Εφημερίδα

{ ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑ }

ΝΑΙ! (φτιαγμένο από πολλά μικρά ΟΧΙ)

Mια απλή σύγκριση του ευρωπαϊκού και του αμερικανικού καταστατικού χάρτη τα λέει όλα...

Το αμερικανικό σύνταγμα αρχίζει ως εξής: «Εμείς, ο λαός...». Το ευρωπαϊκό σύνταγμα αρχίζει: «Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς του Βελγίου».
Το αμερικανικό σύνταγμα αποτελείται από 12 σελίδες (11, αν δεν υπολογίσει κανείς τη λίστα των υπογραφόντων). Αν προστεθούν και όλες οι τροποποιήσεις που θεσπίστηκαν τους δύο τελευταίους αιώνες, οι σελίδες φτάνουν το πολύ τις 20!
Το ευρωπαϊκό σύνταγμα καταλαμβάνει 511 σελίδες και ζυγίζει ?? κιλά - κάτι ξέρουν και οι Γάλλοι ταχυδρόμοι που κλήθηκαν να το κουβαλήσουν στα περβάζια των 60 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας τους.
Το αμερικανικό σύνταγμα -όπως τα συντάγματα σε γενικές γραμμές- ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ πολιτών και κράτους. Το Ευρωσύνταγμα περιέχει διατάξεις για τις αμβλώσεις στη Μάλτα, για τις μηχανές ελασματοποίησης Nο 1 και 2 σε μια τσεχική χαλυβουργία και «για το δικαίωμα παροχών σε υπηρεσίες που αφορούν τα φυσικά πρόσωπα που δεν κατέχουν την hembygdsratt kotiseutuoikeus [περιφερειακή ιθαγένεια] στα νησιά Aland».
Το αμερικανικό σύνταγμα είναι στα σίγουρα ένα... σύνταγμα. Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν ούτε σ’ αυτό! ¶λλοι ήθελαν να είναι συνθήκη (ώστε να έχει μειωμένο κύρος σε σχέση με ένα πραγματικό σύνταγμα), άλλοι να είναι σύνταγμα (ώστε να έχει αυξημένο βάρος, σαν πραγματικό σύνταγμα), οπότε βρέθηκε η κλασική ευρω-λύση: δε θα πρόκειται ούτε για συνθήκη ούτε για σύνταγμα, αλλά για συνταγματική συνθήκη...
Περισσότερα για το ευρωπαϊκό μη σύνταγμα, στη σελ. ---

ΣΤΑΜΠ

{ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ }

Ούτε φιλότεχνοι ούτε και φιλοτελιστές
Πράκτορες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ήταν οι πρώτοι επισκέπτες έκθεσης ψεύτικων γραμματοσήμων, η οποία φιλοξενήθηκε σε αίθουσα του κολεγίου Κολούμπια στο Σικάγο.
Η έκθεση είχε τίτλο «¶ξονας του Κακού: η Απόκρυφη Ιστορία της Αμαρτίας» και οι 47 καλλιτέχνες οι οποίοι συμμετείχαν σε αυτήν κατέθεσαν τη δική τους άποψη για θέματα όπως τα σεξουαλικά σκάνδαλα στην εκκλησία, ο ρατσισμός και ο πόλεμος στο Ιράκ. Σε ένα από τα έργα-γραμματόσημα απεικονιζόταν ο Aμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους με φόντο την αμερικανική σημαία κι ένα πιστόλι να σημαδεύει τον κρόταφό του. «Έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι η έκθεση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια “πολιτική δήλωση”», δήλωσε εκπρόσωπος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, για να δικαιολογήσει την εμφάνιση πρακτόρων στα εγκαίνια της έκθεσης. Κι εμείς που νομίζαμε ότι ήταν απλοί εραστές των Γραμμάτων και των Τεχνών...

{ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΒΑΒΕΛ }

Αφού δεν υπάρχει ΟΜΟΝΟΙΑ, πώς να υπάρξει... ΣΥΝΤΑΓΜΑ;

Είναι τόσο διαφορετικές -έως διαμετρικά αντίθετες- οι κριτικές που δέχεται το νέο ευρωπαϊκό Σύνταγμα, ώστε πολύ συχνά αλληλοαναιρούνται.
Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά και από τους φονταμενταλιστές χριστιανούς ως τους άθεους κομμουνιστές, το «ΟΧΙ» συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και σε όλο το φάσμα των πολιτικών ιδεών.
Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχει το ιταλικό «όχι» της Λίγκας του Βορρά με αυτό της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης; Ή το «όχι» της Ελλαδικής Εκκλησίας με το «όχι» του ΚΚΕ και του ΣΥΝ; Ο «Αντίλογος» μάζεψε από τις ευρωπαϊκές εφημερίδες απόψεις που συνυπάρχουν στο μέτωπο κατά του συντάγματος. Όλοι τους λένε «όχι» - αλλά συχνά τα επιχειρήματα του ενός αναιρούν αυτά του άλλου.
Οι μικρές χώρες φοβούνται ότι το σύνταγμα δίνει εξουσία στις μεγάλες και πως ενισχύει το ρόλο της Κομισιόν. Οι μεγάλες χώρες πως, με τη διεύρυνση των «25», η εξουσία της Κομισιόν θα κατακερματιστεί και το σύστημα θα μπλοκάρει...
Ορισμένοι διανοούμενοι είναι εναντίον, επειδή φοβούνται τη διεύρυνση (ιδίως προς την Τουρκία), ενώ άλλοι δεν έχουν αντίρρηση για την ένταξη της Τουρκίας, αλλά φοβούνται την... εμβάθυνση.
Ακόμα και στην εξωτερική πολιτική, άλλοι θεωρούν ότι στο εξής η Ευρώπη υποτάσσεται στις διαθέσεις των ΗΠΑ, ενώ οι ατλαντιστές (φίλοι των ΗΠΑ) φοβούνται το αντίθετο, πως δε θα είναι, δηλαδή, δυνατή η αυτονόμηση χωρών, όπως συνέβη στο Ιράκ.
Ακόμα και το αν το σύνταγμα κρίνεται ως νεοφιλελεύθερο ή παλαιοκομμουνιστικό, εξαρτάται από το ποιος το διαβάζει. Οπαδοί του κρατικού παρεμβατισμού θεωρούν ότι επιβάλλει τον άκρατο καπιταλισμό, ενώ οπαδοί της αγοράς ανακαλύπτουν σε αυτό συνταγές που χρησιμοποιούνταν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού - αρχίζοντας από τον πρόεδρο της Τσεχίας, Βάτσλαβ Κλάους, που μοιάζει να πιστεύει ότι κάποια κρυπτοκομμουνιστική συνωμοσία εξυφαίνεται στις Βρυξέλες...

