4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Oδοιπορικό στη Σαρδηνία

Οβελίας στη Σαρδηνία;

Κανένα πρόβλημα! ¶λλωστε, πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα νησιά της Μεσογείου...

Κείμενο: Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης
Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος

OΤΑΝ μας ενημερώνουν για την παρακολούθηση ενός αγώνα του WRC, δε σας κρύβουμε ότι στέλνουμε τη... σκούφια μας μια βόλτα μακριά από την κεφαλή μας. Κάπως έτσι έγινε και εν όψει Ράλλυ Σαρδηνίας, έστω και αν ο αγώνας πραγματοποιούνταν ακριβώς την ίδια περίοδο με το δικό μας Πάσχα. «Αρνί και μαγειρίτσα» στο ιταλικό νησί, λοιπόν, και με τη συντροφιά της Toyota Corolla ήμασταν πλέον έτοιμοι να περάσουμε την πόρτα του Blue Star Ferries στην Πάτρα, το οποίο και ανέλαβε τη μεταφορά μας προς Σαρδηνία. Όντας άνετο και πολυτελές, μετέτρεψε το ταξίδι σε ευχάριστη διαδικασία, παρά τη μεγάλη διάρκειά του. Για τις καμπίνες δεν το συζητάμε, κανονικό ξενοδοχείο!
Αποβίβαση στο Μπάρι (αποτυχημένη ιδέα, αφού τελικά η Ανκόνα βολεύει περισσότερο) και έξοδος στην εθνική οδό με προορισμό τη Ρώμη. Βλέπετε, από το λιμάνι της Σιβιταβέκια, το οποίο είναι λίγο έξω από την «αιώνια πόλη», ξαναμπήκαμε στο πλοίο με τελικό προορισμό την Όλμπια της Σαρδηνίας. Το συγκεκριμένο γεγονός μάς έδωσε την ευκαιρία για μια βόλτα στα μαγικά στενά της πόλης. Μας αρέσει η Ρώμη και δεν το κρύβουμε. Το παλιό κέντρο, με τους πεζοδρόμους και τις πλατείες (όποια ταμπέλα κι αν κοιτάξει κανείς, μια «πιάτσα» θα αντικρίσει), παρασύρει τον οδοιπόρο-τουρίστα. Ανάλογα είναι τα συναισθήματα για τον κόσμο που κυκλοφορεί. Είναι εντυπωσιακό το πόσο περιποιημένοι είναι όλοι γύρω σου. ¶ντρες, γυναίκες κυκλοφορούν φορώντας την τελευταία λέξη της μόδας και έχοντας φροντίσει τον εαυτό στους στο μέγιστο. Ένας Έλληνας θαρρεί πως κάπου εκεί υπάρχουν... νυχτερινά κέντρα ανοιχτά μέρα μεσημέρι, οπότε όλοι είναι έτοιμοι διά παν ενδεχόμενο. Έπειτα από μια βόλτα στην Πιάτσα ντι Σπάνια και τη Φοντάνα ντι Τρέβι και αφού πραγματοποιήσαμε -ως τυπικοί τουρίστες- μια ευχή στο σιντριβάνι, πήραμε το δρόμο για τη Σιβιταβέκια, η οποία μας οδήγησε στον τελικό προορισμό μας, σε ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της Μεσογείου. Σκεφτείτε ότι η απόσταση που χωρίζει τις δύο μεγάλες πόλεις του νησιού, το Κάλιαρι, που βρίσκεται νότια, και την Όλμπια, στο βορρά, φτάνει τα 280 χλμ.!
