4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Αποστολή - Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, 13ος γύρος, Ράλλυ Ιαπωνίας

  • Στη μνήμη του Μάικλ -Beef- Παρκ...

  • Πέτερ, γιατί δεν πρόσεχες, παιδί μου;

  • Τα είδε όλα ο Ιάπωνας τενίστας στο σεϊκντάουν με τον Χάρι!

  • JWRC!

  • Sushi όχι. Αλλά Katsu-don άφθονο στο ράλλυ (σ.σ.: ρύζι με χοιρινό ψητό σε σάλτσα σόγιας).

  • To Kyudo θέλει μεγάλη αυτοσυγκέντρωση. Όπως τα ράλλυ!

  • Ευτυχώς, είχαμε χάρτη...

  • Βαρετός ο αγώνας; Μέχρι το δεύτερο σκέλος, ίσως. Την Κυριακή, όμως...

  • Το δικό μας ταξιδιωτικό εργαλείο στο Χοκάιντο. Τελικά, οι διαδρομές του αγώνα αποδείχθηκαν παιχνιδάκι για το «εργοστασιακό» Legacy.

Rally (made in) Japan!

Τι είδαμε στο Χοκάιντο; Τον Λεμπ πρωταθλητή, τον Γκρένχολμ νικητή και τον Σόλμπεργκ σε χαρακίρι...

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: REPORTER IMAGES-MANRICO MARTELLA, A.T., McKLEIN