1. Τσεχία / Βάτσλαβ Κλάους, πρόεδρος της Τσεχίας / αντικομμουνιστής
«Φοβάμαι για την Ευρώπη. Απομακρύνεται από τη δημοκρατία και την ελευθερία. [Η φιλοσοφία του Συντάγματος είναι πως] όσο το σύστημα είναι πιο βαρύ και σύνθετο, τόσο χρειάζεται μια ρύθμιση από πάνω. Την εποχή του κομμουνισμού πολεμήσαμε ενάντια σ’ αυτήν την ιδέα και αναπτύξαμε μια επιχειρηματολογία κόντρα στη λογική της κεντρικής οικονομίας. Είμαι εναντίον κάθε νέας εμβάθυνσης. Είμαι υπέρ της πιο εκτεταμένης διεύρυνσης: Τουρκία, Μαρόκο, Ουκρανία, Καζακστάν...»
2. Ολλανδία / Γκέερτ Βίλντερς, ηγέτης του κόμματος Groep Wilders / ξενοφοβική δεξιά
«Μ’ αυτό το σύνταγμα, η απόφαση με πλειοψηφία γίνεται ο κανόνας και η ομοφωνία η εξαίρεση. Αν το κείμενο εγκριθεί, η Ολλανδία θα χάσει μέχρι και 63 δικαιώματα βέτο. Έτσι, με τα 70 εκατομμύρια κατοίκους της σήμερα, η Τουρκία, που είναι υποψήφια προς ένταξη, θα έχει, αν μπει στην Ένωση, πολύ μεγαλύτερη επιρροή απ’ ό,τι η μικρή Ολλανδία. Η Τουρκία, λόγω πληθυσμού, θα ασκεί μεγαλύτερη επιρροή στην ολλανδική νομοθεσία απ’ ό,τι η ίδια η Ολλανδία».
3. Σουηδία / Εύα Μπριτ Σβένσον, αντιπρόεδρος της κίνησης «Όχι στην ΕΕ»
«Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών θέλει να μειώσει την εξουσία της ΕΕ και να αυξήσει την εξουσία των εθνικών κοινοβουλίων. Ένα σύνταγμα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επιβάλει στο λαό το μοντέλο της κοινωνίας που θέλει. Δίνει στο νεοφιλελευθερισμό συνταγματική αξία. Η ουδετερότητα της Στοκχόλμης θα μείνει μόνο ως ανάμνηση. Η ΕΕ θα αποφασίζει αν η εξουσιοδότηση του ΟΗΕ είναι ή όχι απαραίτητη για μια ένοπλη παρέμβαση».
4. Γερμανία / Ρότζερ Κόπελ, εφημερίδα Die Welt / φιλελεύθερη δεξιά
«Το σύνταγμα κάνει κατηχητικό μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και χριστιανικής φιλανθρωπίας, σαν να επρόκειτο για κώδικα καλής συμπεριφοράς. Βάζει στις επιχειρήσεις εμπόδια στις απολύσεις και επιβάλλει διάλογο με τους κοινωνικούς εταίρους. Περισσότερο κράτος, περισσότερη ρύθμιση, λιγότερη ελευθερία, περισσότερες δημόσιες δαπάνες. Καθίσταται, πλέον, πιο δύσκολο να συσταθεί ένας συνασπισμός που θα πάρει το μέρος των ΗΠΑ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως συνέβη στο Ιράκ».
5. Δανία / Μόρτεν Μέσερσμιντ, Λαϊκό Κόμμα / ακροδεξιά
«Μερικοί φτάνουν στο σημείο να ισχυριστούν ότι πρόκειται για συνθήκη ή για συνταγματική συνθήκη. Περίεργο. Διαβάζοντάς το, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για σύνταγμα. Είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στο μοίρασμα των εξουσιών στην Ευρώπη. Οι μικρές χώρες θα έχουν μικρότερη επιρροή στις αποφάσεις. Από εδώ και πέρα, η ΕΕ θα αποφασίζει για όλες τις σημαντικές υποθέσεις, από τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία έως την πολιτική απασχόλησης και το εμπόριο».
6. Βέλγιο / Ζαν Μορίς Ντεούς, αντιπρόεδρος Bέλγων ευρωβουλευτών σοσιαλιστών
«Γύρω από την Επιτροπή, αυτόν τον πυρήνα διακυβέρνησης, χτίστηκε η επιτυχία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Τώρα την καταστρέφουμε, αφού θα αποτελείται από ένα μέλος ανά κράτος. Θα έχουμε μια επιτροπή από 25 μέλη σήμερα, 30 αύριο, 35 ή 40 μεθαύριο. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά - καθιστούμε τη λειτουργία της αδύνατη».
7. Πολωνία / Λίγκα των Πολωνικών Οικογενειών / εθνικιστές καθολικοί
«Η Ενωμένη Ευρώπη συμβολίζει τα σύγχρονα Σόδομα και Γόμορρα, το τέλος όλων των ηθικών αξιών. Είναι ορκισμένος εχθρός που απειλεί την επιβίωση του πολωνικού έθνους! Βάσει του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, αν ένας δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος ήθελε να έρθει στο κατηχητικό, ο επίσκοπος δε θα μπορούσε να τον εμποδίσει, γιατί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου θα τον κατηγορούσε ότι κάνει διακρίσεις»._ ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΕΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τα επιχειρήματα υπέρ του «όχι» αντλήθηκαν από κείμενα σε ευρωπαϊκές εφημερίδες τα οποία αναδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Courrier International.

ΧΟΡΟΙ

{ THE PROM }

Πάει κι ο χορός των τελειοφοίτων!

