Ρέα Βιτάλη
Δωμάτιο υπηρεσίας«... Ένα στενάχωρο δωμάτιο που έβλεπε στο φωταγωγό...»
Στις παλιές αθηναϊκές πολυκατοικίες υπήρχε και το δωμάτιο υπηρεσίας. Ένα στενάχωρο δωμάτιο που έβλεπε στο φωταγωγό. Το ντέρτι τής μιας «κοπέλας» έδενε με το ντέρτι της απέναντι. Ένα μακρόσυρτο «ωχχχ» που έβγαινε στο σιδέρωμα του γιακά και ανακατεύονταν με τα παράσιτα του ραδιοφώνου στα «τραγούδια της Μίνος». Η δικαίωση ερχόταν μέσα από τα σινερομάντζα του Ντομινό. Δικαίωση εξ αγχιστείας.
Στο συγκεκριμένο δωμάτιο περνούσα ώρες, έστω κι αν η μάνα μου φώναζε: «Aπ’ ολόκληρο σπίτι, εδώ βρήκες να καθίσεις; Γρήγορα βγες έξω». Όμως εμένα μ’ άρεσε ν’ ακούω ιστορίες. Πάντα, ας πούμε, «έπαιζε» ένας παλιός ανεκπλήρωτος έρωτας και ένας πρόσφατος βασανισμένος. Γραμμάτια ενός σπιτιού που περίμενε τη στέψη και μια στέψη που μονίμως αναβαλλόταν. Αισθήματα μπεσαλίδικα, αλλά στον έρωτα μπαμπέσικα. Όνειρα που έβγαιναν στο φως ίσα για να λιαστούν. ¶ντε, καμιά ώρα την ημέρα! Πολλές φορές είχα αναρωτηθεί αν αυτοί οι έρωτες τύχαιναν ή αν τους επέλεγαν. Γιατί βαθιά στα μάτια τους πάντα διέκρινα μια σπίθα ηδονής για το αναξιοπρεπές του πράγματος. Όσο πιο πολύ βασανίζονταν, τόσο βουρλίζονταν οι καρδιές τους. Όσο τις παίδευαν, τόσο περισσότερο γούσταραν. Κι ενώ όλη η βδομάδα μούστωνε στο «αχ», στην έξοδο της Κυριακής ξύριζαν τη γάμπα και έτρεχαν να τον βρούνε. Να καθίσουν στο μηχανάκι πλαγίως και να πέσουν τα υπονοούμενα για το γάμο επίσης πλαγίως. Και νέος κύκλος υποσχέσεων και αναθερμάνσεων και «αφού σ’ αγαπάω, ρε χαζό!». Και νέες ελπίδες!
Γιατί μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό; Ξέρω κι εγώ; Είναι άνοιξη! Νωπή ακόμα η μαγεία από την έκθεση του Καραβάτσιο ή το θεϊκό έργο «Η θάλασσα μέσα μου». Όλα γύρω μου μοιάζουν ν’ ανθίζουν και θέλω να κλέψω από την ανθοφορία τους. Κι αντί για αυτό... Μπαίνω ξανά και ξανά σε κείνο το «δωμάτιο υπηρεσίας» της παιδικής μου ηλικίας, ανοίγοντας την τηλεόραση. Και μπλέκομαι με έναν κόσμο φωνακλάδικο, σιχαμένο, αναξιοπρεπή. Έναν κόσμο όπως αυτός των υπηρετριών. Που όσο τις υποτιμούσαν, τόσο το πάλευαν. Κολλημένες σε υποσχέσεις σαν ροχάλες. Και βρίσκω διέξοδο στον Περικλή, που γκαζώνει τη δανεική Porsche, και στη μάνα του με την τιάρα στο κεφάλι, που αναφωνεί: «Θέλω να στείλω φιλιά στην ημισφαίριο, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στην Κύπρο και σε όλη την Ασία»... Γαμώτο... Αυτή η εικόνα είναι η αναπαράσταση της πατρίδας μου. «Βγες έξω γρήγορα!»_ P. B.