Hummer H2
Όταν λέω τεράστιο, εννοώ ΤΕΡΑΣΤΙΟ!
RTFM. Ή, κοινώς, Read the f... manual!
Γκαζώστε, γκαζώστε, ξαμπαζώστε, τελειώσατε!
Ο κινητήρας είναι της Vortec, V8 φυσικά, 6λιτρος, με 325 ίππους και καταπληκτικό ήχο. Σας ακούν από τρία τετράγωνα μακριά...
Κουφάλες βλαχάρες, τελειωμένες εξηντάρες με τα τεράστια πούρα σας, φυλαχτείτε. Cayenne, απλώς παραμερίστε:
έρχεται το Hummer!
Kείμενο: Νίκος Κουνίτης
Φωτογραφίες: Βασίλης Γιαννακόπουλος
OΠΩΣ με ξέρετε και σας ξέρω, δε νομίζω να με κόβετε και για πολύ αμερικανόφιλο. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι, όταν μου είπαν «αναλαμβάνεις το Hummer την άλλη εβδομάδα», δεν πέταξα και απ’ τη χαρά μου. Μάλιστα, η ιδέα που έπεσε από συνάδελφο «να το κάνουμε συγκριτικό με το Jimny», που άρεσε στη διεύθυνση ως πρωτότυπη ή εν δυνάμει χαριτωμενιά, εμένα, να σας πω την αλήθεια, δε μου άρεσε καθόλου. Αυτό που έτρεμα ήταν το ανατριχιαστικό ενδεχόμενο το Σουζουκάκι να είναι καλύτερο από τη θηριώδη αμερικανιά! Φανταζόμουν, εν ολίγοις, ένα άψυχο, άχρηστο, απρόσωπο και κακής ποιότητας βλαχοαμερικάνικο τερατούργημα με μόνο εμφανή σκοπό την -έστω και πρόσκαιρη- επιμήκυνση του ατροφικού οργάνου αναπαραγωγής του ιδιοκτήτη του. Και επειδή ποτέ δεν είχα αμφιβολίες για το μέγεθός μου, γι’ αυτό και ποτέ δε μου άρεσαν τα αμερικανικά αυτοκίνητα.
Ως μηχανολόγος, δε, οφείλω να κατατάξω τα αυτοκίνητα με φύλλα σούστας ή τα -πλέον σύγχρονα απ’ αυτά- φέροντα ράβδο Πανάρ ως την τελευταία λέξη της τεχνολογίας αναρτήσεων και όλα αυτά με τους V8 που η σκούφια τους κρατάει απ’ το ’60 στην αυτοκινητική προϊστορία. Ως έλλογο ον, την ποιότητα των αμερικανικών αυτοκινήτων λίγο πάνω από αυτή μιας καταπονημένης Alfasud και την καλαισθησία τους στο επίπεδο των νεπαλέζικων φορτηγών με τις γιρλάντες, τα καθρεφτάκια και τα λογής λογής... customized στολίδια. Και, για να μην το πολυταλαιπωρούμε, κάτι που το έχει φτιάξει κάποιος κατά τεκμήριο ηλίθιος (η συντριπτική πλειονότητα των Αμερικανών ακόμα πιστεύει ότι η χώρα τους εκδημοκράτισε το Ιράκ), δεν μπορεί κι αυτό παρά ηλίθιο να είναι.
Μετά λύπης ανακάλυψα ότι σχεδόν τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει για το Hummer (κι ας πολέμησε το μεγάλο αδελφάκι του, το Η1, στη Μέση Ανατολή)!