Το παραδοσιακό αμερικανικό πάρτι της εφηβικής αθωότητας μετατρέπεται σε φοβικό συμβόλαιο στρεβλής ενηλικίωσης.
Αυτόν τον Ιούνιο, σε πολλά λύκεια των ΗΠΑ, αντί τα κορίτσια να αγωνιούν για το φόρεμα που θα φορέσουν στον παραδοσιακό «χορό των τελειοφοίτων» και τα αγόρια για το αν το κορίτσι που αγαπούν θα δεχτεί να τους συνοδεύσει, θα σπαζοκεφαλιάσουν για το πώς θα γίνουν δεκτοί στο χορό. «Πιο εύκολο θα είναι για τους μαθητές να μπουν ως λαθρεπιβάτες σε αεροπλάνο, παρά στο χορό του σχολείου» σχολιάζει ο Economist.
Ο σχολικός χορός («the prom») είναι τυπικό εφηβικό έθιμο ενσωματωμένο στην αμερικανική κουλτούρα. Για τους τινέιτζερ ο χορός μοιάζει με τελετή ενηλικίωσης, όπως, άλλωστε, φανερώνει και η ετυμολογία της λέξης («prom», υποκοριστικό του «promotion» = προβιβασμός). Ίσως γιατί ο σχολικός χορός φλερτάρει με την περιοχή του απαγορευμένου: παλαιότερα, οι πιο «ξεψάρωτοι» μαθητές κρυφά έμπαζαν μέσα φλασκιά με ουίσκι ή απλώς μπέρδευαν το φρουτπάντς με στάλες αλκοόλ. Τα πιο ώριμα αγόρια και κορίτσια μετά το χορό «μπερδεύονταν» στις θημωνιές του σχολείου τους. ¶λλοι, πιο ζόρικοι, μποϊκοτάριζαν το χορό και οργάνωναν αλλού το δικό τους πάρτι, χωρίς απαγορεύσεις και κρυφτούλια.
Όλ’ αυτά ίσως φαίνονται πολύ αφελή και αμερικανικά - μα αυτή ακριβώς είναι η γοητεία τους: αντιπροσωπεύουν την αθωότητα της Αμερικής, το εφηβικό της πρόσωπο. Αυτή η αφελής κουλτούρα δεν είναι το πιο επιτυχημένο εξαγώγιμο προϊόν της Αμερικής σε όλον τον κόσμο; Μουσική, ρούχα, φέρσιμο... Η αμερικανική μυθολογία όπως τη μάθαμε μέσα από το σινεμά και τα σίριαλ.
Όχι πια! Η νέα Αμερική διαψεύδει τους μύθους που την έκαναν οικεία σε όλο τον κόσμο. Το πνεύμα της εποχής, υπερσυντηρητικό, φοβικό, μολύνει ακόμα και τους σχολικούς χορούς: κουλτούρα παρακολούθησης των υπόπτων - έστω κι αν εδώ πρόκειται για εφήβους. Μηδενική ανοχή απέναντι σε ό,τι δεν είναι καθωσπρέπει - το σεξ, το ποτό, την «αντικοινωνική» συμπεριφορά, ακόμα και στις πιο λάιτ μορφές τους: το φλερτ, το φρουτπάντς με υποψία αλκοόλ, τις κακές λέξεις...
Οι μαθητές του Bryant High School στην πολιτεία του Αρκάνσας υποχρεώθηκαν εφέτος να υπογράψουν... συμβόλαιο με το οποίο θα αποδέχονται τους όρους συμμετοχής στο «χορό 2005». Έπρεπε να εκδώσουν ειδικές ταυτότητες με φωτογραφία τους και να υποβάλουν τα ονόματα των ζευγαριών τους, διευθύνσεις, τηλέφωνα, ακόμα και τους βαθμούς τους. «Αλίμονο σε όσους αλλάξουν ντάμα την τελευταία στιγμή...», κάνει πλάκα ο Economist.
Οργανώσεις όπως η MADD (Mothers Against Drunk Driving) επέβαλαν οι μαθητές, πριν εισέλθουν στο χορό, να υποβάλλονται σε αλκοτέστ. Όσοι θα διαπιστώνεται ότι έχουν καταναλώσει έστω και ελάχιστη ποσότητα αλκοόλ θα αποκλείονται από το χορό και θα υπόκεινται σε πειθαρχικές κυρώσεις. Με ανάλογο σκεπτικό, σε άλλα σχολεία, έχουν εξοστρακιστεί -βάσει συμβολαίου- οι «δημόσιες εκδηλώσεις τρυφερότητας»...

