Χρήστος Μιχαηλίδης
Xρόνος«... Είμαστε πολύ σπάταλοι στο χρόνο που ξοδεύουμε για μαλάκες και μαλακίες...»
Πώς να δραπετεύσει κάποιος από το γκρίζο των ελληνικών μας ημερών; Από τα όσα συμβαίνουν στην ιεραρχία της εκκλησίας, στην ιεραρχία της δικαιοσύνης, στην ιεραρχία της πολιτικής και της δημοσιογραφίας;
Εύκολο δεν είναι, αλλά γίνεται. Γίνεται με μια γενναία απόφαση, προσωπική του καθενός, να δραπετεύσει προς τα πίσω. Δεν εννοώ αναγκαστικά στο παρελθόν, αλλά στο χρόνο!
Στο χρόνο εκείνον που σου δίνει χώρο για ταξίδι, για βιβλίο, για μουσική, για περισυλλογή. Στο χρόνο εκείνον που νομίζουμε ότι δε διαθέτουμε, σπαταλώντας τον σε πράγματα χωρίς ουσία. Τα αγαπώ αυτά τα πράγματα, απαραίτητα είναι και αυτά στη ζωή μας, αλλά όχι στην έκταση και στην υπερβολή που τα αγκαλιάζουμε σε τούτον τον τόπο τον τιμημένο.
Υπάρχει συγκεκριμένη δοσολογία από Καρατζαφέρη, Δημητρακόπουλο και Πάγκαλο που μπορεί να αντέξει ο νορμάλ άνθρωπος, προτού πάψει να είναι νορμάλ και μετεξελιχθεί πολύ γρήγορα σε παθητικό καθημερινό ζώο - υποψήφιο κτήνος, αμεσότατα.
Είμαστε πολύ σπάταλοι στο χρόνο που ξοδεύουμε για μαλάκες και μαλακίες. (Συγγνώμη για το λεξιλόγιο, αλλά μόνον έτσι εκφράζεται απολύτως αυτό που θέλω να πω.) Από την άλλη, είμαστε πολύ τσιγκούνηδες στην αγορά χρόνου που θα προσθέσει λίγη ποιότητα στη ζωή μας.
Επικαλούμαστε την κούραση και το στρες. Λέμε: όλη μέρα δουλεύω, όλη μέρα τρέχω, το κεφάλι μου είναι καζάνι από τις σκοτούρες, θέλω, όταν φτάσω σπίτι, να βάλω τις παντόφλες μου, να φάω του σκασμού, γιατί πεινάω σαν λύκος, και να ξεραθώ στον καναπέ με το τηλεχειριστήριο στο χέρι, να ξεχαστώ.
Κατανοητόν! Όλοι, λίγο πολύ, αναγνωρίζουμε σ’ αυτόν τον καθρέφτη τον ίδιο μας τον εαυτό. Όμως, άμα το καλοσκεφτείς, ακόμα και ετούτη η εικόνα, που μόνοι μας φροντίζουμε να επικαλούμαστε, είναι... ολίγον ψεύτικη.
Η «υπόθεση εργασίας» που κάνουμε δεν είναι εντελώς αληθής. Δε γινόμαστε κάθε μέρα πτώμα. Δεν είναι κάθε μέρα σβούρα το κεφάλι μας. Δεν είμαστε κάθε μέρα τίγκα στο άγχος.
Λέω, λοιπόν: είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα ζωής (αποτέλεσμα πολλών παραγόντων - πολιτικών, εκπαιδευτικών, κοινωνικών, θρησκευτικών κτλ.) που μας έχει κάνει να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει ορίζοντας άλλος από εκείνον που οριοθετείται μέσα στο στενό μικρόκοσμό μας.
Γι’ αυτό και μας φαίνεται μακρινό και απόκοσμο πια το βιβλίο. Απρόσιτη η καλή μουσική. Ανέφικτο το ταξίδι σε μέρη απάτητα από τη συνήθεια και τη μόδα. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη ν’ αρχίσουμε πάλι να ελέγχουμε το χρόνο μας..._ X. M.