Κοσμάς Βίδος
Δίαιτα είναι, (δε) θα περάσει«... Τις ζωές μας τις μετράμε πλέον από δίαιτα σε δίαιτα...»
H «δίαιτα του κουραμπιέ» απέτυχε και εφέτος. Ας ελπίζαμε ότι όσους κουραμπιέδες κατεβάζαμε τόσους πόντους θα έκοβε το φιλεύσπλαχνο πνεύμα των Χριστουγέννων από το αφράτο κορμί μας. Ούτε τώρα έγινε το θαύμα. Αντιθέτως, ένα μήνα μετά τις γιορτές, ακόμη προσπαθούμε να χάσουμε τα κιλά που φορτώσαμε. Και πρέπει να καούν τα ρημάδια ως το Πάσχα, για να μπορέσουμε να φάμε... Ευτυχώς, το Πάσχα αργεί. Ως τα τέλη Απριλίου, θα τα έχουμε χάσει τα περιττά. Και θα το αναστενάξουμε το σφάγιο. Το κακό είναι ότι, επειδή το Πάσχα αργεί, το καλοκαίρι έρχεται... γρήγορα. Δεν έχουμε, δηλαδή, την άνεση χρόνου που θα θέλαμε, ανάμεσα στις διακοπές του Πάσχα και στα πρώτα καλοκαιρινά μπάνια, ώστε να χάσουμε τα νέα περιττά κιλά. Εκτός αν εφέτος δεν αρχίσουμε τα μπάνια νωρίς, αλλά τα σπρώξουμε προς Αύγουστο μεριά. Τότε, δέκα μερούλες στο νησί θα είναι ό,τι πρέπει. Μετά, άλλες δέκα στο σπίτι. Για να μαζευτούμε, να κόψουμε τις μάσες, προτού εμφανιστούμε στη δουλειά. Γιατί δεν ήταν ευχάριστο το «πάχυνες στις διακοπές ή μου φάνηκε;», με το οποίο μας υποδέχτηκαν πέρυσι. Πρέπει να είναι αξιοπρεπής η εφετινή είσοδός μας στο γραφείο. Ούτως ή άλλως, όσο πιο ανάλαφροι αρχίσουμε το χειμώνα μας, τόσο λιγότερη δουλειά (δίαιτα) θα έχουμε να κάνουμε ως τις γιορτές, οπότε θα πρέπει να είμαστε αδύνατοι - για να έχουμε το περιθώριο να επιδοθούμε στην αγαπημένη μας «δίαιτα του κουραμπιέ». Κοντολογίς, αυτά τα 2005, 2006, 2007 κτλ. γραφικά ακούγονται. Το ίδιο και οι 12 μήνες, οι 24 ώρες... Αν κάποτε οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πρωτόγονους τρόπους για να μετράνε τις ζωές τους, εμείς εκσυγχρονιστήκαμε. Τις ζωές μας τις μετράμε πλέον από δίαιτα σε δίαιτα. Αν είναι ωραίο αυτό; Σκάσε και τρώγε το προφιτερόλ σου! Γιατί από αύριο θα τρως μόνο κολοκυθάκια νερόβραστα - με μια κουταλιά ωμό ελαιόλαδο. Ως το Πάσχα!