{ ΜΠΟΥΣ iPOD }

Ο μουσικός κόσμος του πλανητάρχη

Οι Τζον Χάιατ, Τζέιμς ΜακMάρτρι, Τζορτζ Τζόουνς, Αλεχάντρο Εσκοβέδο, ¶λαν Τζάκσον και Κένι Τσέσνι δε θα λέγαμε ότι είναι στην κορυφή της λίστας των προτιμήσεων των μουσικόφιλων της Ελλάδας, ακόμα και της Ευρώπης.
Μάλλον άγνωστοι σ’ αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού, οι προαναφερόμενοι καλλιτέχνες είναι εκπρόσωποι της αμερικανικής κάντρι μουσικής και μοιράζονται ένα μοναδικό προνόμιο: τραγούδια τους βρίσκονται στο iPod του πλανητάρχη.
Η λίστα των τραγουδιών που ακούει ο πρόεδρος, όταν ανεβοκατεβαίνει σε ρυθμούς τζόκιγκ το λόφο του Καπιτωλίου, δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από λίγο καιρό από το στενό του σύμβουλο Μαρκ Μακίνον, ο οποίος σχολίασε, μάλιστα, ότι η μουσική που ακούει ο Τζορτζ Μπους «δε θα πρέπει να γίνει αντικείμενο ψυχανάλυσης της προσωπικότητάς του». Σίγουρα, γνώριζε ότι η έκκλησή του δε θα βρει ανταπόκριση.
Το iPod του πλανητάρχη -δώρο από τις κόρες του στα περσινά του γενέθλια- περιέχει μόλις 250 τραγούδια, ενώ η χωρητικότητά του φτάνει τις 10.000.
Όπως έγραψαν οι New York Times, που είχαν την αποκλειστικότητα της είδησης, τα τραγούδια δεν τα κάνει download ο ίδιος ο πρόεδρος, αλλά ένας υπάλληλος του προσωπικού του γραφείου.
Κυριαρχούν εκπρόσωποι της αμερικανικής κάντρι μουσικής, ουσιαστικά άγνωστοι στους Eυρωπαίους μουσικόφιλους, οι οποίοι, έτσι κι αλλιώς, δεν... ψηφίζουν για την εκλογή του προέδρου των ΗΠΑ.
Είναι εντυπωσιακό ότι η Ευρώπη έχει μόλις δύο συμμετοχές στη λίστα των μουσικών προτιμήσεων του Τζορτζ Μπους: πρόκειται για τους Βαν Μόρισον («Brown Eyed Girl») και το συγκρότημα της δεκαετίας του ’70 The Thrills.
Η πιο αμφιλεγόμενη επιλογή του προεδρικού iPod είναι ο Τζον Φόγκερτι. Μέλος του συγκροτήματος της δεκαετίας του ’70 Credence Clearwater Revival, ο Φόγκερτι συμμετείχε στην προεκλογική καμπάνια του Τζον Κέρι στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές. Στο ρεπερτόριό του περιλαμβάνεται το τραγούδι «Fortunate Son», ένα τραγούδι κατά του πολέμου του Βιετνάμ, οι στίχοι του οποίου ειρωνεύονται «το γιο του Γερουσιαστή... με τα χρυσά κουτάλια», ο οποίος δεν πολέμησε ποτέ.
Εξερευνώντας το σαφώς περιορισμένο μουσικό κόσμο του πλανητάρχη, ο «Αντίλογος» ανακάλυψε μόλις ένα τραγούδι το οποίο είχε γίνει μεγάλη επιτυχία και στην Ελλάδα. Είναι το «My Sharona» του ροκ συγκροτήματος The Knack, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1979. Θέμα του, ο έρωτας ένας ηλικιωμένου άνδρα για μια πιτσιρίκα.
Οι πιο «ψαγμένοι» θα αναγνωρίσουν ίσως και τα ονόματα των Στίβι Ρέι Βόαν (κιθαρίστας που έπαιξε με τον Ντέιβιντ Μπάουι στην επιτυχία «Let’s Dance»), την Τζόνι Μίτσελ και τον Κένι Λόγκινς.
«Στη λίστα δεν υπάρχουν μαύροι καλλιτέχνες, ούτε ομοφυλόφιλοι, ούτε world music, υπάρχει μόλις μία γυναίκα, οι επιλογές είναι τουλάχιστον 25 χρόνια παλιές και δεν υπάρχουν οι Beatles», συνόψισε αρθρογράφος των London Times._ ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΦΑΝΤΗΣ

{ ΙΡΑΝΙΚΟ ΑΡΑΒΙΣΤΑΝ }

¶γνωστη «Ιντιφάντα» στο Ιράν

Η αραβική «παροικία» του Nότιου Ιράν είναι σε εξέγερση, καθώς δέχεται βία, απαγορεύσεις και εποικισμό.
Στο πλούσιο Nότιο Ιράν, στην καρδιά της ιρανικής πετρελαιοβιομηχανίας, δύο εκατομμύρια ¶ραβες έχουν κηρύξει τη δική τους «Ιντιφάντα». Οι διαδηλώσεις είναι καθημερινό φαινόμενο, όπως και οι συγκρούσεις με την ιρανική αστυνομία, οι οποίες έχουν στοιχίσει μέχρι τώρα εκατοντάδες νεκρούς.
Πρόκειται για ¶ραβες γηγενείς και μετανάστες, οι οποίοι αντιτίθενται στον εποικισμό που προωθεί τα τελευταία χρόνια το ιρανικό καθεστώς. Στην περιοχή έχει επιβληθεί πλήρης απομόνωση και τα νέα φτάνουν με καθυστέρηση στο εξωτερικό.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, μέχρι τώρα έχουν πιστοποιηθεί 130 θάνατοι, ενώ πάνω από 1.700 είναι οι συλληφθέντες. Η οργάνωση καλεί την ιρανική κυβέρνηση να ανοίξει ξανά την παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος στην περιοχή, για την αποφυγή επιδημιών.
Το θέμα του Κουζεστάν ή Αραβιστάν, όπως ονομάζεται από πολλούς η περιοχή, δεν είναι καινούργιο. Eκεί ζούσαν πάντα αρκετοί ¶ραβες, αλλά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ο τότε Σάχης Ρεζά Παχλεβί επέτρεψε τη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων εργατών από άλλες αραβικές χώρες, για να δουλέψουν στις πετρελαιοπηγές. Μεταξύ τους και ειδικευμένοι στην εξόρυξη πετρελαίου από τις γειτονικές πετρελαιοπαραγωγικές χώρες. Με τα χρόνια, η αραβική «παροικία» γιγαντώθηκε και αναπτύχθηκε, με το βιοτικό επίπεδό της να ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο της χώρας. Αυτό προκάλεσε τις αντιδράσεις του υπόλοιπου πληθυσμού και άρχισαν να σημειώνονται μικροσυγκρούσεις.
Στη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ, η περιοχή γνώρισε μεγάλες καταστροφές, όταν τα στρατεύματα του Σαντάμ Χουσεΐν προσπάθησαν να απελευθερώσουν τους «αδελφούς ¶ραβες του Ιράν». Μετά τον πόλεμο, η ιρανική κυβέρνηση άρχισε να παίρνει μέτρα κατά των Αράβων «συνεργατών του Σαντάμ», με αποκορύφωμα την εφαρμογή, προ τριετίας, προγράμματος εποικισμού με Πέρσες από το βόρειο Ιράν, στους οποίους έδωσε προνόμια στην απόκτηση γης, ενώ παράλληλα απαγόρευσε στους ¶ραβες να έχουν δικά τους σχολεία και έκλεισε όλες τις αραβόφωνες εφημερίδες.
Η κατάσταση έγινε εκρηκτική, όταν, στα τέλη Μαρτίου, οι εργαζόμενοι στις πετρελαιοπηγές -¶ραβες στην πλειονότητά τους- κήρυξαν γενική απεργία. Η Τεχεράνη έστειλε στρατεύματα, η απεργία κατεστάλη με τη βία και η ηγεσία των Αράβων κήρυξε ανυπακοή στους νόμους του κράτους, κατά το πρότυπο της παλαιστινιακής Ιντιφάντα.
Η εξέγερση τώρα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και, με δεδομένη τη βιαιότητα του ιρανικού καθεστώτος, όλοι φοβούνται τα χειρότερα.

