Γιάννης Ευσταθιάδης
Ο διόλου Μυστικός Δείπνος«... συναντώνται κάθε Κυριακή και τρώνε μαζί υπό το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας...»
Παρακολουθώ μια από τις πιο dissonantes συζητήσεις στην τηλεόραση με τον Κώστα Ζουράρι και το δικηγόρο Μιχάλη Δημητρακόπουλο.
Στον πρώτο (ακόμα και όταν διαφωνείς) δεν μπορείς να μην εκτιμήσεις τα πληθωρικά ακριβή ελληνικά του και την καλλιέπεια με την οποία εκφράζει τις (συχνά αιρετικές) απόψεις του.
Ο δεύτερος, αντιθέτως, μπορεί να είναι άριστος νομικός, αλλά σίγουρα δεν αποδεικνύεται καλός συνήγορος της ελληνικής γλώσσας.
Δεν ξέρω γιατί αυτή η συνάντηση των δύο άκρων μού έφερε στο νου τον τίτλο του μυθιστορήματος του Μαρκ Τουέιν «Πλούσιος και Φτωχός» (της γλώσσας, ασφαλώς).
Το φαινόμενο των ακραίων αντιθέσεων -και όχι μόνο γλωσσικών- είναι σύνηθες φαινόμενο στις κανιβαλικές τηλεμαχίες, αλλά και ευρύτερο φαινόμενο του νεοελληνικού βίου.
Όμως, κανένα παράδειγμα δεν εικονογραφεί πιο γλαφυρά, αλλά και πιο ειρωνικά, την έλξη, αλλά και την απώθηση των ετερωνύμων, όσο η περίπτωση των Αδελφών Καρατζαφέρη.
Πράγματα γνωστά: ο ένας αποκαλύπτει, ο άλλος απορρίπτει και καλύπτει (ηθικά, εννοώ), ο ένας καταγγέλλει (τα εκκλησιαστικά) και ο άλλος απαγγέλλει (τα αντίστοιχα τροπάρια).
Ως εδώ, ουδέν μεμπτόν: ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να χρησιμοποιεί νυστέρι και αναφαίρετο δικαίωμα του πολιτικού είναι να αντιτίθεται ή να συνηγορεί, ανάλογα με τα «πιστεύω» του.
Από εκεί και πέρα, ο μεν ένας ευτέλισε την αποκάλυψη, μετατρέποντας την είδηση σε θέαμα και προσθέτοντας περιττή λεκτική σκληρότητα και ηδονοβλεπτική διάθεση στη μελαγχολία της παρακμής (εμφανίζοντας ισόποση παρακμή και ο ίδιος), ο δε άλλος απροκάλυπτα επιχείρησε να σπεκουλάρει ψηφοθηρικά πάνω στην κρίση ενός θεσμού, με ελληνοχριστιανικές κορόνες και ξύλινο λόγο (από δεσποτάκι, προφανώς).
Με πόση έκπληξη, λοιπόν, πληροφορήθηκα από δήλωση του πολιτικού πως αυτοί, οι τόσο ακραία διαφορετικοί, αλλά, εντέλει, τόσο ίδιοι, συναντώνται κάθε Κυριακή και τρώνε μαζί υπό το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας.
Αν αφαιρέσω την ανθρώπινη πλευρά αυτής της συνεύρεσης, προσπαθώ να μαντέψω τα στοιχεία που συνθέτουν το Δείπνο. Πιάτα από πορσελάνη ροζ, ασφαλώς, και γαλανόλευκες λινές πετσέτες.
Ο Γεώργιος θα μοιράζει τον ¶ρτον, ο Σπυρίδων θα προσθέτει τα Θεάματα. Και, όταν ο δεύτερος σαδιστικά θα κρεουργεί το θήραμα Λαγό, ιεροτελεστικά ο πρώτος θα τον διακοσμεί με Πετραχήλια.
Δεν ξέρω γιατί η σκυθρωπή όψη αυτής της εικόνας μού επαναφέρει μια σοφή ρήση του Ιγνάτιου Σιλόνε: «Η παρακμή πλήττει εξίσου τόσο την κυρίαρχη τάξη όσο και τις αντίθετες προς αυτήν δυνάμεις»._ Γ. E.