ΑΘΗΝΑ-Φρανκφούρτη-Τόκιο χωρίς ανάσα και στα γρήγορα μετάβαση από το αεροδρόμιο Ναρίτα στο Χανέντα (περίπου μιάμιση ώρα με το λεωφορείο), για την εσωτερική πτήση της JAL. Σε 24 ώρες συνολικά, να ’μαστε στο Ομπιχίρο. Πρόκειται για μια μοντέρνα πόλη 175.000 κατοίκων, χτισμένη στα νότια του νησιού Χοκάιντο, η οποία από πέρυσι έχει βγει από την ανωνυμία, καθότι οικοδέσποινα του Pάλλυ Ιαπωνίας. Η διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι το κέντρο, περίπου 25 χλμ., είναι καταπράσινη. Κάτι σαν το Κεμπέκ του Καναδά, δηλαδή. Παρέα με το Μανρίκο Μαρτέλα, το φωτογράφο της Reporter Images, έχουμε επιβιβαστεί ήδη στο 2λιτρο Legacy στέισον με τα εργοστασιακά χρώματα (ευγενική παραχώρηση της Subaru, έπειτα από επαφή της ελληνικής αντιπροσωπείας), κάτι για το οποίο δεν ήμασταν σίγουροι αναχωρώντας από την Ελλάδα. Τα διεθνή διπλώματα των χωρών μελών της ΕΕ, βλέπετε, δεν αναγνωρίζονται στην Ιαπωνία. Πάλι καλά που πέσαμε σε ευέλικτο Ιάπωνα, που, προφανώς, είχε αντιμετωπίσει το ίδιο κόλλημα με άλλους Ευρωπαίους συναδέλφους: «Iφ δε πολίς στοπ, ιου χεβ πλόμπλεμ, σελ».
«ΟΚ, νο πλόμπλεμ». Φέρε εδώ τη Σουμπαράρα!
Το ξενοδοχείο μας, το Northland, βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το γυάλινο Tokachi Plaza, που στεγάζει την έδρα του αγώνα. Η πόλη είναι πεντακάθαρη, με εντελώς αμερικανική ρυμοτομία κι ελάχιστη κίνηση. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Όσο για την παρουσία της αστυνομίας; Απόλυτα διακριτική.
Η Πέμπτη είναι η μέρα του σεϊκντάουν. Η χωμάτινη διαδρομή των 5,7 χλμ. ξεκινά και καταλήγει στο ένα και μοναδικό σέρβις παρκ του αγώνα, που βρίσκεται στο Κίτα Αϊκόκου, στα νότια προάστια του Ομπιχίρο. Εκεί είναι και ο τερματισμός του αγώνα. Στις οκτώ το πρωί, ενώ τα WRC σηκώνουν σύννεφα σκόνης, οι Ιάπωνες θεατές μπουκάρουν σαν στρατιωτάκια στο σέρβις και «πυροβολούν» αδιάκοπα ό,τι βλέπουν με τις ψηφιακές τους μηχανές. Δύο χιλιάρικα γεν η είσοδος εδώ, επτά-οκτώ σε κάθε ειδική, δέκα χιλιάρικα πακέτο το σκέλος με το λεωφορείο. Οι μισοί είναι ντυμένοι στα μπλε και οι άλλοι μισοί στα κόκκινα, ενώ δε λείπουν και οι οπαδοί της Peugeot και της Citroen! Όπως θα καταλάβουμε τις επόμενες ημέρες, η Ευρώπη είναι μόδα σ’ αυτήν τη χώρα... Ωστόσο, οι άντρες με τα μπλε της Subaru έχουν την τιμητική τους εδώ και όλοι στις τέντες, από τον Λάπγουορθ μέχρι το μάγειρα, δηλώνουν έτοιμοι να πάρουν τον αγώνα αυτό στην έδρα τους. «Πιστεύω ότι μπορώ να παλέψω για τη νίκη» λέει και ο Σόλμπεργκ, ενώ στο στρατόπεδο της Citroen κρατούν χαμηλούς τόνους, με πρώτο τον Λεμπ. «Το μυαλό μου είναι στο πρωτάθλημα» λέει ο Γάλλος. Όσο για το στρατόπεδο της Peugeot; Η θλίψη δεν έχει φύγει ακόμη για το χαμό του Μάικλ Παρκ στην Ουαλία και όλοι φορούν μαύρα περιβραχιόνια προς τιμήν του. «Ήταν μεγάλο σοκ, γιατί ήταν πολύ καλός μου φίλος» θα μας πει ο Ραουτιάινεν, για να προσθέσει: «Όμως, δεν αλλάζουν και πολλά. Πάντα ήξερα ότι είναι επικίνδυνο το άθλημα».
Το σέρβις παρκ δε διαφέρει από τα υπόλοιπα του παγκόσμιου πρωταθλήματος, διαθέτει, όμως, το καλύτερο rally village, ακριβώς στα πρότυπα που εδώ και μερικά χρόνια εμπνεύστηκε ο Aντώνιος Αργυρόπουλος, ο δικός μας άνθρωπος στην ISC. «Το είδες; Σου άρεσε;» θα μας ρωτάει το ίδιο βράδυ, όταν βρεθούμε στον κεντρικότερο δρόμο του Ομπιχίρο, για να δούμε την τελετή εκκίνησης, ανάμεσα σε χιλιάδες Γιαπωνέζους κάθε ηλικίας. Αν δεν ήταν 55.000, όπως έλεγε το δελτίο Τύπου, ήταν πάντως πολλοί! Μέχρι στιγμής, όλα μας αρέσουν στην Ιαπωνία και, προπάντων, η απίστευτη ευγένεια των ντόπιων - και όχι μόνο των ελάχιστων που μιλούν αγγλικά. Αυτό είναι και το μόνο μας πρόβλημα: ένας τοίχος ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ αυτούς, από πλευράς συνεννόησης. Ανάμεσα στις εμπειρίες της πρώτης μας ημέρας δε θα ξεχάσουμε και την επίσκεψη στη σχολή Kyudo, της παραδοσιακής τοξοβολίας, μαζί με το Χίρβονεν. Θα άξιζε ολόκληρο άρθρο η ατμόσφαιρα εδώ...

