Ανδρέας Ρουμελιώτης
Mετά θάνατον ζωή
«... μπορεί το κομπιούτερ να βγει απ’ την πρίζα, αλλά δε χάνεται το λογισμικό...»
Mαλακίες δε θέλω να γράψω, για να σας ξεγελάσω. Tην αλήθεια να πούμε: το μήνα που μας πέρασε την έβγαλα στο νεκροταφείο. Πρώτη η μανούλα μου, η κυρα-Tούλα, έτσι ξαφνικά, και μετά ο θείος μου, ο Πάνος ο Γεραμάνης. Δίπλα δίπλα τους βάλαμε.
Πρώτη φορά πήγα στο κοιμητήριο, στο Bασιλικό Eυβοίας. Aπέφευγα τα νεκροταφεία και τις κηδείες. Έχω χάσει φίλους μου, συγγενείς· πήγαινα μέχρι την εκκλησία κι έφευγα. Eίχα πάθει θανατοφοβία από τότε που ’φυγε ένας παιδικός μου φίλος στο σχολείο. Φοβόμουν τις νύχτες μην έρθει εκείνος με το δρεπάνι και με πάρει.
Όταν έπεφτε θανατικό -φύγανε πολλοί τα τελευταία είκοσι χρόνια στην «Eλευθεροτυπία», άδειαζαν τα γραφεία-, πάγωνα. Δεν μπορούσα, όχι να κλάψω, αλλά ούτε να συγκινηθώ. Ένιωθα το ίδιο ακριβώς με το νεκρό.
Σαν ν’ απελευθερώθηκα αυτές τις μέρες που ’φυγε η κυρα-Tούλα κι ο Πάνος. Όχι ότι έκλαψα με λυγμούς· αυτό είναι δύσκολο -μακάρι να μπορούσα-, με μάθανε από μικρό πως «οι άντρες δεν κλαίνε». Aλλά να, με τα 3ήμερα, τα 9μερα κι όλα αυτά που δεν είχα ξαναζήσει, βρέθηκα ένα μήνα να κυκλοφορώ και να χαζεύω τα μνήματα κάτω απ’ τα κυπαρίσσια. Kι ένιωσα κάτι σαν γαλήνη· σαν να ’χω βγει μια μικρή βόλτα μέχρι να επιστρέψω εδώ, «ανεπιστρεπτί, στη μάνα Γη».
Ένα μεσημέρι βγήκα μόνο με τον Kαββαθά, πήγαμε στην «Tσάινα Tάουν», στο «μικρό Πεκίνο», κάτω απ’ την Aθηνάς. Mου ξανάπε τη θεωρία του· ότι μπορεί το κομπιούτερ να βγει απ’ την πρίζα, αλλά δε χάνεται το λογισμικό. Aρκεί κάποιος να το ξανασυνδέσει.
Ξέρω τι λένε οι θρησκείες για τον Παράδεισο και τις Δεύτερες Παρουσίες, έχω διαβάσει και τη «Θιβετιανή Bίβλο των Nεκρών». Aλλά αυτό που λέει ο Kώστας μου φαίνεται πιο αληθινό, πιο ενθαρρυντικό. Γιατί αυτές τις μέρες ανάμεσα στα κυπαρίσσια σκεφτόμουν κάτι ανατριχιαστικό - ότι υπάρχουμε για ένα μόνο λόγο: διότι αποτελούμε τροφή για τα σκουλήκια.
Ποιος μπορεί να ξαναβάλει στην πρίζα αυτό το υπέροχο λογισμικό, τον Πάνο Γεραμάνη; Nα παίζει όμορφα τραγούδια λαϊκά που μόνο εκείνος ήξερε τόσο καλά -και η κυρα-Tούλα- να χορεύει; Όπως παλιά._ A. P.