Γιάννης Ευσταθιάδης
Αθάνατο πνεύμα;«... μιας κομπλεξικής παράκρουσης, με την αποδοκιμασία του εθνικού ύμνου...»
Στο μεγάλο -ηθικών διαστάσεων, κοινωνικών προσδοκιών και ιστορικών συνεπειών- δίλημμα της εποχής: «Aλλοδαπός ή Έλλην διαιτητής στο ντέρμπι των “αιωνίων”;» μπορώ, με παρρησία Σολομώντος, να απαντήσω: «Αλλοδαποί θεατές!»
Ίσως αυτή η αναίμακτη ανταλλαγή πληθυσμών στο Λεκανοπέδιο να αποτελούσε ένα πρώτο βήμα για την κάθαρση του ελληνικού αθλητισμού (και, ασφαλώς, πολύ πιο οικονομική λύση από την εμφύτευση νέων εγκεφάλων).
Η μελαγχολία του φανατισμού, που δείχνει να έχει εγκαταλείψει τελεσιδίκως την πολιτική ζωή και, ως υποκατάστατο, φύεται πλέον σε στάδια και γήπεδα, δεν είναι εύκολα εξηγήσιμη.
Ας υποθέσουμε ότι η αντιαλβανική υστερία εδράζεται στο φόβο και παίρνει το χαρακτήρα μιας κομπλεξικής παράκρουσης, με την αποδοκιμασία του εθνικού ύμνου ή το σκίσιμο της σημαίας.
Εντούτοις, το παράδειγμα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας είναι πιο κραυγαλέο, καθώς ο αναίτιος φανατισμός ανέθρωσκε μαζί με το θυμίαμα της μνήμης και της Ιστορίας και ανέβαινε προς τα ουράνια μαζί με τα θραύσματα από το προθανάτιο «αρχαίο πνεύμα».
Ασφαλώς, η επιτομή της ντροπής αποτυπώνεται κάλλιστα στον τελικό των διακοσίων μέτρων, στον οποίο το εικοσάλεπτο παραλήρημα θα μείνει για πάντα σαν σκοτεινό υπόλειμμα της εποχής μας (τότε που προφανώς ετελεύτησε ο «αγνός πατέρας» πριν γεννήσει το ωραίο, το μεγάλο και τ’ αληθινό).
Αλλά ήταν εξίσου εντυπωσιακή σε αγωνίσματα που παραδοσιακά δεν εξάπτουν πάθη. Πώς να ερμηνεύσει κανείς τις αντιολυμπιακές αποδοκιμασίες στο πόλο γυναικών ή, ακόμα χειρότερο, τα μπουκάλια που εκσφενδόνιζαν οι κληρονόμοι του «ευ αγωνίζεσθαι» στον τελικό του τάε κβο ντο;
Ακόμα και σε αθλήματα που από τη γέννησή τους είναι συνδεδεμένα με έναν εθιμικό ιπποτισμό, όπως στο τένις, οι βάρβαρες αντιδράσεις των «ευγενών» spectators θα πρέπει να έκαναν να νιώθει αμήχανα η γλυκύτατη Λένα Δανιηλίδου.
Είναι, ίσως, αυτό το ιδιοσυγκρασιακό τίποτα μιας συλλογικής υπεροψίας, που συνωθείται στο ακέφαλο σώμα πολλών, εκφράζεται άλογα διά στόματος Φανής Χαλκιά (καλύτερα να τρέχει παρά να μιλάει) και επωάζει το τζούφιο αβγό της φυλετικής υπεροχής των Ελλήνων.
Συνοψίζοντας το νεοελληνικό πολιτισμό των αρρένων στις σύγχρονες αρένες, ας παραλλάξω το διαφωτιστικό τους σουξέ: «Ρωμιέ, Ρωμιέ, δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ!»._ Γ. E.