Βόρεια του Ομπιχίρο...
... εκεί όπου είναι συγκεντρωμένες οι ειδικές της πρώτης και της δεύτερης ημέρας. Στα 80-100 χλμ. βόρεια, συγκεκριμένα, βρίσκονται όλες οι «μπούκλες» του 1ου και του 2ου σκέλους, ενός αγώνα που εξαρχής σχεδιάστηκε σύμφωνα με τα σύγχρονα πρότυπα του Παγκοσμίου. Είτε μας αρέσει είτε όχι.
Πριν βρεθούμε στο Χοκάιντο, όλοι οι ξένοι συνάδελφοι που βρέθηκαν εκεί πέρυσι μας έλεγαν ότι δεν έχει ιδιαίτερο χρώμα. Στ’ αλήθεια, δεν ισχύει αυτό. Πέρα από τις απίστευτες αποχρώσεις του πράσινου στην περιοχή, υπάρχει και ο ντόπιος πληθυσμός, που δίνει ιδιαίτερο χαρακτήρα στον αγώνα. Εντάξει, μην περιμένετε να δείτε Σαμουράι και γκέισες με τις παραδοσιακές τους στολές (μήπως έχει τσολιαδάκια το Ακρόπολις;), ούτε περίτεχνες παγόδες στην περιοχή, αλλά σίγουρα εδώ παίρνεις μια γεύση από Χοκάιντο, το οποίο, σημειωτέον, είναι άλλη χώρα από εκείνη πέριξ του Τόκιο, του Κιότο και της Οζάκα. Υπάρχουν, βέβαια, οι εθισμένοι στα ράλλυ, οι οργανωμένοι σε γκρουπ από τους δύο ντόπιους κατασκευαστές, υπάρχουν όμως και οι απλοί θεατές, που περίμεναν πώς και πώς να δουν τους παγκόσμιους ή τους τοπικούς ήρωες. ¶σχετα αν δεν ξέρουν τι σημαίνουν τα αρχικά WRC...
Στην περιοχή του Ρικουμπέτσου, ερχόμαστε σε επαφή για πρώτη φορά με τα ιαπωνικά χώματα, που θα αποδειχθούν πολύ «πονηρά». Μαλακά αρχικά, όσο και γλιστερά, αποτελούν παγίδα για όσους περνούν πρώτοι, ενώ στο δεύτερο πέρασμα σκάβονται, σε σημείο να βρίσκουν κάτω τα αυτοκίνητα. Διόλου τυχαία, ο Λεμπ -που ξεκινά πρώτος- τα βρίσκει σκούρα στην πρώτη «μπούκλα». Δεν έχουμε ξαναδεί το Γάλλο να πηγαίνει τόσο με τ’ ανάποδα κι αυτό λέει κάτι. Ούτε τον Γκρένχολμ να γλιτώνει στο παρά πέντε την κουτρουβάλα, μπροστά στα μάτια μας! «Με το καλημέρα», την έκπληξη κάνει ο ¶τκινσον, που ξεκινά 13ος, πατά στα καθαρά και τίθεται επικεφαλής σε έναν αγώνα που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον (τέταρτη φορά συμμετέχει). Μέχρι το τέλος του σκέλους, θα μείνει 4ος, βέβαια, καθώς ο Σόλμπεργκ (σε μεγάλη φόρμα ο ίδιος, το Impreza και τα Pirelli) θα περάσει μπροστά, ακολουθούμενος από τους Λεμπ και Γκρένχολμ. Σημαντικές εγκαταλείψεις δεν υπάρχουν, ευτυχώς, αλλά όλοι έχουν τα προβλήματά τους, με σκασμένα ή φθαρμένα ελαστικά, αλλά και με την ομίχλη στο δεύτερο πέρασμα από την 50άρα ειδική Νο 7 με το περίεργο... ονοματεπώνυμο (Κουνέιουα-Νιουέο). Το δικό μας πρόβλημα; Έχει νυχτώσει για τα καλά και ακόμη είμαστε μέσα στην ε.δ. 8. Καλά μεσάνυχτα θα τελειώσουμε από το γραφείο Τύπου (για να στείλουμε φωτογραφίες και κείμενα στο rally.gr), αλλά χαλάλι. Πόσα χρόνια είχαμε, αλήθεια, να δούμε αναψοκοκκινισμένους δίσκους να αφήνουν σπίθες μέσα στη νύχτα;

