Κοσμάς Βίδος
Ολοκληρωμένοι άνθρωποι«... τι να κάνεις τώρα που υπάρχουν παιδιά...»
Τα παιδιά φέρνουν πιο κοντά δύο ανθρώπους ή τους απομακρύνουν οριστικά; Δεν είμαι, βέβαια, ο καταλληλότερος να μιλήσω για το θέμα, από τη στιγμή που δεν έχω άμεση σχέση με παιδιά και δεν ενδιαφέρομαι να αποκτήσω. Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που, σύμφωνα με πεφωτισμένους ιερείς, παρακούν το λόγο του Θεού και οδηγούν τη χώρα στην υποταγή από τους... υπερεκατομμυριαπλάσιους πολύτεκνους Τούρκους. Κάλλιο σκλάβος του τρανού πασά, παρά σκλάβος ενός γάμου «ευλογημένου» με «ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα παιδιά, που σαν θα μεγαλώσουν όλα λεβέντες θα γίνουν, για χάρη» του μπαμπά. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Θυμάμαι, όμως, τους φίλους που έχασα. Τους κέρδισε μια οικογένεια. Η οποία οικογένεια τους κέρδισε για να τους διώξει. Το χειρότερο; Θεωρεί ότι δεν έχουν φύγει. Τους βλέπω αυτούς τους φίλους, αραιά και πού, δεν είναι όμως οι ίδιοι. Γι’ αυτό θεωρώ ότι τους έχασα. Εξακολουθώ να τους αγαπώ για αυτό που ήταν, όχι για αυτό που έγιναν. Έγιναν άνθρωποι που δε θέλουν να πάνε στη δουλειά, ούτε να γυρίσουν σπίτι, κι όμως, τα κάνουν και τα δύο, καθημερινά, αφού «τι να κάνεις τώρα που υπάρχουν παιδιά...». Η γυναίκα θέλει παιδί και ο άντρας την ακολουθεί; Μήπως, όμως, τότε, αντί να «ολοκληρωθεί ως άνθρωπος» (όπως υπόσχονται οι γνωρίζοντες τα οφέλη του γάμου μετά τεκνοποιίας), κάπου χάνεται; Ο γάμος φταίει που αλλάζει τα δεδομένα της σχέσης; Ή το παιδί που τα αλλάζει εκ νέου; Φυσικά και το αγαπά το παιδί. Γιατί, όμως, μοιάζει να μην αγαπά πλέον τον εαυτό του; Είδα στο δρόμο τον (ας τον πω) Κώστα. Έπειτα από δεκαοκτώ χρόνια. Είχε «πολύ καλή δουλειά», είχε «θαυμάσια γυναίκα», είχε «τρία καλά παιδιά». Είχε όμως και μια θλίψη στα μάτια, που δεν παλιά υπήρχε. (Ο Κώστας και αρκετοί ακόμη Κώστες γέννησαν αυτούς τους προβληματισμούς. Ευτυχώς, όμως, πάντα υπάρχουν και ευτυχισμένοι Κώστες - και Κώσταινες)._ K .B.