Nέα επιβίβαση στο πλοίο και, κατά το ξημέρωμα, ανοίγοντας τα μάτια, το θέαμα που αντικρίσαμε ήταν μαγικό. Ο ήλιος μόλις είχε κάνει την εμφάνισή του και απέναντι απλωνόταν ένα μαγευτικό και καταπράσινο τοπίο. Μπορεί να πρόκειται για ένα λιμάνι, αλλά δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας. Στην Όλμπια, όπως και στις περισσότερες πόλεις της Σαρδηνίας, δεν έχουν αφήσει τίποτα στην τύχη. Τα σπίτια, οι δρόμοι, τα πάντα είναι προσεκτικά κατασκευασμένα, δημιουργώντας μια ιδανική εικόνα. Tα τοπία, γραφικά, σαν ζωγραφιές, από την πιο κεντρική πόλη μέχρι και το τελευταίο λιμανάκι.
Στην παλιά πόλη της Όλμπια γοητεύεται κανείς από το παλιό κέντρο, ενώ όλα τα υπόλοιπα θυμίζουν -κλασικά- Ιταλία. Πιτσαρίες, καφετέριες και καταστήματα με ρούχα έχουν την τιμητική τους, αλλά και το «κουσούρι» τους. Τι εννοούμε; Είναι αδύνατο να φας μεταξύ 16:00 και 20:00, αφού τα πάντα είναι κλειστά. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα σουπερμάρκετ. Eπίσης, στις καφετέριες κανείς δεν κάθεται για καφέ! Όσοι θέλουν... δόση καφεΐνης κάθονται όρθιοι μπροστά σε έναν πάγκο και τον πίνουν σαν σφηνάκι. Είτε εσπρέσο είτε καπουτσίνο, η διαδικασία είναι η ίδια. Μπαμ και κάτω! Αχ, αθάνατε φραπέ... Πάντως, η ποιότητα του φαγητού είναι το κάτι άλλο. Όποιος είναι λάτρης της ιταλικής κουζίνας κινδυνεύει να αντιμετωπίσει αύξηση του βάρους του κατά 20% σε λίγες ημέρες.
Στους επαρχιακούς δρόμους (αφού γενικά οι ανοιχτοί δρόμοι με δύο διαζώματα σε κάθε πλευρά είναι είδος προς εξαφάνιση), το πρώτο που μας εντυπωσίασε ήταν η ίδια η φύση, που πραγματικά δίνει προσωπικότητα στο νησί. H «χαρά του εμπρηστή», θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, καθώς τα δέντρα καλύπτουν όλο το τοπίο σαν τεράστιος μανδύας, με κυρίαρχο είδος το φελλόδεντρο! Πρόκειται για ένα δέντρο από το φλοιό του οποίου παράγεται ο γνωστός μας φελλός. Μάλιστα, η παραγωγή του αποτελεί βασικό οικονομικό πόρο του νησιού, το οποίο... ζει για την ανεξαρτητοποίησή του. Χαρακτηριστική είναι η σημαία του: ένας νέος με ένα κόκκινο μαντίλι δεμένο στο κεφάλι του.
Πάντως, ο «αέρας» που κυριαρχεί στο νησί είναι κοσμοπολίτικος. Οι μαρίνες και τα λιμανάκια στο Πόρτο Τσέρβο και το Πόρτο Ροτόντο, αλλά και γενικότερα στα παράλια της Κόστα Σμεράλντα, αποπνέουν πλούτο και χλιδή. Βέβαια, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο αποτελεί τον παράδεισο του -εύπορου πάντα- συνταξιούχου, αλλά το καλοκαίρι γίνεται πανζουρλισμός από κότερα και τουρίστες. Εντυπωσιακό στοιχείο που πλαισιώνει ιδανικά το όλο σκηνικό, οι ωραίες γυναίκες, οι οποίες με την εξαιρετική παρουσία τους απειλούν με... μυϊκή ασθένεια το λαιμό!
Ιταλικό περιβάλλον και ταμπεραμέντο, αλλά με έντονα στοιχεία από Ν. Γαλλία. Μας άρεσε! Τι και αν στην Ελλάδα, λοιπόν, «σφάζαν’ αρνιά»; Στο λιμανάκι του Πόρτο Ροτόντο σερβίρονταν εξαιρετικές πίτσες…_ Π. Τ.

Με αριθμούς
Χιλιόμετρα: 2.218 (!)
Βενζίνη: 296,6 λίτρα συνολικά
Τιμή βενζίνης: 1,23 ευρώ/λίτρο
Καφές: 4 ευρώ
Φαγητό για δύο άτομα: 40 ευρώ