Όνειρα και εφιάλτες...
Η δεύτερη μέρα κυλά ήρεμα -φαινομενικά τουλάχιστον- από αγωνιστικής πλευράς. Και πώς να μην κυλήσει, αφού αποτελείται από τέσσερα αθώα ράλλυ σπριντ, με δύο ανεφοδιασμούς κι ένα σέρβις να μεσολαβούν. Τέρμα οι μεγάλες ειδικές σήμερα: η μικρότερη είναι 2,7 χλμ. και η μεγαλύτερη μόλις 16,2. Χαμηλή νέφωση και βροχή (όχι τόσο ψιλή πάντα) μας συνοδεύουν όλη μέρα, ενώ τρέχουμε από τη μια ειδική στην άλλη. Ο κόσμος είναι περισσότερος και πάντα άψογα οργανωμένος - για να μην πούμε μαντρωμένος. Όλοι μετακινούνται με λεωφορειάκια, κρατούν σημαιάκια, βάφουν τα πρόσωπά τους με τα λογότυπα της Subaru και της Mitsubishi και είναι υπάκουοι όσο κανένας λαός του WRC στους λίγους κριτές των ειδικών. Στις απλές, στήνονται πανηγύρια ολόκληρα, με πάγκους, δημοτικές μπάντες και μικροφωνικές εγκαταστάσεις. Εμείς συμμετέχουμε ευχαρίστως και απαθανατίζουμε μικροστιγμές αδιακρίτως. Τι ευγενικοί άνθρωποι, αλήθεια! Μέχρι και υποκλίσεις μας κάνουν, όταν περνάμε με το μπλε Legacy...
Στη «μάχη» της κορυφής, ο Γκρένχολμ επιτίθεται και περνά 2ος τον Λεμπ, που δυσκολεύεται -όπως λέει- να κρατήσει την Xsara στο δρόμο. Ο Γκάλι περνά τους ¶τκινσον και Ροβάνπερα, ενώ ο Σόλμπεργκ διατηρείται επικεφαλής με ασφάλεια μισού λεπτού, παρ’ ότι έχει βγει δύο, τρεις φορές. Όλοι τους παραπονούνται για τη γλίστρα το πρωί και για τα απύθμενα λούκια στις ειδικές μετά το σέρβις, οι οποίες, σημειωτέον, σε κάποια τμήματά τους χρησιμοποιούνται για τρίτη και τέταρτη φορά! Όσο οδηγείς μέσα σ’ αυτά, ΟΚ. Αν ξεκολλήσεις, χάθηκες...
Το τρίτο σκέλος είναι μινιατούρα, περιλαμβάνοντας μόλις 86 χλμ. ειδικών: δύο επαναλαμβανόμενες στα βορειοδυτικά του Ομπιχίρο, σε σχήμα λάσου, με εμβόλιμη την υπερειδική του Σατσουνάι, στα περίχωρα της πόλης. Ο καιρός έχει ανοίξει, η Subaru κυριαρχεί ύστερα από πολύ καιρό, και μάλιστα στο σπίτι της, οπότε η ατμόσφαιρα είναι πανηγυρική. Στα ράλλυ, όμως, μη θεωρείς ποτέ κάτι αυτονόητο. Χαλαρός οδηγεί ο Σόλμπεργκ από το πρωί, «με το βλέμμα στα σπλιτ των άλλων»; Δώσ’ του μια κοτρόνα 21 κιλών παρακαλώ (τη ζύγισαν οι απίστευτοι Ιάπωνες;), στην προτελευταία ειδική. Σμπαράλια το σύστημα διεύθυνσης του Impreza, σμπαράλια και η ψυχολογία του Νορβηγού στο αεροπλάνο της επιστροφής, όταν θα τον δούμε να κάθεται δίπλα δίπλα με τ’ αφεντικό του, -call me David- κ. Ρίτσαρντς. Να, που το αθώο -μέχρι χθες- ιαπωνικό ράλλυ δίνει σε όλους μας ένα δραματικό επίλογο. Μαζί με έναν τίτλο -πώς θα γινόταν αλλιώς;- στον Λεμπ, αλλά και μια λύτρωση στον Γκρένχολμ, στον Νικολά και σ’ όλα τα γκαρσόν της Peugeot, μετά το κακό που τους βρήκε στην Ουαλία. «Για τον Μάικλ -Beef- Παρκ, ρε γαμώτο», έμοιαζε να μονολογεί στο βάθρο ο ψηλέας, σοβαρός και συγκρατημένος όσο ποτέ. Τον οποίο πρώτος πρώτος υποδέχθηκε ο Μάλκολμ Ουίλσον στο τελευταίο σέρβις. Το είδαμε κι αυτό, αλλά δεν ξέραμε τότε ότι είχαν πέσει ήδη οι υπογραφές του ψηλέα με τη Ford, ενώ ο κόσμος βούιζε ότι θα έτρεχε μαζί με τον Λεμπ με ημιεργοστασιακές Xsara... Σ’ εμάς, στο τέλος του αγώνα, αρκέστηκε να πει: «Σίγουρα, θα τρέξω του χρόνου, το θέμα είναι να διαλέξω μια από τις προτάσεις που έχω». Να ’σαι καλά, Μάρκους, σε χρειαζόμαστε. Όσο για τον πανάξιο -και επισήμως- πρωταθλητή, κ. Λεμπ; Χαλάλι τα πανηγύρια στο τέλος με τον Φρεκλέν, τη Σεβερίν και τον Ελενά, που φορούσε γιαπωνέζικο μαντίλι στο μέτωπο. Χαλάλι και για τη Citroen, που φαίνεται να παραμένει στο WRC, με ένα διάλειμμα ημιεπίσημης συμμετοχής του χρόνου.
Στο ιαπωνικό βάθρο, κανένας μυημένος δεν ενδιαφερόταν για το ποιος θα έπαιρνε τη 2η θέση σε ένα τελειωμένο πρωτάθλημα (ο Μάρκους ή ο Πέτερ;), μετά τους δύο ασφάλτινους αγώνες του Οκτώβρη, σε Κορσική και Καταλονία. ¶παντες αναρωτιούνταν ποιες αποφάσεις θα υπέγραφε το συμβούλιο της FIA μετά τις προτάσεις-φωτιά κ. Ζακ Ρεζίς, του ιδιόρρυθμου προέδρου της επιτροπής ράλλυ. Πράγματα που θα είναι ήδη γνωστά, όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Ένα είναι σίγουρο, πάντως: το WRC ήρθε για να μείνει στην Ιαπωνία. Κι εμείς θα ξαναβρεθούμε εκεί._ Α. Τ.

