Θέμος Αναστασιάδης
Βύρων, να ’σουν εδώ για το βουμ-βουμ-βουμ«... Ναι. ΤΡIΑ-ΚΟ-ΣΙΑ! Να το δεις στο κοντέρ και να μην το πιστεύεις...»
Πήρα το γιο μου το Βύρωνα αγκαλιά και, ενώ μου τραβούσε τα μαλλιά, τα αυτιά και τα γυαλιά, του ’λεγα νοερά ένα παραμύθι. Δεν είχε πριγκιπόπουλα και καουμπόηδες, ούτε πειρατές και... στριπτιζέζ (ακόμη είναι δέκα μηνών). Είχε αυτοκίνητα, μηχανές, επιταχύνσεις και τελικές. Είχε τον παππού του το Βύρωνα, που πριν από... ολίγες δεκαετίες με ανέβαζε τέτοια εποχή στη Θεσσαλονίκη, πρωτοετή φοιτητή, δεκαεπτά χρονών παιδί. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν η... σμαραγδί 520 που, σαν υπερηχητικό, για εκείνη την εποχή, έπιανε τα 180, ακόμη και τα 200 στις ευθείες της Λάρισας και της Κατερίνης, γεμίζοντάς με με ολοκληρωμένα συναισθήματα. Έτσι, φέτος που είπαμε να κάνουμε μ’ ένα φίλο μια επετειακή ανάβαση στη Θεσσαλονίκη, «τιμής ένεκεν» για τα φοιτητικά χρόνια, σκεπτόμουν τι ανάλογα συναισθήματα θα ’χε ο δικός μου πατέρας, αν ήταν ακόμη εδώ, καθώς τα 300 τόσα άλογα της 740 (της αντιπροσωπείας) μας έφταναν στον κόφτη των 250 χλμ. ανά πάσα στιγμή. Στο πι και φι! Βύρων(α), θα ’θελα να ’σουν μαζί. Κι όχι μόνο στην 740, αλλά και στη διπλανή. Ακούστε, τώρα, περίεργο ζευγάρι. Ο συνταξιδιώτης μου οδηγούσε την καινούργια Corvette που πιάνει και τα 300, άμα λάχει να εμφανισθεί καμιά Ferrari στα πέριξ. Ναι. ΤΡIΑ-ΚΟ-ΣΙΑ! Να το δεις στο κοντέρ και να μην το πιστεύεις. Κι όλα αυτά, με μια μαγική υπερδύναμη κάτω απ’ το καπό, που, λόγω ροπής και 400 ίππων, σε κάνει οδηγάρα, θες δε θες. Έτσι, στη διαδρομή αλλάζαμε. Όποιος είχε κέφια έπαιρνε την Corvette και... εξαφανιζόταν. Υπέροχος θόρυβος, απρόσμενα καλή οδική συμπεριφορά και γνήσιο αμερικανικό στιλ. Κι άμα κουραζόσουν, γύριζες στην 740, που, αν θες, ταξιδεύει με 220..., χωρίς να... ακούς απολύτως τίποτα. Δύο τόσο διαφορετικοί, αλλά εξίσου υπέροχοι κόσμοι. Μόνο που, όταν φτάναμε εκεί, στην Ιθάκη των φοιτητικών μας χρόνων, όλα ήταν τόσο ξένα, όσο άσχετο μπορεί να ’ναι ένα Fiat 127 του ’78 με μια 612 Scaglietti! Έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ευτυχείς που ’χαμε να κάνουμε άλλα τόσα χιλιόμετρα. Αυτό ήταν το παραμύθι που είπα στο αγόρι μου, που εξακολουθούσε να μου τραβάει τα γυαλιά και τα μαλλιά, γιατί... έδειχνε τη στράτα του μουγκρίζοντας «βουμ-βουμ-βουμ!». Α, σίγουρα το ’χει στο DNA του. Μακάρι να σουν, Βύρων(α), εδώ._ Θ. A.