Γιάννης Ευσταθιάδης
«Play it again, Sam»«... Ένας μελωδικός χαμαιλέων που σαγήνευσε με μπλουζ, λίκνισε με βαλς, χόρεψε ταγκό, προσαρμόστηκε ιδανικά στους λάτιν ρυθμούς...»
Έτσι καθώς σκοπεύω να αποχαιρετήσω ένα μουσικό, φίλο απ’ τα παλιά, νομίζω πως ταιριάζει ο τίτλος που παραπέμπει στο μουσικό θέμα της «Casablanca», γιατί τι καλύτερο να αποχαιρετήσεις ένα συνθέτη με μουσική, και μάλιστα υποβλητικά μελωδική, που επαναφέρει μνήμες;
Παράλληλα, αυτός ο τίτλος δηλώνει επανάληψη κι έχω την πρόθεση να επαναλάβω αποσπάσματα ενός παλαιότερου κειμένου μου, που γράφτηκε για να τιμήσει το Γιώργο Μουζάκη εν ζωή και που -φευ!- ταιριάζει και σαν επιτάφιος αποχαιρετισμός.
Πολυμήχανος μουσικός -Οδυσσέας της μελωδίας-, κατάφερνε πάντα υποδορίως να κάνει μουσικές ενέσεις στο υποσυνείδητο των Ελλήνων για πολλές δεκαετίες.
Αποτελεί σπάνια περίπτωση συνθέτη, που τα τραγούδια του καθιέρωσαν αγαπημένες μελωδίες και όχι το όνομα του δημιουργού τους. Τραγουδήθηκαν πολύ, χωρίς αυτοί που τα τραγουδούσαν να ξέρουν ποιος τα υπογράφει. Ένιωθες (και νιώθεις) πως κάθε τραγούδι του υπήρχε εκεί, χωρίς χρονολογία σύνθεσης, και θα συνεχίσει να υπάρχει σαν έργο ανωνύμου.
Δεν εξέδωσε «προσωπικούς» δίσκους, δεν ευτύχησε να κάνει δίσκους «πλατινένιους» -γιατί ακόμα δεν είχαν επινοηθεί τα παιχνίδια τού marketing-, αλλά, παρ’ όλα αυτά, αφειδώς εισέπραξε το χρυσάφι τής από στόμα σε στόμα λαϊκής αποδοχής.
Συνθέτης του συρμού; Όμως αυτός ο «συρμός» αποδεικνύει την τεράστια ικανότητά του να προσαρμόζεται στα μουσικά και τα ρυθμικά κελεύσματα της εποχής.
Ένας μελωδικός χαμαιλέων που σαγήνευσε με μπλουζ, λίκνισε με βαλς, χόρεψε ταγκό, προσαρμόστηκε ιδανικά στους λάτιν ρυθμούς (τι σάμπες, τι μάμπο, τι φοβερά μπαγιό!), ακούμπησε με έμπνευση τα λαϊκά και υπέγραψε μερικά θαυμαστά αρχοντορεμπέτικα.
Συνθέτης ψυχαγωγικής μουσικής; Όμως, αυτή η ψυχαγωγική διάσταση ιδανικά γαλβάνισε την ανερχόμενη αστική τάξη του μεταπολέμου, τη λίκνισε μελωδικά, τη χόρεψε ρυθμικά και συνόδεψε τους έρωτές της.
Δε μνημονεύεται συχνά, ανθολογείται σπανίως, γιατί μόνος του προτίμησε ένα απλό ιδίωμα, αυτό που -περιφρονητικά- κάποιοι ονομάζουν «ελαφρό τραγούδι», κομίζοντας, όμως, σ’ αυτήν την ελαφρότητα εντιμότητα, ειλικρίνεια και, κυρίως, πληθωρική μελωδικότητα.
Δεν αξιώθηκε να μπει σε αρχαία θέατρα, αλλά τα γεμάτα γήπεδα τραγούδησαν με ζεστή καρδιά την πράσινη μελωδία του.
Έφυγε με μαλλιά όχι πια γκρίζα, αλλά κατάλευκα, καθώς η μοναχική του τρομπέτα έπαιζε -σαν τελευταίο χαιρετισμό- ένα σιωπητήριο._ Γ. E.