ΤΙΜΟ ΡΑΟΥΤΙΑΪΝΕΝ
Οι σημειώσεις του...

«Ένα μίγμα RAC και Νέας Ζηλανδίας είναι ο αγώνας» μας λέει ο έμπειρος συνοδηγός του Γκρένχολμ. «Οι ειδικές είναι πολύ στενές και με βαθιά χαντάκια, οπότε, αν βγεις με λίγα χιλιόμετρα, μπορεί να μείνεις. Και δεν υπάρχουν και πολλοί θεατές για να σε σπρώξουν». Τι προσέχει περισσότερο στις σημειώσεις του ο Μάρκους; «Μια υποσημείωση του τύπου “στενεύει”, γιατί δεν έχει χώρο μετά τη στροφή και θέλει καθαρές γραμμές. Στον αγώνα, βέβαια, βλέπεις ότι οι ταχύτητες είναι και πάλι απίστευτες!» Πόσο διαφέρει το κάθε σκέλος; «Παρασκευή και Σάββατο είναι το ίδιο και η Κυριακή λίγο διαφορετική. Μπορείς να πεις ότι πάντα στρίβει ο δρόμος και δεν έχεις μεγάλη ορατότητα». Όσο για την 50άρα ειδική; «Προσωπικά, μ’ αρέσουν οι μεγάλες. Είναι ΟΚ. Αλλά φοβάμαι ότι, αν είναι στεγνή, η φθορά ελαστικών μπορεί να μας δημιουργήσει πρόβλημα, γιατί κάνουμε 80 χλμ. με τα ίδια λάστιχα. Για τα δικά μας ελαστικά καλύτερα να είναι λίγο υγρός ο αγώνας».