Κill ’em all
Κατ’ αρχάς, το μέγεθός του δεν είναι πρόβλημα. Είναι λύση. Αν όλα τα τζιπ είχαν το μέγεθος του Hummer, τότε οι οικολόγοι δε θα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την απαγόρευση κυκλοφορίας των τζιπ στις πόλεις. Οι ιδιοκτήτες τους απλώς θα έμεναν εκτός κέντρου οικειοθελώς! Δώστε σ’ όλο τον κόσμο Η1 και Η2 και στενέψτε λιγάκι τους δρόμους. Αμέσως αμέσως έχετε πεζοδρομήσει σε μια νύχτα όλο το κέντρο. Όπως μπορείτε να μαντέψετε, η οδήγηση σε δρόμους μικρότερους των δύο λωρίδων είναι εφιάλτης. Και αυτό δεν οφείλεται στη διάμετρο κύκλου στροφής, που είναι αρκετά καλή για το μέγεθος του αυτοκινήτου (13,5 μ.), ή στο τιμόνι, που και αρκετά «κόβει» και γρήγορο -με μόλις τρεις στροφές απ’ άκρη σ’ άκρη- είναι, αλλά στον όγκο του αυτοκινήτου. Τα 4,82x2,06x2,08 μ. τα λένε όλα. Είναι, δηλαδή, το ίδιο φαρδύ όσο και ψηλό, ένα μαύρο τεράστιο κουτί με μαύρα παράθυρα και τεράστιους τροχούς στις τέσσερις άκρες του - κυριολεκτικά στις άκρες του), που θαρρείς ότι είναι τεθωρακισμένο. Η αεροδυναμική περιπτέρου υποπτεύεσαι εξ αρχής ότι θα παίζει ένα σημαντικό ρόλο τόσο στην τελική διαμόρφωση της κατανάλωσης όσο και στο θόρυβο κατά την κίνηση στο εθνικό οδικό δίκτυο, αλλά χαλάλι. Στο δρόμο, σας διαβεβαιώ ότι είναι το επίκεντρο της προσοχής. Όταν φτάνεις στις διασταυρώσεις, είναι σαν να ανάβει κόκκινο για όλους εκτός από το Ηummer!
Όπως κάθε τζιπ που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και το H2 έχει ανεξάρτητο σασί τύπου σκάλας, με αρκετά, μάλιστα, τμήματά του κατασκευασμένα με τη μέθοδο της υδροδιαμόρφωσης - όπερ μεταφράζεται σε υψηλή αντοχή και χαμηλό βάρος. Έχει κι έναν κινητήρα, V8 φυσικά, 6 λίτρων, 325 ίππων/5.200 σ.α.λ. και 50,5 χλγμ./4.000 σ.α.λ. με αυτόματο κιβώτιο 4 (!) σχέσεων. Έχει και πραγματική, μόνιμη τετρακίνηση με τρία διαφορικά (πέθανε, καταραμένε ηλεκτρονικέ συμπλέκτη του σατανά), με δυνατότητα μπλοκαρίσματος του πίσω και του κεντρικού (οπότε μπροστινό μπλοκέ εξακολουθεί να έχει μόνο το G-Wagen, jaaa, jaaa) και κιβώτιο υποπολλαπλασιασμού με σχέση μετάδοσης 2,64:1. Eπίσης, άκαμπτο άξονα με ράβδο Πανάρ και αερόσουστες πίσω και διπλά ψαλίδια εμπρός. Έχει και μικρά παράθυρα σαν πολεμίστρες, από τα οποία βλέπεις αφ’ υψηλού ό,τι τολμήσει να κινηθεί κοντά σου, πολλά κουμπάκια, τα περισσότερα με ακατανόητα σύμβολα, και ποιότητα που δε θα ξετρελάνει εμάς, τους Ευρωπαίους. Σύνολο όλων αυτών, 2.909 κιλά, να τ’ αφήσω, boss; (Tα οποία, εδώ που τα λέμε, δεν είναι πολλά, αν αναλογιστεί κανείς ότι το Discovery ζυγίζει 2,5 τόνους).
Στα καθίσματα υπάρχουν όλα τα κομφόρ, από ρυθμίσεις μέχρι ξεχωριστά θερμαινόμενη πλάτη και κάτω μέρος, ακόμα και πίσω, η απόσταση από το συνεπιβάτη είναι ικανή να σου εξασφαλίσει προστασία από ιώσεις και άλλες κολλητικές ασθένειες και οι χώροι για τους πίσω επιβάτες είναι ανάλογοι με αυτούς ενός... RAV4. Μόνο λίγο πιο περιορισμένοι σε ύψος! Το πορτ-μπαγκάζ, αντίθετα, θα ήταν τεράστιο, αν δεν υπήρχε μέσα η γιγαντιαία ρεζέρβα - 315/7017 παρακαλώ. Πάντως, υπάρχει ενσωματωμένος... αεροσυμπιεστής για να φουσκώνεις τα λάστιχα, προφανώς ύστερα από σοβαρό off roading.