ΡΥΖΙ

{ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ }

Πικρό ρύζι από το Ιράν
Αφήστε τις ΗΠΑ να ανησυχούν για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Εμείς μάλλον θα ’πρεπε να ανησυχούμε για το βιοτεχνολογικό του πρόγραμμα. Το Ιράν προστίθεται τώρα στον άτυπο συνασπισμό των μεγάλων του κόσμου υπέρ των μεταλλαγμένων προϊόντων, την ίδια ώρα που η ΕΕ μάταια προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αντισταθεί στην παραγωγή και την κατανάλωσή τους (βλ. «Αντίλογος» -----).
Οι αρχές της Τεχεράνης πρόκειται να κυκλοφορήσουν στην αγορά, σύμφωνα με την επιστημονική επιθεώρηση Science and Development Network, το πρώτο μεταλλαγμένο ρύζι ιρανικής παραγωγής προοριζόμενο για ανθρώπινη κατανάλωση. Το μεταλλαγμένο ρύζι προήλθε από την αρωματική ποικιλία «ταρόμ μολάι», έπειτα από συνεργασία με εργαστήριο των Φιλιππινών. Το «Ιρανικό Ινστιτούτο Αγροτικών και Βιοτεχνολογικών Ερευνών» διαβεβαιώνει ότι το μεταλλαγμένο ρύζι δοκιμάστηκε από το 1999 ως το 2004 χωρίς να παρουσιάσει καμία παρενέργεια και ότι αντιστέκεται στις αρρώστιες και διατηρεί τη διατροφική αξία της αρχικής ποικιλίας.
Το ρύζι είναι μόνο η αρχή. Ήδη οι βιοτεχνολόγοι του Ιράν έχουν παραγάγει στο εργαστήριο μια σειρά από γενετικά τροποποιημένα φυτά: καλαμπόκι, βαμβάκι, πατάτες, παντζάρια, σιτάρι.

{ KOMIKΣ 2005 }

Σούπερ ήρωες - και όχι μόνο

Προβληματικοί από ερωτική, ηθική και συναισθηματική άποψη έχουν καταντήσει οι πρωταγωνιστές των κόμικς.

Ομοφυλόφιλοι, εξαρτημένοι και μοναχικές μητέρες. Είναι οι σημερινοί σούπερ ήρωες (superheroes), οι οποίοι έχουν αντικαταστήσει τους σταυροφόρους της παλιάς σχολής στις σελίδες των περιοδικών κόμικς του 21ου αιώνα.
Ο Ζαγκόρ, ο Όμπραξ, ο Μπλεκ, ο Λούκι Λουκ, ο Κοκομπίλ, ο Σούπερμαν, ο Σπάιντερμαν και οι αχώριστοι Γαλάτες κρίνονται ως ήρωες μάλλον ασύμμετροι προς τις γραμμές των καιρών μας.
Οι άλλοι, πάλι, αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν. Μέσα σε διάστημα πενήντα χρόνων, ο ατσαλάκωτος Φλας Γκόρντον από πρότυπο της αμερικανικής ηθικής έχει γίνει ένα άτακτο αγόρι της νύχτας, το οποίο όπου βρει κρεβάτι ξαπλώνει. Και συνήθως δεν είναι μόνος του. Τα νυχτοπερπατήματά του, βέβαια, ουδόλως επηρεάζουν την αποτελεσματικότητά του στον αγώνα κατά του κακού.
Η «τάξη και ηθική» του Περίανδρου Πώποτα του «Καφέ της Χαράς» δε χωράει στη νέα τάξη πραγμάτων των κόμικς. ¶λλο το Κολοκοτρωνίτσι και άλλο οι αμερικανικές μεγαλουπόλεις.
Φαντάζεστε το σοκ του Οβελίξ, αν ανακάλυπτε ότι ο Αστερίξ είναι τοξικομανής; Βαθιά μες στην ηρωίνη; Σ’ αυτό το υποθετικό σενάριο, ο αγαθός Γαλάτης θα έπρεπε να ζητήσει τη συμβουλή του σούπερ ήρωα Πράσινο Βέλος (Green Arrow), ο οποίος το βίωσε το δράμα. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που το Πράσινο Βέλος ανακάλυψε ότι το συνεταιράκι του στις ανδραγαθίες, ο Σπίντι, είχε πέσει στα σκληρά ναρκωτικά.
Εξίσου δύσκολη και χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ντετέκτιβ Τζέσικα Τζόουνς, η οποία, ύστερα από μια θυελλώδη νύχτα με το συνάδελφο σούπερ ήρωα Λιουκ Κέιτζ, έμεινε έγκυος.
Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα το τραγικό συμβάν δεν ήταν καθόλου «σούπερ». Ήταν βράδυ, αισθανόταν μόνη, ήταν μεθυσμένη κι έκανε σεξ με το φίλο και συνάδελφο Λιουκ.
Ανύπαντρη, μοναχική, σούπερ ηρωίδα μητέρα.
Από τα κόμικς των ημερών μας δεν απουσιάζουν και οι ήρωες που το έχουν το... κουσούρι. O Aπόλο και ο Mιντνάιτερ όχι μόνο ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου, αλλά υιοθέτησαν κι ένα παιδάκι. Ο Pόχαϊντ Kιντ, τη δεκαετία του ’50, ήταν ένα ντροπαλό αγόρι που δεν μπορούσε να κοιτάξει κορίτσι στα μάτια ούτε για να ζητήσει μολύβι. Σήμερα είναι ένας ατίθασος καουμπόι, μάλλον υπερήφανος για τη σεξουαλική διαφορετικότητά του, και δεν μπορεί να κρύψει το πάθος του για τον Λόουν Pέιντζερ (Lone Ranger). H εμπειρία διδάσκει ότι ο Λόουν Pέιντζερ δε θα παραμείνει για πολύ καιρό «alone».
Και, για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο με τα «παραδείγματα», o καναδικής καταγωγής σούπερ ήρωας Nόρθσταρ έβαλε φωτιές στις αμέτρητες λίστες φίλων των κόμικς στο Ίντερνετ, όταν εκδήλωσε τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις. Ας σημειωθεί ότι, πριν ακόμη από την αποκάλυψη της σεξουαλικής ιδιαιτερότητάς του, είχε υιοθετήσει ένα ορφανό μωρό το οποίο ήταν φορέας του AIDS. Το μωρό τελικά νικήθηκε από την ασθένεια κι έφυγε από τη ζωή.
Τις εμπειρίες του τις έκανε βιβλίο. Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Born Normal» («Γεννημένος Φυσιολογικός») ο Northstar σκιαγραφεί τη ζωή του ως σούπερ ήρωα και ομοφυλοφίλου.
Ο Αυστραλός Στιβ ΜακΡέντι θεωρείται ως ο «γκουρού των κόμικς». Αποδίδει το ακατάλληλο για ανηλίκους περιεχόμενο των σημερινών κόμικς ακριβώς στο γεγονός ότι οι σημερινοί αναγνώστες είναι μεγαλύτερης ηλικίας από ό,τι σε περασμένες δεκαετίες.
Ο ΜακΡέντι παρατηρεί ότι οι πιτσιρικάδες σήμερα απορρίπτουν τα κόμικς, στρέφοντας την προσοχή και όλη τους την ενέργεια στο Ίντερνετ και στα computer games. «Κατά τη “χρυσή εποχή”, στις δεκαετίες του ’40, του ’50 και του ’60, το στιλ της γραφής και η πλοκή τους ήταν απλή, γιατί απευθυνόταν σε παιδιά. Σήμερα, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αναγνώστες τρέφουν μια νοσταλγία για τη μοναδική απλότητα της πλοκής στις σελίδες των κόμικς του ’60, αλλά αυτή η αγορά είναι πολύ μικρή για να συντηρήσει τις pop culture ανάγκες της. Αιμομιξία, τρομοκρατία, αυτοκτονίες, κατάθλιψη... Όσο τρισάθλιο κι να είναι το σενάριο, θα βρει το δρόμο για τις σημερινές σελίδες των κόμικς».