ΠPΩTAΘΛHMA ΠAPAΓΩΓHΣ
Μια ανάσα από τον τίτλο!

Ο Τοσιχίρο Αράι κυνηγά τον τίτλο Παραγωγής τα τελευταία τρία χρόνια και μάλλον εφέτος φτάνει για τον ίδιο η χρονιά της δικαίωσης. Με τη νίκη που σημείωσε στην πατρίδα του, ο Ιάπωνας χρειάζεται μόλις 2 βαθμούς στον τελευταίο γύρο, στην Αυστραλία, για να εξασφαλίσει και μαθηματικά τον τίτλο. Στον αγώνα, ένα κλαταρισμένο ελαστικό στην 50άρα ειδική του αγώνα τού κόστισε πολύτιμο χρόνο κι επέτρεψε στο συμπατριώτη του, Φούμιο Νουταχάρα, να περάσει 1ος. Με αντεπίθεση διαρκείας, ο Αράι πέρασε εμπρός και στη 18η ε.δ. ένα σκασμένο λάστιχο, για τον Νουταχάρα αυτήν τη φορά, του επέτρεψε να τερματίσει άνετα 1ος. Πίσω από τον Νουταχάρα, στην κατηγορία Παραγωγής, τερμάτισε ο Φινλανδός ¶κι Τεισκόνεν, στην πρώτη του εμφάνιση στην Ιαπωνία, ενώ σημειώστε ότι σε επίπεδο Γενικής για την κατηγορία Ν, ανάμεσα σε Aράι και Nουταχάρα τερμάτισε ο Αυστραλός Κόντι Κρόκερ.

KUNIHIRO TABATA
Ο «Mr Rally Japan»...

