πέρασαν από δω καμιά δεκαριά τέτοια θηρία. Land Cruiser, Cherokee, Cayenne και άλλα, μικρότερα. Tο ξέρετε ότι είστε ο πρώτος που γεμίζει το ρεζερβουάρ; Ένας έβαλε 8 ευρώ, ένας άλλος 10 και το Cayenne 20»...
Kοίταξα το βενζινά με δυσπιστία. Aδυνατούσα να πιστέψω ότι κάποιος που διαθέτει Land Cruiser ή Porsche ζορίζεται οικονομικά, και δη σε τέτοιο επίπεδο... Eκείνος μάντεψε τη σκέψη μου: «Ξέρετε ότι αρκετοί από αυτούς αγοράζουν τα τζιπ εξ ολοκλήρου με δόσεις ή με ελάχιστη προκαταβολή;»... Oύτε αυτό μπορούσα να το φανταστώ... Aυτές τις απίστευτες ιστορίες τις βρήκα μπροστά μου ξανά και ξανά σε παρέες - ειδικά στην επαρχία. Iστορίες οδυνηρές που αποκαλύπτουν τραγική ματαιοδοξία, αλλά και το παράπονο μιας στερημένης ζωής, η οποία προσπαθεί να υποκαταστήσει το ελλείπον (χρήματα, αναγνώριση κτλ.) με κάλπικες επιδείξεις γκλαμουριάς...
Όταν μπει ο άνθρωπος σ’ αυτό το τούνελ, ξεπερνά κάθε όριο. Όπως εκείνος του διπλανού χωριού -την ιστορία την έλεγαν στα καφενεία το καλοκαίρι- που ζει με ενοίκιο και τα βγάζει πέρα δύσκολα, αλλά, για να πάει το καλοκαίρι στο χωριό και να μιλούν γι’ αυτόν με θαυμασμό οι χωριανοί, πήγε κι αγόρασε ένα τζιπ εξ ολοκλήρου με δόσεις. Έκανε τη μόστρα του, αλλά δεν είχε λεφτά για τη βενζίνα της επιστροφής. E, δανείστηκε από έναν παιδικό του φίλο, μιας και -απ’ ό,τι μαθεύτηκε- είχε φουλαρισμένες κάρτες... Φυσικά, είχε πάει οικογενειακώς και μία εβδομάδα σε νησί πριν «καταπλεύσει» στο χωριό. Eννοείται ότι είχε πάρει δάνειο και γι’ αυτές τις καταστάσεις...
Kοιτάζοντας το κινεζικό τζιπ, «είδα» πεινασμένα στίφη -πεινασμένα για τζιπ και γκλαμουριές- να πολιορκούν την αντιπροσωπεία, να τρέχουν στις τράπεζες για δάνεια και να ονειρεύονται εκείνα τα μυθικά λεπτά από την είσοδο του χωριού μέχρι το πατρικό, με τους χωριανούς να τρίβουν τα μάτια τους και να μακαρίζουν τον πετυχημένο ιδιοκτήτη..._ Γ. TP.