{ ONOMATΕΠΩΝΥΜO ΜΕ... ΣΟΚΟΛΑΤΑ }

Με λένε PEPSI!

Κάποτε διαφημιζόταν μια σοκολάτα με ονοματεπώνυμο. Οι όροι έχουν αντιστραφεί και μπορεί ένα παιδί να πάρει το όνομα μιας σοκολάτας.

― Μήλο, Αρμάνι, μήλο!
― Έλα, Σανέλ, έλα!
Κάπως έτσι θα πρέπει ν’ αρχίζει το αλφαβητάριο της A΄ Δημοτικού στο μέλλον, αν θέλει το Yπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων να συμβαδίζει με τις τάσεις της εποχής. Ο Μίμης και η ¶ννα είναι ονόματα όμορφα και παραδοσιακά, αλλά σήμερα ζούμε σε άλλες εποχές. Παγκοσμιοποίηση, πολυεθνικές, καταναλωτισμός είναι τα συνθήματα των ημερών.
Ειδικά στις αγγλοσαξονικές κοινωνίες, είναι τέτοια η σχέση πάθους των καταναλωτών με τις πολυεθνικές και τα προϊόντα τους, που οι νέοι γονείς ξεπερνούν με ταχύτητα τα παραδοσιακά ονόματα. Πάει ο Τζακ, η Ντόροθι, ο Ντέιβιντ. Τη θέση τους παίρνουν ο Αρμάνι, ο Λέξους, η Πέπσι, η Σανέλ, η Μερτσέντες. Αγαπημένα προϊόντα, άξια ονόματα.
Το φαινόμενο έκανε την εμφάνισή του τη δεκαετία του ’90 και, σύμφωνα με την κοινωνιολόγο του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης Τζούι Σαν Τσανγκ, «αποτελεί ένα από τα συμπτώματα της μεταμοντέρνας καταναλωτικής κουλτούρας». Τα ευρήματα σχετικής έρευνας του αυστραλέζικου πανεπιστημίου είναι εκπληκτικά. Στα ληξιαρχεία της Μελβούρνης, ο Bερσάτσε, η Σόνι, ο Nτίζελ, η Eστέ, ο/η Nάικι και ο Mαρς αυξάνονται και πληθύνονται.
Μακράν πρώτη... φίρμα η Σανέλ, με δεύτερη τη Μερτσέντες. Yπάρχει και μια... Πέπσι.
Προσφάτως, μια υποψήφια μητέρα από το Περθ έβγαλε στο σφυρί το όνομα του μελλογέννητου, ζητώντας 1 εκατ. δολάρια! Η αγγελία καταχωρήθηκε στο παγκόσμιο site δημοπρασιών eBay. Mε το ευτελές αυτό ποσό, η πλειοδότρια εταιρεία θα αποκτούσε το δικαίωμα ονομασίας του βρέφους, αλλά και τα διαφημιστικά δικαιώματα του μωρού για πέντε χρόνια. Η διαχείριση του eBay αποφάσισε, για λόγους αρχής, να κατεβάσει την αγγελία προτού αρχίσει το bidding...
Ο ελληνικής καταγωγής λέκτορας του τμήματος μάρκετινγκ του πανεπιστημίου RMIT της Μελβούρνης, Κον Σταύρου, σχολιάζει ότι η νέα αυτή τάση έχει μεταφέρει τον καταναλωτισμό σε άλλο επίπεδο. Πάντως, θεωρεί μάλλον απίθανο το ενδεχόμενο να «τσιμπήσουν» οι πολυεθνικές.
Φανταστείτε την έφηβη Nάικι να έχει πρόβλημα ναρκωτικών ή τον ατίθασο Λέξους να πέσει στα δίχτυα του αλκοτέστ, έπειτα από ένα έξαλλο rave party στο σπίτι του Tζάγκιουαρ.

{ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ }

Βασικός πορνομέτοχος

Είναι αξιοσέβαστοι οργανισμοί, αλλά διαθέτουν την -όχι και τόσο κρυφή- πλευρά τους.