Ο κ. Κουνιχίρο Ταμπάτα, πρόεδρος της Αθλητικής Επιτροπής του Pάλλυ Ιαπωνίας, δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που έφερε τον αγώνα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά αυτός που πιο μπροστά είχε εισάγει τα ράλλυ στη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου. Στη συνέντευξη που μας έδωσε στο Ομπιχίρο, με μεταφραστή το Ρώσο υπεύθυνο Τύπου, Ντμίτρι Κριφτσόφ, μας περιέγραψε την περιπέτειά του. Περιπέτεια πραγματική, την οποία ξεκίνησε -όπως μας είπε- πριν από δύο δεκαετίες ο ίδιος, παρέα με τον παιδικό του φίλο και συνοδηγό του στα ράλλυ, Ριούτσι Μακίτα, αλυτάρχη του ιαπωνικού ράλλυ.
Πριν το ράλλυ Χοκάιντο θέσει υποψηφιότητα για το WRC, ποια βήματα ακολουθήθηκαν;
Το πρώτο βήμα ήταν να φτιάξουμε έναν αγώνα για το ιαπωνικό πρωτάθλημα. Το πρόβλημα ήταν ότι οι ιαπωνικοί κανονισμοί ράλλυ ήταν εντελώς διαφορετικοί από εκείνους του WRC. Καταρχήν, δεν υπήρχαν ΣEX. Οι αγώνες ήταν τύπου regularity, με μέσες ωριαίες ταχύτητες. Ήμασταν οι πρώτοι που οργανώσαμε, λοιπόν, έναν αγώνα με κανονισμούς FIA στην Ιαπωνία, μόλις πριν από οκτώ χρόνια.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες οργανωτικές δυσκολίες που αντιμετωπίσατε τότε;
Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν η συνεννόηση με τις αρχές. Το πρόβλημα ήταν ότι, επισήμως, ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι αγώνες ράλλυ διεθνώς ήταν αδιανόητος για την Ιαπωνία και σχεδόν παράνομος. Δε θα επέτρεπαν ποτέ τη διεξαγωγή αγώνα σε δημόσιους δρόμους. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε πιθανότητα να πάρει κάποιος άδεια να κλείσει δημόσιους δρόμους ή κάτι τέτοιο... Ήταν κάτι καινούργιο, που κανείς δε θεωρούσε δυνατό.
Πώς βρέθηκε η λύση, λοιπόν;
Καταρχήν, ερευνήσαμε γιατί οι αρχές έλεγαν όχι σε κάτι τέτοιο. Και μας πήρε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια να το πετύχουμε αυτό!
Ποιος παράγοντας σας βοήθησε να λύσετε αυτά τα προβλήματα;
Το πρώτο βήμα ήταν να δώσουμε στις τοπικές αρχές να καταλάβουν και μετά να επιτύχουμε την αναγνώριση του κοινού. Έτσι, αρχίσαμε να μιλάμε με αρμοδίους και να χτίζουμε σιγά σιγά. Το πρόβλημα ήταν ότι η αυτοκινητική κουλτούρα στην Ιαπωνία είναι νέα (ουσιαστικά άρχισε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και, έτσι, για τις ιαπωνικές αρχές το αυτοκίνητο ήταν ένα επικίνδυνο αντικείμενο. Το πρόβλημα, λοιπόν, ήταν να πείσουμε ότι το αυτοκίνητο δεν είναι μια «σφαίρα σε τροχούς».
Ποιες έρευνες έγιναν για τη γεωγραφική τοποθέτηση του αγώνα και γιατί τελικά επιλέχθηκε το Χοκάιντο;
Πρώτ’ απ’ όλα, το Χοκάιντο είχε τους περισσότερους δασικούς δρόμους στη χώρα.
Θα μπορούσε να γίνει αγώνας στο κύριο νησί της χώρας;
Τώρα, ναι, θα μπορούσαν να βρεθούν μέρη. Αλλά τότε ήταν αδύνατο, γιατί ήταν εντελώς απαγορευμένα τα ράλλυ και μόνο στο Χοκάιντο οι αρχές συνεργάστηκαν και βοήθησαν να γίνει κάτι τέτοιο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, για το οποίο ο αγώνας τοποθετήθηκε στο Χοκάιντο, ήταν ότι καμία μορφή αγώνα δεν μπορούσε να λάβει μέρος σε δημόσιους δρόμους. Αλλά στο Χοκάιντο υπήρχαν πολλοί δασικοί δρόμοι, κλειστοί στο κοινό, που τους χρησιμοποιούσε αποκλειστικά η δασική υπηρεσία. Εξαιτίας μας άλλαξε αυτός ο νόμος πριν από τρία χρόνια και τώρα μπορείς να οργανώσεις μια ειδική σε δημόσιους δρόμους.
Θα θέλατε να διοργανώσετε τον αγώνα στο κυρίως νησί, ώστε να έχει και περισσότερη προβολή;
(Γελάει) Δε νομίζω ότι αυτό είναι αδύνατο. Φυσικά, καταλαβαίνω ότι στο κυρίως νησί η απήχηση του αγώνα θα ήταν μεγαλύτερη. Το πρόβλημα στην Ιαπωνία, από οργανωτικής πλευράς, είναι να κάνεις κάτι για πρώτη φορά. Ατυχώς, εδώ μπορείς να πετύχεις κάτι μεγάλο μόνο αν ξεκινήσεις από κάτι μικρό.
Γιατί επιλέξατε να οργανώσετε ένα χωμάτινο και όχι έναν ασφάλτινο αγώνα;
Γιατί για μένα ράλλυ είναι το χώμα. Όχι η άσφαλτος.
Ποιες ήταν οι εξωτερικές σας σχέσεις με τη FIA και με ανθρώπους του μηχανοκίνητου αθλητισμού γενικότερα;
Αρχικά, ήταν πολύ δύσκολες, γι’ αυτό και προτίμησα να τους προσεγγίσω μέσω της JAF, της Ιαπωνικής Λέσχης Αυτοκινήτου.
Ποιος ήταν ο άνθρωπος-κλειδί στην επιτυχία σας;
Ο Σέκαρ Μέτα.
Πείτε μας κάποια πράγματα για τη διοργάνωση. Ποιος είναι ο προϋπολογισμός του αγώνα, αν είναι κερδοφόρα επιχείρηση και πόσοι άνθρωποι εργάζονται στην οργάνωση...
Το οικονομικό αποτέλεσμα του αγώνα είναι τεράστιο. Ατυχώς, για την ώρα, το κόστος του ξεπερνά τα έσοδα. Η οργάνωση χρηματοδοτείται από την εφημερίδα «Μαϊνίτσι», την τρίτη μεγαλύτερη της χώρας. Μόνο στην σπορ πλευρά του ράλλυ εργάζονται 800 άνθρωποι και όλοι πληρώνονται.
Πόσο κοστίζει ένας κριτής, για παράδειγμα;
Περίπου 40.000 γεν για τον αγώνα, χώρια τα έξοδά του.
Και πόσος είναι ο συνολικός προϋπολογισμός του ράλλυ;
Αυτήν τη φορά, 120 εκατ. γεν, περίπου 12 εκατ. δολάρια!

