Τέρμα γκάζι

Πάω καλά, γιατρέ;

ΓIATPE, έχω πρόβλημα. Πλησιάζω τα σαράντα, έχω καλή δουλειά, σοβαρή σχέση με σκοπό το γάμο, αλλά ακόμη δε λέω να μεγαλώσω. Γιατί το λέω αυτό; Να, για παράδειγμα, η σχέση μου με τα αυτοκίνητα δεν έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια. Από τα δεκατέσσερα που έπαιρνα το Fiat 125 του μπαμπά μέχρι σήμερα δεν έχω ξεπεράσει το σύνδρομο της μπά... -συγγνώμη- της πάντας. Μ’ αρέσει να το γυρίζω σε κάθε στροφή· γιατρέ, μου φτιάχνει τη διάθεση. Πείτε το εμμονή ή όπως αλλιώς θέλετε. Σκέφτομαι μήπως πάσχω από ανίατο παλιμπαιδισμό, αλλά βλέπω γύρω μου και άλλους με το ίδιο πρόβλημα. Παραδείγματος χάρη, μόλις διάβασα το ένθετο του περιοδικού, 0-100-0, και τα σάλια μου τρέχουν. Έχω φτιαχτεί τόσο, που ΤΩΡΑ θέλω να ξαμοληθώ σε δρόμους ορεινούς και να τα δώσω κανονικά.
Έχω πρόβλημα, γιατρέ; Ή, μήπως, είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό; Γιατί, βλέπετε, όσο τα αυτοκίνητα εξελίσσονται, αποκτούν ηλεκτρικά τιμόνια, πανέξυπνα ESP, DTC ή όπως αλλιώς τα λένε, τόσο οι φίλοι μου κι εγώ θέλουμε να πηγαίνουμε με το πλάι. Λατρεύουμε το ανάποδο τιμόνι, τα παντιλίκια, τα γυρίσματα με χειρόφρενο ή τις σβούρες. Αλήθεια, είναι ανωμαλία αυτό ή κάτι πολύ πιο δυνατό και ενστικτώδες που μας συνοδεύει από τα βρεφικά μας χρόνια; Θυμάστε που κάναμε «κόντρα» με το πίσω φρένο (ή το πεντάλ) στο ποδηλατάκι μας; Να, έτσι ακριβώς. Και, αν το καλοσκεφτείτε, γιατρέ, γενικώς μας αρέσει να πηγαίνουμε με το πλάι, μικροί και μεγάλοι. Όχι μόνο με το αυτοκίνητο, τη μηχανή ή το ποδήλατο, αλλά και με τα σκι, το snowboard, το jet ski, ακόμη και πεζή! Ναι, με τα πόδια. Δεν έχετε πάρει ποτέ φόρα να τρέξετε και να γλιστρήσετε με τα δύο πόδια προς το πλάι, βγάζοντας και τον ανάλογο ήχο (γιιικ); Ένα παντιλικάκι είναι κι αυτό! Εμ, το άλλο; Μ’ αρέσει -και ντρέπομαι γι’ αυτό- να πηγαίνω με τ’ ανάποδα έχοντας πάντα κάποιον κολλητό στο δεξί κάθισμα. Ανεβαίνω πολύ στα μάτια του, γι’ αυτό λέτε; Αν η υπόλοιπη παρέα είναι απέξω και πανηγυρίζει, ακόμη καλύτερα. Είναι άσχημη η κατάστασή μου, λοιπόν; Εντάξει, δεν πηγαίνω κρυφά στη Βάρκιζα άγρια μεσάνυχτα, αλλά ομολογώ ότι το έχω σκεφτεί. Απλώς δε μου ταιριάζει το περιβάλλον. Γεμάτο «κανγκούρια» είναι που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν μια τέλεια πλαγιολίσθηση (που συνιστά υψηλή χορευτική τέχνη, γιατρέ) από ένα χαζοχαρούμενο «ντόνατ» με μηδέν χιλιόμετρα. Και για να μην τρώω άλλο την ώρα σας, αυτό που με ανησυχεί περισσότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι πλησιάζει το τέλος της πάντας. Δείτε πόσα αυτοκίνητα είναι ικανά σήμερα να πηγαίνουν με το πλάι. Δύο; Τρία; Ferrari, Porsche & ΣΙΑ δε μετράνε, ΟΚ; Και σε δέκα χρόνια τι; Τίγκα στα drive by wire τιμόνια θα είμαστε. Ποια πλαγιολίσθηση; Τι ώρα; Θα έχει σβηστεί το λήμμα από το λεξικό! Δεν ξέρω πόσα g θα τραβάνε στις στροφές τα fuel cell σπορ-κουπέ του μέλλοντος, πάντως θα στρίβουν με τη μία, με ένα τράβηγμα του joystick-τιμονιού και αυτό εμένα -που έχω το πρόβλημα- μου δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα, γιατρέ. Τι; Κι εσάς το ίδιο; Ε, τότε θα το φωνάξω δυνατά:
ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΜΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!
Μπάντες, με «μ» μπροστά, σαλονικιώτικα. Πειράζει, γιατρέ;_ Α. Τ.

Υ.Γ.: Αλήθεια, γιατί δεν έχει αναλυθεί από ψυχολόγους ο εθισμός του ανθρώπινου εγκεφάλου στην πλαγιολίσθηση; Επειδή είναι για καλό!