Στα διαφημιστικά τους φυλλάδια διαβεβαιώνουν τους μικροεπενδυτές πως τα λεφτά θα χρησιμοποιηθούν σε «σίγουρες» επενδύσεις (κρατικά ομόλογα, μεγάλες εταιρείες και κυρίως εταιρείες με νόμιμες δραστηριότητες).
Επισήμως διακηρύσσουν την αντίθεσή τους σε ανήθικες δραστηριότητες, όπως την πορνογραφία. Στην πραγματικότητα, όμως, υποστηρίζουν οικονομικά την πορνοβιομηχανία και αποκομίζουν σημαντικά κέρδη από αυτήν.
Διεθνή πιστωτικά ιδρύματα με προγράμματα αμοιβαίων κεφαλαίων τα οποία απευθύνονται σε μικροεπενδυτές, όπως η Fidelity, η Deutsche Bank, η Barclays, η Wells Fargo και η Morgan Stanley, έχουν επενδύσει τεράστια ποσά σε εισηγμένες σε χρηματιστήρια εταιρείες όπως η Playboy Enterprises και η New Frontier Media Inc., κύρια δραστηριότητα των οποίων είναι η «διασκέδαση ενηλίκων». H Playboy είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, ενώ οι άλλες δύο στο Nasdaq.
Σύμφωνα με το Yahoo Finance, η Fidelity International Ldt κατέχει το 8,3% στο Private Media Group (του Mπερθ Mίλτον, Σουηδού «βασιλιά του πορνό), εταιρεία που παράγει βιντεοταινίες και DVD με σκληρό πορνό, διαθέτει πλήθος πορνο-site στο Ίντερνετ, ενώ είναι ιδιοκτήτης σταθμών καλωδιακής τηλεόρασης, συνδρομητές των οποίων είναι τα περισσότερα ξενοδοχεία του κόσμου. Επίσης, η θυγατρική Fidelity Capital Appreciation Fund έχει το 9,2% των μετοχών της Playboy.
Όσον αφορά τη Morgan Stanley, σύμφωνα με το οικονομικό site Morningstal, ο διεθνής αυτός πιστωτικός οργανισμός έχει το 5% της New Frontier Media Inc.

Big Boxer

Τα τηλεοπτικά ριάλιτι δεν περνούν την καλύτερή τους περίοδο, διεθνώς, και οι παραγωγοί εξαντλούν όλα τα τρικ, προκειμένου να τα περισώσουν. Το Κανάλι 5 στη Σουηδία, προκειμένου να τονώσει την παρέα του φετινού Big Brother, επέλεξε τους πιο ζωηρούς. Φαίνεται, όμως, πως το παράκαναν, αφού λίγες ημέρες μετά την έναρξη της εαρινής φάσης του τηλεπαιχνιδιού, ένας από τους συμμετέχοντες τα έκανε γυαλιά καρφιά κι έφυγε κακήν κακώς από τη διοργάνωση. Ο νεαρός Νορβηγός Μίκαελ Βίμπεκανς έδειρε συγκάτοικό του στο σπίτι του Big Brother και, εκτός του ότι διώχθηκε από το παιχνίδι, κινδυνεύει να πάει και φυλακή.

{ ΕΥΡΩΠΗ 2005 }

Δίκοχο τουρμπάνι
Θόρυβος για το θέμα της μαντίλας των μουσουλμάνων μαθητριών στα σχολεία της Γαλλίας, αποφάσεις να μην υπάρχουν θρησκευτικά σύμβολα στα σχολεία της Ιταλίας...
Η συμβίωση Eυρωπαίων και μεταναστών διχάζει την Ενωμένη Ευρώπη, εκτός από μία χώρα-μέλος της. Οι Σουηδοί έχουν κάνει την επιλογή τους: ενσωμάτωση, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες των μεταναστών. Και η φωτογραφία το αποδεικνύει: νεαρός Ινδός μετανάστης που υπηρετεί τη θητεία του στο σουηδικό στρατό, αντί για το δίκοχο με την κορόνα, φοράει το τουρμπάνι του.

ΤΣΟΥΝΑΜΙ

{ ΟΗ -Μ- Ε }

Βοήθεια του... ενός τρίτου
Πέντε μήνες μετά τις μεγάλες καταστροφές που προκάλεσε το τσουνάμι στις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, μόνο το ένα τρίτο της υπεσχημένης οικονομικής βοήθειας έχει προωθηθεί στις κατεστραμμένες περιοχές. «Οι υποσχέσεις είναι καλές, όταν πραγματοποιούνται», δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, αφήνοντας να εννοηθεί πως πολλές χώρες δεν έχουν ακόμη καταθέσει τα χρήματα που είχαν υποσχεθεί.
Kατά τον Γιαν Έγκελαντ, βοηθό Γ.Γ. του ΟΗΕ και υπεύθυνο για θέματα βοήθειας του διεθνούς οργανισμού, το θέμα δεν είναι μόνο εκεί. Ακόμη κι αυτά τα χρήματα που έχουν εκταμιευτεί δεν έχουν φτάσει όλα στους αποδέκτες, λόγω δυσλειτουργιών που παρουσιάζει ο μηχανισμός ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ.
Σύμφωνα με τον κ. Έγκελαντ, οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ έχουν υποσχεθεί τη διάθεση 5,8 δισ. δολαρίων, ενώ σε 900 εκατ. δολάρια ανέρχεται η βοήθεια που συγκεντρώθηκε από πρόσωπα, οργανώσεις και επιχειρήσεις. Από το σύνολο των 6,7 δισ., μόνο τα 2,5 δισ. έχουν μέχρι στιγμής εκταμιευθεί και προωθηθεί στις χώρες που καταστράφηκαν από το τσουνάμι.

{ ΑΝΤΙΚΑΡΚΙΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ }

Κακοήθεις επενδύσεις

Χρήματα για την υποστήριξη καρκινοπαθών είχαν τοποθετηθεί σε... καπνοβιομηχανίες!

Συνέβη στη Σουηδία και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Η οργάνωση Αντικαρκινικός Aγώνας (Cancerfonden) καθώς και η θυγατρική της Οργάνωση για την Kαταπολέμηση του Kαρκίνου των Παιδιών είναι πολύ δραστήριες στη σκανδιναβική αυτή χώρα. Έχουν τεράστια έσοδα από εισφορές και δωρεές και συντηρούν ένα δίκτυο κέντρων βοήθειας, τα οποία προσφέρουν κυρίως ψυχολογική υποστήριξη σε καρκινοπαθείς και στις οικογένειές τους, ενώ χρηματοδοτούν με γενναία ποσά την έρευνα κατά του καρκίνου σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ένα μέρος της περιουσίας τους είναι επενδεδυμένο σε μετοχές. Το σκάνδαλο ξέσπασε, όταν αποκαλύφθηκε πως η οργάνωση είχε επενδύσει τουλάχιστον 15 εκατ. ευρώ σε δύο επιχειρήσεις των οποίων η κύρια δραστηριότητα είναι η παρασκευή και πώληση προϊόντων καπνού. Πρόκειται για την αμερικανική Reynolds American, η οποία παράγει τα τσιγάρα Camel, Winston και Kool, και τη σουηδική Swedish Match (το περίφημο μονοπώλιο σπίρτων), που σήμερα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την επεξεργασία καπνού.
Οι υπεύθυνοι της οργάνωσης δικαιολογήθηκαν, ισχυριζόμενοι ότι παραπλανήθηκαν από τους οικονομικούς συμβούλους τους, και υποσχέθηκαν να πουλήσουν τις «βρόμικες» μετοχές.