ΡΑΛΛΥ ΙΑΠΩΝΙΑΣ

13ος γύρος
30 Σεπτεμβρίου-2 Οκτωβρίου 2005

3 Σκέλη με 26 Ε.Δ.: 350,18 χλμ. Συνολικά: 1.614,84 χλμ. Εκκίνησαν/Τερμάτισαν: 90/63

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
1 Γκρένχολμ-Ραουτιάινεν Peugeot 307 WRC EVO2 A/8 3:25:32.0
2 Λεμπ-Ελενά Citroen Xsara WRC ’04 A/8 3:26:54.1
3 ¶τκινσον-ΜακΝίλ Subaru Impreza WRC ’05 A/8 3:28:12.0
4 Ντιβάλ-Σμετς Citroen Xsara WRC ’04 A/8 3:28:31.4
5 Ροβάνπερα-Πιετιλάινεν Mitsubishi Lancer WRC ’05 A/8 3:29:31.8
6 Γκαρντεμάιστερ-Χόνκανεν Ford Focus RS WRC ’04 A/8 3:30:04.3
7 Kρέστα-Τόμανεκ Ford Focus RS WRC ’04 A/8 3:31:04.0
8 Κάρλσον-¶ντερσον Peugeot 307 WRC EVO2 A/8 3:32:11.1
9 Βάρμπολντ-Ορ Ford Focus RS WRC ’04 A/8 3:33:11.3
10 Σβαρτς-Βίχα Skoda Fabia WRC ’05 A/8 3:37:39.4
ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
1 Αράι-Σιρκόμπ Subaru Impreza N11 N/4 3:46:44.3
2 Νουταχάρα-Χαγιάσι Mitsubishi Lancer EVO VIII N/4 3:48:25.8
3 Τεϊσκόνεν-Αντίλα Subaru Impreza N11 N/4 3:53:27.5
Κυριότερες εγκαταλείψεις
Π. Σόλμπεργκ-Μιλς Subaru Impreza Έξοδος (25η), Χίρβονεν-Λέχτινεν Skoda Fabia Έξοδος (7η)
ΝΙΚΗΤΕΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ
Γκρένχολμ 9, Π. Σόλμπεργκ 7, Λεμπ 3, ¶τκινσον 3, Ροβάνπερα 3, Γκάλι 1
OI ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΑΝΑ Ε.Δ.
¶τκινσον 1η, Π. Σόλμπεργκ 2η, ¶τκινσον 3η, Π. Σόλμπεργκ 4η-24η, Γκρένχολμ 25η-26η
ΝΙΚΗΤΕΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Αράι 16, Νουταχάρα 10
OI ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΑΝΑ Ε.Δ. ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Νουταχάρα 1η-9η, Αράι 10η-26η
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΟΔΗΓΩΝ: Λεμπ 107, Γκρένχολμ 71, Σόλμπεργκ 65, Μάρτιν 53, Γκαρντεμάιστερ 50, Ροβάνπερα 31
ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΩΝ: Citroen 150, Peugeot 128, Ford 82, Subaru 79, Mitsubishi 58, Skoda 12
ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Αράι 40, Λιγκάτο 33, Αλ-Ατίγια 31, Μεντεγκίνι 20, Πονς 20