King of the road, king of the off road
Αρχίζουμε από το θέσφατο ότι τίποτα δεν μπορεί να υπερνικήσει τις κυβικές ίντσες. Έτσι, ακόμα και αν αυτή η παλιομπαμπέσα η αδράνεια και το μακρύ 4τάχυτο κιβώτιο μας κόβουν κάτι από τη ζωντάνια του κινητήρα κάτω από τις 3.000 σ.α.λ., μικρό το κακό. Όσο η ροπή -και τι ροπή!- και η ισχύς πλησιάζουν τις μέγιστες τιμές τους, το Hummer γίνεται πραγματικό Hammer! Aποτέλεσμα σε αριθμούς; 11,4 δλ. για τα 0-100 χλμ./ώρα (πάλι Land Rover μου θυμίζει) και χιλιόμετρο σε 33,3 δλ. Η απογοήτευση είναι, όμως, η τελική ταχύτητα -ηλεκτρονικά περιορισμένη στα 160 χλμ./ώρα-, προφανώς γιατί, αν φύγεις με 200 απ’ το δρόμο, θα δημιουργήσεις κρατήρα μεγέθους ανάλογου με αυτόν της Αίτνα. Πραγματικά, όταν οδηγείς το H2, δε σε σταματά τίποτα. Ούτε το τέλος του δρόμου, ούτε οι λακκούβες, ούτε οι γκρεμοί, ούτε τα καιρικά φαινόμενα. Μόνο το... ρεζεβουάρ. Γιατί, με κατανάλωση που κυμαίνεται από 21,5 λίτρα (με πολύ πολύ συνετή οδήγηση) μέχρι 30,3 λίτρα, ε, δεν πας και πολύ μακριά. Και τα φρένα, βέβαια (68,4 μ. από τα 120 χλμ./ώρα), παρά το ανησυχητικό γεγονός ότι το πεντάλ πάει στο πάτωμα (!) σε φρενάρισμα πανικού.
Οδηγώντας με ελεύθερα διαφορικά, το Hummer θα συμπεριφερθεί υποστροφικά στην άσφαλτο, όχι όμως σε βαθμό τέτοιο που θα περίμενε κανείς βλέποντας τον όγκο και τα τεράστια λάστιχά του. Στο χώμα, με φρένο αποσταθεροποιείται εύκολα, λόγω μεταφοράς βάρους, τα ESP πάνε περίπατο. Tο τέρας ελέγχεται, πάντως, εύκολα, καθώς το τιμόνι δεν είναι μόνο καλό σε αίσθηση -πρωτοφανές για αμερικανικό αυτοκίνητο-, αλλά και γρήγορο, όπως προαναφέραμε. Στο βάθος του μυαλού σου υπάρχει, βέβαια, μια μικρή ανησυχία. Κι αν το χάσεις;
Μπλοκάρεις κεντρικό και πίσω διαφορικό (το τελευταίο μόνο σε συνδυασμό με την επιλογή κοντών σχέσεων) και ξεκινά ο... ασταμάτητος. Με κοντές σχέσεις, ανεβαίνει όποιο εμπόδιο από στάση - δεν απαιτείται καμία απολύτως φόρα, η ροπή αρκεί, υποβοηθούμενη από τους σχεδόν ανύπαρκτους προβόλους που εξασφαλίζουν γωνίες προσέγγισης και φυγής των 41,7° και 38,1°, με την αερανάρτηση του «δικού μας» μοντέλου, αντίστοιχα. Μπορεί να ανέβει παντού· είτε σε υπόστρωμα πετρών και χώματος εν μέσω τεράστιων λουκιών, εκτοξεύοντας απλώς τις πέτρες και τα αγκωνάρια, αφού πρώτα τα συνθλίψει, είτε απλώς σκάβοντας. Βέβαια, για πολύ σοβαρό off roading, χρειάζεται (α) καλή ανάγνωση του μάνιουαλ (τόσο για την αποκωδικοποίηση των διακοπτών λειτουργίας της τετρακίνησης όσο και για χρήσιμες συμβουλές, όπως, π.χ., «πώς περνάω πάνω από έναν πεσμένο κορμό που μου κλείνει το δρόμο;», (β) μια τετράδα καλά λάστιχα και (γ) ο έξτρα «εργάτης» ή εναλλακτικά ένας φίλος-οδηγός Defender με όλα τα παραπάνω (ευχαριστώ Σπύρο, ευχαριστώ Ελένη...). Και, να σας πω την αλήθεια, δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσο πολύ μάνιουαλ!