{ ΙΡΑΚΙΝΟ ΡΙΑΛΙΤΙ }

Flame Story

Κάτι από δίκες της Μόσχας και δημόσιες ομολογίες αντιχομεϊνικών θυμίζει η δημοφιλέστερη εκπομπή στο φλεγόμενο Ιράκ.

Η πιο «καυτή» εκπομπή της ιρακινής τηλεόρασης είναι ένα ριάλιτι διαφορετικό από τα άλλα. Oι παίκτες δε «σφάζονται» για να αποκτήσουν δικαίωμα συμμετοχής, ούτε κερδίζουν μεγάλα χρηματικά έπαθλα, αυτοκίνητα, γυναίκες ή συμβόλαια με δισκογραφικές εταιρείες. Οι συμμετέχοντες στο ιρακινό ριάλιτι «Η Τρομοκρατία στα χέρια της Δικαιοσύνης» είναι συλληφθέντες ύποπτοι για συμμετοχή σε τρομοκρατικές επιθέσεις.
Κοντά τρεις μήνες τώρα, οι Iρακινοί τηλεθεατές, καθηλωμένοι μπροστά στις μικρές τους οθόνες, ακούν τους «πρωταγωνιστές» να αφηγούνται βιασμούς, απαγωγές και αποκεφαλισμούς άλλων Ιρακινών συνήθως έναντι κάποιων εκατοντάδων δολαρίων.
Ταπεινωμένοι και μάλλον τρομοκρατημένοι, οι κρατούμενοι-τηλεοπτικοί αστέρες τοποθετούνται μπροστά από μια ιρακινή σημαία και απαντούν σε ερωτήσεις που τίθενται από τον εκτός πλάνου παρουσιαστή του ριάλιτι. Τον Iρακινό Ανδρέα Μικρούτσικο, ας πούμε.
Το πρόγραμμα μεταδίδεται από τον τηλεοπτικό σταθμό Αl-Iraqiya, ο οποίος στήθηκε από τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής το 2003 και αξιοποιείται από την κρατική μηχανή στη μάχη κατά της ιρακινής αντίστασης.
«Μέσα από αυτήν την εκπομπή, οι Iρακινοί πολίτες διαπιστώνουν ότι οι αντιστασιακοί δεν είναι παρά κοινοί εγκληματίες, δολοφόνοι και ληστές», έχει δηλώσει ο υπουργός Εσωτερικών της χώρας, Φαλάχ Νακίμπ.
Πολλοί από τους πρωταγωνιστές που βγαίνουν στην οθόνη για να ομολογήσουν τα εγκλήματά τους είναι εμφανώς κακοποιημένοι. Μώλωπες σε όλο το πρόσωπο, μαυρισμένα μάτια, εξουθενωμένο μέτωπο. Σε πρόσφατο επεισόδιο, εμφανίστηκε ο κρατούμενος Καχτάν Αντνάν Κάλιντ, ο οποίος δήλωσε ότι ήταν αστυνομικός στη Σαμάρα. Είχε και τα δύο μάτια μαυρισμένα και ανέπνεε με δυσκολία. Ο Κάλιντ «ομολόγησε» ότι είχε δολοφονήσει δύο συναδέλφους του έναντι 400 δολαρίων.
Λίγες ημέρες αργότερα, το άψυχο κορμί του έγινε «κατ’ οίκον διανομή» στο σπίτι του πατέρα του.
Η εκπομπή ξεκινά με μια σκηνή από τόπο τρομοκρατικής επίθεσης. Σε πρώτο πλάνο, το αιματοβαμμένο πρόσωπο μιας Ιρακινής. Στην επόμενη σκηνή, δύο παιδάκια με χαμογελαστά πρόσωπα κρατούν ένα πλακάτ που γράφει «Όχι στην Τρομοκρατία». Κατά την ώρα της ανάκρισης, στο μπακγκράουντ φαίνονται οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, καθισμένοι σε καρέκλες, να περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους. Οι περισσότεροι είναι πρώην αστυνομικοί οι οποίοι μπήκαν στην αντίσταση για «ένα κομμάτι ψωμί».
Πολλοί ομολογούν τη συμμετοχή τους σε επιχειρήσεις κατά Aμερικανών πεζοναυτών, αλλά η έμφαση της εκπομπής είναι στις επιθέσεις κατά Ιρακινών. Μπορεί να βρίσκεται ακόμα στα πρώτα του βήματα, αλλά το δημοφιλές ιρακινό ριάλιτι ήδη αμφισβητείται για την αξιοπιστία του. Οι πρωταγωνιστές, στο σύνολό τους, ομολογούν ότι διέπραξαν τα στυγερά εγκλήματα για τα οποία κατηγορούνται για λίγα δολάρια. Κοινοί εγκληματίες, χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο, οι οποίοι χρηματοδοτούνται από τη Συρία και τη Σαουδική Αραβία. Οι ιδεολογικές αναφορές είναι ελάχιστες, περαστικές. Ίσα-ίσα για να προσδώσουν την αξία του «αντικειμενικού» στο δημοφιλέστατο ριάλιτι της ιρακινής καθημερινότητας.

{ ΔΥΣΦΟΡΙΑ }

Ταιριάζει στους Ρώσους το πορτοκαλί;

Υπόγεια ρεύματα διαπερνούν τη ρωσική κοινωνία, τα οποία ενδέχεται να κυοφορούν ακόμη μια επανάσταση.

Η Guardian περιέγραψε τους μήνες που ακολουθούν ως «το ρωσικό καλοκαίρι της δυσφορίας». Π