Το πλέον απίστευτο, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείσαι σε πατημένο -λιγότερο ή περισσότερο, δεν έχει σημασία- χώμα. Θα το παρομοίαζα με οδοστρωτήρα, αλλά οι οδοστρωτήρες είναι αργοί· με τανκς, αν αυτά δεν ήταν τόσο δύσχρηστα. Είναι απλώς το Hummer. Πράγμα που σημαίνει ότι η ανάρτηση εκτός δρόμου δεν αποσβένει, δεν απορροφά, δεν καταπίνει· ΙΣΟΠΕΔΩΝΕΙ. Είναι απλώς η καλύτερη ανάρτηση για εκτός δρόμου όχημα που έχουμε οδηγήσει μέχρι στιγμής. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Κινείσαι με την ίδια ταχύτητα με την οποία κινείσαι και στην άσφαλτο (χωρίς, όμως, να λείπουν οι τριγμοί από το εσωτερικό, εξαιτίας της όχι ανάλογης ποιότητας συναρμολόγησης), καπνίζεις, χαζογελάς, κάνεις χαβαλέ και η φωτογραφία που σε βγάζει ο Γιαννακόπουλος την ίδια στιγμή θυμίζει κάτι από... Κάνκουνεν σε Ακρόπολις. Τόσο απλά!
Ιf I had a Hummer
Στη χώρα που διεκδικεί τα πρωτεία στις πωλήσεις Cayenne, δεν το συζητώ ότι θα αγόραζα Hummer· με κέρατα στο καπό και καουμπόικο καπέλο! Το θεωρώ, αν μη τι άλλο, πολύ πιο τίμιο απ’ το να κυκλοφορείς με Cohiba νούμερο τάδε, Ρομέους και Ιουλιέτες και να συζητάς για τα μεθυστικά αρώματα του σαμπλί του 2000, λες και τέτοιο έπινες και στο χωριό σου, βλαχάρα. To Hummer, αν και πανάκριβο -στη χώρα μας-, δεν είναι δήθεν. Μυρίζει τεξανή αγελάδα και όχι Poltrona Frau. Του πάει η λάσπη και τα γδαρσίματα και όχι η γυαλάδα των καλλυντικών περιποίησης πολυτελών αυτοκινήτων. Είναι, με μια λέξη, αυθεντικό και γι’ αυτό μ’ αρέσει, παρά τα μειονεκτήματά του.
Και, αντί επιλόγου, ένα ποιηματάκι που έγραψα από κοινού με το διευθυντή σύνταξης, πάνω σε γνωστή μελωδία, και καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες να ψήσω την Καλομοίρα να το τραγουδήσει, γιατί ο διευθυντής σύνταξης είναι παράφωνος:
If I had a Hummer
I’d Hummer in the morning
I’d Hummer in the evening
All over this land
I’d Hummer out danger
I’d Hummer out a warning
I’d Hummer out love between my brothers and my sisters
All over this land..._ Ν. Κ.
«Θα το παρομοίαζα με οδοστρωτήρα, αλλά οι οδοστρωτήρες είναι αργοί· με τανκς, αν αυτά δεν ήταν τόσο δύσχρηστα. Είναι απλώς το Hummer».
«Η απόσταση από το συνεπιβάτη είναι ικανή να σου εξασφαλίσει προστασία από ιώσεις και άλλες κολλητικές ασθένειες».
YΠEP
ANAPTHΣH
EKTOΣ ΔPOMOY IKANOTHTEΣ
KINHTHPAΣ
KATA
KATANAΛΩΣH
TEΛIKH TAXYTHTA
TPIZEI...